Πως οι 700.000 επιχειρήσεις (οι μισές ημιθανείς) που λειτουργούν ακόμη στον τόπο με 400.000 σε λανθάνουσα κατάσταση, θα δημιουργήσουν πλούτο ικανό να συντηρήσει σχεδόν 3 εκατομμύρια συνταξιούχους, εκ των οποίων οι υγιείς, κάτω των 55, πρώην δημόσιοι υπάλληλοι μας κοστίζουν 2 δισ. ευρώ ετησίως συν το 1 εκατ. περίπου δημοσίων υπαλλήλων του στενού και ευρύτερου (κρατικού) τομέα;
Τον τίτλο και την εισαγωγή στο σημερινό μου σημείωμα τα παραχώρησα (ευχαρίστως) στη γνωστή σε όλους μας ως άριστη και πολυγραφότατη ΚΑΤΕΡΙΝ μεταφέροντας μέρος από επισημάνσεις στο πρόσφατο σημείωμά μου «Δανειζόμαστε για να γλιτώνει φόρους το κεφάλαιο» γιατί τα ερωτήματά της αποκτούν από σήμερα πρόσθετη σημασία και επικαιρότητα.
Την οδυνηρή επικαιρότητα στην οικονομία και ειδικότερα στον ιδιωτικό τομέα που συντηρείται και ας την πασπαλίζουμε με πανηγύρια και επαναστατικούς αλαλαγμούς επειδή η κυβέρνηση πήρε (όντως) την απάντησή της από το εκλογικό σώμα.
Αν παραμερίσουμε όμως τα φώτα της οργής και της εκτόνωσης θα δούμε πεντακάθαρα ότι τα προβλήματα έχουν μείνει άλυτα γιατί η πολιτική είχε μόνο φτηνές προτεραιότητες.
Και πριν προχωρήσω σε ερωτήματα (προέκυψαν από χθες με τα πρώτα εκλογικά μηνύματα) στέκομαι ακόμη λίγο στα στοιχεία του σχολίου της πάντα έγκυρης ΚΑΤΕΡΙΝ ως ερέθισμα για παραπέρα συζήτηση.
«Ο διωγμός του μικρομεσαίου, της ραχοκοκαλιάς της οικονομίας μας, μεγάλωσε δεκαετίες πριν την κρίση, για να την φέρει μοιραία κάποια στιγμή. Όσο μεγάλωναν οι ανάγκες του κράτους ρουφήχτρας, τόσο μεγάλωναν οι επιβαρύνσεις και ο οικονομικός διωγμός των μικρομεσαίων. Ποτέ άλλωστε δεν υπήρξε ένα ολοκληρωμένο πλάνο ανάπτυξης στον τόπο αυτό. Τόσα μου λείπουν, τόσα θα πάρω. Και το συνολικό ιδιωτικό χρέος των επιχειρήσεων φθάνει σήμερα στα 105 δισ. ευρώ.
Το 85% της κίνησης της αγοράς, γίνεται από μισθούς και συντάξεις κυρίως του δημόσιου, που αναλογικά αύξησε την παρουσία του, και μόνον 10% από επιχειρηματικά έσοδα.
Πολλοί από αυτούς έχουν προσφύγει σε ρυθμίσεις για να αποφύγουν τις κατασχέσεις (20.000) και κάποιοι τα κουτσοκαταφέρνουν να επιβιώσουν ακόμη, ενώ οι περισσότεροι όχι. Αυτοί είναι οι καρεκλοκενταυροι που μας κυβερνούν, που δεν έχουν τρέξει ούτε περίπτερο και αυτοί βλέπουν την "ανάπτυξη" να έρχεται. Αν ακούνε και φωνές, τότε ας επισκεφθούν καλύτερα κάποιον ειδικό.»
Ποιος αμφιβάλλει ότι στις παραπάνω γραμμές αποτυπώνεται με τον πλέον παραστατικό και ειλικρινή τρόπο η φωνή της επιχειρηματική αγοράς.
Η φωνή των μικρομεσαίων που αποκτά ιδιαίτερη σημασία για την Ελλάδα από εδώ και πέρα.
Την Ελλάδα που έχασε εντελώς το τρένο της ανάπτυξης μέσα από τη βιομηχανία, την τεχνολογία αλλά, την αξιοποίηση του υπεδάφους της. Έχασε (μέχρι τώρα τουλάχιστον) και το ρόλο της στις οικονομικές εξελίξεις της Ανατολικής Ευρώπης αφού δεν αναβάθμισε την παρουσία της τόσο στον ενεργειακό όσο και στον εμπορικό τομέα στα Βαλκάνια για να γίνει μια πραγματική πύλη εισόδου στην Ευρώπη.
Πόσο πολιτικό λοιπόν είναι πράγματι το πρόβλημα της χώρας ώστε να ξεχνάμε και να παραμερίζουμε την οικονομία της;
Ποια λοιπόν είναι η απάντηση στον πόνο των 700.000 επιχειρηματιών που συνεχίζουν να παριστάνουν τη ραχοκοκαλιά της οικονομίας;
Ότι διώχνουμε την φορομπηχτική κυβέρνηση (πολύ ορθά) και αυτόματα λύνουμε τα προβλήματα της οικονομίας;
Ότι επειδή το πρόβλημά μας είναι καθαρά πολιτικό αν αλλάξουμε πολιτική γραμμή με μια αριστερή κυβέρνηση η οικονομία και οι επιχειρήσεις θα αναθαρρήσουν;
Τα ερωτήματα στην οικονομία γεννούν ακόμη μεγαλύτερα ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν από την πολιτική.
Όμως ούτε οι περιφερειάρχες, ούτε οι Δήμαρχοι, ούτε οι ευρωβουλευτές που εκλέχθηκαν και θα εκλεγούν την άλλη Κυριακή είναι σε θέση να δώσουν απαντήσεις.
Αφενός γιατί η αυτοδιοίκηση έχει το δικό της πόνο να βρει λεφτά για να λειτουργήσει. Και τα λεφτά θα τα αναζητήσει, δυστυχώς, από τις ημιθανείς 700.000 επιχειρήσεις.
Και αφετέρου γιατί δεν έχουν ούτε την ποιότητα ούτε τη γνώση εκείνη που χρειάζεται για να βοηθήσουν τη σημερινή απαξιωμένη ιδιωτική επιχείρηση.
Λείπει η ικανότητα και η ποιότητα τόσο σε επίπεδο περιφερειαρχών και Δημάρχων όσο και σε επίπεδο ευρωβουλευτών, χρήσιμων, για να εντάξουν με παρεμβάσεις τους ορίζοντες της Ελλάδας σε εκείνους της Ευρώπης.
Οι εκλογές μπορεί να κερδήθηκαν για εκείνους και να χάθηκαν για τους άλλους.
Η χώρα όμως για να κερδίσει από τις εκλογές θέλει πολιτικούς με όραμα και ξεχωριστές ικανότητες. Θέλει κρατική διοίκηση με αναπτυξιακή λογική και όχι νοοτροπία χωροφύλακα. Αυτά τα κερδίσαμε από τις χθεσινές εκλογές ώστε να μην ακούμε άλλους επιχειρηματίες της χώρας να λένε... Ευτυχώς εμείς κλείσαμε νωρίς;
capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου