Ο κυρ-Ντίνος,ένας αξιοπρεπέστατος,ευγενής κύριος κάπου στα 70-72 του,κάθε ξημέρωμα σηκωνόταν απ'την αυτοσχέδια -από δυο τρία χαρτόκουτα και μερικές παλιές κουβέρτες- φωλίτσα του και πριν περάσει το σκουπιδιάρικο έψαχνε στους κάδους για οτιδήποτε χρήσιμο.
Φαγητό που περίσσεψε από κάποιο σπιτικό,τίποτε πολυφορεμένα ρούχα,υφάσματα που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει ως σκέπασμα για τις κρύες νύχτες του χειμώνα...Η βασική του προτίμηση όμως ήταν άλλη.Τα βιβλία.
Όταν έβρισκε βιβλία έστω και σκισμένα,ταλαιπωρημένα απ'την πολλή χρήση ή ακόμη και λειψά το πρόσωπό του έλαμπε.
Εκεί που κοιμόταν είχε φτιάξει αρκετές στοίβες από βιβλία.Όταν τον ρώτησα τι τα θέλει τόσα βιβλία μου απάντησε με αφοπλιστικό χαμόγελο ότι τα στήνει γύρω γύρω κι έτσι προστατεύεται απ'τον αέρα και το κρύο.
Όμως εγώ είχα διακρίνει από καιρό τη μικρή του αυτή -στα όρια του αξιοπερίεργου- ιδιαιτερότητα.
Σε ανύποπτες στιγμές τον πετύχαινα να διαβάζει ακόμα και μες στο σκοτάδι με τέτοια μανιώδη προσήλωση,με τόση ένθεη αφοσίωση που νόμιζες ότι κατασπάραζε τις σελίδες με τα μάτια του.
Ένα συνηθισμένο πρωινό καθώς έψαχνε στους κάδους βρήκε κάτι μάλλον...ασυνήθιστο αν κρίνει κανείς απ'τις εκφράσεις του ρυτιδιασμένου του προσώπου κι απ'την απροσδόκητα ενστικτώδη αντίδρασή του.
Ήταν ένας σκληρόδετος,πολυδιαβασμένος κατά πώς φαινόταν τόμος,γεμάτος φθορές που τον έκανε να βουρκώσει...Τον πήρε στον κόρφο του κάτω από το χιλιομπαλωμένο του πανωφόρι και τον κράτησε τόσο σφιχτά σαν να αγκάλιαζε ολάκερη την ίδια του τη ζωή προσωποποιημένη...Τα δάκρυά του δεν είχαν σταματημό...
Στην κορυφή του έγραφε:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου