Δε πρόλαβα να σου πω πόσο σ? αγαπώ. Και τώρα είναι αργά πατέρα

Αναπολώ το παρελθόν, τις στιγμές που περνούσαμε μαζί, το πολύτιμο χρόνο σου που αφιέρωνες μαζί μου. Θυμάμαι πως με καμάρωνες, πόσο πολύ υπερηφανευόσουν για μένα, πόσο σημαντική ήμουν για σένα.
Θυμάμαι που με συνόδευες για να με προστατέψεις από κάθε κακό. Δεν ξεχνώ το αυστηρό σου ύφος. Μα βρισκόσουν πάντοτε εκεί που σε χρειαζόμουν, σαν βράχος ακλόνητος. Μου έρχονται στο μυαλό τα στιβαρά σου μπράτσα, μα περισσότερο η καλοσύνη που διέθετες και η καλή σου η καρδιά.

Ποτέ μου δε σου μίλησα για μένα, για τα συναισθήματα που έτρεφα για σένα. Ποτέ μου δε σου είπα πόσο πολύ σ? αγαπώ. Μα αλήθεια σε καμάρωνα πάντοτε κι εγώ, κρυφά, κι ας δε στο έδειξα και δε στο είπα ποτέ μου. Μικρούλα ήμουν, συγχώρα με πατέρα.

Πονώ γιατί ποτέ μου δε σου είπα πόσο σ? αγαπώ. Πότε μου…
Μα δυστυχώς είχε διαφορετικά σχέδια ετούτη η ζωή, για σένα. Γιατί δε ρωτάει τίποτε και κανέναν, τι επιθυμούμε και πότε. Δεν κρατάει τίποτα για αιώνια. Όλα είναι στιγμές που χάνονται στο βάθος και γίνονται αναμνήσεις.

Δε πρόλαβα ποτέ μου να σου πω πόσο σ? αγαπώ και τώρα πια το σιγοψιθυρίζω συχνά πυκνά μονάχη , δίχως να γνωρίζω καν αν μ? ακούς. Εκεί που είσαι, δε ξέρω τίποτα για σένα.

Όσα χρόνια κι αν περάσουν θα σ? αγαπώ αιώνια, θα σε χρειάζομαι όλο και περισσότερο, σαν ένα μικρό παιδί. Μ? ακούς; Για πάντα. Μα κρίμα που δεν πρόλαβα ποτέ μου να στο πω …

Και τώρα είναι αργά πατέρα…


Γράφει η ψυχολόγος Άρτεμις Βαμβουνάκη.
πηγή https://www.psixologikosfaros.gr