Ανοιξιάτικη μέρα υπέροχη, κάθε πλάσμα χαίρεται που γεννήθηκε.
Τα πουλιά όμως σήμερα εδώ δεν πετούν όπως κάθε μέρα. Δεν κράζουν οι κάριες πάνω από το κεφάλι μου όταν με βλέπουν να σπέρνω, δεν πιάνουν τα ψηλά ξερόκλαδα στα γύρω ρουμάνια καρτερώντας να τελειώσω και να εξαφανιστώ από το χωράφι για να βουτήξουν.
Όλα είναι τελείως διαφορετικά σήμερα.
Καρπουζόσπορους έβαζα σε ποτηράκια όταν ξεκίνησαν οι ομοβροντίες που διώξανε τα πουλιά και πληγώσανε το τοπίο. Τρεις μέρες θα διαρκέσουν. Άσκηση με πραγματικά πυρά. Ρίχνουνε οβίδες στη θάλασσα οι άθλιοι. Το χωριό γέμισε ανακοινώσεις “Αναγγελία βολής” απαγορεύεται η διέλευση ανθρώπων και ζώων από τα τάδε και τάδε μέρη καθώς και η κίνηση σκαφών στην θάλασσα. Την κυκλοφορία των ψαριών δεν μπορούν να την απαγορεύσουν. Αυτά ας είναι οι παράπλευρες απώλειες της ανθρώπινης ηλιθιότητας. Τα πουλιά φύγανε γι’ αλλού για όσο θα διαρκέσει αυτό το μάταιο πατιρντί, κουνάνε το κεφαλάκι τους υποτιμητικά για τον άνθρωπο, είναι απολύτως βέβαιο αυτό, είναι τα μάτια του Θεού από πάνω μας εξάλλου.
Το γελοίο της υπόθεσης: Η ανακοίνωση του στρατού τελειώνει λέγοντας ότι κατόπιν της άσκησης η Ταξιαρχεία θα μεριμνήσει για την αποκατάσταση του περιβάλλοντος. Θα μαζέψουν δηλαδή τα χαρτιά και τα σακουλάκια από τα κρουασάν που φάγανε.
Κάθε μικρόνοος και μικρόφαλλος αυτής της έρμης, ξεπουλημένης από δαύτους όλους, χώρας, θα αρχίσει τις αντιστρόφως ανάλογες της υπόστασής του μεγαλοστομίες, μα η πατρίδα πρέπει να είναι ετοιμοπόλεμη, μα άμα μας επιτεθούν οι Τούρκοι δεν θα ξέρουμε να χειριστούμε τα όπλα, μα τούτο, μα εκείνο, χίλιες δυο αποδείξεις της ανθρώπινης ηλιθιότητας.
Την ώρα εκείνη λοιπόν που υπό τους κρότους των οβίδων έβαζα καρπουζόσπορους στο χώμα και σκεφτόμουνα πως άντε τώρα να εξηγήσεις στον καθένα από δαύτους που ζούνε στον μεσαίωνα ακόμη, τι θα πει συνεργασία με τη γη και με τα πλάσματά της, πιάσανε να χτυπούνε τα τηλέφωνα. Ακόμα δεν το πέταξα, το έχω αλλά μόνο δέχεται, δεν παίρνει πια τον πιο πολύν καιρό.
Η φίλη η Ε. από Αθήνα, από το γραφείο της, χάλια η φωνή της σαν κάτι να έπαθε, το μυαλό της απελευθερώθηκε και πετάει στη γη, στον μπαξέ της που φτιάχνει, το κορμί της όμως είναι ακόμη δέσμιο στην μισθωτή αστική εργασία, σε περιβάλλον αφύσικο. Πόλεμος μέσα της, ψυχή εναντίον νου και αντιστρόφως, δεν έχω το τσαγανό που έχεις εσύ, μου λέει, θέλω ακόμη χρόνο μέχρι να κάνω την υπέρβαση. Ποιος έχει πιο πολύ τσαγανό αναρωτιέμαι εγώ. Αυτός που κάνει ό,τι λέει η ψυχούλα του επειδή δεν έχει το κουράγιο να της πάει κόντρα ή αυτός που καταπιέζεται και πράττει καθημερινά τα ανάποδα από το θέλημά της επειδή είναι τόσο δυνατός που αντέχει; Μέγιστο το ερώτημα και ακόμα αναπάντητο από λόγου μου.
Σε λίγο χτυπά ξανά το τηλέφωνο. Ο Χαϊνης ο Μήτσος, γράφει στο στούντιο, τραγούδι για τον πόλεμο και με σκέφτηκε, τηλεπάθεια τώρα που ζω κι εγώ τους κρότους του πολέμου τριγύρω μου, καλά που υπάρχουν ακόμη ψυχές με τσαγανό κι αξιοπρέπεια, επικοινωνούνε και δίνουν κουράγιο ο ένας στον άλλονε όταν υπάρχει λόγος. “Το χώμα μόνο έχει οχτρό χρυσά παλάτια”. Τα λένε οι ψυχωμένοι άνθρωποι αλλά ποιος τους ακούει…
yiannismakridakis.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου