Μάνος Λοΐζος, «ούτε ο θάνατος δεν μπορεί να τον σβήσει απ’ τη ζωή μας»

 
Κάθε που ’ρχεται Σεπτέμβρης ακόμα ένας χρόνος προστίθεται στη μεριά της απουσίας του. Έφυγε νωρίς. Έζησε μόλις 45 χρόνια, χωρίς να προλάβει να δώσει όλα όσα ήθελε και είχε. Τα τραγούδια του, πότε φουσκωμένα ποτάμια και πότε τρυφερές μελωδίες, φώτισαν τα οράματα, τους έρωτες και τα όνειρά μας, έντυσαν μουσικά τις ελπίδες και τους αγώνες του λαού μας και έγιναν κτήμα του. Πολλά από αυτά «ζυμώθηκαν» με την πορεία μας στο διάβα του χρόνου κι «έχασαν» τον δημιουργό τους, θαρρείς, έφτασαν μέχρι τις μέρες μας από γενιά σε γενιά, στόμα με στόμα, όπως το δημοτικό τραγούδι.

«Είμαι ένας ανώνυμος εργάτης που εσύ τον έκανες επώνυμο και σου εύχεται καλή ανάρρωση για να συνεχίσουμε τον δρόμο που χαράξαμε από κοινού»…
(Ανώνυμο τηλεγράφημα στον Μάνο Λοΐζο, σε κάποια από τις νοσηλείες του)

Ο Μάνος Λοΐζος κατάχτησε τις καρδιές μας όχι μόνο με τα θαυμάσια τραγούδια του μα και με τα «βαριά» αποτυπώματα κοινωνικής ευαισθησίας, αγωνιστικότητας και ανθρωπιάς που άφησε σε μια εποχή που είχε αρχίσει ήδη να ροκανίζει ιδανικά και να πολτοποιεί συνειδήσεις. Είναι πολλά αυτά που τον θυμίζουν και πρώτα απ’ όλα το έργο του. Είναι όμως και οι άνθρωποι, όσοι έμειναν πίσω, οι συνεργάτες του, αυτοί που τον γνώρισαν από κοντά, οι φίλοι του που μοιράστηκαν μαζί του συναισθήματα και πολύτιμες στιγμές, οι δικοί του άνθρωποι.

Κάποιοι από αυτούς τους ανθρώπους «μαζεύτηκαν» σαν μια συντροφιά στις σελίδες ενός εντύπου (ένα λιγοσέλιδο βιβλιαράκι, χωρίς  στοιχεία ταυτότητας, με σελίδες που πήραν να κιτρινίζουν απ’ το χρόνο και που ήταν πάντα εκεί, για τριάντα χρόνια, στο ίδιο σχεδόν σημείο της βιβλιοθήκης) και μίλησαν, ο καθένας για τον «δικό» του Μάνο. Η ιδέα αυτής της «μάζωξης» ήταν της Μάρως Λοΐζου και στην πραγματοποίησή της βοήθησαν οι φίλοι του Μάνου, ενώ την επιμέλεια της λιτής (σε εμφάνιση και όχι περιεχόμενο) έκδοσης είχε ο Δημήτρης Θ. Αρβανίτης. Τρία χρόνια μετά το «τελευταίο ταξίδι» του Μάνου Λοΐζου, λίγες γραμμές, σαν πρόλογος, προϊδεάζουν τον αναγνώστη για τα μέλη της συντροφιάς:

«Στα 45 χρόνια της ζωής του ο Μάνος Λοΐζος, όπως και ο καθένας μας άλλωστε, δόθηκε και πάρθηκε απ’ τους ανθρώπους που τον περιτριγύριζαν, φίλους και συνεργάτες. Σε καθέναν απ’ αυτούς ο Μάνος έδωσε λίγη απ’ την ψυχή του και φεύγοντας πήρε ένα κομμάτι απ’ την δική τους. Απ’ αυτούς που είναι ακόμη ζωντανοί και τον θυμούνται, ζητήθηκε -πράγμα αφάνταστα δύσκολο- να εκφράσουν με λέξεις αυτό το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς του που αυτοί είδαν, σε μια προσπάθεια συγκόλλησης της σπασμένης εικόνας, τώρα που τα τρία χρόνια από τον θάνατό του βαθαίνουν όλο και περισσότερο το ρήγμα που άνοιξε στις 17 Σεπτέμβρη του 1982.»
Η «συντροφιά» των ανθρώπων του Μάνου ήταν μεγάλη. Η αναγκαστική –λόγω περιορισμένου χώρου- επιλογή των κειμένων και των φωτογραφιών, όχι εύκολη υπόθεση.

(Η ανάρτηση αυτή μικρό αντίδωρο στην πολύτιμη παρακαταθήκη του, αναμμένο κεράκι στην άσβεστη μνήμη του…)

πηγήhttp://atexnos.gr