Η υπόθεση της ελευθεροτυπίας είναι από τις σοβαρότερες
κατακτήσεις σε κάθε δημοκρατική χώρα. Με αυτή την άποψη, θεωρητικά
τουλάχιστον, φαίνεται οτι συμφωνούμε όλοι.
Ωστόσο στην Ελλάδα το τελευταίο χρονικό διάστημα οι επαγγελματίες της πολιτικής φαίνεται να έχουν χάσει οριστικά το μέτρο. Γιατί η πολιτική τους ανυπαρξία τους δυσκολεύει να διαχειριστούν την ασκούμενη από τον Τύπο κριτική. Εν πολλοίς θεωρούν ότι οι βίαιες επιθέσεις κατά των δημοσιογράφων θα τους βοηθήσουν να παραμείνουν ζωντανοί. Έτσι σιγά-σιγά ο κάθε πολιτικός μετατρέπεται σε άθλιο λογοκριτή.
Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι η κοινωνία έχει πλήρως διαχωριστεί από τα κόμματα. Τα κομματικά εκτροφεία παράγουν ολοένα και λιγότερα στελέχη. Και το μόνο υλικό, πλέον, που έχει απομείνει στα χέρια στους κάθε λογής κοινοβουλευτικούς γυρολόγους είναι η λάσπη.
Ο κόσμος- και φυσικά οι δημοσιογράφοι- έχουν αντιληφθεί το τέχνασμα της έγνοιας και του πόνου για τα προβλήματα του λαού που χρησιμοποιούν οι πολιτικοί αυτού του είδους προκειμένου να χαϊδέψουν αυτιά. Πρόκειται δηλαδή για πρόσωπα που το μόνο που τους διατηρεί, στο υπό κατάρρευση πολιτικό σύστημα, είναι η «τυποποιημένη προσφορά υπηρεσιών» την οποία ανέξοδα και προθύμως παρέχουν όταν τους ζητηθεί. Αρκεί να γίνονται αρεστοί στο ίζημα των κομματικών οργανώσεων και στους σκοτεινούς παρατρεχάμενους των πολιτικών γραφείων!
Μάλιστα κάποιοι από αυτούς- κυρίως εκείνοι που βρίσκονται στην εξουσία της κρατικής μηχανής- έχουν ανακαλύψει την μέθοδο του δήθεν εκβιασμού. Όταν τους ασκείται κριτική με λυγμούς κορασίδας που μόλις έχασε την παρθενιά της προστρέχουν στους προστάτες τους για να διαμαρτυρηθούν.
Με λίγα λόγια κάποιοι- λίγοι ευτυχώς- πολιτικοί έχουν μετατραπεί σε «κυνηγούς κεφαλών». Ο Γεώργιος Παπανδρέου είχε πει: «Ο Τύπος εφιμώθη η Δημοκρατία έπεσε!»
Συμπέρασμα: Καλύτερα ένας Τύπος με τις υπερβολές του παρά να υποκύψουμε στην ένοχη σιωπή των συμφερόντων!
Ωστόσο στην Ελλάδα το τελευταίο χρονικό διάστημα οι επαγγελματίες της πολιτικής φαίνεται να έχουν χάσει οριστικά το μέτρο. Γιατί η πολιτική τους ανυπαρξία τους δυσκολεύει να διαχειριστούν την ασκούμενη από τον Τύπο κριτική. Εν πολλοίς θεωρούν ότι οι βίαιες επιθέσεις κατά των δημοσιογράφων θα τους βοηθήσουν να παραμείνουν ζωντανοί. Έτσι σιγά-σιγά ο κάθε πολιτικός μετατρέπεται σε άθλιο λογοκριτή.
Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι η κοινωνία έχει πλήρως διαχωριστεί από τα κόμματα. Τα κομματικά εκτροφεία παράγουν ολοένα και λιγότερα στελέχη. Και το μόνο υλικό, πλέον, που έχει απομείνει στα χέρια στους κάθε λογής κοινοβουλευτικούς γυρολόγους είναι η λάσπη.
Ο κόσμος- και φυσικά οι δημοσιογράφοι- έχουν αντιληφθεί το τέχνασμα της έγνοιας και του πόνου για τα προβλήματα του λαού που χρησιμοποιούν οι πολιτικοί αυτού του είδους προκειμένου να χαϊδέψουν αυτιά. Πρόκειται δηλαδή για πρόσωπα που το μόνο που τους διατηρεί, στο υπό κατάρρευση πολιτικό σύστημα, είναι η «τυποποιημένη προσφορά υπηρεσιών» την οποία ανέξοδα και προθύμως παρέχουν όταν τους ζητηθεί. Αρκεί να γίνονται αρεστοί στο ίζημα των κομματικών οργανώσεων και στους σκοτεινούς παρατρεχάμενους των πολιτικών γραφείων!
Μάλιστα κάποιοι από αυτούς- κυρίως εκείνοι που βρίσκονται στην εξουσία της κρατικής μηχανής- έχουν ανακαλύψει την μέθοδο του δήθεν εκβιασμού. Όταν τους ασκείται κριτική με λυγμούς κορασίδας που μόλις έχασε την παρθενιά της προστρέχουν στους προστάτες τους για να διαμαρτυρηθούν.
Με λίγα λόγια κάποιοι- λίγοι ευτυχώς- πολιτικοί έχουν μετατραπεί σε «κυνηγούς κεφαλών». Ο Γεώργιος Παπανδρέου είχε πει: «Ο Τύπος εφιμώθη η Δημοκρατία έπεσε!»
Συμπέρασμα: Καλύτερα ένας Τύπος με τις υπερβολές του παρά να υποκύψουμε στην ένοχη σιωπή των συμφερόντων!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου