Διαμάντια, στρας, φτερά και πούπουλα

Τα κοριτσάκια της εποχής μας τα βλέπω τα βράδια στον δρόμο, όταν με προσπερνούν, ενίοτε ρίχνοντας ένα υποτιμητικό βλέμμα γύρω τους, όταν βγαίνουν και πίνουν τ' άντερα τους για να μη καταλαβαίνουν, ντυμένες όπως απαιτεί το lifstyle στην ακραία έκδοση του και με ένα στόμα που όταν βγαίνουν λέξεις από μέσα, δεν ξέρεις που να κρυφτείς. Η πραγματική τους ηλικία, αγνοείται. Μη σε ξεγελούν τα μάτια σου, μερικές είναι μόνο 13-14... Δράμα.

Τις βλέπω και όταν ωριμάσουν όμως, γυναίκες πλέον, κοντά στα σαράντα και τότε το δράμα είναι χειρότερο. Τα γούστα έχουν αλλάξει από τότε που ήταν νεαρές, όχι από άποψη βέβαια, αλλά έχοντας την ανάγκη να νιώσουν πως έχουν αξία, τρέχουν οπουδήποτε ακούσουν ότι κάτι είναι αξιόλογο, το υιοθετούν και το παρακολουθούν...επιφανειακά. Τίποτα δεν περνάει μέσα τους, μα αφού δεν καταλαβαίνουν τι βλέπουν, τι ακούνε και γιατί.

"Ανεξάρτητες, μόνες από επιλογή", δηλώνουν. Ανεξάρτητες "εξαρτημένες" λέω εγώ. Και όχι, τα κοριτσάκια θύματα του γρήγορου, εύκολου και πρόχειρου lifestyle που επικρατεί εδώ και χρόνια, δεν καταλήγουν να γυρίζουν τσόντες, όχι με την κυριολεκτική έννοια του όρου τουλάχιστον. Μπορεί να έχουν μια καλή δουλειά, να έχουν χρήματα κληρονομημένα μαζί με ένα ξακουστό επώνυμο από την ευκατάστατη οικογένεια τους ή αποκτημένα από κάποιον κακόμοιρο "τυφλό" που τις ερωτεύτηκε. Αλλά αυτές είναι ανεξάρτητες είπαμε και δεν θέλουν έναν άντρα στο κεφάλι τους, οπότε ο "τυφλός" δεν είδε το φως του, παρά κάπου καταχωνιάστηκε και ξεχάστηκε όμως έμεινε η ουσία, ο "μισθός". Εξάλλου ήταν η συμβουλή της μανούλας τους αυτή "μη καταλήξεις σαν κι εμένα αγάπη μου εσύ, μη δίνεις αξία στους άντρες, θα σε προδώσουν, θα σε εκμεταλλευτούν, εσύ είσαι μια πριγκίπισσα, μια θεά, κουκλάρα μου! Κέρδισε ότι μπορείς και όπως μπορείς" άκουγαν τότε, στα 14 (και αφού το ζήσανε κι αυτό, πάμε παρακάτω)...και να είναι κυρίες της καλής κοινωνίας, να είναι πάντα τέλειες, να δείχνουν ότι ξέρουν από τέχνη και φιλανθρωπίες, απ'αυτές με τα μποτοξαρισμένα μέτωπα, τα παραφουσκωμένα χείλη, τις ακριβές τσάντες και το γυρισμένο καρπό στο χέρι, που δίνει στυλ.

Μερικές κάνουν και καριέρα, ναι βέβαια! Ίσως είναι και αναγνωρίσιμες, έχουν κοινό που τους ακολουθεί και κόσμο που τις λατρεύει. Η γλώσσα και ο τρόπος έκφρασης έχει αλλάξει πλέον, έχουν γίνει κόσμια και καθωσπρέπει. Όλα καλά θα μου πείτε μέχρι εδώ, ενόχληση καμία. Μέχρι, να νιώσουν "μικρές". Τότε η μάσκα πέφτει και βγαίνει ο παλιός κρυμμένος εαυτός. Ο εαυτός του τίποτα και του κενού. Ο αληθινός εαυτός. Και μένεις κόκαλο...

Μα αλήθεια, πρέπει να φτάσουν εκεί για να καταλάβεις; Κοίταξε στα μάτια τους. Αυτά θα σου δείξουν την ψυχή. Και μη ξεχνάς, σ' αυτόν τον κόσμο την αξία που έχουν κάποιοι, την δίνουμε εμείς. Και για μάθε και τούτο...αυτό που αξίζει, τις περισσότερες φορές, θέλει άλλα μάτια για να το δεις. Αλλά πρέπει να μπορείς. Και σου είναι τόσο δύσκολο να δεις μια ψυχή που λάμπει; Ξέρω, σε τύφλωσε το ρούχο ή το όνομα. Πως λάμπουν έτσι τα στρας...


Angie Insomniac

Πηγή: Διαμάντια, στρας, φτερά και πούπουλα - RAMNOUSIA

ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ

Μη φοβάσαι

Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης
Μουσική: Νίκος Ξυδάκης
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυδάκης

Μες στο νόημα πάντα θα 'ναι
όποιος πάθει κι όμως μάθει
οι φοβέρες δε φτουράνε
και ο χάρος κάνει λάθη

Άιντε μη φοβάσαι που φοβάσαι
φίλος με τον πόνο να' σαι
πάντα έχει η ζωή
κάτι πιο βαθύ να πει
και ο φόβος και ο πόνος
είναι δυο σοφοί

Όλα είναι μια ιδέα
και τη ζεις στο φλας του κόσμου
πότε χάλια πότε ωραία
σώμα μου ψυχή και φως μου

Άιντε μη φοβάσαι που φοβάσαι
φίλος με τον πόνο να 'σαι
πάντα έχει η ζωή
κάτι πιο βαθύ να πει
και ο φόβος και ο πόνος
είναι δυο σοφοί

Δυο παιχνίδια σε ζορίζουν
είναι ο θάνατος κι η αγάπη
παίξ' τα και τα δυο κι ας χάσεις
θα βγει η ήττα σου απάτη

Άιντε μη φοβάσαι που φοβάσαι
φίλος με τον πόνο να' σαι
πάντα έχει η ζωή
κάτι πιο βαθύ να πει
και ο φόβος και ο πόνος
είναι δυο σοφοί.

Πάψε να συμβιβάζεσαι!

Γράφει ο Βασίλης Τσιρακίδης
Σε όλη μας τη ζωή, πέραν της βρεφικής και παιδικής ηλικίας μας, πάντα κάτι μας λείπει.
Κάτι συγκεκριμένο μερικές φορές, κάτι αόριστο κάποιες άλλες, όμως, πάντα, κάτι μας λείπει.
Έχεις αναρωτηθεί ποτέ γιατί συμβαίνει αυτό;
Γιατί πάντα κάτι σου λείπει;
Γιατί πάντα κάτι σου στερεί την ευτυχία;
Και τι είναι αυτό, τέλος πάντων;
Η απάντηση είναι απλή! Εσύ είσαι που στερείς από τον εαυτό σου την ευτυχία.
Την απάντηση σίγουρα την περίμενες πριν την αναφέρω εγώ. Τι είναι αυτό όμως που σε κάνει αυτοσαμποτάρεσαι;
Είναι οι επιλογές σου. Αυτό το είχες σκεφτεί ποτέ κι αν όχι, γιατί;
Τι είναι αυτό που σε κρατούσε τόσα χρόνια από το να το σκεφτείς;
Μα πολύ απλά, ο φόβος σου για το άγνωστο και ο κίνδυνος απώλειας των κεκτημένων σου, η ζωή δηλαδή, όπως μας την μάθανε και όπως μας εξήγησαν ότι πρέπει να είναι.
Ας τα πάρουμε από την αρχή, για να προσδιορίσουμε τι είναι αυτό που μας κάνει δυστυχισμένους, τι είναι αυτό που μας αποστερεί από τη δυνατότητα να αδράξουμε την ευτυχία και να την ενσωματώσουμε μέσα μας και στη ζωή μας;
Το πιο συνηθισμένο είναι ο συμβιβασμός που ο ίδιος έχεις αποδεχτεί και δεν αγωνίζεσαι πλέον για τίποτα που θα σου φέρει την ευτυχία. Δεν αγωνίζεσαι για τίποτα που θα σε ευχαριστούσε πραγματικά.
Είναι σαν να σηκώνεις ένα λευκό πανί στη ζωή και να λες «δεν βαριέσαι, καλά είμαι με αυτά που βρέθηκαν μπροστά μου, πού να ψάξω τώρα να βρώ αυτά που θέλω; Κι αν ψάχνοντας, χάσω και αυτά που έχω; Τότε, δεν θα έχω πια τίποτα».
Εκείνο που σου διαφεύγει είναι ότι, μένοντας εδώ, χάνεις έτσι κι αλλιώς τον εαυτό σου, οπότε, χωρίς εσένα, πάλι δεν έχεις τίποτα!
Ας υποθέσω όμως, ότι πίνεις ένα χλιαρό καφέ κι ας μην σε ικανοποιεί. Δεν σε καίει όμως!
Αρκείσαι στο να πηγαίνεις σε μια εργασία, που απλά, περιμένεις να έλθει η ώρα να τελειώσεις και να φύγεις. Σκέφτεσαι «ποιος βιοπορίστηκε, κάνοντας πραγματικά αυτό που ήθελε; Σπάνιο, σπανιότατο!». Κι ακόμη, «άσε που κι αν ακόμη κάνω αυτό που θέλω, τα χρήματα είναι πολύ λίγα».
Το ξαναζεσταμένο φαγητό;
Εντάξει, τουλάχιστον δεν είναι χαλασμένο.
Και οι μέρες χωρίς ένταση;
Δεν έχουν φασαρία κι εγώ προτιμώ την ησυχία μου!
Και το μεσημεριανό τραπέζι χωρίς μιλιά και βλέμμα;
Τουλάχιστον, έχω κάποιον απέναντί μου και στο κάτω κάτω, την ώρα του φαγητού θέλω ηρεμία.
Και η καληνύχτα που φτάνει από την άλλη μεριά του κρεβατιού στο αυτί;
Ναι αλλά, έχω κάποιον στο κρεβάτι μου να μου τη λέει. Σκέψου να μην είχα κανένα;
Και το να μεγαλώνεις ένα σπόρο που δεν είναι καρπός αγάπης;
Ναι αλλά, έχω ένα παιδί! Όλοι πρέπει να κάνουμε ένα παιδί κάποια στιγμή.
Μα για στάσου! Όλη σου η επιθυμία στηρίζεται στην ανασφάλεια της απώλειας!
Έχεις απαρνηθεί την πραγματική σου επιθυμία, για να πάρεις ψίχουλα!
Αυτά τα ψίχουλα, που μας είπαν ότι είναι ολόκληρο το καρβέλι.
Συγχώρεσέ με, αλλά, εγώ θέλω ολόκληρο το καρβέλι ή τουλάχιστον, να αγωνιστώ για να το πάρω, έστω κι αν, βρεθώ ξαφνικά, με ένα άλλο στο χέρι, που μέχρι εκείνη τη στιγμή, αγνοούσα την ύπαρξή του!
Και γιατί το προτιμώ;
Γιατί, ο καφές σου φίλε μου, σε λίγο θα είναι κρύος και δεν θα θέλεις πλέον να τον πιείς!
Η εργασία σου θα γίνει δουλεία και δεν θα διαπρέψεις ποτέ σ΄αυτήν!
Το φαγητό σου θα το ξεχνάς στο ράφι και θα μουχλιάσει. Και μουχλιασμένο, δεν τρώγεται!
Οι μέρες σου όλες, θα είναι άτονες, ίδιες και αδιάφορες!
Το τραπέζι σου θα είναι τελείως άδειο!
Το κρεβάτι σου θα είναι επίσης άδειο και μερικές φορές, αποκρουστικό!
Το παιδί σου λίγο ή πολύ διαταραγμένο, γιατί δεν γνώρισε ποτέ πραγματική αγάπη και δεν την ένιωσε ποτέ μέσα στο χώρο!
Και κάπου εκεί, θυμάσαι, ότι εσύ γνώριζες το δρόμο της ευτυχίας. Είναι εκείνος που αγνοούσες εδώ και χρόνια! Που σε γέμιζε με φόβο, ο κίνδυνος της απώλειας των κεκτημένων! Ποιων κεκτημένων τελικά;
Επέλεξες το δρόμο της δυστυχίας κι εκείνος αγκάλιασε ολόκληρη τη ζωή σου.
Και τώρα;;;;;;
Η έκρηξη!!!
Τώρα, δεν θέλεις πλέον άλλο. Τώρα δεν φοβάσαι, γιατί κατάλαβες ότι χειρότερη κι από τη δυστυχία είναι η αποδοχή της. Κι έχεις δίκιο. Γιατί, ποτέ δεν είναι αργά για να αδράξεις την ευτυχία και τώρα πια θέλεις…
Να πίνεις καυτό τον καφέ σου, έστω κι αν μερικές φορές θα καείς. Εσύ θα τον απολαμβάνεις.
Να αναγεννιέσαι, δημιουργώντας καθημερινά, στην εργασία σου.
Το φαγητό φρεσκομαγειρεμένο, ζεστό και δικό σου, διαφορετικά, δεν το επιθυμείς.
Οι μέρες σου να είναι μέσα στην ένταση, ζωντανός είσαι, χρειάζεται η ένταση, ο τσακωμός, ο έρωτας, η διεκδίκηση, αλλά δεν θα στερηθείς τίποτα πλέον από αυτά.
Το τραπέζι σου γεμάτο από χαμόγελα, ομιλίες και ματιές, γεμάτο από ανθρώπους που αγαπάς και σε γεμίζει η παρουσία τους κι αν δεν έχει πολλά το τραπέζι αυτό, δεν πειράζει, θα έχει τα απαραίτητα. Τα πιο σημαντικά έτσι κι αλλιώς, υπάρχουν!
Την καληνύχτα θα την έχεις να σου ψιθυρίζεται και να σου καίει το αυτί, διεγείροντας την κάθε σου αίσθηση και θα μοιράζεσαι την ύπαρξή σου και το ναό του πάθους σου, με αυτόν ή αυτή που πραγματικά επιθυμείς.
Ο σπόρος σου θα είναι υγιής και θα ανθίζει διαρκώς γιατί, από μικρός θα έχει γευτεί το μεγαλύτερο αγαθό, την αγάπη σας!
Θ α μεγαλώνει και θα ανθίζει σε ένα χώμα που τον περίμενε καρτερικά, με αγάπη και το ευλογούσε καθημερινά, ο ήλιος και η βροχή.
Εσύ ποια ζωή προτιμάς;
Μήπως είναι ώρα να σπάσεις τα δεσμά της δυστυχίας σου και να απελευθερωθείς από τον μοναδικό δεσμώτη σου, τον εαυτό σου;

ΠΗΓΗhttp://www.katohika.gr/

Άκου Αιλυνάκο...

Πρώτα ήρθε για τις τηλεοπτικές συχνότητες που θα του εξασφάλιζαν επικοινωνιακή ασυλία, τον έλεγχο της προπαγάνδας και τη δυνατότητα να ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις και να παίρνει δημόσια έργα. Δε μίλησες γιατί θα σου προσέφερε τη δυνατότητα να θαυμάζεις την Κορομηλά, τον Ανδρέα Μικρούτσικο, τον Χατζηνικολάου, τον Αρναούτογλου, τον Πρετεντέρη και τον Κωστόπουλο...

Μετά ήρθε για τα δημόσια έργα φλέβα χρυσού των Ολυμπιακών Αγώνων. Υπερκοστολογήσεις, καθυστερήσεις, δυσαναλογία κόστους-ποιότητας, αυτοκινητόδρομοι με εκατόμβες νεκρών και τραυματιών. Δεν μίλησες γιατί "Η Ελλαδάρα πήρε Ολυμπιάδα ρε φίλε!!!" και ανατρίχιαζες από εθνική υπερηφάνεια και συγκίνηση...

Μετά ήρθε για τις Σκουριές και την Χαλκιδική. Δεν μίλησες γιατί ο Πρετεντέρης σου είπε ότι αυτό ονομάζεται ανάπτυξη και γιατί εσύ συχνάζεις στην trendy Καλλιθέα και στα vip beach bar του Κανάκη στην Φούρκα...

Μετά ήρθε για να πάρει δάνειο 98.000.000 για το ήδη χρεωμένο Mega από τις πτωχευμένες τράπεζες που ΕΣΥ αναχρηματοδότησες μέσω μνημονίου, ενώ εδώ και 4 χρόνια το μαγαζί του είναι ζημιογόνο και είναι σίγουρο ότι δεν θα μπορέσει να το αποπληρώσει. Δεν μίλησες γιατί αν δεν είχε να πληρώσει τον Κωστόπουλο, την Μπαλατσινού και την Τρέμη εσύ τι θα έβλεπες τα πρωινά και τα βράδια;

Μετά ήρθε για να κλείσει την ΕΡΤ γιατί η διαφημιστική πίτα δεν έφτανε πλέον για όλους και μόνο με Pretty Bra και Έξυπνες Σίτες δεν την βγάζανε. Δεν μίλησες γιατί δεν έβλεπες ΕΡΤ και είχες ακούσει από τον Πρετεντέρη και την Τρέμη ότι ήταν κηφήνες που τρώγανε κρατικά λεφτά...

Μετά ήρθε για να αυξήσει τα διόδια σε δρόμους σκοτώστρες που αυτός κατασκεύασε και παρότι το κόστος κατασκευής τους αποσβέστηκε, εσύ συνεχίζεις να πληρώνεις. Δεν μίλησες γιατί ο Πρετεντέρης σου είπε πως η επανεκκίνηση των έργων στους αυτοκινητοδρόμους θα φέρει νέες θέσεις εργασίας και ανάπτυξη και γιατί ο Σαμαράς σε είχε αναγκάσει να πουλήσεις το αυτοκίνητο οπότε δεν σε αφορούσε...

Όχι, δεν θα έρθει για σένα. Λάθος φαντάστηκες. Δεν χρειάζεται να έρθει για σένα. Σε αποτελείωσε χωρίς καν να σε πλησιάσει. Εκσυγχρονίστηκε και ο φασισμός και το τσιτάτο του Martin Niemöller!

Είναι ο Μπόμπολας, ηλίθιε!

"Για να μάθεις ποιος πραγματικά ασκεί εξουσία πάνω σου, απλά βρες ποιον δεν επιτρέπεται να κριτικάρεις"
Βολταίρος

Πηγή: Άκου Αιλυνάκο... - RAMNOUSIA

Την πληρώνουν πάντα οι φτωχοί

Τοσύστημα που δεχόμαστε ως σωστό και δίκαιο μπορούμε να αποδείξουμε πολύ εύκολα ότι λειτουργεί άδικα εναντίον των φτωχών. Δεν θα θέσουμε πολύπλοκες ακαταλαβίστικες θεωρίες έτσι μπαίνουμε με απλά παραδείγματα.

Διόδια...
Φτωχός με μισθό 800 ευρώ πληρώνει διόδια 4,00 ευρώ ... Είναι το 0,5% του μηνιάτικου
Πλούσιος με εισόδημα 10.000 ευρώ, διόδια πάλι 4,00 ευρώ, είναι το 0,04% τρίχες δηλαδή. Και έτσι οι δρόμοι μένουν για την χρήση μόνον των πλουσίων. Είναι οι δρόμοι που εσύ κατασκεύασες με την εργασία σου στην χαλυβουργία που σου άφησε την χρόνια πνευμονική ανεπάρκεια από την σκόνη.

Κτεο…
Είναι για την προστασία σου αλλά πληρώνεις το ίδιο με τον πλούσιο... Βέβαια το δικό σου σαραβαλάκι θα χρειαστεί και μερικές επισκευές έτσι θα μείνεις για πάντα με το σαραβαλάκι σου.

Στάθμευση με πληρωμή...
Τα ίδια θα πληρώσεις εσύ φτωχέ μου φίλε με τον πλούσιο συμπολίτη σου στον δήμο τον δικό σου, έτσι γιατί να παρκάρεις? Το αφήνεις στο σπίτι σου γλυτώνεις και την βενζίνη αλλά αν θέλεις να πας στον γιατρό μπορείς να παρκάρεις παράνομα...

Πρόστιμο παράνομου παρκαρίσματος…
Αχ πάλι εδώ το πρόστιμο είναι το ίδιο για σένα με τον πλούσιο συμπολίτη σου… Δεν θα βρεις παράνομο παρκάρισμα για να πας την μανά σου στον γιατρό. Όλα τα παρκαρίσματα είναι πιασμένα γιατί οι πλούσιοι συμπολίτες σου κατέβηκαν για καφέ… Τι είναι γι αυτούς μια κλήση? Τίποτα.... Αν την πληρώσουν βέβαια γιατί ο θείος τους είναι αντιδήμαρχος... Αχ ρε φουκαρά εσύ τον έβαλες στον δήμο με την ψήφο σου... Εντάξει γοητεύεσαι από ανθρώπους μεγαλόσχημους... Άντε τώρα να ψηφίσεις τον γείτονα σου που θα πάρει το χρίσμα από το κώμα (δεν είναι ορθογραφικό λάθος).

Όπως θα καταλάβατε από την ροή του κειμένου ο θυμός μου ανεβαίνει γράφοντας, αλλά αυτή τη φορά θα το δημοσιεύσω όπως είναι προσθέτοντας ένα μήνυμα:
Φίλοι μου ας γίνουμε πραγματικοί πολίτες και ας βάλουμε τα πράγματα στην σωστή τους θέση



ΙΜΟΛΑΟΣ

Πηγή: Την πληρώνουν πάντα οι φτωχοί - RAMNOUSIA

Απίστευτος θάνατος σε ελληνικό νοσοκομείο. Τύπωσέ το και τρίψε το στη μούρη σου Αδωνι Γεωργιάδη

"Στρατή μου δεν ξέρω αν μπορείς να γράψεις κάτι, αν μπορείς θα το ήθελα" ξεκινούσε το e-mail μιας καλής κι αγαπημένης φίλης που πριν λίγες ημέρες πέρασε μια απίστευτη περιπέτεια με τη μητέρα της, δίχως δυστυχώς να δοθεί αίσιο τέλος.


του Στρατή Μαζίδη

Θυμάμαι που συζητούσαμε ένα βράδυ ξαφνικά πάνω σε μια λεωφόρο. Δεν είχα καλό προαίσθημα από τα όσα άκουσα εκτιμώντας ότι ξεκινάει ένας Γολγοθάς για αυτή. Όμως από τη μια δεν ήθελα να τη λυπήσω και από την άλλη τα όσα έζησα κι εγώ λίγες ημέρες μετά στα τηλέφωνα, ήταν πραγματικά πρωτοφανή.

Συνεχίζω με πλάγια γραφή το e-mail της κάνοντας τις σχετικές παρεμβάσεις σε κανονική γραμματοσειρά:

Η μητέρα μου πήγε στο Μetropolitan την Τρίτη 21/01/2014 με πόνους στην πλάτη. Ήξερα ότι έχει σπασμένους σπονδύλους και τους το είπα. Εκεί την είδαν χειρουργός ορθοπεδικός και πνευμονολογος. Εκανε αιματολογικες και υπέρηχο ανω και καρτω κοιλιάς ακτινογραφιες και αξονική στον εγκέφαλο και μου την δώσανε πίσω με voltaren και lonarid.  

Το επόμενο βράδυ που τη συνάντησα και όταν μου είπε ότι η γυναίκα είχε μέρες να ενεργηθεί, της εξέφρασα την έκπληξή μου για το πως δεν της είπαν τίποτε για υπαρκτή ή έστω πιθανή κοπρόσταση ή δεν εντόπισαν κάτι σχετικό.

Την Παρασκευή 24/01 ξημερώματα πηγε με ασθενοφορο στο Λαικό που εφημερευε με πονους στην κοιλιακη χωρα και μεγάλο πρηξιμο στην κοιλιά, εκεί της έκαναν καρδιογραφημα, αιματολαγικες και ακτινογραφιες στην κοιλιά και διαπίστωσαν ότι είχε κοπρολιθους στο έντερο , ενώ ο πόνος δεν σταματούσε, της έκαναν μια ένεση αναλγητική, κάνεις δεν μου είπε τι να κάνω και την έστειλαν στο σπίτι  αφοί τους ρώτησα τι να της κάνω μου είπαν να της δώσω να πάρει λάδι καθαρτικό, γάλα μαγνησίας και υποκλυσμούς. Σημείωσε ότι την συνταγή την ενέγραψαν στο φάκελο της ακτινογραφιας , και  μας είπαν να την πάρουμε άπλα στο σπίτι. Τις εξετάσεις της τις είδε η επιμελήτρια του Λαϊκού εκείνη την ώρα!

Αντί να "καθαρίσουν" το έντερο της γυναίκας την έστειλαν στο σπίτι και αφού ρώτησε η κόρη, της έδωσαν πρακτικές συμβουλές. Όσοι όμως ξέρουν από αυτά, οι κοπρόλιθοι βγαίνουν συνήθως μόνο με ένα και πολύ οδυνηρό τρόπο.

Το Σάββατο  ξημερώματα λιποθύμησε και αφοί πια δεν την κράταγαν τα ποδιά της και είχε αρχίσει να χάνει λίγο την  άρθρωση κάλεσα το ασθενοφόρο  όπου όταν μπήκαν οι τραυματιοφορεις  γύρω στις 11 με 11.30 έχασε τελείως τις αισθήσεις της και μου είπαν ότι πέφτει ο σφυγμός και πρέπει να πάνε επειγόντως στο νοσοκομείο μετά από λίγο που φτάσαμε στον Ευαγγελισμό μου είπαν ότι πέθανε. Σε 20 λεπτά με ξανακαλεσαν μέσα  και μου είπαν ότι είχε και πάλι σφυγμό, τότε της έκαναν αξονική και μου είπαν οτι έχει ρήξη κοίλου σπλάχνου , και ότι έπρεπε να την χειρουργησουν  και οτι θα πεθενε στο χειρουργείο τα κατάφερε και δεν πεθανε!  

Αυτό πραγματικά ήταν κάτι τρομερό. Τη μια μου τηλεφωνούσε ότι έφυγε η κυρα-Φρόσω κι ευχαριστούσα κι εγώ όσους έσπευσαν να βοηθήσουν και μισή ώρα αργότερα τους ειδοποιούσα ότι αναστήθηκε!

Ο χειρουργός κος Μπουγας που την χειρουργησε μου είπε ότι είχε παραμελημένη περιτονίτιδα , απο τρυπα στο δωδεκαδακτυλο που αιμοραγουσε ισως και 48 ωρες !!! Ηταν η χειροτερη σηψη που ειχε δει ! Πέθανε 26/01  το απόγευμα από σηπτική καταπληξία,

 διάτρηση δωδεκαδακτηλου και καρδιαναπνευστική ανακοπή.  

ΠΆΛΕΨΕ ΚΑΙ ΠΕΘΑΝΕ ΑΠΟ ΕΓΛΗΜΑΤΙΚΗ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ . ΤΗΝ ΣΚΟΤΩΣΑΝ ΓΙΑΤΙ ΗΤΑΝ 79 ΕΤΩΝ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΑΝΑΛΩΣΙΜΗ 

Νομίζω ότι δεν μπορεί να σταθεί άλλος σχολιασμός. Ο χειρουργός τα είδε και τα είπε όλα. Συγχαρητήρια στην ελληνική πολιτεία. Γλύτωσε μια ακόμη σύνταξη ώστε να ενισχυθεί το πρωτογενές πλεόνασμα.

Όσο για σένα κε Γεωργιάδη, τύπωσε το άρθρο αυτό και τρίψε το στη μούρη μπας και αντιληφθείς σε τι κατάσταση βρίσκεται όλο αυτό το αχαρακτήριστο πράγμα που λέγεται ΥΓΕΙΑ στην Ελλάδα.

Κυρά-Φρόσω ελπίζω να είσαι καλά εκεί που βρίσκεσαι τώρα. Δώσε χαιρετισμούς στη θεια τη Δέσποινα που τόσο σε εκτιμούσε και σε συμπαθούσε.

http://www.freepen.gr

"Είναι σπαρακτικό αυτό που είδαμε στην Αθήνα"

«Μόνο κάποιος που διαβάζει Bild θα αρνούνταν τη σκληρή πραγματικότητα που ζουν οι Έλληνες αυτή την περίοδο» αναφέρει ο γερμανός γιατρός Κρίστιαν Χάασεν, ο οποίος μαζί με επτά συναδέλφους του, έκανε τετραήμερη περιοδεία σε ελληνικά νοσοκομεία, ιατρεία του ΕΟΠΥΥ και κοινωνικά ιατρεία.

«Είναι σπαρακτικό αυτό που είδαμε στην Αθήνα» συμπληρώνει, μιλώντας στην Εφημερίδα των Συντακτών.

«Εικόνες μίας μέχρι χτες ευρωπαϊκής πρωτεύουσας που μετατρέπεται ταχύτατα σε τριτοκοσμική πόλη. Είδαμε ασθενείς με φυματίωση κι άλλους που ακρωτηριάζονται γιατί δεν θεραπεύτηκε έγκαιρα το διαβητικό τους πόδι» αναφέρει «εντυπωσιασμένος» από την εμφάνιση στη χώρα μας «ξεχασμένων» ασθενειών.

«Ο υπουργός Υγείας κλείνει με το έτσι θέλω τα ιατρεία του ΕΟΠΥΥ και αφήνει εκατομμύρια πολίτες ακάλυπτους τουλάχιστον για έναν μήνα. Την ίδια ώρα υποτίθεται ότι θα τους εξυπηρετήσουν τα νοσοκομεία τα οποία καταρρέουν λόγω των μέτρων λιτότητας», προσθέτει.

«Σε καμία περίπτωση δεν ισχυρίζομαι ότι το δημόσιο σύστημα υγείας στην Ελλάδα δούλευε άψογα και δεν χρειαζόταν αλλαγές, όμως εδώ οι πολιτικοί σας ενσυνείδητα το καταστρέφουν, αυτό είναι ανήθικο» τονίζει.

Η κινητοποίηση των γερμανών γιατρών έγινε με πρωτοβουλία του έλληνα συναδέλφου τους, ψυχιάτρου, Αγοραστού Αγοραστού. Οργανώθηκε αυτό το ταξίδι πραγματογνωμοσύνης και θα ακολουθήσουν δημόσιες συζητήσεις και δημοσίευση άρθρων σε επιστημονικά περιοδικά στη Γερμανία, σχετικά με τα όσα διαπίστωσαν και μπορούν να καταμαρτυρήσουν από την Ελλάδα. Στα σχέδια τους είναι και η αποστολή βοήθειας.

«Θέλουμε να δείξουμε στους Έλληνες ότι δεν είναι μόνοι και ότι δεν σκέφτονται όλοι όπως η Μέρκελ» σημειώνει.

Ο γιατρός Μπέρναρντ Βίντερ, περιγράφοντας την νοοτροπία που υπάρχει στην Γερμανία για την Ελλάδα λόγω της «γραμμής» των εκεί ΜΜΕ, αναφέρει: «Ακόμη και ευαισθητοποιημένοι συνάδελφοί μας, όταν η συζήτηση έρχεται στην Ελλάδα, αλλάζουν στάση. Τους μιλάς για ανθρωπιστική κρίση και σου απαντούν ‘ε καλά όταν δεν δουλεύεις, αυτά παθαίνεις’».

Ο κ. Χάασεν προσθέτει: «Πώς να εξηγήσουμε στους συμπολίτες μας ότι ένας στους τρεις Έλληνες δεν έχει πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας γιατί είναι ανασφάλιστος; Θα τους φανεί εξωφρενικό, απίστευτο».

«Στη Γερμανία δεν νοείται ένας άνθρωπος να είναι ανασφάλιστος, ακόμη και ένας μακροχρόνια άνεργος», συμπληρώνει ο κ. Βίντερ, προσθέτοντας ότι στη Γερμανία υπάρχει συμμετοχή των ασφαλισμένων με ένα εισιτήριο των δέκα ευρώ για τα νοσοκομεία και πέντε ευρώ ανά συνταγή.

«Με αυτά τα χρήματα εξασφαλίζουν όλες τις θεραπείες και όλες τις εξετάσεις όσο ακριβές και αν είναι. Επίσης οι γιατροί δεν έχουν όριο σε ό,τι συνταγογραφούν. Και οι γερμανοί πολίτες αναγνωρίζουν την υπεροχή του δημόσιου συστήματος υγείας, ελάχιστοι καταφεύγουν σε ιδιώτες», λέει.

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, αυτό που «εντυπωσίασε» περισσότερο τους γερμανούς επιστήμονες ήταν το χάσμα μεταξύ όσων περιέγραφαν οι αξιωματούχοι και οι άνθρωποι της διοίκησης που συνάντησαν και όσων διαπίστωσαν.

«Συναντήσαμε μανάδες με ανήλικα παιδιά που ζουν σε σπίτια χωρίς ρεύμα, ανέργους που χάνουν το σπίτι τους γιατί δεν έχουν να πληρώσουν τα νοσήλια, μετανάστες που ζουν επί 18 μήνες σε άθλια κρατητήρια, καρκινοπαθείς που παρουσιάζουν μεταστάσεις γιατί δεν υποβάλλονται σε θεραπευτική αγωγή. Μέσα σε ενάμιση χρόνο είδα μία εντελώς διαφορετική Ελλάδα», σημειώνει ο κ. Βίντερ.

«Στην Ισπανία όπου ταξιδεύω συχνά, οι άνθρωποι βλέπουν αυτό που συμβαίνει εδώ και αυτό τους κινητοποιεί» λέει ο κ. Χάασε. «Παντού η κουβέντα που ακούς είναι ‘να μη γίνουμε σαν την Ελλάδα’ – αυτό που συμβαίνει στη χώρα σας είναι ο εφιάλτης τους» προσθέτει.

«Ακόμη κι αν κανείς παραβλέψει τους άστεγους, τους μετανάστες, τους κρατούμενους, τους εξαθλιωμένους των συσσιτίων, είναι αδύνατο να μην πιάσει ότι η ατμόσφαιρα της πόλης έχει αλλάξει δραματικά» λέει ο κ. Αγοραστός, αναφέροντας την εικόνα των άδειων βιτρίνων, των μαγαζατόρων μέσα σε άδεια μαγαζιά, τα καφέ της πόλης χωρίς κόσμο, των κατηφών και έτοιμων για καυγά ανθρώπων.

«Όλα αυτά δείχνουν ότι η πόλη είναι σε βαθιά κρίση» αναφέρει, τονίζοντας ότι η έλλειψη αντίδρασης εκ μέρους του κόσμου έχει να κάνει με το σοκ που έχουν δεχτεί και τους έχει «παγώσει».

 nooz.gr

Ο Τζήμερος και ο… Βαμβακούλας. Του Νίκου Μπογιόπουλου

Πρόκειται περί ευγενικότατου κυρίου. Το όνομά του Τζήμερος. Αν δεν σας θυμίζει τίποτα – πολύ λογικό – είναι εκείνος που είχε πει για τα παιδιά που πέθαναν από τα μαγκάλι στη Λάρισα ότι ο θάνατός τους δεν οφειλόταν στα ελλιπή οικονομικά τους μέσα, αλλά στην ελλιπή τους παιδεία, μιας και δεν γνώριζαν τις βλαβερές συνέπειες του μονοξειδίου του άνθρακα... Αυτήν την ανθρωπιστική προσέγγιση, πάντως, όταν χάθηκε το άλλο παιδί στη Θεσσαλονίκη, πάλι από το μαγκάλι, ο Τζήμερος δεν την επανέλαβε. Από θρασυδειλία; Όχι. Μάλλον επειδή εκείνο το κοριτσάκι ήταν καλή μαθήτρια…

Αυτός λοιπόν (ο Τζήμερος ντε) που σε μια από τις εκπομπές του «Ενικός» στο «Σταρ» εντυπωσίασε το κοινό με την σπινθηροβόλο σκέψη του ισχυριζόμενος ότι η ανάπτυξη στην Ελλάδα θα έρθει αν το κράτος πάψει να θέτει αντικίνητρα στους Έλληνες που επιθυμούν να φτιάχνουν τσολιαδάκια και να τα πουλάνε στους τουρίστες (παρεμπιπτόντως: ο Τζήμερος εκτός από εγνωσμένου κύρους αντικρατιστής είναι και διαφημιστής που εξασφαλίζει το παντεσπάνι του έχοντας στο πελατολόγιό του μια ντουζίνα κρατικές επιχειρήσεις…), βάλθηκε προσφάτως να κατατροπώσει τον Μαρξ.

Πρόκειται, εμφανώς, για το καταλληλότερο πρόσωπο για να βάλει στην θέση του αυτόν τον «εξαθλιωμένο τεμπελχανά», όπως αποκαλεί (ο Τζήμερος!) τον Μαρξ. Εν ολίγοις και για να μην σας κουράζουμε, η ανάλυση του Μαρξ και ειδικά το σκέλος της που αφορά στην «υπεραξία» είναι – κατά τον Τζήμερο – «παιδαριώδης» και «δεν στέκει σε καμία κριτική». Για να αποδείξει, δε, πόσο «οφ σάιντ» είναι ο Μαρξ, αυτός ο «Μαραντόνα» της πολιτικής οικονομίας (ο Τζήμερος ντε) χρησιμοποιεί το παράδειγμα του… Μήτρογλου και την μεταγραφή του από τον Ολυμπιακό στην Φούλαμ…

Αφού ευχηθούμε του Τζήμερου μετά την «αξιοποίηση» του Μήτρογλου στις αναλύσεις του κατά του Μαρξ να αξιωθεί να «αξιοποιήσει» και τον… Βαμβακούλα, θα περιοριστούμε σε τούτο: Περιπτώσεις σαν του Τζήμερου ο Μαρξ τις είχε προβλέψει. Στην εισαγωγή κιόλας του «Κεφαλαίου» σημειώνει ότι στον «αμόρφωτο» (δεν εννοούσε αναγκαστικά τον Τζήμερο) η ανάλυση της αξιακής μορφής του εμπορεύματος «φαίνεται σαν περιπλάνηση». Αυτός ήταν και ο λόγος που επέμενε: «Προυποθέτω φυσικά αναγνώστες – έγραφε ο Μαρξ – που θέλουν να μάθουν κάτι το καινούργιο και επομένως να σκεφτούν και οι ίδιοι». Όπως βλέπετε ο Μαρξ δεν είχε καμία απαίτηση από τους Τζήμερους…

Ούτε και εμείς έχουμε. Παρά μόνο μια: Να συνεχίσει ο Τζήμερος να λέει τις μ@λ@κίες του, αν είναι δυνατόν, όμως, χωρίς να πιάνει στο στόμα του τον Ολυμπιακό. Αυτό δεν συγχωρείται με τίποτα.

Πηγή:  RAMNOUSIA

Γράμμα για τον Κικίλια

 

Καθημερινά τα ΜΜΕ, αλλά και τα κόμματα μετά από «λαϊκή απαίτηση»
διαφημίζουν την ανάγκη ένταξης νέων ηλικιακά ανθρώπων στην πολιτική.
Δυστυχώς όμως αρκετοί από αυτούς τους νέους πολιτικούς έχουν...
γαλουχηθεί από παλαιοκομματικές αρχές και νοοτροπίες καθώς, τόσο οι
κομματικές νεολαίες όσο και οι κομματικοί μηχανισμοί εκπαίδευσης,
βοηθούν στην αναπαραγωγή αυτών των ιδεολογιών που έχουν καταστρέψει τη
χώρα μας.



Τυπικό παράδειγμα αυτών των διαδικασιών είναι το νέο δημιούργημα της
παλαιοκομματικής πολιτικής ο κύριος Βασίλης Κικίλιας. Το βιογραφικό του
πλούσιο, όμως με μια πιο προσεκτική ανάγνωσή του, οι «βοήθειες»
πολιτικών παραγόντων στον εμπλουτισμό του βιογραφικού αυτού είναι ορατή.



Όλα αυτά βέβαια, ο οποιοσδήποτε συμπεριλαμβανομένου και του κυρίου
Κικίλια, μπορεί να τα αμφισβητήσει και να εξάρει τα προσόντα του και τις
ικανότητες του (αν και δεν είναι και πολύ ορατό αν αυτές ανήκουν στο
άτομο ή έχουν «χτιστεί» από κάποιους άλλους στο βιογραφικό του).



Υπάρχει όμως ένα σημαντικό και αναπάντητο ερώτημα στο οποίο πρέπει να
απαντήσει ο κύριος Κικίλιας. Σύμφωνα με τα αρχεία της Νομαρχίας Αθηνών,
το 2006 με την υπ’αριθμ. 116920/16-10-06 απόφαση του Υπουργείου Υγείας
Πρόνοιας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης ο κύριος Κικίλιας διορίσθηκε ως
ειδικευόμενος ιατρός στο νοσοκομείο 251 ΓΝΑ . Την ίδια χρονιά ο Κύριος
Κικίλιας εξελέγη δημοτικός σύμβουλος στο Δήμο Αθηναίων με το συνδυασμό
του κυρίου Κακλαμανη. Τοποθετήθηκε δε, από τον εν λόγω δήμαρχο, στη θέση
του προέδρου του Οργανισμού Νεολαίας και Άθλησης του ! Δήμου Αθηναίων,
θέση στην οποία και παρέμεινε από τον Ιανουάριο του 2007 έως το
Σεπτέμβριο του 2010.



Με βάση τα παραπάνω και με δεδομένο ότι η διάρκεια εκπαίδευσης στην
ορθοπεδική ειδικότητα διαρκεί 5 έτη (1 στη γενική χειρουργική, 4 στην
ορθοπεδική) είναι προφανές ότι ο κύριος Κικίλιας κατά τη διάρκεια της
θητείας του ως πρόεδρος του ΟΝΑ ήταν παράλληλα ειδικευόμενος ιατρός στο
251 ΓΝΑ.



Με δεδομένο ότι:



1. Το ωράριο των ειδικευόμενων ιατρών τη χρονική περίοδο 2006-2010 ήταν
7.30 έως 15 σε καθημερινή βάση (εκτός αργιών και αδειών) το οποίο είναι
δυνατό να επεκταθεί, εφόσον αυτό χρειαστεί κατά τη διάρκεια μιας
επέμβασης σε μια χειρουργική ειδικότητα όπως αυτή της ορθοπεδικής



2. Το ωράριο τον εργαζομένων στον ΟΝΑ την αντίστοιχη χρονική περίοδο
ήταν 7.30 έως 15 ή 9 έως 16.30 (ανάλογα την επιλογή του κάθε
εργαζομένου) είναι προφανές ότι ο Κύριος Κικίλιας έπρεπε να διαλέξει σε
ποια από τις 2 υποχρεώσεις του θα συμμετείχε, τη στιγμή μάλιστα που και
οι δύο αυτές υποχρεώσεις, απαιτούν υψηλό αίσθημα ευθύνης, συνέπεια και
υψηλή επαγγελματική συνείδηση σε ημερήσια βάση. Επομένως ο κύριος
Κικίλιας είτε δεν έχει εκπαιδευτεί στην ειδικότητα της ορθοπεδικής και
επομένως είναι επικίνδυνος για την υγεία των ασθενών του, είτε το
διάστημα της θητείας ως Προέδρου του ΟΝΑ, δεν συμμετείχε επαρκώς, όπως
όφειλε, στη διοίκηση ενός τόσο σημαντικού δημοτικού οργανισμού,!
δίνοντας μάλιστα και ένα κακό παράδειγμα στους υφιστάμενούς του.



Φυσικά ένας ιατρός, επιστήμονας ο οποίος σέβεται τον όρκο του Ιπποκράτη
και τις υποχρεώσεις του απέναντι στους ασθενείς του, θα έβαζε την
ιατρική κατάρτισή του πάνω από την πολιτική του καριέρα, εκτός εάν
αποτασσόταν την ιατρική του ιδιότητα και επέλεγε να ακολουθήσει
αποκλειστικά τις πολιτικές του βλέψεις.



Δυστυχώς ο κύριος Κικίλιας επέλεξε να έχει και την πίτα ολόκληρη και το
σκύλο χορτάτο, το ατόπημα του όμως είναι ότι η πίτα, των γνώσεων και των
εμπειριών της ορθοπεδικής ειδικότητας, δεν έχει καθόλου υλικά και
επομένως κάποιοι που την αγοράσουν θα πεινάσουν. Η καθημερινή του
παρουσία στον ΟΝΑ, την οποία και γνωρίζουν πολύ καλά όλοι οι υπάλληλοι
του οργανισμού, έδειξε τη σαφή επιλογή του στην ανάδειξη της πολιτικής
του καριέρας ,ενώ ταυτόχρονα αποδεικνύει πόσο ισχυροί είναι οι
μηχανισμοί συγκάλυψης στο δημόσιο τομέα στη χώρα μας, όταν αυτοί αφορούν
πολιτικό πρόσωπο.



Συνεπώς ο κύριος Κικίλιας, όπως όλοι οι ειδικευόμενοι ιατροί της
κλινικής του, εισέπραττε το μισθό του κανονικά, με τη διαφορά ότι αυτός
δεν παρείχε τις υπηρεσίες του στην κλινική, όπως αυτές ορίζονται από το
δημοσιοϋπαλληλικό κώδικα και άρα όπως ήταν υποχρεωμένος, ενώ παράλληλα
δε, «έχτιζε» την πολιτική του καριέρα.



Η πράξη του αυτή είναι και παράνομη αλλά και άδικη για τους υπόλοιπους
ειδικευόμενους ιατρούς, οι οποίοι όπως όλοι καλά γνωρίζουμε, είναι από
τους πιο «σκληρά» εργαζόμενους υπαλλήλους στο χώρο της υγείας και
βρίσκονται καθημερινά στην πρώτη γραμμή περίθαλψης των ασθενών στα
νοσοκομεία της χώρας μας, συλλέγοντας παράλληλα σημαντικές εμπειρίες για
την ανάπτυξη της επιστημονικής τους κατάρτισης. Εμπειρίες οι οποίες
προφανώς λείπουν σε σημαντικό βαθμό από τον κύριο Κικίλια, παρόλο που η
διοίκηση του 251 ΓΝΑ βεβαιώνει το αντίθετο.



Υπάρχουν συνεπώς στην περίπτωση του κυρίου Κικίλια μηχανισμοί συγκάλυψης
αξιόποινων πράξεων οι οποίες προκάλεσαν και οικονομική ζημία στο
δημόσιο



Οι μηχανισμοί αυτοί έχουν διαβρώσει την ηθική, την αξιοκρατία και την
ίση αντιμετώπιση του πολίτη από τους θεσμούς. Στην παρούσα περίπτωση
συγκάλυψης, του κυρίου Κικίλια, είναι σαφείς οι ευθύνες τόσο της
διοίκησης του νοσοκομείου 251 ΓΝΑ όσο και του δημάρχου της Αθήνας του
κυρίου Κακλαμάνη.



Είναι πλέον ορατό σε όλους μας ότι ήρθε η ώρα να αλλάξουν όλες αυτές οι
καταστροφικές νοοτροπίες προκειμένου η χώρα μας να βρει πάλι τη χαμένη
της αξιοπρέπεια.



Ήρθε η ώρα να καταψηφίσουμε τους ανθρώπους αυτούς, όπως ο κύριος
Κικίλιας, που έχουν διαβρώσει την προσωπική τους ιδεολογία με τις
νοοτροπίες αυτές, ανεξάρτητα σε ποιο κόμμα ανήκουν, καθώς τέτοιου είδους
πολιτικοί υπάρχουν προφανώς σε όλα τα κόμματα.





Ιατρός χωρίς βύσματα

Πηγή: Γράμμα για τον Κικίλια - RAMNOUSIA

Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ...

Δέκα εκατομμύρια εδώ, 150 πιο κει, 200 παρακάτω, έχουμε τρελαθεί να ακούμε, βαρεθήκαμε να μετράμε, χάσαμε αθροίσματα, μπερδέψαμε υπολογισμούς και τελειωμός δεν υπάρχει.
Είναι δε τέτοια η εξοικείωσή μας πλέον με τα εκατομμύρια, που όταν έρχεται η στιγμή ν' ανοίξουμε το δικό μας πορτοφόλι, για να πληρώσουμε λογαριασμούς και υποχρεώσεις, απορούμε γιατί το κατοστάρικο είναι μόνο του και δεν έχει παρέα δυο τρία δεκαχίλιαρα στη διπλανή θήκη....
Το αστείο είναι, ότι όλοι σχεδόν οι συλληφθέντες, ανακρινόμενοι και ύποπτοι, πρώτα δηλώνουν άγνοια κι αμέσως μετά, τα στοιχεία των άδειων(!) λογαριασμών τους, προκειμένου να αποδείξουν, ότι έχουν από ελάχιστα, έως καθόλου χρήματα.
Τους τελείωσαν; Τα έκαναν αγορές; Τα χάρισαν σε ιδρύματα; κανείς δεν έχει καταλάβει, μια και η αλήθεια χάνεται, σε μακρινές κι ονειρεμένες νήσους...
Διότι όταν κατηγορείσαι ότι διακίνησες παράδειγμα, 180 εκατομμύρια και με 500.000 ευρώ είσαι έξω και κόβεις βόλτες, λογικό είναι να θεωρείς τον εαυτό σου, απαύγασμα ευφυίας και το σύνολο των υπολοίπων, τουλάχιστον αφελείς...
Και έτσι είναι ενδεχομένως. Αν σκεφτεί κανείς,ότι επί μήνες ολόκληρους, δαπανήθηκαν τόνοι μελάνι, προκειμένου να αποδειχθεί ότι μια ολόκληρη χώρα βούλιαξε οικονομικά, γιατί κάποιοι έπαιρναν αναπηρικές συντάξεις,χωρίς να το δικαιούνται, κάποιοι άλλοι δήλωναν πλασματικές υπερωρίες κι ανύπαρκτα επιδόματα και ελάχιστοι τυχεροί δεν δούλευαν σχεδόν ποτέ, ενώ οι μισθοδοσίες τους ενίσχυαν 'επιμορφωτικά' ταξίδια.
Λογικό επακόλουθο, να κορνιζάρεις αυτούς ως κύρια αιτία της κατάρρευσης της χώρας.
Ξαφνικά γεμίσαμε τόμους ονομάτων με μιζαδόρους υπαλλήλους που ποτέ πριν κανείς δεν είχε υποπτευθεί. Αισθανθήκαμε από οργισμένοι μέχρι και συνένοχοι, γιατί κάποιοι γκρέμιζαν, όταν οι υπόλοιποι οικοδομούσαν.
Μετά αναρωτηθήκαμε:
Δεν είναι ευθύνη του κράτους να ελέγχει τους μηχανισμούς του;
Να εντοπίζει,να τιμωρεί και να απομακρύνει την ήρα από το σιτάρι - κατά την ευαγγελική παραβολή των ζιζανίων-
Μήπως πρόκειται εμείς να αποδώσουμε δικαιοσύνη,να συγκαλέσουμε συμβούλια και να παραπέμψουμε ανίκανες διοικήσεις, που δεν ήξεραν τι γίνεται κάτω από τη μύτη τους, ή χειρότερα γνώριζαν και επικροτούσαν;
Κι ενώ αυτολογοκρινόμενοι αναρωτιόμαστε, αν διαχειριστήκαμε σωστά ακόμα και τα δικά μας δεδουλευμένα, ξαφνικά η ιστορία βγάζει παραπομπή στο τέλος της σελίδας... Όχι για την επόμενη σελίδα, αλλά για τόμους αξιόποινων πράξεων.
Τα ποσά πλέον είναι ιλιγγιώδη.
Εκατομμύρια επί εκατομμυρίων, χορεύουν τσάμικο εντός κι εκτός συνόρων. Χαώδεις διαδρομές χρημάτων,εκατοντάδες εταιρείες,τερατώδεις υπεξαιρέσεις.
Οι επίορκοι υπάλληλοι φαντάζουν σχεδόν μπατίρηδες ,μπροστά στα εκατομμύρια που 'ίπτανται' στον εναέριο χώρο μας,.
Σ' αυτό ακριβώς το σημείο, ο μέσος πολίτης που ψάχνει τρίτη δουλειά και part time μεροκάματα, αισθάνεται τουλάχιστον ανόητος. Κι ανεπαρκής που δεν τα κατάφερε, δουλεύοντας δεκαετίες ολόκληρες, να ζει τα παιδιά του όπως ήθελε κι όπως ονειρεύτηκε. Πού Ιδιωτικοποίησε τα όνειρά του και ισχυροποίησε τους απατεώνες.
Γιατί μαζί με τις όποιες αξίες,προσπάθειες,αγωνίες, εκείνο που κυρίως συνθλίβεται, με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω του, είναι η ελπίδα ότι κάτι μπορεί να διασωθεί, να προχωρήσει.
Τα προ συμφωνηθέντα όρια της κοινωνίας καταρρέουν και η ταυτότητα του κάθε εργαζόμενου,σπουδαστή,συνταξιούχου,άνεργου, 'καίγεται' ...
Πανικόβλητοι οι πολίτες ψάχνουν τρόπους διαφυγής και αναρωτιούνται, ποιο μπορεί να είναι το επόμενο βήμα...
Οι τυχεροί ,ικανοποιημένοι μπορούν να ανεβάσουν τα πόδια στο τραπέζι και να αφεθούν ναρκισσιστικά και αυτάρεσκα στη νιρβάνα τους. Τα κατάφεραν.
Η 'ευκολία' πάνω στην οποία έχτισαν, κάνει τα πάντα νόμιμα κι επιτρεπτά.
Οι ανικανοποίητοι θα συνεχίσουν να ψάχνουν το ...δίκιο του.

Της Λίζας Δουκακάρου

πηγή  http://www.parapolitika.gr/

Η ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ RYAN ΠΟΥ ΑΠΟ 6 ΧΡΟΝΩΝ ΜΑΖΕΥΕΙ ΧΡΗΜΑΤΑ. ΓΙΑ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΝΕΡΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΟΥΓΚΑΝΤΑ

Μέχρι και σήμερα, το Ίδρυμα Ryan’s Well έχει διανοίξει και κατασκευάσει περισσότερα από 700 πηγάδια τα οποία παρέχουν καθαρό πόσιμο νερό σε περισσότερους από 745.000 ανθρώπους στην Αφρική και την Αϊτή – το ίδρυμα αυτό έχει κατασκευάσει επίσης 900 αποχωρητήρια για την βελτίωση της αποχέτευσης και της υγιεινής στις κοινότητες αυτές.

Ο Ryan Hreljac  από τον Καναδά ήταν μαθητής νηπιαγωγείου όταν έμαθε πως τα παιδιά ενός χωριού της Ουγκάντα πρέπει καθημερινά να περπατούν πολλά χιλιόμετρα ώστε να πάρουν καθαρό πόσιμο νερό. Αποφάσισε να κάνει αρκετές δουλειές στο σπίτι της οικογένειάς του για να μαζέψει λεφτά. Μάζεψε λοιπόν 70 $, με τα οποία πίστευε πως μπορεί να χρηματοδοτήσει την διάνοιξη ενός πηγαδιού στο χωριό αυτό.

Αποδείχθηκε όμως, ότι η διάνοιξη του πηγαδιού κόστιζε περισσότερο από 2.000 $ – ο μικρός Ryan ήταν όμως απτόητος και κατάφερε να συγκεντρώσει περί τις 3.000 $ μέσα σε διάρκεια ενός χρόνου – αφού η ιστορία του έγινε πρωτοσέλιδο σε όλον τον κόσμο. 

ΜΕ ΤΟΝ ΦΙΛΟ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΥΓΚΑΝΤΑ

Είχε έναν φίλο – δια αλληλογραφίας – στην Ουγκάντα. Όταν έφτασε την ηλικία των εννέα ετών, ο Ryan ταξίδεψε στην Ουγκάντα και συγκεκριμένα στο χωριό του φίλου του Τζίμη, όπου βρίσκεται και ένα από τα πηγάδια που άνοιξαν με την βοήθειά του.

Ένα κινηματογραφικό συνεργείο άρχισε να κινηματογραφεί πως τα πηγάδια αυτά βελτίωσαν τις συνθήκες διαβίωσης ολόκληρων χωριών και πως απελευθερώθηκε πολύτιμος χρόνος για τους νέους έτσι ώστε να πηγαίνουν σχολείο. Η ιστορία του έγινε ακόμη και παιδικό βιβλίο με τίτλο «ο Ryan και ο Jimmy και το Πηγάδι της Αφρικής που τους Έφερε Κοντά » (Ryan and Jimmy and the Well in Africa that Brought Them Together).

Ο RYAN ΣΗΜΕΡΑ

Ο Ryan είναι τώρα ένας 20χρονος φοιτητής στο Πανεπιστήμιο του King’s College στο Halifax στην ανατολική ακτή του Καναδά, όπου και σπουδάζει International Development και πολιτικές επιστήμες. Ταξιδεύει επίσης σε όλον τον κόσμο μιλώντας για ζητήματα που αφορούν το νερό και την σημασία του να κάνεις την διαφορά ανεξαρτήτως της ηλικίας σου.
Ένα παιδί μπορεί να ακολουθήσει το ένστικτό του – δηλώνει ο Ryan. «Τα παιδιά μπορούν να ξεκινήσουν από το μηδέν, βοηθώντας δηλαδή στο σπίτι ή ξεκινώντας τα δικά τους projects ». Πρόκειται πραγματικά για κουβέντες γεμάτες σοφία, προερχόμενες από έναν άνθρωπο που σε ηλικία 6 ετών θεωρούσε τον εαυτό του τόσο υπεύθυνο όσο οποιονδήποτε άλλο για την επίλυση ενός ζητήματος που απασχολούσε ανθρώπους σε έναν τελείως διαφορετικό κόσμο.
Μέχρι και σήμερα, το Ίδρυμα Ryan’s Well έχει διανοίξει και κατασκευάσει περισσότερα από 700 πηγάδια τα οποία παρέχουν καθαρό πόσιμο νερό σε περισσότερους από 745.000 ανθρώπους στην Αφρική και την Αϊτή – το ίδρυμα αυτό έχει κατασκευάσει επίσης 900 αποχωρητήρια για την βελτίωση της αποχέτευσης και της υγιεινής στις κοινότητες αυτές.
Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα για το ίδρυμα του Ryan, καθώς και ιδέες που αφορούν για το πως τα παιδιά μπορούν να συμβάλλουν στην αλλαγή του κόσμου τους στον παρακάτω σύνδεσμο  http://ryanswell.ca/

 

Παρακάτω μπορείτε να δείτε και το trailer του Ντοκιμαντέρ με την ιστορία του

Πηγήhttp://goodnewsgr.blogspot.gr/

ΟΙ ΔΗΜΑΡΧΟΥΚΟΙ

Πλεόνασμα ανεξαρτησίας θα απολαύσουμε στις δημοτικές εκλογές από υποψήφιους δημάρχους και συμβούλους. Όλοι ανεξάρτητοι. Βέβαια, μέλη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, αλλά ανεξάρτητοι. Δίχως να έχουν παραδώσει τις κομματικές τους ταυτότητες, αλλά ανεξάρτητοι.
Με πλούσιο πολιτικό λόγο. «Δε μπορούμε να υποσχεθούμε πολλά γιατί η κεντρική διοίκηση στερεί πόρους από τους Δήμους». Που πάει να πει ότι η κυβέρνηση στέρησε τους πόρους, αλλά την κυβέρνηση τη στηρίζουμε, τις αποφάσεις της καταγγέλλουμε. Διότι πάνω απ’ όλα είναι το κόμμα. Πάνω και από τον δήμο. Αλλά κατά τα λοιπά, ανεξάρτητοι.
Πολιτικοί βαθύτατα ευαίσθητοι. Που υπόσχονται ότι θα ρίξουν το βάρος στον κοινωνικό τομέα. Τουτέστιν θα στηρίξουν τα κοινωνικά παντοπωλεία, τα κοινωνικά φαρμακεία, τα κοινωνικά συσσίτια, τις κοινωνικές ουρές των ταπεινωμένων με τα κουπόνια, τις οποίες η κυβέρνηση δημιούργησε, αλλά την κυβέρνηση δεν την καταγγέλλουμε, τα αποτελέσματα της πολιτικής της σχολιάζουμε. Διότι πάνω απ’ όλα είναι το κόμμα.  Κατά τα λοιπά, ανεξάρτητοι.
Πολιτικοί βουτηγμένοι στην ειλικρίνεια. Που υπόσχονται ότι θα δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας στην περιοχή του δήμου τους, προφανώς για όσους απολύθηκαν και θα απολυθούν από τους δήμους λόγω της κυβερνητικής πολιτικής, την οποία ως γνωστόν συνολικά δεν καταδικάζουμε, αλλά υποκρινόμαστε ότι δυσανασχετούμε με κάποιες κινήσεις της – πάντα όμως δικαιολογημένες λόγω των άτιμων των συνθηκών – αλλά κατά τα λοιπά ανεξάρτητοι.
Δευτεροκλασάτα κομματικά στελέχη που στηρίζουν και υπερασπίζονται την κυβερνητική πολιτική για τη δωρεάν παραχώρηση σε ιδιώτες ολόκληρων υπηρεσιών των Δήμων, όπως η καθαριότητα και η ύδρευση, εμφανίζονται ως ανεξάρτητοι υποψήφιοι που θα σώσουν τους τόπους τους. Προφανώς με τη σιωπηλή συνενοχή τους στις κυβερνητικές πρακτικές.
Παθιασμένα κομματόσκυλα που δήθεν είναι ανεξάρτητοι, αλλά μέσα στα κομματικά γραφεία σφάζονται για το ποιος θα πάρει  το χρίσμα. Ανεπίσημα πάντα. Να μην καρφωνόμαστε. Μην εκτεθεί η ανεξαρτησία. Απλώς αλλάξαμε το «χρίσμα» σε «στήριξη». Τους ακούς να λένε «εγώ έκανα έναν ανεξάρτητο συνδυασμό, αλλά η στήριξη από το κάθε κόμμα είναι ευπρόσδεκτη». Ατελείωτες μαλακίες. Η πολιτική δειλία στο αποκορύφωμά της.
Καμαρίλα και συνδιαλλαγή. Στήριξη από τους βουλευτές των «ναι σε όλα». Μνημονιακά τσαντίρια που προσπαθούν να επιβάλουν το ψέμα ότι οι δημοτικές εκλογές δεν έχουν σχέση με τις εθνικές εκλογές και τα κόμματα. Κι όμως, το βράδυ των εκλογών θα βλέπουν πανηγυρίζοντας τον εκλογικό χάρτη να βάφεται γαλάζιος ή πράσινος. Θα δέχονται τα συχαρίκια των βουλευτών, στους μεγάλους δήμους ακόμη και τα συχαρίκια των προέδρων του κόμματός τους.
Λίγη αξιοπρέπεια αν είχαν όλοι αυτοί, χτες που ο Στουρνάρας κάλεσε επισήμως τη Γερμανία να υποστηρίξει τον προεκλογικό αγώνα των υποψήφιων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ για να μην «πάρουν το πάνω χέρι οι ακραίες δυνάμεις», θα είχαν παραιτηθεί. Θα του είχαν πετάξει στα μούτρα τις υποψηφιότητές τους γιατί χτες ομολόγησε ότι αυτοί οι υποψήφιοι είναι ανίκανοι να κερδίσουν από μόνοι τους τις εκλογές. Γιατί χτες ζήτησε βοήθεια από τις χώρες της ευρωζώνης και ως γνωστόν καμία βοήθεια δε σου προσφέρεται δίχως αντάλλαγμα. Ποιους δήμους θα διαχειριστούν οι δήμαρχοι του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ; Μα φυσικά, τα «bad» κομμάτια των δήμων, καθώς τα «good» κομμάτια τα έχει δώσει ήδη σε αντάλλαγμα ο Στουρνάρας στον κάθε Φούχτελ.
Αυτές οι δημοτικές εκλογές είναι κατά βάση πολιτικές και ιδεολογικές.  Κομμένη η πλακίτσα ότι ναι μωρέ είναι ΠΑΣΟΚ αλλά καλό παιδί και με βοήθησε ή θα με βοηθήσει. Σε βοήθησε ή θα σε βοηθήσει αφού πρώτα το κόμμα του σε έκανε να τον έχεις ανάγκη. Σε έκανε να τον προσκυνάς για ένα 5μηνο εργασίας με 400 ευρώ τον μήνα. Καλά παιδιά, δε διαφωνώ, αλλά αυτοί μας έφτασαν εδώ που είμαστε. Κι αν αρχίσουμε τα «έλα μωρέ, αυτός φταίει για τα μνημόνια;» ας συνεχίσουμε, για τον γκρεμό καλά πάμε….
Απλώς αύριο ας μην περιμένουμε να δώσουν κάποια μάχη για εμάς. Θα είναι πολύ κουρασμένοι από τη μάχη της «ανεξαρτησίας».

Posted in ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ

Ο Αργύρης,ενα παράδειγμα θέλησης και επιτυχίας στη ζωή.

Δεν θα τα καταφέρω

Δε θα τα καταφέρω, δε θα τα καταφέρω, δε θα τα καταφέρω...

Κι ας μου λένε όλοι να το δω πιο αισιόδοξα αυτό που μου συμβαίνει.

Και ας περνάνε οι μέρες, οι βδομάδες οι μήνες. Όλα δείχνουν πως δε θα τα καταφέρω.

Και ας ετοιμαζόμαστε για εκλογές, κι ας τραγουδάνε τα ραδιόφωνα, κι ας παίζουν τα θέατρα και οι κινηματογράφοι, κι ας γίνονται γιορτές αλληλεγγύης όλο και πιο συχνά. Εγώ δεν θα τα καταφέρω!

Δεν πάει να με βλέπουν σαν αριθμό, σαν σύνολο, σαν άτομο; Όπως και να με μετράνε, εγώ δεν θα τα καταφέρω.

Γιατί τίποτα δε πρόκειται ν' αλλάξει με "καμία κυβέρνηση" και θέσεις εργασίας δε θα γεννηθούν από το πουθενά και όποιο πρόγραμμα και να έχω διαβάσει η ανεργία δεν είναι στην πρώτη γραμμή!

Προγράμματα επιδοτούμενα για τους νέους μπορεί να δημιουργηθούν, αλλά πραγματικές θέσεις εργασίας για ανθρώπους "κανονικούς" με "κανονικές" ανάγκες που να τους επιτρέπεται μια κανονική ζωή δεν θα δούμε τα επόμενα χρόνια.

Κι εγώ δεν έχω καιρό να περιμένω.

Γι' αυτό... δεν θα τα καταφέρω.

Α.Α

πηγή http://www.imerologioanergou.gr/

Δράσε ή σκάσε. Κάνουν καλό και τα δύο

Στο παρακάτω κείμενο θα μιλήσουμε για δύο κατηγορίες συμπατριωτών μας που διαιωνίζουν την προβληματική μας φύση. Ο ξερόλας και ο απολιτίκ. Και οι δύο επικίνδυνοι, ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Παράξενες μέρες έρχονται, ας κάνουμε όλοι την αυτοκριτική μας, όσοι θεωρούμε τους εαυτούς μας κοινωνικοπολιτικά "υγιείς". Ακολουθούν προβληματισμοί και μπόλικη γκρίνια.

Ο ξερόλας
Στους τυφλούς βασιλεύουν οι μονόφθαλμοι. Ή αλλιώς, εκείνοι που νομίζουν πως τα ξέρουν όλα.
Ο ξερόλας Έλληνας πιστεύει ότι θα καταφέρει να αλλάξει τον κόσμο από τον καναπέ του. Είναι εκείνος που θα μάθει τον διπλανό του τι σημαίνει έρωτας και επιτυχία στο άλλο φύλο και την ίδια ώρα θα εκτοξεύσει τον ομοφοβικό του τρόμο με βρισιές και απειλές, μέσα από την οθόνη του υπολογιστή του, στο σύμπαν όλο.
Θα δίνει συμβουλές όπως συνηθίζει κάθε ώρα και στιγμή, για σωστή οικονομική πολιτική αλλά θα κοιτάζει πάντα και το βόλεμα του μεμψοιμιρώντας, κυρίως για το "ξεκάρφωμα". Ποιος του δίνει σημασία πέραν της αυλής του; Κανείς.
Ο ξερόλας συνήθως είναι και ανασφαλής και τούμπαλιν. Μου θυμίζει κάτι δημοσιογράφους που πουλάνε μεγαλοστομίες για να πάρουν πέντε μπράβο. Από ξερόλες φυσικά.
Απαίδευτοι μέσα στον πολυτεμαχισμό της υπερπληροφόρησης. Ενδοσκόπηση. Άγνωστη λέξη. Δύσκολη, πονάει, καλά κάνεις ξερόλα μου και την αποφεύγεις.
Στις επόμενες εκλογές, εκείνος ξέρει τι θα ψηφίσει. Θα ακολουθήσει τη γνωστή, δοκιμασμένη συνταγή του παλαιού δικομματισμού. Ή μάλλον, μπορεί και να μην ψηφίσει καν, για να κάνει την κριτική του εκ του ασφαλούς.
Για τα δικά του δεδομένα, ο Σωκράτης φαντάζει χαζός στα μάτια του, μιας και διατυμπάνιζε το γνωστό τοις πάσι, "εν οίδα, ότι ουδέν οίδα". Σίγουρα πάντως, δεν ήταν ανεύθυνος.
Ο απολιτίκ, Πόντιος Πιλάτος 
Η Ελλάδα έχει γεμίσει επίσης από Πόντιους Πιλάτους, πολίτες απολιτίκ και από πολιτικούς νάρκισσους, μεγαλομανείς ή ευθυνόφοβους. Να εντοπίσουμε ευθύνες και να κατονομάσουμε ενόχους; Όχι, δεν έχει νόημα.
Το μόνο που έχει νόημα είναι η αυτοκριτική. Ενόψει εκλογών δεν υπάρχουν δικαιολογίες για αποχή, ούτε για απόψεις του τύπου "δεν ξέρω, δεν απαντώ". Το λευκό είναι άφεση αμαρτιών, είναι εκχώρηση δικαιωμάτων πάνω σε ένα σώμα που έχουν μάθει να το βιάζουν.
Είναι η αποθέωση του συνδρόμου της Στοκχόλμης, η πλήρης ταύτιση του θύματος με τον θύτη. Η μόνη υπεύθυνη συμπεριφορά που μπορεί να μας οδηγήσει στην έξοδο από την κρίση, είναι η ενεργή συμμετοχή σε πράγματα και θεσμούς με κάθε τρόπο και χωρίς τη γνωστή ελληνική εμπάθεια. Χωρίς εν τέλει παθογένεια.
Υπάρχει η αυτο-οργάνωση, η οργάνωση σε μικρές ομάδες και η υποστήριξη νέων προσώπων. Υπάρχει το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι που έχει απαξιωθεί από τη δημόσια σφαίρα και είναι ένα από τα μεγαλύτερα δώρα του πολιτεύματος μας. Ακόμα.
Από την άλλη, υπάρχει και η πόλωση.
Η πόλωση που προκάλεσαν πολλοί ανιστόρητοι ιδεολογικοί ηγεμόνες (βλέπε media και συμβούλους επικοινωνίας) των προηγούμενων ετών και έφτιαξαν ένα εκλογικό σώμα με μνήμη χρυσόψαρου.
Ξεχνάμε την ιστορία μας, τον εμφύλιο και όσα δεν καταγράφηκαν ποτέ στα βιβλία όπως θα έπρεπε να έχουν καταγραφεί. Προτού κάνουμε κριτική ας δώσουμε τον λόγο στον διπλανό μας και ας τον αφήσουμε να ολοκληρώσει μισή έστω σκέψη. Αυτό είναι το νόημα της δημοκρατίας, αυτό είναι το νόημα της συμμετοχής.
Γιατί τον κόσμο δεν τον άλλαξε ο Πόντιος Πιλάτος, ούτε ο νάρκισσος. Ευτυχώς.
Και μετά, ήρθαν οι εκλογές
Σε λίγο καιρό, ο Έλληνας θα κληθεί λοιπόν να ψηφίσει τους τοπικούς του αντιπροσώπους. Η πολιτική του στάση θα είναι ένα προμήνυμα για το τι μέλλει γενέσθαι την επαύριο. Όσοι αποφασίσουν να μην λάβουν μέρος στα κοινά, τουλάχιστον ας μην κάνουν κριτική. Τέτοια κριτική, δεν τη χρειάζεται κανείς. Το άκυρο μπορώ να το δεχτώ σαν πολιτική θέση. Και πάλι όμως, εκχωρεί χώρο στον πρώτο και ας διαφωνήσουν πολλοί με αυτή την τοποθέτηση.
Ναι, μπορώ επίσης να δεχτώ πως το επίπεδο μεγάλου μέρους των πολιτικών μας, προσομοιάζει με εκείνο του Χαϊκάλη και του Καρυπίδη. Όχι ότι έχω κάτι προσωπικά με τους ανθρώπους, αλλά σίγουρα, το πολιτικό επίπεδο φθίνει. Και παραδείγματα σαν τα παραπάνω αποδεικνύουν περίτρανα την διαπίστωση αυτή.
Εναλλακτικές όμως υπάρχουν. Ο σταυρός χρειάζεται μελέτη, φροντίδα και προσοχή. Γιατί μέσα στον όλο μηδενισμό, υπάρχουν και άνθρωποι που μπορούν να αναλάβουν καθήκοντα. Και να κριθούν από τις πράξεις τους μετά.
Συγγνώμη, αλλά δεν μπορώ να δεχτώ το δόγμα "και οι 300 είναι για το πυρ το εξώτερον". Και στην τελική υπάρχουν και άλλοι εκτός Βουλής, που αξίζουν ένα κάποιο βλέμμα.
Στο χέρι μας είναι η πολιτική τιμωρία και η αποδοκιμασία μέσα όμως από τις προβλεπόμενες διαδικασίες. Και σε αυτό είμαι απόλυτος.
Όσοι ψηφίσουν κόμματα δοκιμασμένα και φθαρμένα, έχουν κι αυτοί δικαίωμα συμμετοχής στον διάλογο. Ο άξιος της μοίρας του, δεν έχει μάθει από τα λάθη του μεν, δεν παύει να είναι άξιος για την επιλογή του, δε.
Μετά τον "σταυρό" του όμως, ας μην γκρινιάξει άλλο, ας στηρίξει έμπρακτα την επιλογή του. Από ξερόλες χορτάσαμε. Τουλάχιστον, ας μην βουίζουν με τις ιαχές τους μέσα στα αυτιά μας πια.
Συνοψίζοντας θα κατέληγα στα παρακάτω. Αυτοοργανώσου. Στήριξε μικρές ομάδες πολιτικής και κοινωνικής δράσης. Στήριξε μικρά κόμματα ή μη φθαρμένα πρόσωπα. Κυρίως, ενημερώσου.
Και τέλος, σε ότι αφορά την ευθύνη της νέας γενιάς. Βάζω και τον εαυτό μου μέσα. Εμείς, λοιπόν, θα πρέπει να αποφασίσουμε τι πραγματικά επιθυμούμε να είμαστε. Επικριτές των προηγουμένων και απόντες, ή δημιουργοί και οραματιστές του μέλλοντός μας με ενεργή συμμετοχή στο παρόν. Οι δρόμοι είναι δύο. Και τα σκυλιά δεμένα.
Αντί επιλόγου
"Ο χειρότερος αγράμματος είναι ο πολιτικά αγράμματος. Δεν ακούει τίποτα, δεν βλέπει τίποτα, δε μετέχει στην πολιτική ζωή.
Δε δείχνει να γνωρίζει ότι το κόστος διαβίωσης, η τιμή των φασολιών, του αλευριού, του ενοικίου, των φαρμάκων, όλα βασίζονται σε πολιτικές αποφάσεις. Νιώθει ακόμη και περήφανος για την πολιτική του αμορφωσιά, φουσκώνει το στήθος και λέει πως μισεί την πολιτική.
Δε γνωρίζει, ο ηλίθιος, πως απ’ την έλλειψη συμμετοχής του στα κοινά προέρχεται η ύπαρξη της πόρνης, το παρατημένο παιδί, ο κλέφτης και, χειρότερα απ’ όλα, οι διεφθαρμένοι αξιωματούχοι, oι λακέδες των εκμεταλλευτριών πολυεθνικών εταιρειών…". - ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ.
*Ο Χρήστος Δεμέτης είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών όπου και ολοκλήρωσε το Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών, “Πολιτισμικές Σπουδές και Ανθρώπινη Επικοινωνία”. Εργάστηκε στον Όμιλο του Πηγάσου. Από τον Μάιο του 2012 βρίσκεται στην 24 Media και αρθρογραφεί στο NEWS247.

πηγή http://news247.gr/

Με εντολή λαού...

Βέβαια και δεν περιμέναμε να συγκινηθούν. Ούτε να ιδρώσει τ' αυτί τους. Ούτε καν να δείξουν την παραμικρή μεταμέλεια.

     Τους ξεμπρόστιασαν τα ίδια τ' αφεντικά τους στην Ε.Ε και στην Γερμανία, λέγοντας ότι υπήρχαν κι άλλες λύσεις για την κρίση αλλά θα ήταν επώδυνες για τους ίδιους. Ενώ θυσιάζοντας την χώρα μας και τον λαό μας θα γλύτωναν εκείνοι..  Και το ανέθεσαν στους ντόπιους διεφθαρμένους και προδότες πολιτικούς. Συμβόλαιο θανάτου!

     Τους διέψευσαν χίλιες φορές τα γεγονότα και η πραγματικότητα. Η χώρα παραπαίει, η κοινωνία διαλύθηκε, η κρατική και η ατομική οικονομία βρίσκονται ήδη υπό πτώχευση.

     Αυτοί όμως εκεί! Όχι να διαισθανθούν και να σωπάσουν,
     ..αλλά τρίς χειρότεροι, θρασύτεροι, αλαζόνες και υπερόπτες,
     ..σκούζουν ακόμη, χρεώνουν στην κοινωνία όσα οι ίδιοι προκαλούν,
     ..απειλούν, χυδαιολογούν,
     ..και ακκίζονται μεταξύ τους σαν τις πόρνες, ποιά είναι η πιό πρόστυχη, να την διαλέξει τ' αφεντικό, να της πετάξει στα μούτρα όχι τριάντα αργύρια, μα μιά καρεκλίτσα,
     ..ΜΙΑ ΚΑΡΕΚΛΙΤΣΑ, ΑΝΤΙΔΩΡΟ ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΣΚΙΣΜΑ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ!

     Αυτοί είναι οι μνημονιακοί πολιτικοί, οι κυβερνώντες, οι υπουργοί κι αντιπρόεδροι, ο ίδιος ο ''πρωθυπουργός'',
     ..με τις ''εντολές'' του οποίου και ΜΕ ΨΕΜΑΤΑ, ΜΕ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΨΕΜΑΤΑ, ΜΟΝΟΝ ΜΕ ΨΕΜΑΤΑ  νομίζουν ότι θα συνεχίσουν όπως έως σήμερα να διασώζουν τους εαυτούς τους.

     Γι αυτούς η ζωή συνεχίζεται σαν να μην συνέβη τίποτα.
     Ζουν όπως ζούσαν. Ξοδεύουν όπως ξόδευαν. Ταξιδεύουν όπως ταξίδευαν. Τρώνε όπως έτρωγαν. Γελάνε όπως γέλαγαν. Και πολιτεύονται όπως πολιτεύονταν.
     Και θέλουν να συνεχίσουν.

     Μα η κρίση τους έρχεται, και η εντολή του λαού θα είναι μία. Και ξεκάθαρη.  Ό,τι κι αν κάνουν:
    Αντέστε μας στον διάολο!..

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ

Ο κόσμος χειροκρότησε,όχι εμένα..την ΕΛΛΑΔΑ! Και οι φύλακες το κεφάλι στο πάτωμα!

Θέλω να σας διηγηθώ περιληπτικά τι έζησα και κυρίως τι ένιωσα!!

Μόλις έφτασα στο Βρετανικό μουσείο κινήθηκα στην αίθουσα με την Καρυάτιδα και έναν στύλο από το Ερέχθειο. Η Καρυάτιδα βρίσκεται ολομόναχη και κρυμμένη σε μια μικρή αίθουσα, δίχως φυσικό
φως, θλιμμένη!!

Ποιος είπε πως τα μάρμαρα δεν έχουν ψυχή ... αφού απόψυχή δημιουργήθηκαν. Ένιωσα την μοναξιά της και ένιωσα την ανάγκη να την αγγίξω για να της δώσω πνοή από την πνοή μου και ψυχή από την ψυχή μου. Το κορμί της ήταν ζεστό και αντί να της δώσω εγώ μου έδωσε αυτή δύναμη και ένιωσα ότι ακουμπάω Ελλάδα ...μου ήρθε η επιθυμία να την πάρω αγκαλιά και να την φέρω πίσω στο σπίτι της, μα αυτό ήταν αδύνατο! Δεν χα ξεχάσω ποτέ -ποτέ την ζέστη της καρδιάς της! Δάκρυσα όταν έφευγα και πόνεσα και πείσμωσα.

Κατευθύνθηκα στην αίθουσα με τα γλυπτά του Παρθενώνα' τι υπέροχα πράγματα, τι Κάλλος, τι δέος, πόσο υπερήφανη ένιωσα. Προχώρησα μπροστά και βρέθηκα στα αετώματα. Ο κόσμος ήταν υπερβολικά πολύς και στην αίθουσα επικρατούσε οχλαγωγία, κόσμος από όλη την οικουμένη. Όλοι θαύμαζαν με δέος την απαράμιλλη λιτή και απέριττη ομορφιά που εκπέμπουν.

Όλοι θαύμαζαν με δέος αυτό που προανέφερα ...την ζωντάνια που έχουν, την ζέστη και την Ψυχή.
Στην τσάντα μου είχα την Ελληνική Σημαία, με έπιασε λύσσα καθώς αντίκρισα κομμάτι της πατρίδας μου το οποίο είναι κλεμμένο και παρατημένο!

Ακριβώς μπροστά μου υπήρχε ένας Κινέζος του χτύπησα την πλάτη και του ζήτησα αν μπορούσε να με βγάλει μια φωτογραφία.

Ο άνθρωπος δεν ήξερε ότι ήμουν Ελληνίδα. Κάπως δυσανασχέτησε αλλά με ευγένεια δέχτηκε.
Του είπα να περιμένει μισό λεπτό και έβγαλα από την τσάντα μου την σημαία , την σήκωσα ψηλά και ένιωσα ότι σηκώνω όλον τον Παρθενώνα!!

Αυτός στιγμιαία σάστισε αλλά ευθύς η ματιά του έλαμψε, ο κόσμος σιώπησε -δεν ακουγόταν ψίθυρος- και μου έκαναν χώρο για να φανεί η Ελλάδα, οι φύλακες είχαν σηκωθεί όρθιοι και είχαν μαρμαρώσει και τα ... Μάρμαρα ζωντάνεψαν!!!

Ο Κινέζος με τράβηξε αρκετές φωτογραφίες και μάλιστα μου το ζήτησε ο ίδιος με ζήλο και χαρά. Δυστυχώς μόνο αυτή και μια ακόμα (την οποία θα ανεβάσω να την δείτε και η οποία δείχνει μια κυρία πως κοιτά και τι έκφραση έχει πάρει) είναι άξιες για να φανούν όλες οι άλλες είναι τρεμάμενες , φαίνεται πως ο Κινέζος έτρεμε από κρίση πολιτισμού κι αυτός!!

Όταν τελειώσαμε φίλησα την σημαία μας την έβαλα στο στήθος μου του είπα ένα μεγάλο Ευχαριστώ κι εκείνος ... ΥΠΟΚΛΙΘΗΚΕ!!!! Όχι σε μένα.. στην ΕΛΛΑΔΑ!!

Ο κόσμος χειροκρότησε, όχι εμένα.. την ΕΛΛΑΔΑ!!

Και οι φύλακες είχαν κατεβάσει το κεφάλι προς το πάτωμα, όχι σε μένα... στην ΕΛΛΑΔΑ!!
Έφυγα με μάτια γεμάτα δάκρυα, Υπερηφάνειας, Τιμής, αλλά και ΛΥΣΣΑΣ.

Αυτά έζησα και ένιωσα με λίγα λόγια , είναι στιγμές που μένουν για πάντα στην ψυχή και στο μυαλό και πρέπει να εξιστορούνται για να παίρνουν Αξία.

Η φωτογραφία είναι της:Konstantina Michailidou

caffevaki

ΦΟΥΣΚΕΣ ΚΑΙ ΜΠΑΡΜΠΟΥΤΣΑΛΑ

Εδώ που φτάσαμε έχουν χάσει πλέον όλες οι λέξεις τη σημασία τους. Βγαίνει ο Σαμαράς και αμολάει την αρλούμπα για «ευκαιρίες απασχόλησης» σε 400.000 άνεργους, αλλά από αυτές μόνο οι 100.000 άμεσα! Και ποια είναι αυτή η ευκαιρία; Να κάνουν οι άνεργοι διάλειμμα από την ανεργία. Τουτέστιν, καμία ευκαιρία για ελπίδα, για αρχή, για ξεκίνημα, για δημιουργία. Έφτασε ο πρωθυπουργός μιας χώρας να υπόσχεται ευκαιρίες για ένα πιάτο φαγητό για κάποιους μήνες. Και το δηλώνει!
Κι επειδή η ευκαιρία μοιράζεται στα τρία, τρεις είναι και οι πυλώνες αυτής της ευκαιρίας απασχόλησης. Τα προγράμματα, λέει ο πρωθυπουργός,  του πρώτου πυλώνα αφορούν 114.000 ανέργους όλων των κατηγοριών. Τη συνέχεια δεν την κατάλαβα, αλλά κάτι ανέφερε για «επιταγή εισόδου για νέους έως 29 ετών σε ιδιωτικές επιχειρήσεις». Κρατάω το «ιδιωτικές επιχειρήσεις».
Στον ιδιωτικό τομέα η ευκαιρία και η αξιοκρατία είναι πολύ σημαντικές έννοιες. Ο εργοδότης θα δώσει την ευκαιρία σε εκείνον που ο ίδιος θεωρεί άξιο και χρήσιμο. Πώς γίνεται, λοιπόν, ο πρωθυπουργός να τονίζει «πως η επιλογή των συμμετεχόντων σε αυτά τα προγράμματα θα γίνεται με αξιοκρατικά κριτήρια»;
Ποιο είναι το αξιοκρατικό κριτήριο που θα θέσει ο Σαμαράς ή η όποια επιτροπή δημιουργήσει;  Ποιος είπε στον Σαμαρά ότι ο επιχειρηματίας θα επιλέξει τον εργαζόμενό του με κοινωνικά κριτήρια και με βάση το χρόνο ανεργίας του; Πόσο βοηθά αυτή η επιλογή τον εργαζόμενο και πόσο τον επιχειρηματία; Έχασε κάθε επαφή με την πραγματικότητα ο πρωθυπουργός; Ποιες είναι οι επιχειρήσεις που μείωσαν τον αριθμό του προσωπικού τους λόγω μείωσης κύκλου εργασιών και θα δεχτούν τώρα να προσλάβουν νέους εργαζόμενους που ίσως δεν τους χρειάζονται μόνο και μόνο επειδή το ανακοίνωσε ο Αντουάν; Ποια επιχείρηση θα πληρώσει έστω κι ένα ευρώ για έναν εργαζόμενο που δεν τον έχει επιλέξει η ίδια και μάλλον δεν τον χρειάζεται; Είναι προφανές ότι ψάχνει για μαλάκες ο κ. Σαμαράς.
Ο δεύτερος πυλώνας, είπε ο πρωθυπουργός, είναι το πρόγραμμα «εγγύηση για την νεολαία» και  ο πυλώνας αυτός θα χορηγεί εργασιακή εμπειρία μαζί με κατάρτιση και μαθητεία όπου χρειάζεται σε όλους τους νέους μέχρι 24 ετών που δεν εργάζονται πουθενά και που δεν φοιτούν σε κάποιο εκπαιδευτικό ίδρυμα. Αυτό το έργο το έχουμε ξαναδεί, γνωρίζουμε τα περί «εργασιακής εμπειρίας» που στη νεοελληνική μεταφράζεται ως «μαθαίνω να τραβάω κουπί σε γαλέρα».
Ο τρίτος πυλώνας είναι ο καλύτερος. Αυτός ο πυλώνας, σύμφωνα με τον  πρωθυπουργό, αφορά 90.000 δικαιούχους, κυρίως ανέργους από νοικοκυριά που δεν έχουν κανένα εργαζόμενο μέλος μέσα στην οικογένεια τους και αφορούν κυρίως κοινωφελή εργασία στο Δημόσιο Τομέα. Ρε γίγαντα, πάλι στο Δημόσιο Τομέα οι «ευκαιρίες»; Τους χρειάζεσαι αυτούς τους 90.000 στο Δημόσιο ή όχι; Αν δεν τους χρειάζεσαι γιατί φορτώνεις πάλι το Δημόσιο; Για να μετράς περισσότερους όταν ανακοινώνεις δημόσιους υπαλλήλους και να τους βγάζεις στα μανταλάκια; Αν πάλι τους χρειάζεσαι, τι γίνεται με αυτές τις κενές 90.000 θέσεις που υπάρχουν σήμερα στο Δημόσιο και θα υπάρχουν όταν λήξει το 5μηνο των συμβασιούχων; Εν ολίγοις, χρειάζεται υπαλλήλους το Δημόσιο όπως λέει ο Σαμαράς ή περισσεύουν υπάλληλοι στο Δημόσιο όπως λέει ο Κούλης του Μητσοτάκη;
Προφανώς δεν έχει χάσει επαφή μόνο με την πραγματικότητα του ιδιωτικού τομέα ο Σαμαράς, αλλά και με την πραγματικότητα του δημόσιου τομέα. Έχει χάσει επαφή με τα πάντα. Υπόσχεται θέσεις εργασίας, επιδοτήσεις, δήθεν ευκαιρίες με χρήματα του ΕΣΠΑ και δίχως καμία αναπτυξιακή προοπτική, αλλά το βλέπει όλο αυτό σαν επιτυχία.
Φυσικά δεν περιμένω τίποτα καλύτερο από έναν άνθρωπο που δε ντρέπεται να δηλώσει ότι έστρωσε κόκκινα χαλιά στους ξένους επενδυτές «ξεχνώντας» ταυτόχρονα να συμπληρώσει ότι πάνω σε αυτά τα χαλιά είναι στημένοι οι κώλοι 1,5 εκ. ανέργων. Άνεργοι που τους ανάγκασε να θεωρούν ευκαιρία ένα πιάτο φαγητό για 5 μήνες, άνεργοι δίχως κανένα δικαίωμα στην ελπίδα, άνεργοι σε μία αγορά όπου καταργήθηκε ο κατώτατος μισθός, άνεργοι που τους ετοιμάζουν ένα μέλλον όπου θα εργάζονται για 12μήνες δίχως καθόλου μισθό.
Όλη αυτή η εικόνα είναι που παρουσιάζει ως επιτυχία ο Σαμαράς και μάλιστα ως προεκλογική υπόσχεση. Αυτό του έμεινε να υποσχεθεί. 100.000 θέσεις σε 5μηνα πριν τις εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση και τις ευρωεκλογές κι άλλες 300.000 θέσεις σε γαλέρες που δεν προσδιορίζει πότε θα ανοίξουν, διότι απλώς δε γνωρίζει πότε θα γίνουν οι βουλευτικές εκλογές. Με αυτούς τους άσσους στο μανίκι του πορεύεται ο πρωθυπουργός. Πραγματικά θα τον λυπόμουν αν δεν τον απεχθανόμουν τόσο πολύ.
   kartesios

Η προσευχή του μικρού Νέγρου – Guy Tirolien

Κύριε είμαι πολύ κουρασμένος
βαδίζω από το λάλημα του πετεινού – το ξέρεις-
κι ο λόφος που οδηγεί προς το σχολείο τους είναι πολύ ψηλός
κύριε δεν θέλω να πάω άλλο στο σχολείο τους.
Κάνε ότι μπορείς να μην πατήσω πια εκεί
θέλω να πέρνω από πίσω τον πατέρα στους δροσερούς χειμάρους
όταν η νύχτα πλέει ακόμα μες στο μυστήριο του δάσους
όπου γλιστρούν τα πνεύματα απ’ την αυγή κυνηγημένα.
Άσε με κύριε να διασχίζω ξυπόλυτος τα κόκκινα χωράφια…
Άσε το μεσημέρι να κοιμάμαι στων καρυδόδενδρων τις ρίζες
και να ξυπνάω όταν στο βάθος πέρα
στριγκλίζει των λευκών η σειρήνα και το εργοστάσιο
καθώς καράβι αραγμένο σ’ ωκεανό ζαχαροκάλαμου
ξερνά μες στις πεδιάδες το νέγρικο πλήρωμά του
Θεέ μου, δεν θέλω πια να πάω στο σχολείο τους
κάνε κάτι να μην πατήσω πια εκεί
Άστους να λένε πως ο κάθε μικρός νέγρος θα πρέπει να πηγαίνει
να γίνεται ίδιος μ’ αυτούς τους κύριους της πόλης
μ’ αυτούς τους καθώς πρέπει κύριους της πόλης
Εγώ δεν θέλω κύριε να μοιάσω σαν κι αυτούς…
Θέλω ν’ ακούω αυτά που λέει μεσ’ την νύχτα
Θαμπή φωνή ενός γέρου που διηγείται παλιές ιστορίες
γι τον φτωχούλη το λαγό και για τον ζάμπα
γι’ αυτά και για άλλα ακόμη που δεν γράφουν τα βιβλία.
Οι νέγροι θεέ μου -ξέρεις- δούλεψαν πολύ
για να πρέπει τώρα να μάθουν περισσότερα από βιβλία
που λεν για πράγματα άσχετα με την εδώ ζωή μας.
Κι είναι στ’ αλήθεια θέ μου το σχολείο τους πληκτικό
Μια σκέτη πλήξη, όπως
αυτοί οι κύριοι της καθώς πρέπει
που δεν γνωρίζουν να χορεύουν κάτω από το ολόγιομο φεγγάρι
που δεν γνωρίζουν να βαδίζουν πάνω στην πέτσα των ποδιών τους
που δεν γνωρίζουν να διηγούνται παραμύθια στα νυχτέρια
Κύριε, δεν θέλω πια να πάω στο σχολείο τους
(, μτφ. Θ. Τασούλης)

πηγή http://tadeefi.wordpress.com/

Μέσα από σένα - Ευανθία Ρεμπούτσικα

«Αν πυροβολήσεις το παρελθόν με πιστόλι, το μέλλον θα σ’ εκδικηθεί με κανόνι...»

Αντί σε κάθε επέτειο -όλα αυτά τα χρόνια -να βγαίνει μπροστά με παλλαϊκές εκδηλώσεις και συλλαλητήρια τιμώντας τους 3 νεκρούς στα Ίμια, που με τη ζωή τους υπεράσπισαν το δικαίωμά αυτού του λαού να ζει σα νοικοκύρης τον τόπο του, η Αριστερά κάθεται στο μπαλκόνι της, σαν...

τη θρησκόληπτη και φοβισμένη γεροντοκόρη, αποκαλώντας –εντελώς ανιστόρητα- εθνικιστές και φασίστες, όσους δηλώνουν πατριώτες.

Τέτοιες μέρες πριν από 17 χρόνια, κατά την κρίση των Ίμια, η αφεντομουτσουνάρα μου -όπως λέει κι ο καραγκιόζης- υπηρετούσε τη στρατιωτική της θητεία, ως... αρχιφύλακας στο φυλάκιο του νησιού της Χάλκης (πολλούς αγωνιστικούς χαιρετισμούς στη 235 ΕΣΣΟ και στους «συμπολεμιστές» του 211 ΤΕΑ της Ρόδου τρομάρα μας!). Η Χάλκη δεν απέχει πολύ από την Κάλυμνο και τα Ίμια, άλλωστε όλα τα Δωδεκάνησα, μια στρατιωτική γειτονιά είναι κι όπως είναι φυσικό, αυτές τις μέρες τις θυμάμαι έντονα.
 
Από τότε πέρασε πολύς καιρός και τα πρώτα 10 χρόνια μετά από εκείνο το βράδυ, κάθε επέτειος των Ίμια είχε δύο βασικά χαρακτηριστικά: Την οργή για την ξευτυλισμένη στάση των εκσυγχρονιστών της φάπας (από τους Αμερικάνους και την ΕΕ) και το διαβόητο «ευχαριστούμε την κυβέρνηση των ΗΠΑ» και την παντελή απουσία και αμηχανία της Αριστεράς σχετικά με το θέμα. Τα τελευταία χρόνια, προστέθηκε κι ένα επιπλέον χαρακτηριστικό: Η Χρυσή Αυγή, που πήρε το franchise της θλιβερής επετείου.
 
Αντί σε κάθε επέτειο -όλα αυτά τα χρόνια -να βγαίνει μπροστά με παλλαϊκές εκδηλώσεις και συλλαλητήρια τιμώντας τους 3 νεκρούς στα Ίμια, που με τη ζωή τους υπεράσπισαν το δικαίωμά αυτού του λαού να ζει σα νοικοκύρης τον τόπο του, η Αριστερά κάθεται στο μπαλκόνι της, σαν τη θρησκόληπτη και φοβισμένη γεροντοκόρη, αποκαλώντας –εντελώς ανιστόρητα- εθνικιστές και φασίστες, όσους δηλώνουν πατριώτες. Αντί κάθε χρόνο να ξεσηκώνει «μπουχό» με κεντρικά συνθήματα την εφαρμογή των διεθνών συνθηκών του ΟΗΕ και του δικαίου της θάλασσας στο Αιγαίο, το βρώμικο ρόλο των αμερικανόδουλων εκσυγχρονιστών στους μετέπειτα υπέρογκους εξοπλισμούς της χώρας και την εθνική ανεξαρτησία, άφησε τους φασίστες να σηκώνουν ελληνικές σημαίες και να φωνάζουν δυνατά τα ονόματα των 3 νεκρών στα Ίμια. Λες και οι 3, που χάθηκαν στο Αιγαίο, ήταν τίποτα ταγματασφαλίτες, ή τίποτα παρακρατικοί νεοναζί μισθοφόροι. Οι φασίστες (κρατικοί και παρακρατικοί) εκμεταλλεύτηκαν αυτό το έλλειμμα της Αριστεράς κι έρποντας με ύπουλο τρόπο, εισήλθαν και κατέλαβαν το τεράστιο κενό, που’ χει αφήσει σ’ αυτά τα ζητήματα.
 
Δυστυχώς όμως, η Αριστερά έχει απεμπολίσει κάθε ίχνος ΕΑΜικής παράδοσης, η οποία σήμερα θα μπορούσε να εμπνεύσει σήμερα, όσο τίποτε άλλο, τον αγώνα ενάντια στη νέα κατοχή της τρόικα, διολισθαίνοντας στη λογική του Άγι Στίνα. Σ’ αυτή τη σύγχρονη σχολή σκέψης της Αριστεράς, αξίζει να τεθεί το ερώτημα, που έθεσε ο Γιώργος Τοζίδης στο «Δρόμο της Αριστεράς”: «Η ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου ήταν ύψιστη πράξη αντίστασης που συνέβαλε στην ήττα των ναζί στο μέτωπο της Αφρικής, ή καταστροφή δημόσιας υποδομής που είχε ως αποτέλεσμα να δυσκολευθεί η κυκλοφορία ανθρώπων και εμπορευμάτων;».

http://tsak-giorgis.blogspot.gr/