Καθόμουν στο τσιμεντένιο πεζούλι στην πλατεία Κοραή περιμένοντας τη φίλη μου Μαρία να έρθει να με πάρει. Η ώρα έξι και μισή, απόγευμα Τετάρτης. Απέναντί μου, βρισκόταν αυτός ο κάδος.
Από τα αριστερά μου, εμφανίστηκε μια κυρία με το χαρακτηριστικό κίτρινο γιλέκο που φορούν οι εργαζόμενοι καθαριότητας στο δήμο.
Έβγαλε το καπάκι του κάδου, αφαίρεσε τη σακούλα με τα σκουπίδια και προσπάθησε να τη βάλει στην ακόμα μεγαλύτερη που κουβαλούσε μαζί της.
Την έβλεπα ότι προσπαθούσε με προσοχή μα δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα, στη μέση μιας πλατείας, χωρίς να χυθούν τα σκουπίδια στο δάπεδο, να κάνεις αυτή τη μεταφορά.
Σηκώθηκα αμέσως και πήγα δίπλα της.
«Να σας βοηθήσω;» τη ρώτησα χαμηλόφωνα για να μην την τρομάξω.
«Όχι, όχι» μου λέει ξαφνιασμένη, «μη λερωθείτε κι εσείς! Σας ευχαριστώ πολύ»!
Το τελευταίο που με ένοιαζε ήταν να λερωθώ. Πήρα τη μεγάλη μαύρη σακούλα σκουπιδιών στα χέρια μου και την άνοιξα όσο περισσότερο μπορούσα.
«Δε θέλω να σας λερώσω» συνέχισε να μονολογεί «έχετε κάτι να καθαρίσετε τα χέρια σας;»
«Μη σας ανησυχεί, δε θα πάθω απολύτως τίποτα» της λέω και της χαμογελώ, προσπαθώντας να κρύψω τα λερωμένα χέρια μου στο τέλος της διαδικασίας.
Το ίδιο αθόρυβα επέστρεψα πίσω στο τσιμεντένιο πεζούλι.
«Αν υπήρχαν και άλλοι άνθρωποι σαν εσάς θα ήταν ο κόσμος μας καλύτερος» την ακούω να λέει κρατώντας τη μεγάλη σακούλα σκουπιδιών στα χέρια της.
Κατάφερα να πω μόνο ένα «σας ευχαριστώ πολύ» και χαμήλωσα το κεφάλι.
Αν μπορούσα θα της έλεγα ότι «αυτός ο κόσμος είναι καλύτερος χάρη σε εσάς, αυτή η πόλη είναι πιο καθαρή χάρη σε εσάς, αυτή η ζωή είναι πιο όμορφη χάρη σε εσάς που τόσο αθόρυβα μας φροντίζετε χωρίς ποτέ να σας λέμε ούτε μια καλημέρα!», αλλά δεν κατάφερα να βγάλω άλλη λέξη!
Καθώς χανόταν ανάμεσα στους περαστικούς σκέφτηκα πόσο ξεχωριστή ήταν αυτή η Κυρία.
Θαύμασα την ευγένειά της, το ενδιαφέρον της να μη λερωθώ, το μεγαλείο ψυχής να μοιραστεί τόσο όμορφα λόγια με έναν άγνωστο.
Και με κομμάτιασε το να συνειδητοποιώ πόσο δύσκολο έχει γίνει στις ημέρες το αυτονόητο.
Με κομμάτιασε το πόσο «ξένοι» είμαστε σε ετούτη τη μεγάλη πόλη, πόσο αόρατοι, πόσο κλεισμένοι στον εαυτό μας.
Πώς στο καλό θα κάνουμε αυτόν τον κόσμο καλύτερο αν συνεχίσουμε έτσι;
Και επειδή ξέρω ότι ανάμεσα στους υπέροχους φίλους αυτή της ομάδας υπάρχουν άνθρωποι από το δήμο Αθηναίων, θα ήθελα να βρούμε αυτή την υπέροχη κυρία και θα ήθελα να έρθω σε επαφή μαζί της.
Θα ήθελα να είναι καλεσμένη μου στην παράστασή μας, θα ήθελα να είναι μαζί μου στην πρώτη σειρά, θα ήθελα να ξέρει ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι να γίνει αυτός ο κόσμος καλύτερος και, εκτός από τον υπέροχο δικό της, θα ήθελα να της δείξω ποιος είναι και ο δικός μου «παραμυθένιος» τρόπος
.
Ίσως έτσι οι άνθρωποι έρθουμε τελικά λίγο πιο κοντά. Όχι μόνο στα λόγια, αλλά και στις πράξεις.
Η ανθρωπιά είναι η μεγαλύτερη γιορτή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου