Εκείνοι που ξέρουν να γελάνε, να κλαίνε και να αγαπάνε

 
Της Μοσχούλας Σολάκη
Ξέρεις ποιους ανθρώπους λατρεύω;
Τους γλυκομελαγχολικούς ,τους αθεράπευτα ονειροπόλους ,του αγωνιστές της ζωής….
Που ακόμη κι αν η ζωή τους φέρθηκε σκληρά ,δεν το βάζουν στιγμή κάτω…. Πέφτουν, σηκώνονται και πάλι απ’ την αρχή.
Βρίσκουν πάντα μια χαραμάδα φωτός στο σκοτάδι ,βρίσκουν το άσπρο μέσα στο μαύρο, βρίσκουν τη μελωδία μέσα στη σιωπή…
Αυτούς που δεν έχουν πολλά ,αλλά και αυτά τα λίγα που έχουν θα σου τα δώσουν… Που τα σπίτια τους είναι μικρά, αλλά η καρδιά τους τόσο μεγάλη, τόσο φιλόξενη…. Ανοίγουν την πόρτα τους κ μαζί μ ΄ αυτήν και την αγκαλιά τους…
Εκείνους με τα χαμογελαστά μάτια, που το βλέμμα τους σου αποπνέει δύναμη ,σου αποπνέει κουράγιο ,χαρά, ευεξία, μικρές σπίθες ελπίδας….
Ακόμη και τους άγνωστους που περπατούν στο δρόμο και κρυφογελούν, σκεφτόμενοι κάτι ευχάριστο …Που αν τους κοιτάξεις τη στιγμή εκείνη θα σου χαμογελάσουν…
Αλλά κ αυτούς που όταν σε γνωρίζουν, σου σφίγγουν το χέρι σφιχτά ,με ψυχή… (κι ας μη θυμούνται μετά από λίγο το όνομα σου).
Ξέρεις κ ποιους άλλους ?Εκείνους που βρίσκουν πάντα χρόνο για σένα….
Που προσφέρουν χωρίς ανταλλάγματα….
Που βοηθούν τους πάντες και τα πάντα απλόχερα…. Όχι γιατί τους περισσεύουν ,αλλά γιατί έτσι είναι η πάστα τους, λες και γεννήθηκαν γι αυτό…
Είναι εκείνοι που θα φυλάξουν το πιο τρυφερό τους χαμόγελο για σένα ακόμη κ αν τα ‘χεις κάνει θάλασσα…. Δε θα σε δείξουν με το δάχτυλο , δε θα σε πετάξουν στην πυρρά, αλλά θα σ’ αγκαλιάσουν ,θα σ’ ακούσουν και θα σου πουν με ήρεμη και απαλή χροιά: «θα περάσει και αυτό».
Αυτούς που αυτοσαρκάζονται. Πόσο αγαπώ αλήθεια αυτούς τους ανθρώπους ! Γελούν με τις αδυναμίες τους κ μ ΄ ένα μαγικό τρόπους τις εξαφανίζουν…. Γελούν δυνατά, ακομπλεξάριστα….
Γι όλους αυτούς τους ανθρώπους ,αξίζει να ζεις , ν ‘αγαπάς, να ονειρεύεσαι…..
Είναι λες και σου ψιθυρίζουν στ’ αυτί :«Ψιτ φιλαράκο κάτι ακόμη δεν έχει χαθεί ,υπάρχει ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο…».
αναπνοές