Τα τελευταία 30 χρόνια η Ευρωπαϊκή Ένωση κυρίως για την καταστολή της υπεραλίευσης αλλά και την ανανέωση του αλιευτικού στόλου, επιδοτεί τους παράκτιους ψαράδες για την καταστροφή των παραδοσιακών επαγγελματικών καϊκιών τους, την κατάθεση της αλιευτικής άδειας του σκάφους τους ή τη χρησιμοποίησή τους για άλλους σκοπούς κυρίως στον τουρισμό. Μέχρι τώρα το μέτρο φαίνεται πως είχε σημαντική απορροφητικότητα, διότι προσφέρει ένα σημαντικό οικονομικό ποσό στους ψαράδες. Το VICE εντόπισε ένα από τα πιο παλιά σκαριά παραδοσιακού καϊκιού στην Σκύρο, μίλησε με την οικογένεια που το έχει και την ακολούθησε στο τελευταίο καλοκαίρι ψαρέματος λίγο πριν την οριστική καταστροφή του καϊκιού από τις μπουλντόζες. Η Ελλάδα θεωρείται η χώρα που έχει αναλογικά τα περισσότερα αλιευτικά σκάφη σε όλη την Ευρώπη, από τα οποία τουλάχιστον το 80% είναι ξύλινα. Τα ελληνικά καΐκια είναι οι κληρονόμοι μιας κατασκευαστικής παράδοσης και κουλτούρας που μετράει αιώνες στη Μεσόγειο περνώντας από γενιά σε γενιά προφορικά και μέσω της εμπειρικής μαθητείας των νεότερων δίπλα σε έναν μάστορα. Το καθένα από αυτά τα σκαριά είναι μοναδικό και αναντικατάστατο ωστόσο τα τελευταία χρόνια διαλύονται με μπουλντόζες και καταλήγουν σε χωματερές. Μετά από αποτυχημένες προσπάθειες διάσωσης τους, από τα περίπου 17.500 σκαριά που εκτιμάται πως υπάρχουν στη χώρα μας έχουν καταστραφεί τα 12.500 τα τελευταία 20 χρόνια, ενώ μέχρι το τέλος του 2018 υπολογίζεται πως καταστράφηκαν περίπου 770 σκάφη ενώ διασώθηκαν από το ελληνικό κράτος περίπου 17 αλιευτικά ξύλινα σκάφη. Η πολιτισμική αξία των σκαφών αυτών είναι σημαντική καθώς αποτελούν δημιουργήματα της παραδοσιακής ναυπηγικής και για αυτό όπως λένε οι άνθρωποι που προσπαθούν για την διάσωσή τους είναι σημαντικό να γίνουν ενέργειες και να προστατευθούν. Μέσα από το ταξίδι μας με το καΐκι της οικογένειας Ψαριώτη για ένα τελευταίο καλοκαίρι στη Σκύρο, μαθαίνουμε την ιστορία της καταστροφής των καϊκιών και αποχαιρετούμε ένα κομμάτι της ελληνικής παράδοσης που χάνεται για πάντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου