Είναι, τελικά, όλοι οι συμβασιούχοι «ίσοι ενώπιον του νόμου»;

 
Παρακολουθώντας κανείς προσεκτικά το ρεπορτάζ της  aftodioikisi.gr σε σχέση με την στάση των Επιτρόπων του Ελεγκτικού Συνεδρίου απέναντι στην έγκριση ή μη των ενταλμάτων καταβολής των δεδουλευμένων των συμβασιούχων, δεν μπορεί παρά να παρατηρήσει ότι διαμορφώνονται δύο τάσεις, που έχουν και γεωγραφικά χαρακτηριστικά: Με μικρές εξαιρέσεις οι Επίτροποι στη Νότια Ελλάδα με προεξάρχουσα την Αττική υπογράφουν τα εντάλματα και οι συμβασιούχοι πληρώνονται κανονικά, σε αντίθεση με την Βόρεια Ελλάδα όπου οι συνάδελφοί τους, με «οδηγό» τη Θεσσαλονίκη, αρνούνται να βάλουν την υπογραφή τους, επικαλούμενοι το άρθρο 103 του Συντάγματος και το ΠΔ Παυλόπουλου (164/2004). Γι’ αυτό άλλωστε και στο επίκεντρο των κινητοποιήσεων βρίσκεται η πρωτεύουσα της Μακεδονίας, όπου χθες οι συμβασιούχοι απείχαν από την εργασία τους στην αποκομιδή απορριμμάτων, ενώ μαζί με συναδέλφους τους από άλλους νομούς σχεδιάζουν να συνεχίσουν να διεκδικούν με κάθε τρόπο τα δεδουλευμένα τους.
Τι, όμως, συμβαίνει και οι μισοί Επίτροποι θεωρούν την παράταση των συμβάσεων νόμιμη, ενώ οι άλλοι μισοί αντισυνταγματική και παράνομη; Δεν διαβάζουν με τον ίδιο τρόπο το Σύνταγμα και τους νόμους; Μήπως οι Επίτροποι της Νότιας Ελλάδας «πιέζονται βάναυσα», όπως θα έλεγε και ο Σύλλογος Υπαλλήλων του Ελεγκτικού Συνεδρίου αλλά και, η Νέα Δημοκρατία, ενώ οι συνάδελφοί τους στην Βόρεια Ελλάδα «δεν καταλαβαίνουν από πιέσεις», ακόμη κι αν ο αρμόδιος υπουργός δηλώνει ότι μετά την ψήφιση του άρθρου 25 δεν δικαιολογείται η μη πληρωμή των συμβασιούχων;
Όμως, υπάρχει και ακόμη μία διάσταση στο θέμα: Οι Επίτροποι που δεν υπογράφουν τα εντάλματα πληρωμής των συμβασιούχων καθαριότητας επικαλούμενοι το άρθρο 103 του Συντάγματος ή το ΠΔ Παυλόπουλου για το 24μηνο, δεν είναι οι ίδιοι που βάζουν την υπογραφή τους σε συνεχώς ανανεούμενες συμβάσεις που φτάνουν ακόμη και τα 12-13 χρόνια (!) για εργαζόμενους στο «Βοήθεια στο Σπίτι» ή τους Παιδικούς Σταθμούς; Εκεί δεν υπάρχει θέμα αντισυνταγματικότητας και παρανομίας; Δεν υπήρχε θέμα 24μηνου, για παράδειγμα, για τους Επιτρόπους που υπέγραψαν τα εντάλματα πληρωμής «των εργαζόμενων στον  αρχαιολογικό χώρο της Ακρόπολης και στους υπόλοιπους αρχαιολογικούς χώρους και μουσεία…. οι οποίοι είχαν συμπληρώσει υπηρεσία είκοσι τεσσάρων μηνών ύστερα από πρόσληψή τους από το Υπουργείο Πολιτισμού με σύμβαση εργασίας ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου», όταν ο νόμος 3758/2009 όρισε ότι «μπορούν από την παραπάνω ημερομηνία (σ.σ. της συμπλήρωσης του 24μηνου) να παραμείνουν στις ίδιες θέσεις με όμοια σύμβαση ετήσιας διάρκειας και δυνατότητα παράτασης για ένα επιπλέον έτος»;
Για τους πολίτες που, δεν είναι νομικοί και, άρα, δεν έχουν ειδικές γνώσεις του Συντάγματος και των νόμων, όλα αυτά μοιάζουν μάλλον περίεργα, ενώ για τους ίδιους τους εργαζόμενους συμβασιούχους, οι περισσότεροι εκ των οποίων βρίσκονται σε δεινή οικονομική κατάσταση, που βλέπουν τους συναδέλφους τους να λαμβάνουν κανονικά το μισθό τους, την ίδια ώρα που εκείνοι σκοντάφτουν στην άρνηση του τοπικού Επιτρόπου, αποτελούν θέατρο του παραλόγου.
Γι’ αυτό το λόγο, πρέπει άμεσα το αρμόδιο Τμήμα (ή και η Ολομέλεια;) του Ανωτάτου Δικαστηρίου να λάβει μία οριστική απόφαση για το τι μέλλει γενέσθαι με τα δεδουλευμένα χιλιάδων εργαζόμενων που βρίσκονται εδώ και πολλούς μήνες σε ομηρία από το ίδιο το Κράτος.
Άλλωστε, πριν από το άρθρο 103 του Συντάγματος που απαγορεύει την «μετατροπή των συμβάσεων σε αορίστου χρόνου», υπάρχει το άρθρο 4 που ορίζει ότι «οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου».
Εκτός κι αν αυτό δεν ισχύει για τους (απλήρωτους) συμβασιούχους…
  Χρήστος Βούζας aftodioikisi.gr