Ψωμί, τυρί, τομάτα κι ελιές…
Αυτό ήταν το φαγητό μου για πέντε μέρες. Το ψωμί από τον φούρνο του χωριού, τα υπόλοιπα από το παντοπωλείο τη πλατείας.
Με ρωτούσαν οι φίλοι μου στο τηλέφωνο πώς περνάω και τους απαντούσα «Τέλεια!».
«Μα πώς τέλεια;», μου έλεγαν. «Αφού είναι όλα κλειστά λόγω του χιονιά και δεν έχει μέρος για να φας. Άντε, γύρνα πίσω ή πήγαινε αλλού!» συνέχιζαν μη κατανοώντας την ομορφιά που αντίκριζαν τα δικά μου μάτια.
Μα ποιος να τα βάλει μαζί τους; Σάμπως είχαν ζήσει σαν παιδιά κάτι ανάλογο;
Εμάς αυτό ήταν το φαγητό μας όταν πηγαίναμε με τον παππού για να θερίσουμε τα χωράφια του θείου μου. Αυτό ήταν το φαγητό μας όταν ανοιγόμασταν με την ψαρόβαρκα, άλλοτε ψαρεύοντας και άλλοτε μαζεύοντας αλάτι. Αυτό ήταν το φαγητό μας όταν σκορπιζόμασταν στο βουνό, ώρες ολόκληρες, για να μαζέψουμε χόρτα, σαλιγκάρια ή μανιτάρια.
Καθόμασταν κάτω, τα βάζαμε στη μέση και, πεινασμένοι όπως ήμασταν, νιώθαμε ότι τρώγαμε το πιο ακριβό γεύμα. Ούτε μακαρονάδες ονειρευόμουνα, ούτε αστακούς, ούτε παντεσπάνια. Ετούτο ήταν το φαγητό που μας ένωνε μικρούς μεγάλους, ετούτο περιμέναμε για να κάνουμε διάλειμμα, να πιούμε μια στάλα νερό και να ακούσουμε τους μεγάλους να λένε τις δικές τους ιστορίες…
Έτσι και τώρα, εδώ στο χωριό. Μπορεί να έτυχε η κακοκαιρία να φέρει κάποιες αλλαγές και δυσκολίες, αλλά για όλα θα βρεθεί λύση και ο άνθρωπος που προσαρμόζεται δε μένει ποτέ νηστικός.
Μια κονσέρβα, λίγο τυρί, λίγο ψωμί και με καλή θέληση, όλα γίνονται.
Ποια είναι άλλωστε η ομορφιά του χωριού; Οι άνθρωποί του, η απλότητα και όλα όσα απλόχερα σου προσφέρει η φύση.
Γι’ αυτό και αγαπάμε την ελληνική ύπαιθρο. Γιατί μας χαρίζει την ομορφιά μιας ζωής που είναι αυθεντική, αληθινή, ουσιαστική και δεν μπορεί να αντικατασταθεί με κανένα «παντεσπάνι» και κανένα φτιασίδι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου