Σε αγαπώ.
Τώρα που γέρασες, ακόμα πιο πολύ!
Τώρα που περπατάς αργά, τώρα που κουβαλάς το βάρος κάθε ρυτίδας, κάθε χρόνου, κάθε κόκκου σκόνης πάνω στο σώμα σου.
Τώρα που κουράζεσαι στο δεύτερο χάδι, που κουράγιο να τρέξεις δεν έχεις
μα η ψυχή σου, παιχνιδιάρα, δε θέλει να χάσει ούτε μια «εντολή» για παιχνίδι και αγάπη…
Σε αγαπώ.
Τώρα που γέρασες ακόμα πιο πολύ!
Τώρα που κοιτάς τους περαστικούς και ζητιανεύεις την προσοχή τους, τώρα που σε προσπερνούν γιατί φοβούνται την ατημέλητη όψη σου, τώρα που η «τσαχπινιά» αντικαταστάθηκε με το «βάρος» της εμπειρίας, τώρα που η ομορφιά μετακόμισε από το δέρμα στην ψυχή σου…
Σε αγαπώ.
Τώρα που γέρασες ακόμα πιο πολύ!
Κι ας σε συνάντησα τυχαία στο σταθμό ενός τρένου, κι ας μην είμαι ο οικοδεσπότης σου, κι ας έπρεπε να φύγω κοιτώντας σε από το πίσω τζαμί, κι ας μην έχω τίποτα να σου προσφέρω τώρα πάρα μόνο ένα χάδι…
Σε αγαπώ.
Τώρα που γέρασες ακόμα πιο πολύ!
Γιατί στο πρόσωπο σου βλέπω κάθε πλάσμα που είναι μόνο, γιατί στα μάτια σου βλέπω κάθε γιαγιά, κάθε παππού, που κάθεται σε μια καρέκλα κοιτώντας τα νιάτα να απομακρύνονται καθώς τρέχουν να παίξουν με καινούρια σώματα. Σε αγαπώ γιατί μου μαθαίνεις να μην τρέχω κι εγώ μακριά, γιατί μου υπενθυμίζεις ότι σύντομα θα «μεγαλώσω» και δε θα μου αρέσει να με αφήνουν πίσω επειδή δε είμαι πια «χρήσιμος» να παίξω με κανέναν.
Σε αγαπώ γιατί γέρασες μα με αφήνεις ακόμα να αγγίξω την «ψυχή» σου και να δω την «καθαρότητα» που κρύβεται κάτω από τις λασπωμένες άκρες των μαλλιών σου.
Σε αγαπώ γιατί γέρασες και έχεις τώρα μαζεμένη την ομορφιά όλου του κόσμου μες τα μάτια σου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου