Το ρολόι έδειχνε 14.20, αποφράδα ημέρα, Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2020, μία ακριβώς εβδομάδα πριν τον Ερχομό του Χριστού μας!
Αν και κατάκοιτος,μερόνυχτα τώρα-αποκαμωμένος πια να παλεύει με τον Θάνατο... ατελείωτα χειρουργεία και τραύματα-ο Αθώος Ντίντης ψηλώνει αίφνης, κοιτάζει με λαχτάρα στους ουρανούς, ανοίγει διάπλατα τα φτερά της Ψυχής του και "φεύγει"!
(Πού πας, καρδιά μου;)
Αδειος ο τόπος γύρω,μια αβάσταχτη κιόλας μοναξιά έρπει πληγωμένη βαριά, καταλυτικός και ο δικός μας ο πόνος...δάγκωμα της οχιάς της Μοίρας!
Η Ευτυχία τον χαϊδεύει τρυφερά,όπως πάντα ... κλαίει...τί αγώνας να κρατηθεί στη ζωή...δεν θα τον φροντίσει ποτέ ξανά...ο Ντίντης "κοιμήθηκε"... παιδί που απόκαμε στο ολοήμερο παιχνίδι του!
Ολοι τριγύρω σιωπηλοί, τρομαγμένοι... ο Μπάντι απορεί "γιατί σώπασε ξαφνικά ο Φίλος;"
Η Μουργίτσα καταλαβαίνει..."έφυγε" ο Αθώος μας... απόψε τί να θυμηθώ από τα αμέτρητα που ζήσαμε,τι να προφτάσω στο ολονύκτιο κλάμα μου... τι να γράψω πρώτο και σπουδαιότερο στο "Ημερολόγιο" μου;
(Πλάι στον γλυκύτατο Τσάρλι μας πλαγιάζεις απόψε,στον υπέροχο Οσκαρ μας που δεν τον ξεχάσαμε ποτέ, παρέα παντοτινή και στην πανέμορφη την Μαυρούλα μας,που μας άφησε τελειώνοντας το καλοκαίρι!
Να τους φιλήσεις από όλους μας εδώ κάτω!)
* Αντίο, Αθώε Φίλε!
(Αν ένιωθες,πόσο βαθύς και ανίκητος είναι ο πόνος μου απόψε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου