Εμμονή στα παιδιά δείχνουν και αυτήν την προεκλογική περίοδο μερικά από τα κόμματα που διεκδικούν την εξουσία και την είσοδο τους στη βουλή.
Μετά το “γιατί κύριε;” του 2012, η Νέα Δημοκρατία χρησιμοποίησε μια παρέα εφήβων που παίζει μπάλα για να επιδείξει τις ποδοσφαιρικές ικανότητες του Αντώνη Σαμαρά – τον οποίο ένα γαλλικό περιοδικό χαρακτήρισε “μαλάκα” επειδή καπηλεύτηκε πολιτικά την εκτέλεση των σκιτσογράφων του Charlie Hebdo.
Ο Πάνος Καμμένος, από την πλευρά του, επέλεξε το τρενάκι του μικρού Αλέξη για να δείξει κι εκείνος πως όταν είσαι μικρός κι αφελής, τότε χρειάζεσαι έναν καλό μηχανοδηγό με υπερβολική δόση make up.
Σύμφωνα με αρκετούς ειδικούς της επικοινωνίας, η παρουσία παιδιών σε προεκλογικά βίντεο παραπέμπει στην έγνοια του κόμματος για τις νέες γενιές.
Η εικόνα των παιδιών στο πλάι υποψηφίων βουλευτών στοχεύει, επίσης, στο να ερεθίσει τα συναισθήματα των γονέων ψηφοφόρων με σκοπό να τους κάνει να κατανοήσουν πως, όποτε ψηφίζουν, τότε κρίνουν τη ζωή των παιδιών τους.
Όλα αυτά δεν ισχύουν, διότι τα αφελή παιδιά των τηλεοπτικών σποτ που νουθετούνται από τον αρχηγό ενός κόμματος είναι οι ίδιοι οι ψηφοφόροι. Στην πραγματικότητα, ο υποψήφιος πολιτικός θέλει να παίξει το ρόλο του πατερούλη τους. Εξ ου και η πατρική φιγούρα ενός Σαμαρά, που σταματά ένα παιχνίδι ποδοσφαίρου για να μιλήσει σε μαθητές γυμνασίου για πολιτική.
Σύμφωνα με τα τηλεοπτικά βιντεο, ο πατερούλης-πολιτικός κατέχει τη μοναδική αλήθεια αλλά και την αποκλειστική δύναμη να κρίνει, με τις πράξεις του, το μέλλον. Ο ψηφοφόρος περιορίζεται στο ρόλο του αφελούς παιδιού που δεν έχει ιδέα για τίποτα. Για αυτό και θεωρεί ότι με μια απλή ψήφο έχει πράξει το καθήκον του· σα να στέλνει γράμμα στον Άγιο Βασίλη περιμένοντας το δώρο του.
Η εικόνα του πατερούλη-υποψηφίου δεν άλλαξε ποτέ από γενιά σε γενιά. Εξαιτίας της, το παιδί θεωρεί ότι δεν φταίει ποτέ του για τίποτα. Ότι οι επιλογές του σβήνονται από την παιδική αφέλεια και πως το λάθος στην κάλπη μοιάζει με σκανταλιά.
Ο Έλληνας ψηφοφόρος έχει πείσει τον εαυτό του ότι είναι παιδί, επειδή τα παιδιά είναι αθώα.
Όμως γνωρίζει ότι στην πραγματικότητα δεν είναι ούτε παιδί, ούτε αθώος.
Το 2012, η όποια αθωότητά του χάθηκε. Τότε, πήρε την απόφαση να μείνει για πάντα ένα παιδί με σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα.
Το 2015, το ίδιο παιδί εξακολουθεί να πιστεύει ότι τα πρόσωπα, τα κόμματα και οι πολιτικές που χρεοκόπησαν τη χώρα θα τού φέρουν δώρα από την καμινάδα και πως, μόλις ψηφίσει, τότε θα δικαιούται ένα ακόμη δώρο:
Το περίφημο αντάλλαγμα της ανάθεσης.
πηγή https://polyfimoss.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου