Θέλω να πατήσω ένα κουμπάκι

Βαρέθηκα αυτούς που μου λένε πως όλα θα φτιάξουν ενώ δεν βιώνουν τίποτα από όσα εγώ. Βαρέθηκα τον εαυτό μου που συνήθισε να βλέπει τηλεόραση. Βαρέθηκα η κοινωνικοποίησή μου να περιορίζεται στο γεια που θα πω στο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς μου. Βαρέθηκα και τους φίλους που έρχονται να μου πουν πόσο δύσκολα περνούν στη δουλειά τους και πόσο πιεσμένοι αισθάνονται. Βαρέθηκα τα πάντα. Θέλω να πατήσω ένα κουμπάκι και για ένα χρόνο να μη ζήσω. Κι όταν ξυπνήσω να έχουν τελειώσει όλα. Κι αν δεν έχουν; Τι θα γίνει τότε;

Υπάρχουν μέρες που νιώθω καλύτερα και βγαίνω μια βόλτα και περπατάω και τολμάω να κοιτάξω τον ουρανό και λίγο, τόσο δα, χαμογελάω. Όμως, οι περισσότερες μέρες είναι μαρτυρικές. Κάτω από μια κουβέρτα, πάνω σε έναν καναπέ, χωρίς κουράγιο ούτε να μαζέψω τα κομμάτια μου, να παρακαλάω να περάσει η ώρα. Για να έρθει τι; Ούτε που ξέρω...

Ξέρω μόνο πως μεγάλωσα πολύ, δεν έχω κουράγια πια.Ούτε για να διαβάσω, ούτε να προσπαθήσω. Και είμαι μόνο 30. Και κάποτε διάβαζα και προσπαθούσα. Και ήμουν όμορφη και είχα χιούμορ. Και φίλους. Τώρα ούτε αυτούς δεν ξέρω αν θέλω κοντά μου. Και πάνω απ΄ όλα είχα όνειρα. Κι αυτά μου έδιναν κίνητρα. Μπορούσα να φέρω τον κόσμο τούμπα και μπορούσα να κοιτάω τον ουρανό.

Αλλά δεν πειράζει. Όλα περνάνε! Όπως λένε όλοι τους!

ΣΤΑΛΙΤΣΑ , 30 χρ.

πηγή www.imerologioanergou.gr