Δεν είναι ο σταυρός ηλίθιε. Γιατί ο
σταυρός συμβολίζει την πίστη στη χριστιανική αγάπη. Στην αγάπη για τον
Χριστό, που έφυγε πρόσφυγας με την οικογένεια του από τη Βηθλεέμ για την
Αίγυπτο όταν τον καταδίωκε ο Ηρώδης. Ο Χριστός και η μητέρα του, η
Παναγία δίδαξαν την αγάπη προς τον συνάνθρωπο, την συμπόνια, την
συμπαράσταση, την αλληλεγγύη, την ανθρωπιά. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης
Βαρθολομαίος έχει πει «Στο Αιγαίον Πέλαγος των μεταναστών και των
προσφύγων δοκιμάζονται σήμερα οι ανθρωπιστικές αρχές του ευρωπαϊκού
πολιτισμού, τα δικαιώματα του ανθρώπου, αλλά και η χριστιανική αγάπη
προς τον πάσχοντα συνάνθρωπον». Τα τελευταία λόγια του δικού μας, του
Παπαστρατή, ήταν « Σας προτρέπω να αγωνίζεστε όσο μπορείτε καθημερινά
για την ειρήνη και την αγάπη. Μόνο έτσι λεγόμαστε άνθρωποι».
Αυτό τον σταυρό, όλοι των υπερασπιζόμαστε. Τους σταυρούς του μίσους, της διχόνοιας και του φασισμού δεν θέλει κανένας μας.
Και δεν είναι η σημαία ηλίθιε. Γιατί η
ελληνική σημαία, σύμβολο της Ελληνικής Δημοκρατίας, είναι το σύμβολο των
αγώνων των Ελλήνων για Ελευθερία, ανεξαρτησία και δημοκρατία. Για τον
αγώνα αυτό θυσιάστηκαν οι πρόγονοι μας στη νικηφόρα επανάσταση του ’21,
στην απελευθέρωση των νησιών μας και της Βορείου Ελλάδας το 1912, στο
έπος του ’40 στην ελληνοαλβανική μεθόριο. Για αυτή τη σημαία πολέμησαν
οι παππούδες μας στην εθνική αντίσταση (πρόσεξε, εθνική τη λένε όχι
κομμουνιστοσυμμοριτική όπως θα’θελες) κατά των ναζί και των συνεργατών
τους. Στην Ελληνική σημαία ορκίζονταν στον όρκο του ΕΑΜ με τα λόγια
«Ορκίζομαι ότι θα αγωνιστώ έως την τελευταία σταγόνα του αίματός μου για
την πλήρη απελευθέρωση, ακεραιότητα και ανεξαρτησία της πατρίδας.» την
ίδια ώρα ηλίθιε που οι πολιτικοί σου πρόγονοι, οι ταγματασφαλίστες
ορκίζονταν ότι «Ορκίζομαι εις τον Θεόν τον Άγιον τούτον όρκον ότι θα
υπακούω απολύτως εις τας διαταγάς του ανώτατου αρχηγού του Γερμανικού
Στρατού Αδόλφου Χίτλερ.» Τ’άκουσες ηλίθιε; Τη Ναζιστική σημαία κατέβασαν
οι Γλέζος και Σάντα
ς από την Ακρόπολη σημειώνοντας την πρώτη αντιστασιακή πράξη στην
Ευρώπη. Δεν ήταν η σημαία, αλλά όλα ότι συμβόλιζε, τον ναζισμό θέλανε να
ρίξουν οι πατριώτες.
Με την Ελληνική σημαία στα χέρια
παρέλασαν οι δυνάμεις των ανταρτών στις 12 Οκτωβρίου του 1944 όταν
μπήκαν πρώτοι στην ελεύθερη Αθήνα, την ίδια ώρα που οι ταγματασφαλίτες
έτρεχαν να κρυφτούν από το μένος του πλήθους. Την ελληνική σημαία
κρατούσαν στα χέρια τους οι φοιτητές στο Πολυτεχνείο το 1973 όταν ο
Δημήτρης Παπαχρήστος φώναζε από το ραδιοφωνικό σταθμό και τα μεγάφωνα
στους στρατιώτες της χούντας «Είμαστε άοπλοι! Είμαστε άοπλοι!… Αδέλφια
μας στρατιώτες, δεν θα σηκώσετε όπλο… Πώς είναι δυνατόν να χυθεί
ελληνικό αίμα! Αφού όλοι πιστεύουμε στη λευτεριά!… Εγώ πρώτος αρχίζω τον
Εθνικό Ύμνο, το αιώνιο σύμβολο της ελευθερίας: «Σε γνωρίζω από την κόψη
του σπαθιού την τρομερή, σε γνωρίζω από την όψη που με βία μετράει τη
γη. Απ’ τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά και σαν πρώτα
ανδρειωμένη, χαίρε, ω χαίρε λευτεριά!» Με τη ματωμένη σημαία του
Πολυτεχνείου ξεκινάει η πορεία κάθε χρόνο στης 17 του Νοέμβρη.
Άκουσες ηλίθιε;
Δεν είναι η σημαία, ούτε ο εθνικός
ύμνος, ούτε ο σταυρός. Το πρόβλημα είναι ότι στην πραγματικότητα είσαι
απέναντι στην αγάπη που πρεσβεύει ο σταυρός, απέναντι στην ελευθερία, τη
δημοκρατία και τη δικαιοσύνη που συμβολίζει η σημαία και ο εθνικός
ύμνος. Και κρατάς το μίσος σου καλυμμένο με σημαίες και σταυρούς όπως το
έκαναν και οι χουντικοί στην επταετία, την ίδια ώρα που πούλαγαν τη
μισή Κύπρο στους Τούρκους. Γιατί ντρέπεσαι να το πεις άλλα στην ουσία
μισείς σταυρό και σημαία, όπως μισείς την αγάπη, απεχθάνεσαι την
ελευθερία, σιχαίνεσαι τη δημοκρατία και ονειρεύεσαι ένα φασιστικό,
αντιδημοκρατικό καθεστώς, που δεν χωρά όμως στη χώρα μας, γιατί σ’αυτό
τον τόπο γεννήθηκε η Δημοκρατία και δεν θα σε αφήσουμε να την
καταλύσεις…
Δεν είναι η σημαία ηλίθιε, ούτε ο
σταυρός. Τις ιδέες σου μαχόμαστε, τα μυαλά που κουβαλάς. Άσε λοιπόν τους
σταυρούς και τις σημαίες στην άκρη…
του Μιχάλη Μπάκα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου