«Καρκίνος λοιπόν…»: Οι συγκλονιστικές αναρτήσεις ενός γιατρού που βιώνει την ασθένεια στον ίδιο τον εαυτό του!

 
Ο Δημήτρης Βλασταράς είναι ένας επιτυχημένος γιατρός, μαιευτήρας – γυναικολόγος, ο οποίος έχει φέρει στη ζωή άπειρους ανθρώπους.

Κάθε μαιευτήρας άλλωστε είναι συνυφασμένος στη συνείδηση των πολλών ανθρώπων με τη χαρά μιας νέας ζωής. Είναι ο... πελαργός, όπως έλεγε κάποιος παλιότερος στα χρόνια.
Ο συγκεκριμένος... πελαργός όμως κάποια στιγμή, τον Φλεβάρη του 2018 είδε μιαν άλλη όψη της ζωής.

Διαγνώστηκε με καρκίνο και από τότε έχει μπει σε έναν αγώνα που, λογικό είναι, έχει αλλάξει την καθημερινότητά του.
Παρά τη δύσκολη μάχη που δίνει καθημερινά, παρά τις δυσκολίες που πέρασε το προηγούμενο χρονικό διάστημα με τις αλλεπάλληλες θεραπείες στις οποίες υποβλήθηκε, δεν το βάζει κάτι.
Μάλιστα όπως επεσήμαναν στο notioanatolika.gr συνάδελφοί του στο ίδιο νοσοκομείο ο Δημήτρης ήταν και παραμένει ένας άνθρωπος έξω καρδιά. Κορυφαίος επιστήμονας, έχει ξαναρχίσει τις εφημερίες και βρίσκεται κοντά μας όποτε κι αν του το ζητήσουμε».
Ο Δημήτρης Βλασταράς όταν διαγνώστηκε με καρκίνο, στις 22 Φεβρουαρίου 2018, έκανε μια – την πρώτη – συγκλονιστική ανάρτηση, δημοσιοποιώντας το πρόβλημά του.
Είχε γράψει τότε: «Καρκίνος λοιπόν... Μια λέξη που φοβόμαστε και να την πούμε!! Το “καλό” όταν είσαι γιατρός, στο λένε καθαρά, χωρίς περιστροφές, χωρίς φιοριτούρες, χωρίς δύσκολες λέξεις, χωρίς επιστημονικούρες, όπως λέμε εμείς οι γιατροί στους συνηθισμένους ασθενείς. “Φαίνεται κάτι. θα το ψάξουμε, θα δούμε... ίσως πολύποδας..ισως δυσπλασία” κ.λπ., κ.λπ.. Η ελληνική γλώσσα είναι πλούσια σ' αυτά...
“Δε μπόρεσα να περάσω το κολονοσκόπιο.. Έχεις καρκίνο!! Πήρα βιοψίες”, ήταν τα πρώτα λόγια της γαστρεντερολόγου, μόλις ξύπνησα. Εκεί παθαίνεις ένα πρώτο ψιλοσόκ. Αν και το έχεις ψιλοϋποψιαστεί, τι σόι γιατρός θα ήσουν, αλλά ήλπιζες ότι δε θα είναι…
Στο γυρισμό όλα ήταν όμορφα... Μια ηλιόλουστη αττική μέρα... χαζοκουβέντες με το γυιόκα μου που επέμενε να με συνοδεύσει... σχόλια για το ποδόσφαιρο (εντάξει δε μας πάει φέτος η διαιτησία, αλλά όχι πως έχουμε ομάδα) ή για την κίνηση στο δρόμο (δε μπορεί, πού πάνε όλοι αυτοί πρωινιάτικα; Μπα… κάτι έχει γίνει στον Κηφισό στο ποτάμι).
Και μετά από λίγες ώρες σου κόβονται τα πόδια...
Είναι σα να πηγαίνεις με 200 αμέριμνος για Σαλονίκη βόλτα, με τη μουσική στη διαπασών, και κάπου εκεί στο Μαρτίνο να έχει κοπεί ο δρόμος, να έχει γκρεμό και συ να μη το ξέρεις και συνεχίζεις με ταχύτητα. Κι όταν πέσεις στο γκρεμό, εκείνα τα τελευταία δευτερόλεπτα να σκεφτείς: “Καλύτερα να με είχε πιάσει η τροχαία και να πήγαινα φυλακή αυτόφωρο γαμώτο…”.
Και μετά έρχονται τα βράδυα... τα πρώτα βράδυα της μοναξιάς και της αγρύπνιας της σκέψης και του γαμώτο…
Και εκεί μπορείς να συνεχισεις τα “γαμώτο” από τα πιο απλά "γιατί γαμώτο"… Ή μπορεί να πας σε πιο δύσκολα “γαμώτο γιατι;” ή ακόμα χειρότερα “γαμώτο γιατί σε μένα”. Τότε έχεις δυο επιλογές:
Ή να συνεχίσεις τα ατέλειωτα γιατί, και να καταντήσεις ένας μίζερος, κακός, γκρινιάρης άνθρωπος, κακός με τους γύρω σου, δύσκολος, εσωστρεφής, μισώντας τον κόσμο, και να κλειστείς σ' ένα δωμάτιο περιμένοντας να πεθάνεις…
Ή να συνειδητοποιήσεις το μέγεθος της ασημαντότητας της ανθρώπινης ύπαρξης (πόσα εκατομμύρια άνθρωποι έχουν περάσει από τη γη πριν από μας;) και του πεπερασμένου της σάρκας (κανείς δεν είναι αθάνατος και κανείς δεν έχει συμβόλαιο διάρκειας ζωής) και να προσπαθήσεις να παλέψεις όρθιος, και να γίνεις καλύτερος άνθρωπος, για όσο καιρό σου μένει…
Εδώ είναι η διαφορά μας με τα ζώα η ικανότητα να επιλέγουμε.. πέρα από τα ένστικτα..
Για μένα η επιλογή ήταν εύκολη…προτίμησα το δεύτερο... βοήθησε πάρα πολύ η άφθονη αγάπη που πήρα και παίρνω από τους ανθρώπους που είναι γύρω μου... ένα τεράστιο ευχαριστώ σε όλους σας δε φτάνει…
Αυτά για τώρα... θα συνεχίσω... (ελπίζω δηλαδή)! Αν και όσο νιώθεις καλά και δεν πονάς λες: δε γ@μιεται; Εγώ είμαι καλά, οι εξετάσεις είναι χάλια!! Ποιος τις γ... τις εξετάσεις; Χαρείτε φίλοι μου!! Κάθε δευτερόλεπτο!!».
Από τις 22 Φεβρουαρίου έως και χθες ο Δημήτρης Βλασταράς, έκανε ένα χειρουργείο – που πήγε καλά – και πέρασε από Συμπληγάδες κάθε λογής.
Το μεσημέρι του Σαββάτου (28 Απριλίου), δύο μήνες μετά την... είδηση ο γιατρός, αναφέρθηκε – για μιαν ακόμη φορά – στο πρόβλημά του, από μιαν άλλη σκοπιά όμως:
«Κι έρχονται μέρες πολλές, μέρες δύσκολες, μέρες γεμάτες αναμονή, μρες που δεν ξέρεις αν ανήκεις σ' αυτόν ή στον άλλο κόσμο, μέρες που η ψυχή σου αιωρείται στο σύμπαν…
♦Σιγά τώρα θα πείτε... εξετάσεις έκανες, απαντήσεις περιμένεις… οκ... εύχομαι στον καθένα να μη ζήσει ποτέ αυτό τον εφιαλτικό μήνα της αναμονής…
♦Αν είσαι “τυχερός”, (έχεις λεφτά, ζεις σε μεγάλη πόλη, έχεις ιδιωτική ασφάλεια, είσαι γιατρός), αυτό μπορεί να κρατήσει βδομάδες... αλλιώς είναι πολύ πιο δύσκολο και σίγουρα πιο χρονοβόρο…
♦Τον γιατρό σπανίως τον βλέπεις... Ο ακτινολόγος, ο μικροβιολόγος, ο παθολογοανατόμος και οι λοιποί εργαστηριακοί, είναι κάτι “περίεργοι τύποι”, που δουλεύουν πολύ, δουλεύουν περίεργες ώρες, πολλές φορές μέχρι να “κάνουν πουλάκια” τα μάτια τους, πίσω από μια οθόνη ή από ένα μικροσκόπιο, σ' ένα κλειστό δωμάτιο, και που το έργο τους δεν αναγνωρίζει σχεδόν κανείς.
♦Αυτούς που συνήθως βλέπουμε είναι οι γραμματείς, οι τεχνικοί, οι νοσηλεύτριες, οι χειριστές … Και είναι πολύ σημαντικό να εισπράττουμε ανθρωπιά απ' αυτούς τους ανθρώπους...
♦Κορίτσια (και αγόρια) καλό θα είναι να ηρεμήσετε λίγο!! Δε δουλεύετε σε ξυλουργείο ούτε οδηγάτε νταλίκα!! Έρχεστε σ' επαφή με ανθρώπους! Ανθρώπους άρρωστους!! Και μάλιστα σε αρκετές περιπτώσεις σοβαρά άρρωστους... Ένα χαμόγελο, μια ευγενική λέξη, δεν έβλαψε ποτέ κανένα...
♦Και κάτι άλλο... κορίτσια είναι εύκολο να τρυπάτε στην έσω επιφάνεια του αγκώνα (μεσοβασιλική φλέβα). Όμως αυτό μετά από λίγο καιρό πονάει. Και μόνο η θέα σας να έρχεστε χαμογελαστές με μια τεράστια σύριγγα για να γεμίσετε γρήγορα 10 cc αίμα, προκαλεί τρόμο… Κανένας δεν είναι τόσο ατρόμητος ώστε να ξεπερνά την προοπτική του επερχόμενου πόνου... λέω τώρα... μήπως ν' αφιερώνατε 1-2 λεπτά παραπάνω και λίγη τρυφερότητα να πάρετε αίμα με μια λεπτή πεταλουδίτσα από κάπου αλλού; Π.χ. τη ράχη του καρπού; Πονάει λιγότερο και πιστέψτε με! Ο ασθενής θα σας ευγνωμονεί...
♦Αλλά και 'μεις οι άρρωστοι, όσο άσχημα να είναι τα αποτελέσματα, ας μην πυροβολούμε τον αγγελιαφόρο… Ένα, έστω πικρό, χαμόγελο κι ένα ευχαριστώ, ίσως να το πάρει μαζί του όταν εξουθενωμένο το βράδυ θα σχολάσει το κορίτσι με τα 2 πτυχία, τις 3 γλώσσες και τα μεταπτυχιακά ίσως, που δουλεύει ατελείωτες ώρες για 600 και 800 ευρώ.
♦Αντίθετες στιγμές: Η ακατανόητα εριστική, έως εχθρική στάση της γραμματέως ενός διαγνωστικού κέντρου, (δεν εχει νόημα να πω ονόματα γιατί είναι σίγουρο ότι αν συνεχίσει έτσι θ' απολυθεί σύντομα) και η όμορφη, ανθρώπινη, σχεδόν τρυφερή συμπεριφορά της Κυρίας του μαγνητικού τομογράφου στο «Υγεία»…
♦Και μετά έρχονται οι φίλοι... Να πάρουμε τηλέφωνο, να βάλουμε “μέσον” (ακόμα κι εδώ) να βγουν πιο γρήγορα τα αποτελέσματα...
Παρ' όλη την αγωνία μας, έχω την εντύπωση ότι είναι λάθος…
Ο Ακτινολόγος π.χ., που περνάει όλη τη ζωή του σ' ένα σκοτεινό θάλαμο μπροστά σε φωτιζόμενες οθόνες, πρέπει να έχει την ηρεμία να διαγνώσει τα μικρά στίγματα, τις μικρές κηλίδες, που μπορεί να είναι κρίσιμες για τη ζωή μας, κι όχι ν' απαντάει στα τηλέφωνα κάνοντας “χαρες” σε γνωστούς και φίλους…(ταπεινή μου άποψη).
Θα συνεχίσω (ελπίζω)».
πηγή http://www.notioanatolika.gr