Κατερίνα Γκαράνη
Λίγοι γνωρίζουν τον
όρο «Γαλάζιος Χρυσός». Είναι ο όρος για το νερό που πίνουμε, που
θεωρούμε δεδομένο ότι θα το έχουμε ως αγαθό με την γέννησή μας.
Είναι και ο όρος που χρησιμοποιούν οι πολυεθνικές οι οποίες έχουν μπει εδώ και πολλά χρόνια στην εκμετάλλευση του με το αιτιολογικό ότι «το νερό δεν είναι δημόσιο αγαθό, αλλά είναι προϊόν που πρέπει να ελέγχεται και να πωλείται» όπως δημοσίως δήλωσε ο Peter Brabeck-Letmathe, πρόεδρος του μεγαλύτερου προμηθευτή εμφιαλωμένου νερού, της πασίγνωστης πολυεθνικής Nestle.
Δυστυχώς δεν είναι σενάριο ότι εδώ και πολλά χρόνια η επιστήμη με χορηγούς εταιρείες έχει μπει για τα καλά και στον έλεγχο καιρικών αλλαγών με σκοπό την βροχόπτωση στα μέρη του πλανήτη που αυτές έχουν επιλέξει να βρέξει. Από την Βολιβία μέχρι τον Καναδά και από την Κίνα μέχρι την Ρωσία οι μεγάλες εταιρείες έχουν μπει στο παιχνίδι του ελέγχου του νερού.
Ήδη σε πολλά μέρη του κόσμου το νερό πωλείται πιο ακριβά από την τροφή. Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα της ιδιωτικής διαχείρισης του νερού είναι η Βολιβία. Η κυβέρνηση ζήτησε από την Παγκόσμια Τράπεζα 25 εκατομμύρια δολάρια για την ανάπτυξη της κοινοπραξίας νερού, η τράπεζα αρνήθηκε να τα δώσει εκτός κι αν η χώρα πωλούσε την διαχείριση του νερού σε μία πολυεθνική: Την Bechtel.
Οι Βολιβιανοί από την ώρα που η εταιρεία είχε το αγαθό στα χέρια της δεν μπορούσαν να πιουν νερό, να πλυθούν, να ποτίσουν τα χωράφια τους και το τραγικότερο τους απαγορευόταν με νόμο ακόμα και να μαζεύουν βρόχινο νερό. Μόνη λύση η αντίσταση η οποία όμως βρήκε απέναντί της την βολιβιανή αστυνομία και τον στρατό που κλήθηκαν να υπερασπιστούν όχι τον λαό αλλά την αμερικανική πολυεθνική εταιρεία. Εκατοντάδες τραυματίες και νεκροί για μια σταγόνα νερό.
Η Bechtel βέβαια δεν έπαθε τίποτε. Αντιθέτως είναι μία από τις πλουσιότερες εταιρείες με έργα σε όλα τον κόσμο. Με το μεγαλύτερο φωτοβολταϊκό πάρκο στην Καλιφόρνια, με την χάραξη όλου του οδικού δικτύου του Κοσόβου, με ορυχεία χαλκού και έργα στα πιο άγνωστα μέρη του πλανήτη και βέβαια με την διαχείριση του «Γαλάζιου Χρυσού» σε όλο τον κόσμο . Στην Ελλάδα είναι γνωστή για την κατασκευή του Μετρό της Αθήνας.
Όσο για τον κύριο Riley Bechtel είναι βεβαίως ένας από τους πιο ισχυρούς ανθρώπους στον πλανήτη, φίλος και συνεργάτης του πρώην προέδρου Τζορτζ Μπους και μέλος της μη κυβερνητικής οργάνωσης «Τριμερής Επιτροπή» (Trilateral Commission) με ιδρυτή και πρόεδρο τον Ντέιβιντ Ροκφέλερ.
To 2008 o σκηνοθέτης Sam Bozzo δημιουργεί το ντοκιμαντέρ « Γαλάζιος Χρυσός: Οι παγκόσμιοι πόλεμοι του νερού». Αξίζει να αφιερώσετε μιάμιση ώρα για να δείτε πόσο παλιός είναι αυτός ο πόλεμος που δεν σταμάτησε ποτέ και πολύ γρήγορα θα χτυπήσει και την δική μας πόρτα.
Είναι και ο όρος που χρησιμοποιούν οι πολυεθνικές οι οποίες έχουν μπει εδώ και πολλά χρόνια στην εκμετάλλευση του με το αιτιολογικό ότι «το νερό δεν είναι δημόσιο αγαθό, αλλά είναι προϊόν που πρέπει να ελέγχεται και να πωλείται» όπως δημοσίως δήλωσε ο Peter Brabeck-Letmathe, πρόεδρος του μεγαλύτερου προμηθευτή εμφιαλωμένου νερού, της πασίγνωστης πολυεθνικής Nestle.
Δυστυχώς δεν είναι σενάριο ότι εδώ και πολλά χρόνια η επιστήμη με χορηγούς εταιρείες έχει μπει για τα καλά και στον έλεγχο καιρικών αλλαγών με σκοπό την βροχόπτωση στα μέρη του πλανήτη που αυτές έχουν επιλέξει να βρέξει. Από την Βολιβία μέχρι τον Καναδά και από την Κίνα μέχρι την Ρωσία οι μεγάλες εταιρείες έχουν μπει στο παιχνίδι του ελέγχου του νερού.
Ήδη σε πολλά μέρη του κόσμου το νερό πωλείται πιο ακριβά από την τροφή. Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα της ιδιωτικής διαχείρισης του νερού είναι η Βολιβία. Η κυβέρνηση ζήτησε από την Παγκόσμια Τράπεζα 25 εκατομμύρια δολάρια για την ανάπτυξη της κοινοπραξίας νερού, η τράπεζα αρνήθηκε να τα δώσει εκτός κι αν η χώρα πωλούσε την διαχείριση του νερού σε μία πολυεθνική: Την Bechtel.
Οι Βολιβιανοί από την ώρα που η εταιρεία είχε το αγαθό στα χέρια της δεν μπορούσαν να πιουν νερό, να πλυθούν, να ποτίσουν τα χωράφια τους και το τραγικότερο τους απαγορευόταν με νόμο ακόμα και να μαζεύουν βρόχινο νερό. Μόνη λύση η αντίσταση η οποία όμως βρήκε απέναντί της την βολιβιανή αστυνομία και τον στρατό που κλήθηκαν να υπερασπιστούν όχι τον λαό αλλά την αμερικανική πολυεθνική εταιρεία. Εκατοντάδες τραυματίες και νεκροί για μια σταγόνα νερό.
Η Bechtel βέβαια δεν έπαθε τίποτε. Αντιθέτως είναι μία από τις πλουσιότερες εταιρείες με έργα σε όλα τον κόσμο. Με το μεγαλύτερο φωτοβολταϊκό πάρκο στην Καλιφόρνια, με την χάραξη όλου του οδικού δικτύου του Κοσόβου, με ορυχεία χαλκού και έργα στα πιο άγνωστα μέρη του πλανήτη και βέβαια με την διαχείριση του «Γαλάζιου Χρυσού» σε όλο τον κόσμο . Στην Ελλάδα είναι γνωστή για την κατασκευή του Μετρό της Αθήνας.
Όσο για τον κύριο Riley Bechtel είναι βεβαίως ένας από τους πιο ισχυρούς ανθρώπους στον πλανήτη, φίλος και συνεργάτης του πρώην προέδρου Τζορτζ Μπους και μέλος της μη κυβερνητικής οργάνωσης «Τριμερής Επιτροπή» (Trilateral Commission) με ιδρυτή και πρόεδρο τον Ντέιβιντ Ροκφέλερ.
To 2008 o σκηνοθέτης Sam Bozzo δημιουργεί το ντοκιμαντέρ « Γαλάζιος Χρυσός: Οι παγκόσμιοι πόλεμοι του νερού». Αξίζει να αφιερώσετε μιάμιση ώρα για να δείτε πόσο παλιός είναι αυτός ο πόλεμος που δεν σταμάτησε ποτέ και πολύ γρήγορα θα χτυπήσει και την δική μας πόρτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου