Στίχοι -- Μουσική - Ερμηνεία:
Χρήστος Κωνσταντίνου
Της εξουσίας τα σκολειά
σού τά `πανε «παιδεία»
και των εμπόρων τα σκαλιά
σού τά `παν «εκκλησία»!
Μα λέξη δε σού είπανε
και σκόπιμα σού κρύψανε
το ζεϊμπέκικο του νου που φέρνει ελευθερία,
γιατί το ξέρουνε καλά κρυμμένη είν' η ουσία.
Οι μεν σού τάζουνε στη γη
οι άλλοι στα ουράνια
και της ελπίδας τίμημα
περίσσια περηφάνια.
Κι οι μάγκες εκ του ασφαλούς έχουνε πονηρέψει,
γιατί κανένας δεν γυρνά ρέστα να τούς γυρέψει,
γιατί δε γύρισε κανείς ρέστα για να γυρέψει.
Μες στο μυαλό σου όποιος μπει σε κάνει ό,τι θέλει
κι αντί για ζεϊμπέκικο χορεύεις τσιφτετέλι∙
σαν την αρκούδα με τριχιά στου κόσμου το παζάρι
και γίνεται η αλήθεια σου λιμαρισμένο ζάρι.
Και το κελί που σ' έριξαν, σαν τη θηλιά στενεύει,
το βολεμένο σου μυαλό άλλο κελί γυρεύει.
Γυρεύει μεγαλύτερο, γεμάτο με καλούδια
κι εμένα απ' έξω σαν τρελλό, λεύτερα να σού τραγουδώ
της φυλακής τραγούδια,
της φυλακής που σ' έριξαν
γεμάτη με καλούδια.
Στα λεύτερα τα βήματα χαίρεται ο Θεός,
χορεύει ένας άνθρωπος, απλά αληθινός.
Άκου λοιπόν το μυστικό, κι αγάπα την ουσία
να δεις πως τούτος ο χορός είναι αυτογνωσία
κι άντε να δούμε ύστερα πώς θά `χουν εξουσία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου