Βυζγιά

Ο κόσμος έχει την τάση να τρέχει πίσω από τα βυζγιά. Τα βυζγιά, δεν είναι σαν το κοινό βυζί που όλοι ξέρουμε. Κι αυτό γιατί τα βυζγιά τα βλέπεις μόνο μέσα από την κλειδαρότρυπα, σε φωτοσοπιασμένες φωτογραφίες όσων περιοδικών κυκλοφορούν ακόμη, στα σάιτς που πουλάνε λίγο από Κωστόπουλο και στις ειδήσεις του ΑΝΤ1 μετά τις οκτώμιση.
Τη μόδα των δελτίων ειδήσεων με βυζγιά την ξεκίνησε ο σύντροφος Μαλέλης στο Σταρ παρέα με τον Αιμίλιο Λιάτσο και την Πετρούλα, όμως τα πράγματα στράβωσαν στην πορεία και τα βυζγιά αντικαταστάθηκαν απ´τον Νίκο Χατζηνικολάου και την Μάρα Ζαχαρέα.
Τα βυζγιά κυκλοφορούν στο Ίντερνετ σαν τσάμπα ναρκωτικά που δεν κάνουν κακό στην υγεία. Όσο περισσότερα ζευγάρια από δαύτα κουνιούνται μπροστά στη νοικοκυρά με την κουτάλα στο χέρι και τον βαριεστημένο που χαζεύει μια την οθόνη και μια την παλάμη του, τόσο μεγαλώνουν τα κλικς και οι διαφημίσεις των έξυπνων σουτιέν, που κι αυτά στην ουσία βυζγιά πουλάνε. Σαλονικιώτικα.
Στα διαλείμματα από τα βυζγιά, ο αναγνώστης διαβάζει για τα τελειωμένα παραπολιτικά του Μαξίμου, για τον Θεοδωράκη και τα ποτάμια του, για το τι είπε ο Βενιζέλος στον ΓΑΠ και για το πόσα χέρια έπιασε αυτή τη φορά ο φακός του Ρόιτερς στη διανομή δωρεάν μαρουλιών. Βασικά, για το τελευταίο ψιλοχέστηκε ο κυνηγός των βυζγιών. Απλώς το βλέπει γιατί το συνήθισε κι αν δεν πάρει λίγο τζούρα από μιζέρια δεν μπορεί να δικαιολογήσει την κοινωνική του συμμετοχή στο οικονομικό δράμα του διπλανού διαμερίσματος. Είναι σαν τα ρεπορτάζ του Μέγκα για την πρέσβειρα Καλής Θελήσεως της Ουνέσκο. Όλοι περιμένουν πότε θα τελειώσουν για να δουν τα αθλητικά.
Σήμερα, ακόμη κι αν ένα μέσο ξεκινά με όλες τις καλές προθέσεις να ενημερώσει τον κόσμο και να τον κάνει να δει πέρα από το απλωμένο χέρι της ελεημοσύνης, τελικά κάπου εκεί κοντά στα βυζγιά θα καταλήξει για να μπορέσει να πάρει κάνα κλικ παραπάνω και να βγουν τα μηνιάτικα των 200 ευρώ στο τρίτο υπόγειο της γαλέρας.
Αυτό δεν συμβαίνει βέβαια μόνον εδώ, αλλά βασικά δεν με ενδιαφέρει καθόλου γιατί το ένα τέταρτο του συνολικού εισοδήματος δεν το χάσανε ούτε στην Ιταλία, ούτε στην Ισπανία, ούτε στην Πορτογαλία, αλλά στην Ελλάδα.
Κι επειδή τα βυζγιά δεν πέφτουν από την πρώτη θέση της προσοχής του κόσμου ότι κι αν γίνεται εκεί έξω, μια σοβαρή εξήγηση μπορώ να σκεφτώ. Εκτός από σφοδρή κρίση, πάσχουμε κι από βαριά αγαμία.
πηγή http://polyfimoss.wordpress.com/