Άνοιξα την πόρτα για να πάω μέχρι το μίνι Μάρκετ της γειτονιάς.
Η μάσκα ήταν ήδη στο πρόσωπό μου, από την ώρα που φορούσα το μπουφάν μου, και περίμενε και αυτή να συναντήσει μαζί με τα μάτια μου το χιόνι από κοντά.
Καθώς κλείδωσα την πόρτα του διαμερίσματος και άρχισα να περπατάω στο διάδρομο, μια διαφορετική μυρωδιά διαπέρασε τη μάσκα και έφτασε ως τη μύτη μου. Μια μυρωδιά τόσο γνωστή και νοσταλγική μα ταυτόχρονα και ξένη στο κρύο περιβάλλον που μόλις είχα εκτεθεί.
Κατέβασα τη μάσκα για μια στιγμή και προσπάθησα να αναγνωρίσω το άρωμα.
Ολόκληρος ο όροφος μύριζε λιβάνι…
Στάθηκα για μια στιγμή ακίνητος και συνέχισα να απολαμβάνω το άρωμα του λιβανιού που ερχόταν σε αντίθεση με τους λευκούς τοίχους του διαδρόμου και το κρύο που είχε εισχωρήσει από μέρες τώρα μέσα στην πολυκατοικία. Συνήθως αυτή τη μυρωδιά τη συναντούσα στις εκκλησίες του νησιού μας, και ειδικά στη δική μας, τότε που πήγαινα και άναβα το καντηλάκι και το θυμιατό ελπίζοντας ότι όσο περισσότερο το λιβάνι, τόσο μεγαλύτερος ο καπνός για να παρασύρει προς τον ουρανό κάθε ευχή μου…
Βγήκα στον παγωμένο δρόμο, έφτασα με περπάτημα μωρού έως τον προορισμό μου και επέστρεψα με έναν συγκεκριμένο στόχο στο μυαλό μου. Θα μύριζε και το δικό μου διαμέρισμα με λιβάνι!
Άνοιξα το ντουλάπι που φυλάω τα «σύνεργα», βρήκα το λιβάνι, χειροποίητο από το μοναστήρι στην Ύδρα, βρήκα τα καρβουνάκια, αλλά δεν υπήρχε πουθενά το θυμιατό… Κοίταξα στα υπόλοιπα ράφια, δεν ήταν ούτε πίσω από τις χαρτοπετσέτες, ούτε ανάμεσα στα κουτιά με το τσάι, ούτε στα υπερβολικά πολλά κουτιά με τριμμένη ντομάτα. Που ήταν λοιπόν το θυμιατό;
Δεν άργησα πολύ να καταλάβω ότι πλέον βρίσκεται κάπου στην αποθήκη του θεάτρου Αλκμήνη, μιας και θυμήθηκα ότι το είχα πάει εκεί γιατί ήταν απαραίτητο σε αρκετές σκηνές του έργου «Η τελευταία Ιουλιέτα» που είχα γράψει και είχαμε ανεβάσει λίγο πριν την πρώτη καραντίνα. Έκλεισε το θέατρο, κατέβηκε η παράσταση, ξεχάστηκε το θυμιατό…
Όμως, το καλό το παλικάρι ξέρει κι άλλο μονοπάτι. Ένα μικρό πιατάκι για αντικατάσταση και σε δέκα δευτερόλεπτα μύρισε ολόκληρη η κουζίνα με λιβάνι. Περιφέρθηκα γρήγορα μέσα στο σπίτι, άνοιξα το παράθυρο του ακάλυπτου και άφησα τον καπνό να ταξιδέψει στα ψηλά. Μαζί με τις ευχές, μαζί με τα όνειρά μου.
Κι έτσι απλά, γέμισε η γειτονιά με άρωμα, γέμισε ο ουρανός με προσευχές…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου