Πρόκειται, κατά τη γνώμη μου, για τη χειρότερη πρόκληση με την οποία βρίσκεσαι αντιμέτωπος όταν είσαι ένας υγιής ενήλικος. Να ξέρεις ότι μπορείς πραγματικά να αντιμετωπίσεις την απώλεια οποιουδήποτε πράγματος.
Αυτό είναι το κουράγιο, η δύναμη της ωριμότητας: να έχεις την πεποίθηση ότι μπορείς να αντιμετωπίσεις ό,τι και να σου συμβεί, ακόμη και την ιδέα ότι κάποια στιγμή κι εσύ ο ίδιος δεν θα υπάρχεις.
Ίσως έτσι, μέσω της συνειδητοποίησης πως όλοι μου οι δεσμοί είναι προσωρινοί, μπορέσω να δεχτώ και ορισμένα άλλα πράγματα που είναι από τα δυσκολότερα να δεχτεί κανείς: ότι δεν είμαι αιώνιος, ότι είναι ορισμένος ο χρόνος για το πέρασμα μου από αυτόν τον κόσμο, από τον τόπο αυτό, το συγκεκριμένο διάστημα.
Λένε πως ήταν κάποιος μια φορά που πήγε να επισκεφθεί έναν διάσημο ραβίνο, να τον συμβουλευθεί για κάποιο θρησκευτικό ζήτημα. Μπαίνει στο σπίτι του ραβίνου και το βλέπει τελείως άδειο. Υπήρχαν μόνο δύο σκαμνάκια, ένα στρώμα ριγμένο στο πάτωμα κι ένα απλό τραπεζάκι.
Ο επισκέπτης αφού πήρε τις απαντήσεις που ήθελε στο ζήτημα που τον απασχολούσε, ρωτάει τον ραβίνο:
«Με συγχωρείτε, ραβίνε… Πού είναι τα έπιπλα σας;»
Ο ραβίνος του λέει:
«Τα δικά σου πού είναι;»
Ο επισκέπτης του απαντάει:
«Μα εγώ δεν είμαι από 'δω, είμαι περαστικός από αυτήν την πόλη.»
«Κι εγώ περαστικός είμαι…» του λέει ο ραβίνος.
Φαίνεται ότι ζούμε σ? έναν κόσμο όπου αγοράζουμε, αποκτούμε ένα σωρό πράγματα και μένουμε δεμένοι σ? αυτά. Ζούμε σ? έναν κόσμο όπου, από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα, η βιομηχανική κοινωνία μας υποσχόταν κάτι που στην πραγματικότητα δεν θα μπορούσε ποτέ να πραγματοποιήσει — αλλά αυτό δεν μας το είπε κανείς.
Μας υποσχέθηκε ότι αν μπορέσουμε να αγοράσουμε όλα όσα θέλουμε, τότε θα είμαστε καλά, δεν θα υποφέρουμε, και τα λοιπά… και τα λοιπά… Μας ξεγέλασαν! Μας είπαν ψέματα! Καταλαβαίνεις; Ψέματα! Η ιστορία έδειξε ότι όλα ήταν ένα ψέμα!
Χόρχε Μπουκάι – Ο Δρόμος των Δακρύων
ΠΗΓΉ http://www.psixologikosfaros.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου