Ευχές, σε έναν κόσμο που δεν συγκλονίζεται πια

 
Κάθισα να γράψω ένα άρθρο για τον κόσμο μας, που δεν συγκλονίζεται πια.
Και άρχιζε κάπως έτσι:

“Θα ήθελα να μην υπάρχουν καταστάσεις και γεγονότα που σοκάρουν. Όμως υπάρχουν.
Θα ήθελα να υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που σοκάρονται από αυτά. Όμως δεν υπάρχουν.”

Συνέχισαν να πετάνε οι σχετικές σκέψεις στο μυαλό μα πριν προλάβουν να μπουν στο χαρτί, μπήκαν σφήνα εικόνες άλλες που πήραν τις αρχικές σκέψεις και τις έθαψαν. Και σταμάτησα να γράφω.
Αντικατάσταση των λέξεων από εικόνες. Εικόνες σκληρές από ανθρώπους σκοτωμένους σε εμφυλίους, φωτογραφίες αστέγων, άλλων ανθρώπων που έθεσαν τέλος στη ζωή τους, εικόνες ανθρώπινης εξαθλίωσης, εκμετάλλευσης, αδικίας...
Σε μια προσπάθεια συναισθηματικής αντιπαράθεσης, έρχονται και κάποιου άλλου είδους εικόνες. Εικόνες σχετικές με τα αποτελέσματα των εκλογών που πέρασαν, εικόνες με ρητά, με σέξυ γυναίκες και άντρες, με ζώα, χιουμοριστικές, εικόνες με τις ομορφιές της φύσης, χαρούμενες, αισιόδοξες...

Μια εικόνα χίλιες λέξεις, λένε. Μόνο που οι ίδιες εικόνες, δεν φέρνουν τις ίδιες λέξεις σε όλους. Γιατί;...

Και τότε έρχεται στο μυαλό μου ένα τραγούδι από το συγκρότημα Υπόγεια Ρεύματα, η “Ασημένια σφήκα”. Ένα τραγούδι που μιλάει για την επίπτωση των ναρκωτικών στο μυαλό και στην ψυχή. Δεν αργώ να κάνω τον παραλληλισμό και τότε οι αρχικές σκέψεις μου, έρχονται και κουμπώνουν με τις παραπάνω εικόνες. Γιατί πραγματικά δεν ξέρω, αν οι όποιες εικόνες είτε βαριές είτε ανάλαφρες, επηρεάζουν κανέναν πια. Ο κόσμος είναι εθισμένος, ντοπαρισμένος μόνιμα πλέον. Δεν ξέρω καν ποιος εθισμός είναι πιο βαρύς. Αυτός που του δείχνει τα πράγματα όπως είναι ή αυτός που τον κάνει να τα ξεχνάει. Και στη μία περίπτωση και στην άλλη, καμία επίδραση συναισθηματική δεν υπάρχει. Είναι “ασυγκλόνιστος”.
Γιατί;...

Και τώρα μπορώ να βάλω σε σειρά πάλι τις σκέψεις μου και να συνεχίσω το άρθρο μου, με το βλέμμα στις εικόνες:
Θα ήθελα να μην υπάρχει λύπη. Όμως υπάρχει.
Θα ήθελα να υπάρχουν περισσότεροι άνθρωποι που μπορούν να νιώσουν λύπη. Όμως δεν υπάρχουν.
Θα ήθελα να υπάρχουν πολλές χαρές στη ζωή. Μα υπάρχουν. Θα ήθελα ο κόσμος να μπορεί να τις νιώσει, αλλά δεν τις νιώθει.
Θα ήθελα να μην υπάρχουν άσχημα γύρω μας, αλλά υπάρχουν. Θα ήθελα ο κόσμος να μην κλείνει τα μάτια στη θέα τους, αλλά το κάνει.
Θα ήθελα να μην υπάρχει ψέμα παντού, αλλά υπάρχει. Θα ήθελα κανείς να μην αγνοεί το ψέμα. Αλλά το κάνουν.
Θα ήθελα να υπάρχουν αλήθειες γύρω μας. Υπάρχουν. Θα ήθελα ο κόσμος να τις ψάχνει. Αλλά δεν το κάνει.
Θα ήθελα να μην υπάρχει αδικία, αλλά υπάρχει. Θα ήθελα όλοι να αντιδρούσαν στην αδικία, αλλά δεν το κάνουν.

Όλα αυτά δεν τα κάνει ο κόσμος για να μην πονέσει. Νομίζει ότι αποφεύγοντας τις συγκινήσεις δεν θα πονέσει. Αλλά θα πονέσει...
Όλα αυτά τα θέλω μου, οι ευχές μου, μέσα σε έναν κόσμο που δεν συγκλονίζεται πια με τίποτα γιατί φοβάται μη πονέσει, μοιάζουν με μοναξιά. Μοναξιά, η πιο συνηθισμένη πάθηση της εποχής μας.
Αλλά ξέρω καλά, ότι η χειρότερη μοναξιά λαμβάνει χώρα όταν δεν θέλεις να πονάς.

Θα ήθελα να μην υπάρχει μοναξιά. Αλλά υπάρχει.
πηγή  Angie Insomniac -http://www.ramnousia.com/