Θυμόταν πως δεν είχε συμβάλλει στη δημιουργία εκείνου του εκτρώματος αλλά θυμόταν, επίσης, ότι δεν είχε κάνει και πάρα πολλά για να αποτρέψει την προϊούσα φρίκη.
Μόλις επέστρεψε στο πολυφορτωμένο γραφείο του, η συνείδηση του πια φλεγόταν... «Κάτι πρέπει να κάνω», μουρμούρισε.
«Αφού καταλαβαίνω τι συμβαίνει και καταλαβαίνω τι έρχεται, Κάτι πρέπει να κάνω..»
Αν κάποιος στεκόταν σε μια γωνιά και παρατηρούσε τον τρομοκρατημένο ανθρωπάκο, σίγουρα θα έφτανε στο συμπέρασμα πως ήταν πολύ ταραγμένος -αλλά με έναν ψύχραιμο, παιχνιδιάρικο τρόπο.
Θα έβλεπε έναν ψηλόλιγνο 43χρονο άνδρα με χωρίστρα και στρογγυλά γυαλιά που, με την κατανόηση της φρίκης να καθορίζει το ευγενικό του πρόσωπο, αναμετριόταν με σκέψεις που θα καθόριζαν το υπόλοιπο της ζωής του
Αμέσως μόλις έκατσε στο γραφείο του, άρχισε να σκέφτεται φωναχτά:
«Και τι καλεί ο ένας και τι καλεί ο άλλος; Άλλος σου λέει "έλα στην αντιφασιστική συναυλία", άλλος σου λέει "το τάδε στέκι δέχεται επίθεση, έλα εσύ, αν είσαι δημοκράτης, να μας βοηθήσεις γιατί κινδυνεύουμε".
Κρέας στα κανόνια των αντιπάλων δεν στέλνουν όλοι αυτοί; Είναι σωστό αυτό; Θα έστελνα εγώ ποτέ κάποιον να πολεμήσει, δίχως να τον ενημερώσω, δίχως να τον εξοπλίσω, δίχως να μας έχω ετοιμάσει μια στρατηγική;
Άντε λοιπόν να βγω και να πάω, έτσι άοπλος και ανασφάλιστος, σαν ένας κανονικός ανθρωπάκος, σαν ένας "απλός" [τι σημαίνει άραγε αυτός ο χαρακτηρισμός;] πολίτης, άντε λοιπόν να βγω σαν ήρωας και να πάω να μου σπάσουν το κεφάλι οι οργανωμένες και εκπαιδευμένες παραστρατιωτικές συμμορίες κι αν επιβιώσω, ή αν δεν συλληφθώ από την αστυνομία που συνδράμει τα τάγματα, ή αν δεν με σημαδέψουν για να με φακελώσουν, να βάλω μετά και μια αγγελία για έρανο ώστε να καλύψω τη νοσηλεία.
Και μετά, ας μην πολυκυκλοφορώ βέβαια στην γειτονιά γιατί θα κινδυνεύω να πάω σαν το σκυλί στ' αμπέλι, διότι τα τάγματα ενισχύονται [χρηματικά και οπλικά] από το κράτος τους κι από τμήματα της μαφίας και για εμένα ούτε καν θα χρηματοδοτούσε κάποιος ένα συμβόλαιο θανάτου...
Απλά θα με έτρωγε για λόγους μαφιόζικης τάξης μιας και, αν ένας τρομοκρατημένος ανθρωπάκος σαν εμένα τολμούσε να μπει σφήνα σε έναν πόλεμο που, πέρα από όλα τα άλλα, έχει και γεωπολιτική διάσταση, αυτό θα το ερμήνευαν οι δολοφόνοι ως μέγιστη προσβολή προς την δύναμη τους -εκτός από ανεκδιήγητη αφέλεια και έλλειψη ένστικτου αυτοσυντήρησης.
"Που πάς ρε κατακαημένε; Ξέρεις ρε ποίοι είμαστε εμείς και τι έχουμε κάνει; Ξέρεις πόσα ειδικά συμφέροντα διακυβεύονται εδώ πέρα; Άντε κάτσε στ' αυγά σου ρε παλιομαλάκα..." -έτσι θα μου έλεγαν...
Αλλά θα μου πεις... και οι άλλοι τι να κάνουν; Σε συναυλίες καλούν τα παιδιά για να σφυρηλατήσουν δεσμούς...
Τι να κάνουν και αυτοί; Κι αν γίνει επίθεση σε βοήθεια καλούν... Φυσιολογικά πράγματα.»
Ορίστε... σχεδόν παραληρώ, ούτε που κατάλαβα πότε άρχισα να καταγράφω τις φωναχτές μου σκέψεις, ούτε που κατάλαβα πως έστησα τώρα αυτή τη θεατρική σκηνή βάζοντας με να πρωταγωνιστήσω, ενόσω ψάχνω να συνθέσω το γέλιο και το δάκρυ, ενόσω αναζητώ ένα σχέδιο επανάστασης να φτιάξω.
Αλλά... άδικο έχω;
Εγώ από την άθλια φωλίτσα μου θα βγω με την προοπτική να συμμετάσχω στην ισοπέδωση την ανήκεστης σαπίλας και μάλιστα με μεστό και πολυσύνθετο σχέδιο για την επόμενη μέρα.
Κι αν είναι τελικά να χάσω, πρώτα θα γίνει χαμός εδώ μέσα γιατί η ζωή είναι πολύτιμη και εγώ εξουσιαστής δεν είμαι για να ερμηνεύω την ζωή την δική μου και των άλλων σαν παράπλευρη ή αναγκαία απώλεια.
Κι είναι παιδιά άλλων ανθρώπων [τα γεννημένα και τ' αγέννητα] να τα δεχθώ ως δικά μου και για το παρόν τους να πολεμήσω, θα το κάνω με πλήρη κατανόηση της κρισιμότητας κι όχι για έχω επιχειρηματία στην αναζήτηση γκόμενας.
Όχι, δεν θα πάω σαν το σκυλί στ' αμπέλι για να κάθονται μετά και να γελάνε μαζί μου τ' αδίστακτα τέρατα που έχουν ξεφτιλίσει τα πάντα και να με λένε και μαλάκα! Αλλά να! τι καλλιτέχνης! έβαλα και λεονταρισμούς στο θεατρικό μου- σε αυτή την βραδινή μου εκτόνωση που την σκαρφίστηκα για να ηρεμήσω-, ενώ θα μου ήταν τόσο εύκολο να τραβήξω μια μαλακία για να χαλαρώσω και να ξεχάσω.
Και να! τι καλλιτέχνης! (της αυτοπροσποίησης μάλλον) μού 'ρθε ένα όνομα -φιλοσόφημα στο μυαλό! Ο κ. Κλαυσίγελος. Ο κ. Κλαυσίγελος κάνει πους απς πριν κοιμηθεί. Αλλά δεν υπερβάλλει.
Περισσότερο γυμνάζει το πνεύμα του και πετάει ατάκες του στυλ "... γιατί αν είναι τα μπράτσα που κατευθύνουν το μυαλό και όχι το αντίθετο, ακόμα κι ο διάβολος ξεραίνεται στα γέλια" ή λέει... "... βάλε τους μαφιόζους ν' αλληλοσκοτωθούν και πήγαινε μετά και σκούπισε τ' απομεινάρια... " και μετά κοιτάζεται στο καθρέπτη κι αναρωτιέται ειρωνικά... "Ρε τι φρούτο είσαι εσύ παιδί μου και από που ξεφύτρωσες; Ρε μπας και είσαι ηθοποιός και σκηνοθέτης; Γιατί στα αγάλματα των ηρώων δεν μοιάζεις".
Και μετά, τρίζει τα δόντια στο είδωλο του και λέει... "Έχεις ήδη χάσει ηλίθιε. Και συ κι όλος ο κόσμος και άντε και γαμήσου στρατηγέ και στρατιώτη, ηθοποιέ και σκηνοθέτη, σεναριογράφε και κριτικέ που κάβλωσες στις τρεις τα χαράματα να θυμηθείς πως πάντα είχες συνείδηση και ενδιαφέρον''.
Αλλά ας αφήσω τ' αστεία και τις θεατρικές σκηνές, ας αφήσω και τους αναδυόμενους ήρωες που κάποιοι στον ύπνο τους βλέπουν.
"Έλα, έλα να μας βοηθήσεις. Και για σένα πολεμάμε ρε φιλαράκι" μου φωνάζουν.
Και σκέφτομαι τώρα ολόκληρη τη ζωή μου και από πόσο νωρίς βγήκα από τις κατεστημένες νοοτροπίες. Και έχω μάλιστα αναλύσει και τους λόγους που με ώθησαν να βγω, αλλά και το ποίοι από αυτούς ήταν ζήτημα τύχης και όχι καλλιέργειας ή σκέψης.
Όχι πες ρε, τι σχέση έχω εγώ με όλα αυτά; Δεν είμαι εδώ και χρόνια το αντίθετο παράδειγμα με την καθημερινή μου συμπεριφορά; Την συμπεριφορά μου κι όταν δεν με βλέπουν...
Όχι πες ρε... δεν είμαι ένας άνθρωπος που προσπαθεί να κατανοήσει τους άλλους; Που φτιάχνει συζητήσεις και δίνει ότι καλύτερο μπορεί; Πόσους γνωστούς και άγνωστους έχω βοηθήσει; Να μην αδικώ, να μην εξουσιάζω, να μην εκμεταλλεύομαι άλλους. Κύριες επιδιώξεις μου.
Δεν κατέβηκα σε ένα σωρό διαδηλώσεις; Δεν με κυνήγησαν και εμένα, δεν με ψέκασαν; Και τα έκανα όλα αυτά ενώ κατανοούσα ότι το πολιτικό φαινόμενο στη χώρα είχε σχεδόν διαλυθεί. Συμμετείχα και έτρεξα ενώ εγώ χαμένος ήμουν από πάντα. Δηλαδή τότε έσωνα την ψυχή μου κι τώρα αν δεν πάω να τους βοηθήσω, την χάνω; Τι παπαριές είναι αυτές; Και τι καλείτε ρε; Αφού δεν είστε έτοιμοι για επανάσταση. Δεν έχετε σχέδιο, δεν έχετε σκεφτεί τι μπορεί να χρειαστεί να κάνετε σε μια επανάσταση, δεν έχετε καν δέκα -είκοσι σαφείς και πρακτικές ιδέες για την επόμενη μέρα-στην ακραία και σχεδόν απίθανη εκείνη περίπτωση που θα καταφέρνατε την Ανατροπή... Τι μου λέτε να έρθω; Να κάνω τι; Και εντάξει θα έρθω ρε γιατί είστε καλοί άνθρωποι, αλλά δεν θα μου πουλάτε εμένα βερμπαλιστική τρελίτσα για επανάσταση και τα ρέστα γιατί θα πω σε κανέναν... "Άντε πάμε" και τον βλέπω μετά να κάνει το κορόιδο…
Αλλά προηγουμένως, ας καταγράψω σε ένα χαρτί την παράκληση μου. Ας ειδοποιήσω πως είναι επιθυμία μου, αν ποτέ δεχθώ κάποιο χτύπημα στο κεφάλι και περιέλθω στην κατάσταση του "φυτού", να με αφήσουν να φύγω και να μην με κρατήσουν ζωντανό σε ένα σώμα που θα σαπίζει.
«Ιδού! Ιδού το μοναδικό προαπαιτούμενο που θέτει ο κ. Κλαυσίγελος προκειμένου να συμμετάσχει», είπε θεατρικά ο επαναστατημένος ανθρωπάκος και άναψε ακόμα ένα από τα μοναχικά του τσιγάρα.
Αλλά μετά ξανά έμπλεξε με μνήμες και ξαναμπήκε στην παράσταση του:
«Και είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να μελετήσω και να διανοηθώ ακόμα. Δηλαδή δεν μπορώ να μείνω εδώ στη μίζερη γωνίτσα μου και να διαβάζω βιβλία και να γράφω ιστορίες;»
"Όχι, θα μου πεις. Αυτό δεν φτάνει. Όχι πια".
"Μα αυτός ήταν ο λόγος που αποφάσισα να ζήσω"
"Είσαι για λύπηση".
"Μα πως με αποπαίρνεις έτσι; Μα δεν ξέρεις δηλαδή πόσες θυσίες έκανα σε αυτό και σε τόσα άλλα θέματα; Δεν είχα ποτέ, μήτε χρόνο μήτε χώρο και πάντα τους εφεύρισκα. Από αυτή την άποψη, όλη μου η ζωή υπήρξε ένα σκάνδαλο κ. Κλαυσίγελε. Μια ανατροπή. Δεν κάνει αυτό για επανάσταση; "
"Όχι. Όχι πια. Ακόμα και τώρα προσποίησε. Γράφεις... Δεν τον ήξερες δηλαδή εσύ τον μεγαλύτερο κίνδυνο της αναζήτησης;"
"Ποιός είναι; "
"Η πιθανότητα να βρεις. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος της αναζήτησης. Και αν βρεις, οι ερωτήσεις μετά γίνονται αμείλικτες"
Σωτήρης Ανέστης, συνεχίζεται
RAMNOUSIA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου