Χρόνος: Η πλέον μη αναστρέψιμη κατάσταση από την οποία «πάσχει» όλη η ανθρωπότητα

Τι έχει μεγαλύτερη αξία στη ζωή; Για άλλους τα λεφτά. Για πολλούς η υγεία. Για μερικούς η δόξα. Για αρκετούς η φιλία. Για άλλους άλλα τόσα. Για μένα εκείνος. Εκείνος ο βιαστικός, μόνιμος παρτενέρ της ζωής μου, που οι άνθρωποι ονόμασαν «χρόνο» για να συνεννοούνται και του δώσαν και δυο δείκτες για έμβλημα, λες και νόμισαν πως έτσι μετριέται.
Πολύ τον γουστάρω αυτόν τον κύριο, γιατί ενώ η ανθρωπότητα ανά τους αιώνες προσπαθεί αδημονώς να τον κωδικοποιήσει σε λεπτά, δευτερόλεπτα, χρόνια, αιώνες, να τον βάλει σε κάποια «ανθρώπινα όρια», να τον «χωρέσει» κάπου τέλος πάντων, εκείνος τρέχει ανενόχλητος, αψηφώντας κάθε μονάδα μέτρησης και κάθε θεωρία που γράφεται για κείνον. Εκείνος τρέχει κι εμείς μετράμε. Και προσέξτε το πιο σημαντικό: τρέχει και πίσω δεν κοιτά. Δεν έχει ανάγκη να κοιτάξει.
Και ξέρετε γιατί τον σέβομαι τόσο πολύ; Γιατί είναι ο πλέον έγκυρος δείκτης για όλα τα «τι θέλει να πει ο ποιητής;» της ζωής. Γιατί επουλώνει πληγές, αναδεικνύει συναισθήματα, επιβεβαιώνει νοοτροπίες, διαψεύδει προβλέψεις, ανατρέπει προσδοκίες. Συνεχίζοντας πάντα να τρέχει ιλιγγιωδώς.
Αν το σκεφτεί κανείς, από την ώρα που ενεργοποιείται το ρολόι της καρδιάς μας, το πιο πριβέ χρονόμετρό μας, όλοι νιώθουμε πως ζούμε σε αντίστροφη μέτρηση. Άλλοι το ονομάζουμε «χρόνος», άλλοι «καντήλι», αλλά όλοι μετράμε. Κι ενώ όλοι γνωρίζουμε πως το ρολόι της καρδιάς μας έχει ημερομηνία λήξης, εμείς καθ’ όλη τη διαδρομή φλερτάρουμε μ’ αυτή την κυρία που ονομάσαμε «αιωνιότητα», ζητώντας της να κάνει μια εξαίρεση στον κανόνα, κι ας ξέρουμε μέσα μας πως τέτοια χάρη δεν έκανε και δε θα κάνει κανενός.
Όλοι λοιπόν οι «έξυπνοι» της ζωής, είτε είναι ποιητάδες, είτε απλά ρομαντικοί, είτε λίγο φιλόσοφοι, είτε λίγο ώριμοι, κοιτάνε να ζούνε τη στιγμή. Και να «μετράνε» τη στιγμή. Κι ο λόγος είναι απλός. Γιατί πάντα ο χρόνος θα τρέχει. Και τώρα και ύστερα και στο μέλλον. Ακόμη και το «τώρα» και το «ύστερα» και το «μέλλον», παιδιά του είναι. Βλαστάρια του. Σημασία έχει να τον ζούμε έντονα λοιπόν. Να του δίνουμε την αξία που του αρμόζει, τηνπολυτιμότητα που του πρέπει. Να σταθούμε θαρραλέοι απέναντί του και να του πούμε «ευχαριστώ που πέρασες κι από τα μέρη μου». Για όσο…
Γι’ αυτό λοιπόν, μην πολυχαίρεστε όταν ξανακούσετε το «3, 2, 1 πάει ο παλιός ο χρόνος» και μην αγχώνεστε όταν σας ρωτάνε πόσο χρονών είστε. Κι όταν ακούτε αυτά τα βαρύγδουπα «μεγάλωσα», «γέρασα», «είσαι νινί ακόμα», ξέρετε τι να κάνετε; Να γελάτε. Να γελάτε με τη ψυχή σας, όπως γελάει κι ο χρόνος όταν τα ακούει. Γιατί αυτά φτιάχτηκαν από τα ανθρώπινα, για να κοροϊδεύουν τα ανθρώπινα. Για να έχουν νόημα η «αρχή», η «μέση», το «τέλος» της ζωής.
Μα ξέρετε κάτι; Η ζωή, ναι, έχει «τέλος». Η ψυχή όμως έχει; Μου φαίνεται πως όσο έχει ο χρόνος τέλος, άλλο τόσο έχει κι η ψυχή…
http://enallaktikidrasi.com