Σαρανταρίζει φέτος η εξέγερση του Πολυτεχνείου κι οι παρακαταθήκες της μοιάζουν με χαμένο θησαυρό. Είναι θαμμένες σε άγνωστο νησί, μπόλικοι πλαστοί χάρτες πουλήθηκαν ξανά και ξανά από απατεώνες ναύτες σε κορόιδα στεριανούς κι ένα σύνθημα τα τελευταία χρόνια επιμένει με όλο και πιο αδύναμη φωνή ότι «η χούντα δεν τελείωσε το ’73».
Ποιες παρακαταθήκες; Η απεξάρτηση από τους ξένους, πρώτη και καλύτερη. «Έξω οι ΗΠΑ» - «Έξω το ΝΑΤΟ» έγραψαν οι φοιτητές στα αριστερά και στα δεξιά της εισόδου του Μετσόβιου. Κι αμέσως μετά, η οικονομική ευημερία (το ψωμί), η μόρφωση (η Παιδεία), η εμπέδωση και η διαρκής υπεράσπιση των δημοκρατικών θεσμών (η ελευθερία).
Η σύγκριση με το μνημονιακό παρόν είναι θλιβερή. Όχι μόνο γιατί αρκετοί από τους πρωτεργάτες του Νοεμβρίου του ’73 – με λίγες τιμητικές εξαιρέσεις – πρωταγωνίστησαν στο διαρκές γιουρούσι για την κατάληψη του κράτους από τη μεταπολίτευση μέχρι το 2010, αλλά και γιατί η απόλυτη αλήθεια και τα δύο φρικτά αδέλφια της, η πλύση εγκεφάλου και ο αυταρχισμός, έχουν εδραιώσει στην Ελλάδα το βασίλειο του μονόδρομου προς τη σωτηρία, των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου και της καταστολής.
Βολοδέρνουμε μεσοπέλαγα, 40 χρόνια σε πειρατικό χωρίς πυξίδα. Όσο υπήρχε η ψευδαίσθηση ότι θα αποβιβαστούμε στο νησί των θησαυρών, πολλοί απ’ το τσούρμο σιωπούσαν και στήριζαν τους καπετάνιους - διαχειριστές. Κάποιοι χάνοι ήταν κι ευχαριστημένοι που έπεφταν στα στόματά τους ψιχουλάκια απ’ το μεγάλο φαγοπότι στις δεκαετίες του ’80 και του ’90, φαγοπότι που κορυφώθηκε με την ιδεολογική και οικονομική φούσκα του «Αθήνα 2004».
Σήμερα, τα ψέματα τελειώσανε. Ένα θολό success stories καλύπτει σαν πρωινή πάχνη ανατιναγμένες πόλεις, ρημαγμένη ύπαιθρο, μαύρες οθόνες τηλεοράσεων, φθαρμένα πωλητήρια σε εισόδους πολυκατοικιών, πειρατικές σκούνες κι ένα γερμανικό υποβρύχιο που γέρνει. Κυριαρχεί το σοκ της καταστροφής. Τα σκουριασμένα μεγάφωνα σκορπούν φόβο, να μην ξεστραβωθεί ο κόσμος και δοκιμάσει άλλη «λύση» – απ’ αυτές που «δεν υπάρχουν» για τους υπηρέτες της δανειοδοτούμενης ψευδαίσθησης.
Μέχρι το φως του ήλιου να σκορπίσει τον φόβο, για όσους «ατρόμητους» απέμειναν, που ευτυχώς δεν είναι και λίγοι, βάλσαμο είναι οι νέες συλλογικότητες στη βάση της κοινωνίας. Από την παραγωγή μέχρι την τέχνη, από τον συνδικαλισμό μέχρι τον γέροντα της διπλανής πόρτας.
Κι αφού το πειρατικό «Ελλάς» μπάζει νερά, προτείνω, επί τη ευκαιρία, μικροί και μεγάλοι κατεργάρηδες («κατεργάρηδες» ήταν οι κωπηλάτες στα κάτεργα, στα αμπάρια των παλαιών πλοίων) να σαλπάρουν μ’ ένα άλλο πειρατικό. Αυτό που έχει στήσει ο σκηνοθέτης Θωμάς Μοσχόπουλος στο Μέγαρο Μουσικής με μια εξαιρετική ομάδα συντελεστών και ηθοποιών. Η παράσταση του «Νησιού των Πειρατών», διασκευή της νουβέλας του Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον, ανεβαίνει ξανά, από τώρα μέχρι τον Απρίλιο. Απληστία και ατιμία, αλλά και προσωπική ηθική και Νέμεση: ό,τι πρέπει για πιτσιρίκια που τους έλαχε να μεγαλώνουν στην Ελλάδα του Φούχτελ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου