Έχουν το χρώμα του ουρανού, με μερικές πινελιές από γκρι και χρυσό!
Μοιάζουν πολύ με την αύρα του ήλιου καθώς σβήνει στην δύση… και σουρουπώνει.
Σε αυτό το βλέμμα σου το βαθύ… το γοητευτικό και συνάμα μοιραίο… τίποτα δεν μπορεί να αντισταθεί.
Μαγνητίζει τη σκέψη… ξεσηκώνει το πάθος και υποτάσσει με δέος το σώμα.
Μοιραία συνάντηση… μοιραία ματιά… ήταν η αρχή για μια αγάπη μεγάλη!
Θα μπορούσα να μιλάω για ώρες ασταμάτητα στην θύμησή της.
Μιας αγάπης που πάνω σε αυτή ατελείωτα βράδια χτίζαμε τη ζωή και το μέλλον .
Ονειρευόμασταν μαζί… και υποσχόμασταν μαζί να δώσουμε «σάρκα και οστά» στα όνειρά μας.
Αγκαλιασμένοι σφιχτά μέχρι τα ξημερώματα δημιουργούσαμε τη δικιά μας πορεία .
Βάζαμε πλώρη -στα ταξίδια του νου- σε άγνωστα μέρη, με οδηγό την αγάπη.
Πλάι πλάι, πιασμένοι από το χέρι περπατούσαμε στης ζωής τα δύσβατα μονοπάτια για να φτάσουμε και να κατακτήσαμε στόχους, κόσμους και πεποιθήσεις.
Μέσα στην αγκαλιά σου… ένιωθα σιγουριά.
Χανόμουν για ώρες στης γοητείας το πάθος … στο πάθος του έρωτα και της θαλπωρής καθώς ένιωθα ότι για πάντα θα σε έχω κοντά μου.
Κοντά σου η γαλήνη είχε βρεθεί και ονειρευόμουν μαζί σου την ζωή μου να ζήσω.
Ώσπου όλα αυτά… κοινά όνειρα και κοινοί στόχοι ζωής… σφραγιστήκαν με αιωνίους όρκους αγάπης.
Εκείνο το βράδυ πριν κοιμηθώ δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου… ένα δάκρυ ζεστό και ασυγκράτητο που κύλησε από τα μάτια…
Ήταν δάκρυ χαράς και απέραντης ευτυχίας.
Θα μπορούσα να ονειρεύομαι ώρες ατελείωτες την απέραντη ευτυχία.
Τόσα γέλια και τόσες χαρές σαν γεννηθήκαν οι καρποί της αγάπης!
Τα πρώτα τους βήματα, οι πρώτες φωνές, τα πρώτα τους λόγια… τα πρώτα τους χάδια.
Είναι ευλογία από το θεό να έχεις πάνω στη γη δυο αγγέλους… να σου «θυμίζει» η παρουσία τους, τους αιωνίους όρκους αγάπης.
Να σε κοιτούν μέσα στα μάτια και να φεύγει η κούραση και το άγχος.
Να δίνουν χρώμα στην άτονη ζωή, ζωντάνια και πάθος στην κάθε μέρα.
Να σε φιλούν με την «καληνύχτα» τους… να σε ξυπνούν με το άγγιγμα τους.
Να βλέπεις στα μάτια τους το Θεό, τον ήλιο, τη φύση… την απεραντοσύνη.
Να σκέφτεσαι αλλιώς την ζωή που περνά… να θέλεις να προσφέρεις και όχι να πάρεις!
Να προσφέρεις σε αυτά της αγάπης το φως… το σκοτάδι να διώχνεις όταν απρόβλεπτο και κατάμαυρο πέφτει.
Να «διαβάζεις» στα μάτια τους, τι ζητούν, τι ποθούν, τι φοβούνται και δεν μιλάνε.
Να βρίσκεσαι δίπλα τους αν χρειαστεί, σα γονιός, σα φίλος… σαν αδερφός!!!
ΕΥΤΥΧΙΑ για μένα είναι όλα αυτά…
Να μπορώ να θυμάμαι … να γράφω… να λέω.
Να κοιτώ τις στιγμές που περάσανε πια και ευγνωμοσύνη να νιώθω για όλα αυτά που έζησα ως τώρα!
Θα μπορούσα να κοιτώ ασταμάτητα την φωτογραφία πάνω στο τραπεζάκι.
Αν και πέρασαν χρόνια αρκετά… σαν και σήμερα το θυμάμαι.
Σαν και σήμερα παντρευτήκαμε… ανταλλάξαμε αιωνίους όρκους αγάπης.
Όρκους πίστης και αφοσίωσης… σεβασμού και αμοιβαίας φροντίδας.
Δεν πειράζει που το ξέχασες … και στο θύμισα εγώ. Ξέρω πόσο η ζωή αυτή «μας τρέχει».
Μας τρέχει σε ένα δρόμο μακρύ, χωρίς προορισμό, σε μια κούρσα σκληρή και στημένη. Με γνωστούς νικητές όλα αυτά τα «γνωστά»: το άγχος …τα χρέη… τα καθιερωμένα!
Κουρασμένοι και οι δυο από της ζωής το χορό, ψάχνουμε χρόνο για να ξεκουραστούμε… να βρεθούμε όπως τότε σφιχτά αγκαλιά και να ξαναπροσδιοριστούμε.
Τα παιδιά μεγαλώσανε… μεγαλώσαμε και μείς … τα χρόνια πέρασαν και δε γυρνάνε .
Θυμάμαι όλα αυτά σαν να ήταν εχθές… και ευχαριστώ το Θεό που σε είχα κοντά μου.
Την ανάσα σου ακούω… ρυθμική μα βαριά, καθώς ξάπλωσες και από ώρα κοιμάσαι.
Πλάι σου πέφτω και στον ώμο ακουμπώ…
Τα μάτια μου κλείνω …και ονειρεύομαι πάλι εκείνο!
Εκείνο το βλέμμα του «ουρανού»… το βαθύ… το γοητευτικό και συνάμα μοιραίο.
Ένα δάκρυ και πάλι από τα μάτια κυλά… ασυγκράτητο και ζεστό όπως τότε …
το γνωρίζω καλά, δεν το ξέχασα τελικα…
Είναι δάκρυ χαράς και απέραντης ευτυχίας …
Θα μπορούσα να ονειρεύομαι πλάι σου ώρες ατελείωτες… την απέραντη ευτυχία!
γράφει η Δώρα Τζώρα, μέλος της Ακαδημίας των Πολιτών Κέρκυρας
πηγή http://a-typos.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου