Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2015

Ποτέ άλλoτε δεν ένιωσα τόσο ευάλωτη κι εκτεθειμένη. Ούτε και τόσο ευτυχισμένη…

 contemporary-art-photography.jpg.pagespeed.ce_.SO13_v0o8iEpcbCbMmU1
Της Ευαγγελίας Βασιλείου.
Οι μάσκες έπεσαν … η ασφάλειά μου έπεσε …
Και να ’μαι τώρα ανεπανόρθωτα εκτεθειμένη μπροστά στην τελειότητα του κόσμου.
Εγώ, η μικρή μηδαμινότητα μου με τις τόσες ελλείψεις.
Πως να ταιριάξω εγώ το ασήμαντο πλάσμα, στον “υπέροχο” κόσμο σας…

Ποτέ άλλοτε δεν έχω νιώσει τόσο ευάλωτη και τόσο εκτεθειμένη…
Μου έμαθαν ότι ο κόσμος “εκεί έξω” είναι σκληρός.
Χωρίς μάσκα δε θα επιζήσω. Μεγάλωνα φτιάχνοντας τις μάσκες μου όλο και πιο στολισμένες για να “ανήκω” κάπου, να είμαι μέρος του συνόλου, να μην περιθωριοποιηθώ.
Για να αγαπήσω, να αγαπηθώ, να πετύχω, να αναγνωριστώ, να έχω φιλοδοξίες και στόχους. Να έχω ένα σκοπό και έναν λόγο ύπαρξης. Να έχω μια καλή δουλειά, ένα καλό αμάξι, έναν τέλειο σύζυγο, σπίτι, εξοχικό, iPhone, iPod, συλλογή από πιστωτικές.
Να ‘μαι “άνθρωπος”.
Έπρεπε να συμμορφωθώ. Ποιος θα άντεχε να μην είναι…
Έπρεπε να αποδεχθώ προ-εγκεκριμένους στόχους, να ντύνομαι, να σκέφτομαι και να συμπεριφέρομαι με συγκεκριμένο τρόπο, για να “αξίζω”, για να είμαι αγαπητή. Για να είμαι “άνθρωπος”. Ποιος θ’ άντεχε να μην είναι…
Κι έτσι συμμορφώθηκα.
Οι μάσκες μου, όμορφο στολίδι πάνω στο μούτρο μου αλλά μου έκοβαν τον αέρα. Πνιγόμουν μέσα στην “ασφάλεια” και την “επιτυχία” μου, μέσα στην “κανονικότητά” μου.
Μιλούσα με σθένος, με πάθος για τις ιδέες μου, τα ιδανικά μου… μόνο που δεν ήταν δικά μου. Νόμιζα πως ήταν, αλλά ήταν η φωνή των άλλων. Δεν υπήρχε τίποτε αληθινά δικό μου ούτε στη σκέψη μου, ούτε στη ζωή μου.
Όσο πιο πολύ προστάτευα τον εαυτό μου πίσω από τη μάσκα τόσο πιο πολύ τον έχανα. Αυτή η επίπλαστη πρόσοψη πίεζε και αντικαθιστούσε τα αισθήματα και τα συναισθήματά μου. Που ήταν η αλήθεια και η αυθεντικότητά μου; Ο αυθορμητισμός και η χαρά μου; Ποια είμαι τελικά;
Αυτό που πάντα ήμουν ήταν ένα σαστισμένο κορίτσι κρυμμένο στη ντουλάπα, που δεν ήξερε αν αυτό που νιώθει είναι δικό της ή ξένο, αν είναι ψεύτικο ή αληθινό και ήταν τόσο μα τόσο τσαντισμένο γιατί ενδόμυχα ήξερε πως δεν είχε καμία σχέση με όλο αυτό το τσίρκο και το ηθικό μακελειό που ζούσε.
Η συμμόρφωση είναι η πιο εξουθενωτική εργασία πλήρους απασχόλησης!!! Στραγγίζει την προσωπικότητα και κλέβει τα όνειρα. Πρέπει συνεχώς να τσεκάρεις ότι εφαρμόζεις σωστά και κατά γράμμα όλες τις κοινωνικές νόρμες, πεποιθήσεις, ιδέες και συνήθειες που έχουν σεταριστεί πάνω σε παραληρηματικά θεμέλια φόβου.
Ποτέ άλλοτε δεν έχω νιώσει τόσο ευάλωτη και τόσο εκτεθειμένη…
γιατί ποτέ ως τώρα δεν υπήρξα…
Όταν άρχισα να υπάρχω, ο κόσμος που γνώριζα κατέρρεε μέρα με τη μέρα.
Νόμιζα ότι ήμουν το πρόβλημα αλλά είμαι η γιατρειά.
Νόμιζα ότι είμαι η κλειδαριά στην πόρτα αλλά είμαι το κλειδί που την ανοίγει.
Δεν θέλω να είμαι κάποια άλλη.
Θέλω να βλέπω το δικό μου πρόσωπο, τη δική μου ομορφιά.
Κι ας μην είναι τέλεια.
Αυτή είμαι εγώ
Αυτή ήμουν πάντα
Και είμαι έτοιμη να περπατήσω, να παραπατήσω, να πέσω και να ξανασηκωθώ
καθώς θα ξεδιπλώνω ολόκληρη την αλήθεια μου μπροστά σας.
Ποτέ άλλοτε δεν έχω νιώσει τόσο ευάλωτη και τόσο εκτεθειμένη…
αλλά ούτε και τόσο ευτυχισμένη.
 αναπνοές

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου