Γράφει ο Ανδρέας Τσιλογιάννης
« … Σ` αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα κι εσύ με παίζεις στη ρουλέτα και με χάνεις, σ` ένα παραμύθι του Αιγαίου που γράφεται με τρόπο εφιαλτικό …».
31η Ιανουαρίου 1996
Ίμια. Βόρεια Δωδεκάνησα. Αιγαίο Πέλαγος.
Η αληθινή ιστορία και τα ασυγχώρητα λάθη της στρατιωτικής και όχι μόνο της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας.
Οι τρεις, εδώ και είκοσι δύο ακριβώς χρόνια, ήρωες αξιωματικοί του Πολεμικού Ναυτικού «ΠΝ», οι υποπλοίαρχοι Χριστόδουλος Καραθανάσης, Έκτορας Γιαλοψός και ο αρχικελευστής Παναγιώτης Βλαχάκος, πέφτουν νεκροί, σε ώρα υπεράσπισης της ελληνικής γης, εξαιτίας της γνωστής, αλλά άγνωστης ως προς τις «αληθινές» αιτίες πτώσης του στρατιωτικού ανιχνευτικού ελικοπτέρου του ελληνικού πολεμικού ναυτικού.
Το ντροπιαστικό ιστορικό γεγονός, ως προς την ελληνική τιμή, λαμβάνει χώρα το βράδυ της 31ης Ιανουαρίου του όχι μακρινού 1996, στο θαλάσσιο σύμπλεγμα των βραχονησίδων της Δυτικής και Ανατολικής Ίμιας, στα Βόρεια Δωδεκάνησα.
Οι βραχονησίδες Ίμια.
Το σύμπλεγμα των αδιαπραγμάτευτα ελληνικών βραχονησίδων της περιοχής των Βόρειων Δωδεκανήσων, στρατιωτικά φυλάσσεται, ανήκει και ελέγχεται από την 80η Ανώτερη Διοίκηση Ταγμάτων Εθνοφυλακής, σε συντομία την «80η Α.Δ.Τ.Ε», με έδρα την ταξιαρχία της Κω.
Ο «πόλεμος της τσιπούρας».
Κάθε χρόνο, κατά την χρονική περίοδο που ξεκινάει λίγο μετά από τα Χριστούγεννα και κρατάει ως τις αρχές του Φλεβάρη, διεξάγεται στην περιοχή των Βόρειων Δωδεκανήσων, ένας ιδιότυπος «θαλάσσιος πόλεμος», μεταξύ των Ελλήνων αλιέων και των πάντα προκλητικών Τούρκων ψαράδων.
Είναι ο λεγόμενος «πόλεμος της τσιπούρας», όπου το αιγαιοπελαγίτικο κερδοφόρο ψάρι, η τσιπούρα, γίνεται η αιτία αρκετών διενέξεων μεταξύ των ψαράδων των αιωνίων εχθρικών χωρών Ελλάδας και Τουρκίας σε «αχαρτογράφητα», αδιαπραγμάτευτα ελληνικά χωρικά ύδατα, καθώς η Ελλάδα δεν έχει οριοθετήσει την «A.O.Z.».
H τουρκική πλευρά και συγκεκριμένα η πάλαι ποτέ «4η Στρατιά», ή «η Στρατιά του Αιγαίου», η «Ege Ordusu», όπως ονομάζεται σήμερα, βασισμένη στο δόγμα των «γκρίζων ζωνών», εκμεταλλεύεται τον «πόλεμο της τσιπούρας» και συχνά – πυκνά δημιουργεί μέσω των Τούρκων ψαράδων ή δημοσιογράφων της τουρκικής εφημερίδας «Hurriyet», τεχνητές κρίσεις οι οποίες μετατρέπονται ορισμένες φορές σε θερμά επεισόδια, ικανά προς την όξυνση που πάντα οδηγεί σε πολεμικές συρράξεις, καθώς παραβιάζονται καθημερινά και ποικιλοτρόπως τα ελληνικά θαλάσσια σύνορα.
Για να μιλάμε ξεκαθαρά :
Τέτοιες μέρες, κάθε χρόνο, στην περιοχή του Βόρειου τμήματος των Δωδεκανήσων και συγκεκριμένα στο σύμπλεγμα των Ιμίων, διεξάγεται ένας «πόλεμος» αλιευτικών σκαφών, μικρών ή μεγάλων, που μερικές φορές συνοδεύεται από πολεμικά πλοία με ότι αυτό συνεπάγεται.
Γνωρίζουμε όλοι τα γεγονότα που προηγήθηκαν της νύχτας της 31ης Ιανουαρίου του 1996 στη συγκεκριμένη περιοχή των ελληνοτουρκικών θαλάσσιων συνόρων, με στόχο, την εσκεμμένη όξυνση από την τουρκική πλευρά, ως προς το όνομα των «γκρίζων ζωνών», αλλά και μέσα από μια κατάληψη των βραχονησίδων Ίμια, η οποία έγινε, βραχονησίδες που αποτελούν σημαντικό στρατηγικό γεωγραφικό σημείο, ως προς τον έλεγχο του ιδιότυπου «πολέμου της τσιπούρας».
Με δεδομένο τις προκλητικές τούρκικες συμπεριφορές, προερχόμενες είτε από πολίτες, είτε από δημοσιογράφους, είτε από πράκτορες της τουρκικής μυστικής υπηρεσίας της «ΜΙΤ» οι οποίες λαμβάνουν χώρα στην Δυτική και στην Ανατολική Ίμια, οδηγούμαστε αρχικά στη μη στρατιωτική κατάληψη ελληνικού εδάφους, λίγα εικοσιτετράωρα πριν από τα Χριστούγεννα του 1996, μέρα που κάθε χρόνο, παραδοσιακά, οι Έλληνες ψαράδες, ξεκινούν το ψάρεμα της τσιπούρας.
Στις 27 Ιανουαρίου του 1996, στην Ανατολική Ίμια, επιβιβάζονται, παρανόμως σε ελληνικό έδαφος Τούρκοι δημοσιογράφοι της «Ηurriyet», κατάσκοποι, όπως κάλλιστα θα μπορούσαν να ονομαστούν σύμφωνα με το ελληνικό στρατιωτικό δίκαιο, για να μιλάμε ορθά, με σκοπό, να κατεβάσουν την ελληνική σημαία που μερικά εικοσιτετράωρα πριν είχε υψώσει ο τέως Δήμαρχος Καλύμνου κ. Δημήτρης Διακομιχάλης, υπό τον φόβο επεισοδίου αλλά και ενδεχομένως να χαθεί στρατηγικό ελληνικό έδαφος και να ανεβάσουν την «ημισέληνο».
Πράγματι, οι Τούρκοι δημοσιογράφοι, κατεβάζουν την ελληνική σημαία, υψώνουν την τουρκική, παράλληλα, βιντεοσκοπούν τις παράνομες ενέργειες σε έδαφος ξένης χώρας και αποχωρούν.
Την 28η Ιανουαρίου του 1996, άνδρες του ελληνικού «Πολεμικού Ναυτικού», κατεβάζουν την τουρκική σημαία στην Ανατολική Ίμια και επανατοποθετούν την ελληνική σημαία.
Την ίδια μέρα, αποφασίζεται η φύλαξη της Ανατολικής Ίμιας να γίνεται επί είκοσι τετραώρου βάσεως από την «Μονάδα Υποβρύχιων Καταστροφών», η οποία εδρεύει στο Πυλί της Κω.
Από το βράδυ της 28ης Ιανουαρίου του 1996, η Ανατολική Ίμια, φυλάσσεται από Έλληνες βατραχανθρώπους, με σκοπό την με κάθε τρόπο φύλαξη της ελληνικής σημαίας, αλλά και της αποκλιμάκωσης της κρίσης, ώστε οι Έλληνες ψαράδες ανενόχλητοι να συνεχίσουν το κερδοφόρο και ολιγοήμερο ψάρεμα της τσιπούρας.
Η κίνηση της ελληνικής πλευράς, να προστατεύσει την Ανατολική Ίμια, έδαφος ελληνικό, με εικοσιτετράωρη στρατιωτική φύλαξη από Έλληνες βατραχανθρώπους, ενοχλεί την Τουρκία.
Με εντολή της τότε Πρωθυπουργού της Τουρκίας κ. Τανσού Τσιλερ, τις πρώτες ώρες της 31ης Ιανουαρίου του 1996, τουρκικές ειδικές δυνάμεις εισβάλλουν παρανόμως στην Ελλάδα και καταλαμβάνουν έδαφος ελληνικό, την Δυτική Ίμια.
Τις πρώτες πρωινές ώρες της 31ης Ιανουαρίου του 1996, από την φρεγάτα «Ναβαρίνο» του «Πολεμικού Ναυτικού», σηκώνεται ανιχνευτικό ελικόπτερο με σκοπό την ανίχνευση τουρκικών δυνάμεων, παράνομων εισβολέων στην Δυτική Ίμια.
Το πλήρωμα του ελικοπτέρου αποτελούσαν οι ήρωες υποπλοιάρχοι, Χριστόδουλος Καραθανάσης και Έκτορας Γιαλοψός και ο αρχικελευστής Παναγιώτης Βλαχάκος.
Η συνέχεια γνωστή :
Κατά την επιστροφή του ελικοπτέρου στην φρεγάτα «Ναβαρίνο», όπως μας αιτιολογεί το «Πολεμικό Ναυτικό», το ελικόπτερο εξαιτίας των άσχημων καιρικών συνθηκών που επικρατούσαν στην περιοχή, πέφτει, στο όνομα της πατρίδας και σε ώρα υπηρεσίας.
Οι υποπλοίαρχοι Χριστόδουλος Καραθανάσης, Έκτορας Γιαλοψός και ο αρχικελευστής Παναγιώτης Βλαχάκος, περνούν στην ιστορία, ονομάζονται ήρωες, αν και χάνονται «τζάμπα» στο όνομα της πατρίδας.
Η υπόθεση της «κρίσης των Ιμίων», μέχρι τις μέρες μας, δεν έχει ξεκάθαρα αποσαφηνιστεί, δεν έχει ειπωθεί η πλήρης αλήθεια, καθώς συγγενείς των ηρώων αξιωματικών αλλά και αρκετά εκατομμύρια Ελλήνων ενστερνίζονται την άποψη πως το ελληνικό ανιχνευτικό ελικόπτερο δεν «έπεσε» λόγο καιρικών συνθηκών και από αποπροσανατολισμού του πιλότου, αλλά από χτύπημα των Τούρκων καταδρομέων, που είχαν παρανόμως εισβάλλει και καταλάβει την Δυτική Ίμια και όχι την Ανατολική Ίμια, όπως, είχαν εντολή να πράξουν.
Για να μιλάμε ξεκάθαρα,
Ο σκοπός της Τουρκίας, τα ξημερώματα της 31ης Ιανουαρίου του 1996, ήταν να καταλάβει παράνομα, με κάθε τρόπο, ελληνικό έδαφος.
Ο συγκεκριμένος ισχυρισμός αποδεικνύεται από την πράξη των Τούρκων καταδρομέων να εισβάλλουν και να καταλάβουν παρανόμως την Δυτική Ίμια και όχι την Ανατολική Ίμια, όπου είχε προηγηθεί το περιστατικό με την εναλλαγή των τοποθετήσεων της ελληνικής και της τουρκικής σημαίας και τις προκλήσεις των Τούρκων δημοσιογράφων σε έδαφος αδιαπραγμάτευτα ελληνικό.
Η εντολή, από την Τουρκάλα Πρωθυπουργό κ. Τανσού Τσιλέρ ήταν σαφέστατη, ανέφερε, με κάθε τρόπο να πραγματοποιηθεί η υποστολή της ελληνικής σημαίας από την Ανατολική Ίμια, αυτήν έδειχναν, ως εικόνα, τα τουρκικά Μ.Μ.Ε, αυτή ήξερε η κ. Τανσού Τσιλέρ, δεν έκανε λόγο για εισβολή στην «ξεχασμένη» από τον Ελληνικό Στρατό και χωρίς φύλαξη Δυτική Ίμια.
Επιμένω :
Εάν το Γενικό Επιτελείο Στρατού, σε συντομογραφία «Γ.Ε.Σ.», την 28η Ιανουαρίου του 1996 έδινε εντολή ώστε να τοποθετηθούν βατραχάνθρωποι και στην Δυτική Ίμια και όχι μόνο στην Ανατολική, πράξη που θα σήμαινε την πλήρη φύλαξη των Ιμίων και όχι την μερική, δεν θα φτάναμε στο σημείο ώστε να μιλούσαμε σήμερα και να είχαμε :
- την παράνομη απόβαση των Τούρκων κομάντο σε ελληνικό έδαφος,
- νεκρούς και πλέον ήρωες τους τρεις Έλληνες αξιωματικούς του «Πολεμικού Ναυτικού»,
- και ως σήμερα ανοιχτό το ζήτημα της επετείου της «κρίσης των Ιμίων».
Τα ξημερώματα της 31ης Ιανουαρίου του 1996, οι ήρωες αξιωματικοί του Πολεμικού Ναυτικού, οι υποπλοίαρχοι Χριστόδουλος Καραθανάσης, Έκτορας Γιαλοψός και ο αρχικελευστής Παναγιώτης Βλαχάκος, χάνονται, «υπέρ πατρίδας», εξαιτίας ενός λάθους.
Οι τουρκικές ειδικές δυνάμεις, τα ξημερώματα της 31ης Ιανουαρίου του 1996, καταλαμβάνουν την Δυτική Ίμια, καθώς δεν φυλασσόταν από Έλληνες βατραχανθρώπους, όπως συνέβαινε με την Ανατολική Ίμια.
Τα πρώτα λεπτά της αποφράδας μέρας της 31ης Ιανουαρίου του 1996, είναι ικανά, ώστε να χαραχθεί η πιο μαύρη σελίδα της νεότερης ελληνικής ιστορίας, η οποία τιτλοφορείται, μέχρι στις μέρες μας, είκοσι δύο χρόνια μετά, ως η «Κρίση των Ιμίων».
Οι ήρωες Έλληνες αξιωματικοί, Χριστόδουλος Καραθανάσης, Έκτορας Γιαλοψός και ο αρχικελευστής Παναγιώτης Βλαχάκος, χάνονται «υπέρ» πατρίδας, εξαιτίας ενός λάθους, ως προς τον στρατιωτικό σχεδιασμό, για την μερική όπως αποδείχθηκε φύλαξη των βραχονησίδων Ίμια.
Ευλόγως, ακόμα και σήμερα, υπάρχουν ανοιχτά ερωτήματα, ως προς τις συνθήκες θανάτου των ηρώων αξιωματικών, όμως για την δημιουργία του επεισοδίου «πταίει» η ίδια η Ελλάδα.
Θα υπήρχε η «κρίση των Ιμίων», κυρίως, θα διεξαγόταν, μέχρι σήμερα με απρόβλεπτες συνέπειες, ο ιδιότυπος θαλάσσιος «πόλεμος της τσιπούρας» στην περιοχή του Βορείου τμήματος των Δωδεκανήσων και στο σύμπλεγμα των βραχονησίδων Ίμια, αν η χώρα μας, είχε προχωρήσει στην διεκδίκηση του καθορισμού της ελληνικής «Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης», ως οφείλει να πράξει και δεν πράττει μέχρι και σήμερα, βάση της Διεθνής Συνθήκης του Ο.Η.Ε., περί του Δικαίου της Θάλασσας του 1982 ;
Η «κρίση των Ιμίων» εξακολουθεί, μέχρι τις ημέρες μας, να είναι ένα ζήτημα ανοιχτό, ως προς τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και τις διαφορές των δυο «αιωνίων» εχθρών.
Μέχρι πότε ως Έλληνες, θα λέμε ευχαριστώ στους Αμερικανούς, θα πουλάμε ή ξεπουλάμε πατρίδες, γη, θάλασσα και ουρανό, οδηγώντας στον «τζάμπα» θάνατο, ήρωες Έλληνες αξιωματικούς, οι οποίοι αντί να φέρνουν μνημόνια και να χρεοκοπήσουν την ελληνική οικονομία, επέλεξαν να «φυλάττουν Θερμοπύλες», δίνοντας την ίδια τους τη ζωή στο όνομα της πατρίδας ;
Ως πότε, ως ελληνισμός, θα ανεχόμαστε να έχουμε εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και αγνοούμενους, από παράνομο πέρασμα εισβολέων κατακτητών, επειδή δεν είμαστε ικανοί να φυλάξουμε την ίδια μας την πατρίδα;
Πότε επιτέλους, θα πάψουμε, ως έθνος, να ανεχόμαστε τον κάθε «Χένρι Άλφρεντ Κίσινγκερ» που να ανάβει το πράσινο φως στους Τούρκους, ώστε να προχωρήσουν στην παράνομη εισβολή του «Αττίλα», τον Ιούλιο του 1974, καταλαμβάνοντας παρανόμως μέχρι σήμερα το 38% των εδαφών της Κύπρου ;
Μήπως παίζουμε με την τύχη μας και θέλουμε να παρακαλέσουμε, ξανά, τους Αμερικάνους, ώστε να βρεθεί, πάλι ξανά, ένας νέος «Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ» της αμερικανικής διπλωματίας, ο οποίος θα αποτρέψει με την εντολή «όχι σημαίες, όχι πλοία, όχι στρατεύματα», ένα νέο θερμό επεισόδιο «Ελλήνων – Τούρκων», πάντα με υπαιτιότητα των Τούρκων, στη θαλάσσια περιοχή των Ιμίων ή οποιασδήποτε άλλης περιοχής του Αιγαίου Πελάγους ;
Ως πότε, ως λαός, θα ανεχόμαστε αμφιβόλου προέλευσης, διαμεσολαβητές του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, τύπου «Μάθιου Νίμιτς», οι οποίοι επισκέπτονται την πατρίδα μας, έχοντας προηγουμένως αμφισβητήσει, όχι μόνο την ελληνικότητα περιοχών μας, αλλά προσβάλλοντας την ίδια την ιστορία μας ;
Το παράξενο γεωπολιτικό, άλυτο και προκλητικό «gambling» της ελληνικής διπλωματίας, με «ακτίνα» από τα Βαλκάνια έως τη λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου, «κλείνει» και κατά διαστήματα «ανοίγει», στο ντροπιαστικό για τον ελληνισμό, τρίπτυχο ανοιχτών και προς το παρόν άλυτων ζητημάτων που μπορεί να τιτλοφορηθεί ως «Κύπρος, Ίμια, Σκοπιανό».
Σημείωση:
Τυχαίνει και υπηρέτησα στις Δυνάμεις Εθνοφυλακής στην Κω, στα τεθωρακισμένα, αλλά και στο 2ο και 3ο γραφείο της ταξιαρχίας της 80ης Α.Δ.Τ.Ε, στην οποία διοικητικά ανήκει η περιοχή των Βόρειων Δωδεκανήσων και το σύμπλεγμα των, αδιαπραγμάτευτα, ελληνικών βραχονησίδων Ίμια.
Γνωρίζοντας καλά την περιοχή, δεν μπορώ ακόμα και ως σήμερα να διανοηθώ, πως το βράδυ της 28ης Ιανουαρίου και κυρίως από ποιον επιλέχθηκε η μερική και όχι η ολική φύλαξη των Ιμίων.
Γνώρισα από κοντά την αγωνία, την υψηλή κατάρτιση, αλλά και τον αντίξοο ως προς τις συνθήκες αγώνα των στελεχών του ελληνικού στρατού που υπηρετούν στη συγκεκριμένη περιοχή, όπου με θυσίες ατομικές, οικογενειακές, οικονομικές, βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της φύλαξης της πατρίδας μας.
Το παρόν κείμενο είναι αφιερωμένο στους αγώνες των συγκεκριμένων ανθρώπων.
Υστερόγραφο:
Είναι κρίμα, να μη σέβεται η ελληνική πολιτεία τις οικογένειες των ηρώων αξιωματικών, οι οποίες, μέχρι και σήμερα, είκοσι δύο χρόνια μετά την αποφράδα μέρα της 31ης Ιανουαρίου του 1996, μέσα στον πόνο που έχει προκαλέσει ο χαμός των αγαπημένων προσώπων τους, δεν έχουν μάθει τα αληθινά αίτια της πτώσης του ανιχνευτικού ελικοπτέρου που προκάλεσε τον θάνατο των ηρώων Ελλήνων αξιωματικών, Χριστόδουλο Καραθανάση, Έκτορα Γιαλοψό και Παναγιώτη Βλαχάκο.
Αθάνατοι !!!
«… Τι με κοιτάζεις, Ρόζα, μουδιασμένο, συγγνώμη που δεν καταλαβαίνω τι λένε τα κομπιούτερ και οι αριθμοί…».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου