Είναι πολλές οι φορές που (πικρο)γελάω με την κατάσταση μου. Αυτό που ο καθένας μπορεί να δει είναι μια 45άρα «κυρία», καλοντυμένη και χαμογελαστή να περιδιαβαίνει τους δρόμους της Αθήνας μ' ένα σακίδιο στον ώμο. Το μόνο όμως που με διαχωρίζει από τους άστεγους αυτής της πόλης είναι ότι ακόμα έχω ρούχα σε καλή κατάσταση και 2-3 αγαπημένους ανθρώπους που μου προσφέρουν κατάλυμα και τροφή. Όλη μου η περιουσία ένας σάκος με μερικές αλλαξιές και δατς ολλ...
Τα τελευταία 10 χρόνια πάλεψα με νύχια και με δόντια προσπαθώντας να αποφύγω την καταστροφή που ερχόταν. Μία μία έχανα τις μάχες, μέχρι που έχασα και τον πόλεμο. Χωρίς σπίτι πια (χάρισα σχεδόν όλα τα υπάρχοντα μου), χωρίς παιδιά (να ΄ναι καλά ο μπαμπάς τους που ανέλαβε να τους φροντίζει), χωρίς δουλειά (αυτό συμβαίνει εδώ και πολύ καιρό), τα 'χασα όλα, ακόμα και την αξιοπρέπειά μου για κάποιες στιγμές.
Πρώτα συναισθήματα: πόνος, ένας ανείπωτος πόνος που μούδιασε το κορμί μου για καιρό, απόγνωση, έλλειψη ελπίδας, κι αυτή η απαίσια αίσθηση ότι έχεις πέσει σ' ένα βαθύ πηγάδι και νιώθεις ζωντανός-νεκρός. Η απώλεια των παιδιών είναι που με τσάκισε περισσότερο απ' όλα. Αυτή η αίσθηση ότι δε στάθηκα «καλή μάνα», αφού δεν μπόρεσα να τους καλύψω την πιο βασική ανάγκη, την τροφή.
Τώρα πια, 3 μήνες μετά, έχω αρχίσει να συμφιλιώνομαι μ' αυτή την πραγματικότητα και προσπαθώ (ξανά) να βρω δρόμους διαφυγής.Υπάρχουν άπειρες στιγμές που σώνονται τα κουράγια μου, αλλά άλλες τόσες θυμώνω και σηκώνομαι. Ξέρω ότι «χρωστάω» στα παιδιά μου αλλά και σε εμένα να συνεχίσω τον αγώνα, τουλάχιστον για την αξιοπρέπειά μου και την αξία της ζωής.
Ακόμα δεν έχω βρει δουλειά, αλλά ξέρω ότι θα βρω την άκρη και θα ξαναξεκινήσω. Ίσως να μην μπορέσω να είμαι ξανά μαζί με τα παιδιά μου, να συνεχίσω να τα βλέπω σαν επισκέπτρια, ξέρουν όμως ότι έχουν μια μάνα που τους λατρεύει κι έχει μάθει να παλεύει στη ζωή και να μην παραιτείται.
"Πού να βρω μια ψυχή σαρανταπληγιασμένη κι απροσκύνητη, σαν την ψυχή μου, να της ξομολογηθώ;"
Νίκος Καζαντζάκης
Με λένε Ελένη , 45 χρ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου