Έχοντας επιστρέψει και πάλι πίσω στην Ελλάδα, κάθε μέρα που περνάει πείθομαι όλο και περισσότερο ότι η χώρα μας είναι σαν μία μαριονέτα που περπατάει και χορεύει ελεγχόμενη από ένα αόρατο σύστημα που υπαγορεύει τις κινήσεις της. Ένα σύστημα που συνθλίβει τόσο κυνικά όσο και βίαια καθετί που προεξέχει της ικανότητάς του να το κατανοήσει και να το αποδεχθεί. Απέναντι σε καθετί που καταδεικνύει τη «γύμνια» του ίδιου του συστήματος και, υπό μία έννοια, το ξεμπροστιάζει.
Αυτή η πραγματικότητα συνθέτει κατά την άποψή μου και την απάντηση στο ερώτημα «γιατί η κρίση δεν καταφέρνει να μας αλλάξει προς το καλύτερο». Ως νέος θα μπορούσα να δώσω την απλοϊκή εξήγηση ότι για όλα φταίει το γεγονός ότι σύστημα παραγκωνίζει τη νέα γενιά, τη δική μου γενιά. Ίσως πράγματι αυτό να έχει μία βάση αν κρίνουμε ότι ακόμα και σήμερα σε κρίσιμα πόστα της δημόσιας σφαίρας, από την πολιτική μέχρι τα μίντια, βρίσκονται τα ίδια επί δεκαετίες πρόσωπα. Είναι όμως μόνο θέμα προσώπων; Προφανώς όχι. Το σύστημα μπορεί να διαιωνίζει τη δυναμική του μέσω των προσώπων, προσφιλών και πρόθυμων να το υπηρετούν πειθήνια, οι ρίζες του όμως είναι βαθιά εδραιωμένες στην αντίληψη που μας έχει εμφυσήσει για τα πράγματα. Πρόσφατα σε μία συζήτηση με ρώτησαν «τι φοβάμαι περισσότερο για το μέλλον μου». Τους απάντησα ότι «πιο πικρή είναι η γεύση του συμβιβασμού από εκείνη της αποτυχίας».
Πιστεύω ότι η απελπισία των νέων ανθρώπων στην Ελλάδα είναι γιατί νιώθουν ανήμποροι μπροστά στα δεσμά ενός συστήματος που θέλει τους πολίτες του παρατεταγμένους σε μία ατέρμονη ομοιογένεια. Που εκπαιδεύει τους ανθρώπους να νιώθουν ενοχικά για τις φιλοδοξίες τους, να είναι υποταγμένοι στη μετριότητα και εθισμένοι στον φόβο απέναντι στην επιτυχία. Με άλλα λόγια, ένα σύστημα που πλάθει προσωπικότητες φοβισμένες και φοβικές, αφού ξέρει ότι τέτοιες είναι χρήσιμες για την επιβίωσή του.
Στην Ελλάδα ο διαφορετικός είναι δακτυλοδεικτούμενος, ο επιτυχημένος είναι υποκείμενου φθόνου, και κάθε απόπειρα υπέρβασης της μετριότητας ισοδυναμεί με επαγγελματική αυτοκτονία και προσωπική απομόνωση. Το αποτέλεσμα; Η χώρα να παραμένει στάσιμη και οι άνθρωποί της να τσαλαβουτούν στα λιμνάζοντα ύδατα της στασιμότητας, της ήσσονος προσπάθειας και ενός παρηκμασμένου κατεστημένου που προσπαθεί απεγνωσμένα να κρατηθεί στον αφρό, πνίγοντας καθετί δημιουργικό.
Κάνω έκκληση σε όλους μας να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας. Να προασπίσουμε τη μοναδικότητά μας με τρόπο που να αντιστεκόμαστε στη διαρκή επιμονή του συστήματος συχνά να δαιμονοποιεί και άλλες φορές να αποκηρύσσει όσους έχουν το σθένος να του αναμετρηθούν, κοιτάζοντάς το κατάματα.
Το σύστημα θέλει βλάκες και το αισιόδοξο είναι ότι αρκετοί νέοι της γενιάς μας δεν είμαστε πρόθυμοι να αναλάβουμε τέτοιον ρόλο. Ελπίζω, τουλάχιστον.
Θάνος Δημάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου