Ιεροκλής Μιχαηλίδης: «Με πίεσαν πολλές φορές να κατέβω για δήμαρχος Θεσσαλονίκης»

 

 Μεσημέρι στο μαγαζί του «Μαργαρίτα» στη Θεσσαλονίκη και όλοι τον ρωτούν
αν είναι καλά. «Δόξασοι ο Θεός» λέει, με τσιγάρο στο χέρι. «Τσιγάρο; Μα
μόλις βγήκατε από το νοσοκομείο!». «Είναι ένα από τα πέντε της ημέρας»,
μου απαντά.  «Πέρασα μια περιπέτεια ξώφαλτσα με την καρδιά μου και όλο
αυτό με επανέφερε στην αρχική μου κατάσταση. Εγώ ήμουνα ένας αισιόδοξος
άνθρωπος, στρεσαρίστηκα και, να ξέρετε, είναι πολύ λίγα τα πράγματα που
μπορούν να μου δημιουργήσουν στεναχώρια. Πολλοί με κατηγορούν για
αναισθησία, επειδή είμαι ‘‘γεια σου’’ και έξω καρδιά. Όταν όμως τα πήρα
μέσα μου, με έσφιξε λίγο και αυτό ήταν τελικά ένα ταρακούνημα για να
επανέλθω στα φυσιολογικά μου. Στην ουσία η περιπέτεια αυτή με
‘‘ξύπνησε’’. Τη γλίτωσα φτηνά».



Πρεμιέρα στο «Ακροπόλ» με «Άγριο σπόρο», το νέο έργο του Γιάννη Τσίρου.

Πάλι καντινιέρης, αλλά τελείως διαφορετικός χαρακτήρας από τον
τηλεοπτικό. Ελληνικό έργο του Γιάννη Τσίρου, με τον οποίο έχω πολύ στενή
σχέση. Είχα ανεβάσει και το πρώτο του, τα «Αξύριστα πηγούνια», ένα
εξαιρετικό κείμενο, μαζί με τον Θανάση Παπαγεωργίου. Πολύ ενδιαφέρουσα
ποιητική γραφή, ρεαλιστικό, με διαλόγους στα όρια του κινηματογραφικού
σεναρίου. Έχει χιούμορ, παρόλο που είναι αδόκιμο να πεις ότι ο «Άγριος
σπόρος» είναι κωμωδία. Το ονομάσαμε λοιπόν «πικρή» κωμωδία, γιατί είναι
σκληρό, τρυφερό και συγκινητικό.



Δεν σας απέτρεψε το γεγονός ότι ο κόσμος  προτιμά τις κωμωδίες;

Το κοινό θέλει κάτι για να ξεχαστεί, όμως ο «Άγριος σπόρος» χωρίς να
είναι βαρύ, χωρίς να είναι ανάλαφρο, ευχαριστεί τους θεατές. Αυτή είναι η
αίσθηση που έχω από τη Θεσσαλονίκη που παίξαμε. Με τη φόρτιση όλης της
εποχής που ζούμε και τη γενική κατάθλιψη, έρχονται να δούνε μια
παράσταση που μάλλον λειτουργεί παρηγορητικά και τους εμψυχώνει. Δεν
«ρίχνει» τους θεατές, είναι ατμοσφαιρική δουλειά.



Συμμετέχετε με «Τα παντελόνια κάτω» στην τηλεόραση, που τελευταία βλέπουμε να έχει μια άνθιση,  όσον αφορά τη μυθοπλασία.

Γίνονται πολλά σίριαλ και είναι και χαριτωμένα. Σε σχέση με την
τουρκολαγνεία, τουλάχιστον ακούς ελληνικά και ας μην είναι και αυτό που
λέμε καταπληκτικές δουλειές. Δεν είμαι εναντίον των τούρκικων, και
βραζιλιάνικα και πορτογαλικά να ήταν, το ίδιο θα έλεγα. Το ίδιο είχε
γίνει και με τα ριάλιτι. Παράγινε. Η μυθοπλασία όμως ποτέ δεν πεθαίνει, η
ανάγκη του κόσμου να ακούει ένα παραμύθι με αρχή, μέση και τέλος, και
να έχει σχέση με τη δική του ζωή, στη γλώσσα του, δεν θα τελειώσει ποτέ,
και αυτό μας παρηγορεί.



Πώς και δεν είστε υποψήφιος στις επερχόμενες εκλογές;

Προς Θεού. Έχω αρνηθεί επανειλημμένα και την τελευταία δεκαετία αρνήθηκα
σθεναρά. Αντιστάθηκα και στις βουλευτικές εκλογές, αλλά και στις
τοπικές. Με πίεσαν πολλές φορές να κατέβω για δήμαρχος Θεσσαλονίκης. Δεν
νομίζω ότι μπορώ να κάνω αυτή τη δουλειά παρ’ όλο που φλερτάρω με την
πολιτική, είμαι ενεργός πολίτης και ασχολούμαι σε επίπεδο καφενείου με
τους φίλους μου. Είμαι φλύαρος, έχω το λέγειν, μια μικρή δημαγωγία, αλλά
αυτό είναι διασκέδαση και άποψη. Θεωρώ την πολιτική την υψηλότερη των
τεχνών, αλλά από κει μέχρι το να γίνω πολιτικός θέλει τεράστια διαδρομή.
Δεν νομίζω ότι είμαι κατάλληλος και είναι θέμα προτεραιοτήτων, προτιμώ
να παίξω κάποιον ρόλο. Προς το παρόν, γιατί στη σύνταξη δεν ξέρεις,
εξάλλου είμαι πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης.



Και επιχειρηματίας εκτός από καλλιτέχνης. Ήταν ανάγκη για επιβίωση;

Όχι, ήταν βλακεία. Με την έννοια ότι το εστιατόριο που έστησα στη
Θεσσαλονίκη απέσπασε μέρος της ενεργητικότητάς μου από άλλα πράγματα.
Ήταν όμως εσωτερική παρόρμηση, στην οποία δεν αντιστάθηκα, όπως δεν
έκανα πολλές φορές στη ζωή μου. Θέλω να πω ότι υπήρχε σχέση με τη νύχτα.
Τα πρώτα χρόνια με τους πειραματικούς θιάσους στη Θεσσαλονίκη ήταν
αδύνατο να επιβιώσουμε, οπότε επί δέκα χρόνια ως πάρεργο, είτε ως
μπάρμαν είτε ως ιδιοκτήτης μαγαζιών, δούλευα. Με το πέρασμα των χρόνων
μου έλειψε αυτό, μου άρεσε και αυτή η στοά «Κολόμβου», έχω ψώνιο με τα
παλιά κτήρια, και έκανα το μαγαζί «Μαργαρίτα». Απ’ τη μια το έχω
μετανιώσει, από την άλλη είναι απολαυστικό, θα ’ρθουν οι φίλοι μου, θα
πιούμε ένα καφεδάκι, θα φάμε το μεσημέρι. Δεν είμαι καλός
επιχειρηματίας, ούτε ικανός ούτε καλός διαχειριστής, το αντιμετώπισα σα
μια θεατρική παραγωγή.



Πώς σας φαίνεται που κάθε μέρα «ξεφυτρώνει» και ένα κόμμα;

Μου αρέσει, είμαι φανατικά υπέρ των καινούργιων σχηματισμών και των μη
επαγγελματιών πολιτικών. Δεν θέλω να κάνω τον προφήτη ή τον εκ των
υστέρων έξυπνο, αλλά ήμουν από αυτούς που πίστευαν ότι ζούσαμε με
αυτόματο πιλότο. Όλο το παλιό πολιτικό σύστημα είχε ψοφήσει και έπρεπε
κάποια στιγμή κάτι να γίνει και με θεωρούσαν γκρινιάρη. Δεν πίστευα ότι
θα φτάσουμε βέβαια εδώ.



Σας αρέσει η κίνηση του Σταύρου Θεοδωράκη;

Μου άρεσε. Δεν ξέρω ακόμα τι σημαίνει πολιτικά, τον εκτιμώ, αλλά αυτό θα
το δω. Από τους ανθρώπους όμως που συνομιλούν μαζί του και ως κίνηση,
είμαι υπέρ. Και αν προκύψουν και άλλοι δυο τρεις σχηματισμοί, ακόμα
καλύτερα. Τώρα, το πού θα επιλέξουμε να πάμε, είναι μια ιστορία ζύμωσης
χρόνου. Τουλάχιστον να καταγραφεί, να έχει λόγο και παρέμβαση. Βέβαια ο
κόσμος θέλει και λίγο επικοινωνιακά τρικ και ο Θεοδωράκης έχει επαφή με
τη δημοσιότητα. Όμως δεν έχει σημασία αυτό. Σημασία έχει ότι είναι
θετικό, όλα τα άλλα είναι συνωμοσίες.



Στο προσκήνιο όμως των δημοσκοπήσεων και η Χρυσή Αυγή;

Είναι κόσμος απελπισμένος και θυμωμένος και νομίζει ότι με τη βία θα
λύσει τα προβλήματα. Αυτό είναι ψευδαίσθηση και λάθος. Χρειαζόμαστε
ευρύτερη κουβέντα και δημοκρατικές διαδικασίες. Αυτά είναι σαν τον «λύκο
που χαίρεται στην αναμπουμπούλα», τους έχουν παραπλανήσει και νομίζουν
ότι με αυτό τον τρόπο θα εκδικηθούν. Υπάρχει όμως άλλος τρόπος να
απομονωθούν όσοι έφεραν τη χώρα σε αυτή την κατάσταση και ενδεχομένως να
τιμωρηθούν κιόλας. Όχι όμως μέσα από τη μισαλλοδοξία.



Έχετε καλλιτεχνικά απωθημένα;

Ούτε άλλου είδους. Έκανα πολλά από αυτά που ήθελα και πολλά είναι
περισσότερα απ’ όσα ονειρεύτηκα. Η ματαιοδοξία μου εδώ και πολλά χρόνια
έχει καλυφθεί. Αν μπορούσα κάτι να ζητήσω, θα ήταν να βρεθώ για λίγο σε
αμερικανική ταινία. Να πάω έναν καφέ στον Πατσίνο δεν θα ήταν άσχημα ή
να κάνω τον οδηγό στον Άντονι Χόπκινς και να πω μια φράση, «πού
στρίβω;». Να με πάρει ο Αλεξάντερ Πέιν να παίξω… Ωραία θα ήταν! Και οι
ταινίες μπορείς να πεις ότι είναι απωθημένο μου.





5  πρόσωπα που παίζουν / έπαιξαν ρόλο  στην πορεία του



• Τάσος Ναούμ, δάσκαλος, με καθόρισε ως παρουσία.

• Μίνως Βολανάκης.

• Ρόμπερτ Στούρουα, που δουλέψαμε πέρυσι.

• Τσέζαρις Γκραουζίνις, που σκηνοθετεί τον «Άγριο σπόρο».

• Ζντένεκ Ποσπίσιλ, Τσέχος σκηνοθέτης, δάσκαλός μου στη δραματική.

 Κάτια Πουλοπούλου

Ιεροκλής Μιχαηλίδης: «Με πίεσαν πολλές φορές να κατέβω για δήμαρχος Θεσσαλονίκης» - ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ