Οι εργαζόμενοι αναφέρουν ότι «η εντολή ήρθε από αλλού» –
αποφεύγοντας ωστόσο να κατονομάσουν τον εντολέα – και υποστηρίζουν πράξη
δεν πρέπει να συσχετιστεί με εργαζόμενους, «αφού όλοι μπορούμε εύκολα
να αντιληφθούμε ότι η εντολή ήρθε από αλλού. Ας υπάρξει μια φορά
παραδοχή της ευθύνης σε αυτή την χώρα».
Ακολουθεί ολόκληρη η ανακοίνωση:
“Λοιπόν, για να εξηγούμαστε, η καθαριότητα της πόλης δεν ξεκινά από
το «πλύσιμο» των ονομάτων θυμάτων μιας από τις μεγαλύτερες τραγωδίες της
χώρας μας, αυτής των Τεμπών. Πρόκειται για μια πράξη κηλίδα στην ιστορία της πόλης μας, που δεν γνωρίζουμε πως θα γιατρευτεί.
Οφείλουμε όλοι τουλάχιστον μια μεγάλη συγγνώμη από τα θύματα και τις
οικογένειές τους. Εμείς ως σωματείο την Τετάρτη 28 Φεβρουαρίου
πραγματοποιήσαμε συγκέντρωση στον χώρο του αμαξοστασίου της Ιεράς Οδού,
με ιδιαίτερη αναφορά στον έναν χρόνο από την τραγωδία των Τεμπών.
Μιλήσαμε για τις ευθύνες που υπάρχουν και για την προσπάθεια συγκάλυψης
αυτών.
Η αποτρόπαια πράξη της πλατείας Συντάγματος δεν πρέπει να συσχετιστεί
με εργαζόμενους αφού όλοι μπορούμε εύκολα να αντιληφθούμε ότι η εντολή
ήρθε από αλλού. Ας υπάρξει μια φορά παραδοχή της ευθύνης σε αυτή την χώρα.
Μετά και από την απαίτηση της ευρωπαϊκής ένωσης για έμπρακτες
αποδείξεις πως γινόμαστε επιτέλους κράτος δικαίου ο κούλι όπως
αναμενόταν εξάντλησε τον προοδευτισμό του και υλοποίησε μια ακόμα
παραφύσει θεσμοθέτηση με την αμέριστη συμπαράσταση αυτή τη φορά άλλων
κομμάτων που παρουσιάζονται ως διαφορετικά και αντίπαλα κάνοντας τους να
πανηγυρίζουν περισσότερο κι απ’τον ίδιο αλλά και αναγκάζοντας τους να
ρίξουν τις μάσκες τους ξανά αποδεικνύοντας όλοι παρέα πως κάτω από τις
κεντρικές διαταγές στέκονται πάντα με απαράμιλλη άμιλλα. Έτσι με ανοιχτό
πλέον το κουτί της Πανδώρας μπορούμε να κοιτάξουμε στο εξωτερικό για να
δούμε τι μας φέρνουν όπως επί παραδείγματι σχολεία με νήπια που
αυτοκαθορίζονται ως τρανς αλλά το κρύβουν από τα άλλα με συναίνεση των
δασκάλων τους, καρναβαλικές παρελάσεις με παιδάκια ντυμένα drag queens
αλλά και στην Ελλάδα που ετοιμάζονται να ανοίξουν τη συζήτηση για γάμους
μεταξύ ξαδερφών.
Και όλα αυτά θα’λεγες μακάρι να περιορίζονταν στο σεξουαλικό αλλά
προφανώς αποτελούν μέρος μιας μεγαλύτερης εικόνας που αφορά τη
γενικότερη παραμόρφωση του ανθρωπίνου είδους με τη χρήση της τεχνολογίας
τόσο μέσα όσο και έξω από το σώμα μας κάτι που και μας το δηλώνουν
κατάφορα αλλά και το βλέπουμε στην πραγματικότητα πλέον με τα νέα γυαλιά
που κυκλοφόρησε η apple αλλά και μέσα στο σώμα μας με τον πρώτο ασθενή
του Elon Musk να καταφέρνει να κινήσει το ποντίκι του υπολογιστή με το
μυαλό του με τη χρήση εμφυτευμένου μικροτσιπ στον εγκέφαλο.
Όπως όλα, λοιπόν, γίνονται για τον μαγικό συνδιασμό ευκολία και
ασφάλεια έτσι λανσάρεται και στην Ελλάδα πλέον για τα καλά το μοντέλο
των 15λεπτων πόλεων που θα αποτελέσει την καθιέρωση των lockdowns για να
αναμετρηθούμε με την κλιματική αλλαγή αυτή τη φορά σε πιο μόνιμο
πλαίσιο. Αλλά δεν είναι μόνο η ασφάλεια μας που τους καίει καθώς η
αδιανόητη συλλογή δεδομένων για το κάθε τι που κάνουμε αναμένεται να μας
παρέχει εξαιρετικές ευκολίες τώρα που ήδη η τεχνητή νοημοσύνη
φορτσάρει. Προς αυτή ακριβώς την κατεύθυνση βλέπουμε καθημερινές αλλαγές
που με βάσει τον προσωπικό αριθμό θα είναι συγκεντρωμένες όλες οι
πληροφορίες μας οι οποίες θα λαμβάνονται με πολυποίκιλους τρόπους όπως
με τα νεα διόδια που θα υπάρχει πάνω στο αμάξι ένας πομποδέκτης για να
καταγράφει που πήγαμε και να μας αποδώσει μια δίκαιη χρέωση.
Και με αυτό τον τρόπο παρακολουθούμε τον εχθρό της ανθρωπότητας
βιαστικά μαζί με τους προγραμματισμένους και τα προγράμματα τους να
τραβούν όλο και περισσότερο το σκοινί της ματαιοδοξίας τους αμελώντας
από Που πηγάζουν όλα κι εμείς ακούνητοι και βάθεια ριζωμένοι σε αυτό που
πραγματικά αξίζει κρατάμε τα μάτια και την καρδιά ανοιχτά με τη βοήθεια
του Θεού να μπορούμε να διακρίνουμε την Αλήθεια αλλά και με αγνή
πρόθεση να επιλέγουμε έμπρακτα μια ζωή που υπό οποιεσδήποτε συνθήκες μας
οδηγεί στη λύτρωση.
Οι εταιρείες πλαστικών γνώριζαν για περισσότερα από 30 χρόνια ότι η ανακύκλωση δεν
είναι μια οικονομικά ή τεχνικά εφικτή λύση διαχείρισης πλαστικών
αποβλήτων. Παρόλα αυτά, δεν δίστασαν να την προωθήσουν, όπως αποκαλύπτει
νέα έκθεση.
«Οι εταιρείες είπαν ψέματα», δήλωσε ο Ρίτσαρντ Γουάιλς, πρόεδρος της
ομάδας υπεράσπισης της ευθύνης για τα ορυκτά καύσιμα του Κέντρου για την
Ακεραιότητα του Κλίματος (Center for Climate Integrity, CCI) που
δημοσίευσε την έκθεση.
«Ήρθε η ώρα να τις καταστήσουμε υπόλογες για τη ζημιά που προκάλεσαν», τόνισε.
Το πλαστικό, το οποίο παράγεται από πετρέλαιο και φυσικό αέριο,
είναι γνωστό ότι είναι δύσκολο να ανακυκλωθεί. Για να γίνει αυτό
απαιτείται σχολαστική διαλογή, καθώς οι περισσότερες από τις χιλιάδες
χημικά διαφορετικές ποικιλίες πλαστικού δεν μπορούν να ανακυκλωθούν
μαζί. Αυτό καθιστά μια ήδη ακριβή διαδικασία ακόμη πιο δαπανηρή.
Μια άλλη πρόκληση είναι ότι το υλικό υποβαθμίζεται κάθε φορά που
επαναχρησιμοποιείται, πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί γενικά να
επαναχρησιμοποιηθεί μόνο μία ή δύο φορές.
Η βιομηχανία γνώριζε εδώ και δεκαετίες για τις
προκλήσεις αυτές, αλλά απέκρυπτε τις σχετικές πληροφορίες στις
εκστρατείες μάρκετινγκ, όπως δείχνει η έκθεση. Η έρευνα βασίζεται σε
προηγούμενες μελέτες καθώς και σε πρόσφατα αποκαλυφθέντα εσωτερικά
έγγραφα που καταδεικνύουν την έκταση αυτής της εκστρατείας δεκαετιών.
Τις τελευταίες δεκαετίες οι εμπειρογνώμονες της βιομηχανίας έχουν δηλώσει ότι η ανακύκλωση πλαστικών είναι «αντιοικονομική»,
ότι «δεν μπορεί να θεωρηθεί μόνιμη λύση για τα στερεά απόβλητα» και ότι
«δεν μπορεί να συνεχιστεί επ’ αόριστον». Οι συγγραφείς της μελέτης λένε
ότι τα στοιχεία αποδεικνύουν ότι οι εταιρείες πετρελαίου και
πετροχημικών, καθώς και οι εμπορικές ενώσεις τους, ενδέχεται να έχουν
παραβιάσει νόμους που έχουν σχεδιαστεί για την προστασία του κοινού από
το παραπλανητικό μάρκετινγκ και τη ρύπανση.
Πλαστικά μιας χρήσης
Στη δεκαετία του 1950, οι εταιρείες πλαστικών σκέφτηκαν μια ιδέα για
να εξασφαλίσουν μια συνεχώς αυξανόμενη αγορά για τα προϊόντα τους: τη
δυνατότητα μιας χρήσης.
«Ήξεραν ότι αν επικεντρώνονταν στα [πλαστικά] μιας χρήσης, οι άνθρωποι θα αγόραζαν ξανά και ξανά» δήλωσε ο Ντέιβις Άλλεν, ερευνητής στο CCI και επικεφαλής συγγραφέας της έκθεσης.
Σε ένα συνέδριο του 1956, η Society of the Plastics Industry, ένας
εμπορικός όμιλος, είπε στους παραγωγούς να επικεντρωθούν στο «χαμηλό
κόστος, τον μεγάλο όγκο και την αναλωσιμότητα και να επιδιώκουν ώστε τα
υλικά να καταλήγουν στα σκουπίδια».
Η Society of Plastics είναι σήμερα γνωστή ως Plastics Industry
Association. Τις επόμενες δεκαετίες, η βιομηχανία είπε στο κοινό ότι τα
πλαστικά μπορούν εύκολα να πεταχτούν σε χωματερές ή να καούν σε
αποτεφρωτήρες σκουπιδιών. Αλλά στη δεκαετία του 1980, καθώς οι δήμοι
άρχισαν να εξετάζουν το ενδεχόμενο απαγόρευσης της πλαστικής σακούλας καθώς και άλλων πλαστικών προϊόντων, η βιομηχανία άρχισε να προωθεί μια νέα λύση: την ανακύκλωση.
Εκστρατείες ανακύκλωσης πλαστικού
Η βιομηχανία γνώριζε από καιρό ότι η ανακύκλωση πλαστικών δεν είναι
οικονομικά ή πρακτικά βιώσιμη, όπως προκύπτει από την έκθεση. Μια
εσωτερική έκθεση του Ινστιτούτου Βινυλίου το 1986 σημείωνε ότι «η
ανακύκλωση δεν μπορεί να θεωρηθεί μόνιμη λύση στερεών αποβλήτων [για τα
πλαστικά], καθώς απλώς παρατείνει τον χρόνο μέχρι την απόρριψη του
αντικειμένου».
Παρά το γεγονός ότι το γνώριζε, η Society of the Plastics Industry δημιούργησε το 1984 το Ίδρυμα Ανακύκλωσης Πλαστικών,
συγκεντρώνοντας πετροχημικές εταιρείες και εμφιαλωτές, και ξεκίνησε μια
εκστρατεία που επικεντρώθηκε στη δέσμευση του τομέα στην ανακύκλωση. Το
1988, ο εμπορικός όμιλος παρουσίασε το ευρέως αναγνωρισμένο σύμβολο
για το ανακυκλώσιμο πλαστικό και άρχισε να το χρησιμοποιεί στις
συσκευασίες. Οι ειδικοί έχουν πει εδώ και καιρό ότι το σύμβολο είναι άκρως παραπλανητικό, και πρόσφατα οι ομοσπονδιακές ρυθμιστικές αρχές επανέλαβαν τις ανησυχίες τους.
Η Society of the Plastics Industry ίδρυσε επίσης ένα ερευνητικό κέντρο ανακύκλωσης πλαστικών στο Πανεπιστήμιο Rutgers στο Νιου Τζέρσεϊ το 1985, ένα χρόνο αφότου οι πολιτειακοί νομοθέτες ψήφισαν έναν νόμο για την υποχρεωτική ανακύκλωση.
Το 1988, η βιομηχανική ομάδα Council for Solid Waste Solutions
δημιούργησε ένα πιλοτικό πρόγραμμα ανακύκλωσης στο Σεντ Πολ της
Μινεσότα, όπου το δημοτικό συμβούλιο μόλις είχε ψηφίσει την απαγόρευση
του πλαστικού πολυστυρενίου ή φελιζόλ.
Όλο αυτό το διάστημα, πίσω από κλειστές πόρτες, οι ηγέτες της βιομηχανίας υποστήριζαν ότι η ανακύκλωση δεν αποτελούσε πραγματική λύση.
Το 1994, ένας εκπρόσωπος της Eastman Chemical μίλησε σε ένα βιομηχανικό
συνέδριο για την ανάγκη κατάλληλης υποδομής ανακύκλωσης πλαστικών.
«Αν και κάποια μέρα αυτό μπορεί να γίνει πραγματικότητα», είπε,
«είναι πιο πιθανό να ξυπνήσουμε και να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν
πρόκειται να καταφέρουμε να ξεφύγουμε από το πρόβλημα των στερεών
αποβλήτων με την ανακύκλωση».
«Πρόκειται σαφώς για απάτη αυτό στο οποίο εμπλέκονται», δήλωσε ο Γουάιλς.
Η έκθεση δεν ισχυρίζεται ότι οι εταιρείες παραβίασαν συγκεκριμένους
νόμους. Αλλά η Αλίσα Τζολ, συν-συγγραφέας της έκθεσης και δικηγόρος,
υποψιάζεται ότι παραβίασαν τις διατάξεις περί δημόσιας βλάβης, εκβιασμού
και απάτης των καταναλωτών.
Η παραβατική συμπεριφορά της βιομηχανίας συνεχίζεται και σήμερα, υποστηρίζει η έκθεση. Τα τελευταία χρόνια, ομάδες λόμπι της βιομηχανίας προωθούν τη λεγόμενη χημική ανακύκλωση,
η οποία διασπά τα πλαστικά πολυμερή σε μικροσκοπικά μόρια προκειμένου
να παραχθούν νέα πλαστικά, συνθετικά καύσιμα και άλλα προϊόντα. Όμως η
διαδικασία αυτή δημιουργεί ρύπανση και είναι ακόμη πιο ενεργοβόρα από
την παραδοσιακή ανακύκλωση πλαστικών.
Νομικές επιπτώσεις
Η έκθεση έρχεται καθώς η βιομηχανία πλαστικών και η ανακύκλωση
αντιμετωπίζουν αυξανόμενο δημόσιο έλεγχο. Πριν από δύο χρόνια, ο γενικός
εισαγγελέας της Καλιφόρνια, Ρομπ Μπόντα, ξεκίνησε δημόσια έρευνα για
τους παραγωγούς ορυκτών καυσίμων και πετροχημικών αναφορικά με τον «ρόλο τους στην πρόκληση και επιδείνωση της παγκόσμιας κρίσης ρύπανσης από πλαστικά».
Το κοινό ανησυχεί όλο και περισσότερο για τις κλιματικές επιπτώσεις της παραγωγής και της διάθεσης πλαστικών, οι οποίες ευθύνονται για το 3,4% όλων των παγκόσμιων εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου.
Τα τελευταία χρόνια, ορισμένες πόλεις και πολιτείες στις ΗΠΑ έχουν
μηνύσει τη βιομηχανία πετρελαίου για τη συγκάλυψη των κινδύνων της κλιματικής κρίσης. Αντίστοιχα, η προσφυγή των πετρελαϊκών και πετροχημικών βιομηχανιών στα δικαστήρια για «συνειδητή εξαπάτηση» του κοινού, πρότεινε ο Γουάιλς, θα μπορούσε να τις αναγκάσει να αλλάξουν τα επιχειρηματικά τους μοντέλα.
«Νομίζω ότι το πρώτο βήμα για την επίλυση του προβλήματος είναι η απόδοση ευθυνών στις εταιρείες», πρόσθεσε.
Η Τζούντιθ Ενκ, πρώην περιφερειακή διευθύντρια της Υπηρεσίας
Προστασίας Περιβάλλοντος και ιδρύτρια της ομάδας υπεράσπισης Beyond
Plastics, χαρακτήρισε την ανάλυση «πολύ ορθή».
«Η έκθεση θα πρέπει να διαβαστεί από κάθε γενικό εισαγγελέα της χώρας και την Ομοσπονδιακή Επιτροπή Εμπορίου», τόνισε.
«Αν ήμουν γενικός εισαγγελέας, με βάση αυτά που διάβασα στην έκθεση
του CCI, θα αισθανόμουν άνετα να πιέσω για έρευνα και μήνυση», δήλωσε ο
Μπράιαν Φρος, πρώην γενικός εισαγγελέας της πολιτείας του Μέριλαντ.
Αφού, λοιπόν, βομβαρδίσεις την κοινωνία με όλες τις μουρλές θεωρίες και
πεποιθήσεις διαφόρων, το παράλογο, το αφύσικο, το εξωφρενικό αρχίζει και
φαίνεται συμπαθές
Είναι πολύ απλό το αφύσικο να γίνει φυσιολογικό.
Πρώτα βάζεις το θέμα στο τραπέζι. Πάντα υπάρχουν οι καλοθελητές που θα
κάνουν την αρχή. Το τυλίγεις με ένα αμπαλάζ πιασιάρικο, ευαισθητούλικο,
να έχει κάτι από «ανθρώπινα δικαιώματα», «ισότητα», «δημοκρατία». Και το δίνεις σε πολιτικούς «προοδευτικούς» και συνεργαζόμενα ΜΜΕ για να ξεκινήσει η προπαγάνδα στην κοινωνία.
Συγχρόνως οργανώνεις τη διαπόμπευση, τον τραμπουκισμό, τη συκοφάντηση, ακόμη και το κυνήγι όποιου τολμήσει να πει ότι ο γάιδαρος δεν πετάει. Διότι κατά τον «προοδευτικό νου»
ο γάιδαρος φυσικά και πετάει. Και εκτός από τον ιπτάμενο γάιδαρο, έχουν
δικαίωμα σε πτήσεις και η κατσίκα και ο ασβός και άλλα ζώα, τα οποία
ναι μεν δεν τα προίκισε η φύση με φτερά, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία στις μέρες μας.
Αφού,
λοιπόν, βομβαρδίσεις την κοινωνία με όλες τις μουρλές θεωρίες και
πεποιθήσεις διαφόρων που σε παλαιότερες εποχές θα ήταν του γιατρού, αλλά
τώρα τους ακούμε με ανοιχτό το στόμα, το παράλογο, το αφύσικο, το εξωφρενικό αρχίζει και φαίνεται συμπαθές.
Εξοικειώνεται το κοινό με τον ιπτάμενο ασβό. Σου λέει, αυτός δηλαδή
γιατί να μη δει τη γη από ψηλά όπως ο αετός; Και έτσι αρχίζει η κοινωνία
να σκέφτεται πόσο αδικημένα είναι από τη φύση ο ασβός, το κουνάβι, ο
τράγος και πώς θα αποκατασταθεί η αδικία. Ερχεται, λοιπόν, ο «προοδευτικός» πολιτικός και δίνει λύση. Με έναν νόμο και ένα άρθρο όλα αυτά τα ζώα που δεν μπορούν να πετάξουν θα αποκτήσουν φτερά.
Υπάρχουν
βέβαια και μερικοί γραφικοί, κάτι συντηρητικοί, καθόλου ανοιχτόμυαλοι
που επιμένουν πως αυτό δεν γίνεται. Και έχουν καταντήσει στις μέρες μας οι λογικοί να φαίνονται ζουρλοί και οι ζουρλοί κανονικοί άνθρωποι.
Ο,τι
ακριβώς συνέβη και στο θεατρικό έργο του Ιονέσκο «Ρινόκερος». Οταν
εμφανίστηκε ο πρώτος ρινόκερος στην πόλη, όλοι ήταν ανάστατοι. «Τι είναι αυτό;» έλεγαν. Σιγά σιγά οι ρινόκεροι πολλαπλασιάζονταν. Ο κόσμος άρχιζε να τους συνηθίζει. Δεν προκαλούσαν πια εντύπωση. Μέχρι που τελικά όλοι στην πόλη έγιναν κι αυτοί ρινόκεροι και ο ήρωας έμεινε ο μόνος άνθρωπος. Δεν είναι τυχαία η επιλογή του ζώου από τον συγγραφέα.
Ετσι και τώρα. Οι ρινόκεροι γίνονται κανονικότητα και ο κόσμος συνηθίζει. Μόνο που όσοι αποδέχονται τους ρινόκερους μετατρέπονται και οι ίδιοι σε παχύδερμα. Οι άνθρωποι τελικά σε αυτήν τη χώρα θα μείνουν μία μειοψηφία;
