Αλήθεια...

Αλήθεια...

Επειδή δείχνουμε να έχουμε χάσει λίγο τον προσανατολισμό μας ως λαός, ίσως θα πρέπει να κάνουμε μία "επιστροφή" στα αυτονόητα, και κυρίως στην αλήθεια.

Τι είναι αλήθεια;

Η αλήθεια είναι ένα αδιάψευστο γεγονός, το οποίο ενίοτε κάποιοι δεν θέλουν να γίνει γνωστό. Αυτοί, λοιπόν, που θέλουν να κρύψουν την αλήθεια, έχουν δύο αρχικές επιλογές. Ή ψάχνουν τρόπο να την εξαφανίσουν, ή ψάχνουν τρόπο να την διαψεύσουν.

Όμως, ο καλύτερος τρόπος για να κρύψεις μία αλήθεια, είναι να την τεμαχίσεις και να την "μοιράσεις", ενώ ταυτόχρονα θα τεμαχίσεις και θα μοιράσεις και τμήματα που την διαψεύδουν.

Έτσι δημιουργείς μία "άβυσσο" αληθινών ή ψεύτικων εκδοχών και πιθανοτήτων της μίας και μοναδικής αλήθειας, με αποτέλεσμα όλοι να κατέχουν την δική τους αλήθεια (και δίκαιο) και το δικό τους ψέμα (και άδικο).

Ενίοτε, για να γίνεις περισσότετο πιστευτός, αναδεικνύεις μία μικρή και ασήμαντη αλήθεια ή έναν μικρό αριθμό από ασήμαντες αλήθειες. Έτσι γίνεσαι ο αδιάψευστος μάρτυρας του αληθινού (βλ. χειρισμό "ειδήσεων" από ΜΜΕ).

Σήμερα, βρισκόμαστε μπλεγμένοι σε μέρη της αλήθειας, που ενώ την γνωρίζουμε δεν μπορούμε να την αναδείξουμε επειδή υπάρχουν και τα καλά τοποθετημένα ψέμματα.

Ποιός βγαίνει, λοιπόν, κερδισμένος;

Φυσικά εκείνος που δεν θέλει να εμφανιστεί και να κυριαρχήσει η αλήθεια. Μάλιστα, μπορεί και να ισχυριστεί ότι ποτέ δεν την έκρυψε και ως εκ τούτου μπορεί να διεκδικήσει και τον "τίτλο" του προστάτη της...

Αυτός ο ρόλος του προστάτη της "αλήθειας" είναι τα κόμματα.

Εμείς το γνωρίζουμε...

Αλλά δεν κάνουμε τίποτε για να καταδικάσουμε εκείνους που μας εμπαίζουν προσφέροντάς μας την δική τους αλήθεια μέσα από κομμάτια της μίας και μοναδικής αλήθειας.

Και είναι δική μας η ευθύνη παράτασης αυτής της "μισής" επικυρίαρχης αλήθειας, που είναι χειρότερη από ένα ψέμα...

Η αλήθεια των αρχόντων είναι η φρίκη των αρχομένων και το αντίστροφο. Δεν υπάρχει μέση οδός πέρα από την αλήθεια που όσο σκληρή κι αν είναι, όταν δεν μπορείς να την αναγνωρίσεις, να την κατανοήσεις και να την κάνεις τρόπο ζωής, είσαι καταδικασμένος να περιφέρεσαι μέσα σε έναν λαβύρινθο, σε μία εικονική πραγματικότητα, ψάχνοντας μία Ιθάκη ανύπαρκτη μέσα από ένα ταξίδι που είναι γεμάτο λαγνεία και ακραίους κινδύνους.

Κωνσταντίνος

Πηγή: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους

Τα πατσαβούρια

Τι λέει; Τι να λέει. Εδώ. Τα ίδια. Έχω αράξει σπίτι και κάνω νύχια και ακούω λιγάκι ραδιόφωνο. Μετράω ώρες. Περιμένω να μπει το νοίκι που παίρνει ο μπαμπάς για να πάω για ψώνια, φιλενάδα. Πραγματικά, δεν μπορώ να κρατηθώ. Κι εσύ το ίδιο, το ξέρω. Θα πάμε να πάρουμε εκείνες τις τέλειες τις γόβες που έχουμε σταμπάρει, έτσι; Απλά, ρε συ, κοίτα να πάρεις διαφορετικό χρώμα, να μη φαίνεται ότι φοράμε τις ίδιες. Έλα, ξεκόλλα, αφού με ξέρεις, είναι ότι θέλω ανανέωση ρε παιδί μου.
Έχω θέμα, σου λέω. Η γκαρνταρόμπα μου ζητάει συνέχεια νέα σχέδια, νέες τάσεις, δεν γίνεται διαφορετικά, έτσι είμαι εγώ, θέλω να ανοίγω την ντουλάπα και να μπαίνουν καινούργια χρώματα στη ζωή μου, να πειραματίζομαι με συνδυασμούς, μαλλί, ζώνη, τσάντα, καταλαβαίνεις, φιλενάδα, καταλαβαίνεις, ζω ένα δράμα, χαχα. Ναι, μισό λεπτό. Μικρή που είναι η ζωή, μεγάλη όμως η ψυχή. Πολύ μου αρέσει αυτό το τραγούδι, αυτά τα λόγια, αχ, τόσο όμορφα, με νόημα, έτσι όπως το λέει είναι, αγάπη μου, είναι μικρή η ζωούλα μας, πρέπει να την εκμεταλλευτούμε όσο γίνεται, να ντυθούμε, να βγούμε, να διασκεδάσουμε, τι θα έχουμε να θυμόμαστε ρε συ όταν γεράσουμε; Κάνε με ν’ ανέβω πιο ψηλά, πλησίασέ με, φίλα με, κάτι καινούργιο ξεκινά. Αχ, ναι, ρε τρελή, έχω κέφια σήμερα, δεν ξέρω τι με έχει πιάσει, χορεύω, έχω την κίνηση μέσα μου, άντε ετοιμάσου και εσύ και συναντιόμαστε στην αγορά, να πιούμε καφέ και να τα πούμε από κοντά, να σου πω και να μου πεις λεπτομέρειες, ξέρεις εσύ, χαχα. Ωπς! Κάτσε, έχω sms. Ο μπαμπάς είναι. Μπήκαν τα φράγκα. Γιούπι. Τα λέμε σε δέκα. Λεπτά, ρε μαλάκα, τι άλλο; Έλεος!
Περίμενα ότι θα έχει περισσότερη κίνηση. Δεν μπορώ να καταλάβω τι γίνεται τελευταία. Μα κανένας να μην ενδιαφέρεται για τις προσφορές; Άδεια μαγαζιά, μόνο εμείς είμαστε χρόνια μπροστά φιλενάδα, αχ, που πάει αυτός ο τόπος! Α, να χαρείς, μην ανοίγεις κουβέντα για πολιτικά. Δεν αντέχω με τίποτα, μιλάμε. Τα ίδια και τα ίδια, βαριέμαι άσχημα να ακούω συζητήσεις για την κρίση, τα κόμματα, τα χρέη, ωχού, βγάζω καπνούς λέμε. Και στις εκλογές με τα χίλια ζόρια πήγα να ψηφίσω, έχε χάρη που επέμενε ο μπαμπάς και με είχε πρήξει, μέσα στο κατακαλόκαιρο ρε συ, να αφήσω το mojito μου και να τρέχω με το παρεό, ξέρεις τι μεγάλη ταλαιπωρία ήταν αυτό για ‘μένα. Ούτε ήξερα ποιο κόμμα ήταν αυτό, κάποιο καινούργιο λέει, εντάξει, έφτασα βλέπεις λίγα μόλις λεπτά πριν κλείσει το εκλογικό τμήμα, αχ, αυτός ο δικαστικός αντιπρόσωπος, πολύ μου άρεσε, χαχα, α, ναι, τι σου έλεγα, ευτυχώς είχε ετοιμάσει ο μπαμπάς το ψηφοδέλτιο από πριν και μου το έδωσε αλλά εκείνος ο φάκελος να μην κλείνει με τίποτα, μα γιατί τα κάνουν όλα τόσο δύσκολα, αφού τον πήγα έτσι ανοιχτό και στεκόμουνα πάνω από την κάλπη και ήταν μια ευκαιρία να γνωριστώ και με τον δικηγόρο που έκανε τη διαδικασία, έκανα την ανήξερη, ξέρεις, χαχα, και κρατούσα το φάκελο και περίμενα να μου δώσει μια συμβουλή, μια βοήθεια λίγο πριν τον ρίξω μέσα κι αφού του έκανα νάζια και ματιές, τι μου λέει ο αθεόφοβος; “Χωρίς σάλιο”. Αν είναι δυνατόν! Μιλάμε, κατακοκκίνισα, δεν περίμενα να πετάξει τέτοιο υπονοούμενο, ποια νόμιζε ότι ήμουν, επειδή δηλαδή προσέχω την εμφάνισή μου και του έκανα γλύκες, τι πίστεψε δηλαδή; “Κυρία μου, ο φάκελος! Κλείνει χωρίς σάλιο!” Α! Είπα και εγώ…
Πολύ δυσκολεύομαι να περπατάω με όλες αυτές τις τσάντες στα χέρια. Ναι, το ξέρω, χρυσό μου, η ομορφιά θέλει θυσίες, τόσα πράγματα ψωνίσαμε, δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα, το ξέρω, χαχα. Πρόσεχε, μην πέσεις, αμάν πια, δεν είναι κατάσταση αυτή, τόσοι άστεγοι μέσα στα πόδια μας συνέχεια, πω, κρατάω τη μύτη μου, δεν αντέχεται αυτή η μπόχα, γιακ, μα καλά, πόσο καιρό έχουν να κάνουν μπάνιο; Ρε συ, είναι περισσότεροι και από τα αδέσποτα πια, μη σου πω ότι δαγκώνουν κιόλας καμιά φορά. Τις προάλλες κόντεψα να πάθω συγκοπή με έναν από αυτούς που είχε απλωθεί στην είσοδο της πολυκατοικίας και με κοιτούσε και έλεγε κάτι περίεργες λέξεις, κάποια στιγμή νόμιζα ότι θα με βιάσει, ποιος ξέρει πόσους μήνες έχουν να πάνε με γυναίκα όλοι αυτοί, ε, ναι, λογικό αν βλέπουν και μια θεά, όπως εμένα, χαχα, ναι, και που λες δεν μπορούσα να τον προσπεράσω, πρόσεχα πολύ μη λερωθώ κιόλας, ξέρεις πως είναι αυτά, άμα σε λερώσουν αυτοί, οι λεκέδες δεν βγαίνουν με τίποτα, για ‘μένα έπειτα το ρούχο είναι τελειωμένο, το πετάω όπως είναι από τη σιχαμάρα που νιώθω, δεν ακούω δεύτερη κουβέντα, δεν είμαι καθόλου υπερβολική, την αλήθεια λέω. Τι σου έλεγα, α, ναι, έτσι όπως ήταν και με κοιτούσε με εκείνο το απαίσιο βλέμμα, το ένα του το χέρι με πλησίαζε και με πλησίαζε, Θεέ μου, η καρδιά μου πήγε να σπάσει από τον τρόμο, έκανα πίσω, κάλυψα με τα χέρια το πρόσωπό μου και προσευχήθηκα στον καλό Θεούλη να κάνει ένα θαύμα και να με σώσει από του άστεγου τα δόντια. Και λίγο μετά, όπως άνοιξα τα μάτια, είδα ότι κρατούσε ένα από τα σκουλαρίκια μου που κατά λάθος είχε πέσει στο δρόμο. Τον παρεξήγησα τον άνθρωπο, καλέ. Δεν ξέρω, ίσως ήταν η εξαίρεση αυτός. Ένα Manhattan, παρακαλώ.
Τι άλλα; Τα ίδια. Πέρασε το καλοκαιράκι, ρε γαμώτο. Ούτε το κατάλαβα. Τι έκανες στον ελεύθερο χρόνο σου; Ηλιοθεραπεία, ε; Χαχα, κι εγώ ρε συ, ήρθαν και επισκέψεις κάποια ξαδέρφια μου, δεν αντεχόταν η κατάσταση μιλάμε, όλο θέλανε να βλέπουνε ταινίες, να μιλάνε για τα μυθιστορήματα που φέρανε μαζί τους να διαβάσουν, ακούγανε μουσική και συζητάγανε για τους δίσκους και τη δισκογραφία του κάθε συγκροτήματος, δεν μπορούσα να τους παρακολουθήσω, ρε συ, αφού ξέρεις, τα βαριέμαι όλα αυτά, άντε να δω καμιά κωμωδία το πολύ-πολύ, μη μου βάλεις προβληματισμό και δραματικά φινάλε και βαριά πράγματα, με έχει πάρει ο ύπνος στα πρώτα δέκα λεπτά. Και cinema έχω να πάω κάμποσο καιρό, τελευταία φορά ήταν τότε που πήγα αναγκαστικά γιατί είχα μπλέξει με εκείνον τον καθηγητή που ήταν λιγάκι κουλτουριάρης πανάθεμά τον. Ευτυχώς που έπαιζε ο Παπακαλιάτης στο έργο αυτό και είχε να δω κάτι ας πούμε ενδιαφέρον, γιατί από την υπόθεση δεν κατάλαβα και πολλά, χαχα, μα τι σώμα όμως αυτός ο Χριστόφορος, χαχα, ναι ξέρω ο νους μου όλο εκεί. Αυτό είναι το hobby μου εμένα παιδί μου, οι ανθρώπινες οι σχέσεις, εντάξει μ’ αρέσει και λίγο το κουτσομπολιό, δεν το κρύβω, αλλά κι αυτό με τους ανθρώπους έχει να κάνει, το έχω φιλοσοφήσει, ναι, σου λέω, μιλάς για τα λάθη που έχει κάνει ο άλλος στην προσωπική του ζωή και παίρνεις μαθήματα για το πώς θα κάνεις τα σωστά. Α, ναι. Και τα ψώνια, το shopping therapy που μ’ αρέσει να λέω. Αυτά είναι τα δικά μου ενδιαφέροντα. Λίγο πράγμα είναι όλη αυτή η συλλογή από τσάντες που έχω δημιουργήσει με τόσο κόπο; Καλύτερα είναι τα γραμματόσημα; Φτου μου, ρε!
Πω, ρε συ, βραδιάσαμε, άντε, πάμε από το σπίτι να ετοιμαστούμε, έχω κανονίσει κατάσταση απόψε, πρώτο τραπέζι πίστα σου λέω, μωρό μου, Σαββατόβραδο και θα μείνουμε μέσα; Ε, ποτέ, λέμε! Έλα, άραξε λίγο στον καναπέ, να παραγγείλουμε και τίποτα απ’ έξω να φάμε, θα ντυθώ ελαφρά, να δω αντίδραση του ντελιβερά όταν με δει ν’ ανοίγω την πόρτα, χαχα, ξέρω, δεν παίζομαι, αυτά κάνω ρε και τρελαίνω τον άλλο, ποια προσωπικότητα και μαλακίες, το θέμα είναι να ξέρεις να χειρίζεσαι ανάλογα τις καταστάσεις που σου δίνει η ζωή. Βάλε τηλεόραση να χαζέψουμε. Μα τι γίνεται, παντού το ίδιο πράγμα δείχνουν; Ρε συ, μήπως χάλασε το τηλεκοντρόλ ή η κεραία; Μα τι λες, ρε ούφο, αφού δεν βλέπεις ότι αλλάζει το σχήμα και το όνομα από το κανάλι κάθε φορά; Μιλάμε σε πειράξανε τα πολλά τα ψώνια, δεν εξηγείται αλλιώς. Ρε συ, δίκιο έχεις, μα τι συνέβη, μόνο ειδήσεις, ούτε μια σειρά, ούτε ένα τηλεmarketing να δούμε κανένα προϊόν λιγάκι διαφορετικό; Και ποιοι είναι όλοι αυτοί με τις χειροπέδες; Και που τους πηγαίνουν; Ποιοι είναι όλοι αυτοί με τις μάσκες στα πρόσωπα; Ντερέκια όμως, ε; Δυνατά αγόρια, δεν μπορείς να πεις. Α, να και ένας κυριούλης με γυαλάκια και γραβάτα. Ρε συ, για κάτσε, κάποιον μου θυμίζει αυτός. Κάτσε, κάτσε, θα το θυμηθώ, α, ναι. Αυτόν ψηφίσαμε, ρε συ! Ναι, ναι, αυτό το νέο κόμμα που σου έλεγα. Ναι, τώρα θυμάμαι. Χρυσή Αυγή. Και εσύ το ίδιο ψήφισες, ρε φιλενάδα; Γι’ αυτό σε πάω, ρε συ, γιατί έχουμε τον ίδιο τρόπο σκέψης. Περίμενε, χτυπάει κουδούνι. Ο ντελιβεράς θα είναι. Κάτσε να τον στείλω με το νέο συνολάκι που πήρα. Και ποια γόβα λες ότι θα βάλω! Ναι, ναι, σωστά μάντεψες, φιλενάδα.
Γόβα χρυσή!
(Φώτο-Εγκέφαλος γεμάτος σημειώσεις από ψώνια)

ΠΗΓΗhttp://www.katohika.gr/

Ο μοναδικός εχθρός σου

 


Μπορεί να νιώθεις παγιδευμένος από τη ζωή και τις συνθήκες της ζωής σου. Βαθιά όμως μέσα σου γνωρίζεις τι είναι αυτό που αποφεύγεις να δεις όταν χρησιμοποιείς τις εξωτερικές συνθήκες ως δικαιολογία για την κατάσταση που βρίσκεσαι: ο εαυτός σου, αυτό που πραγματικά είσαι και αυτό που θεωρείς ότι είναι πραγματικό και αληθινό για σένα. Για να δεις αυτό που χρόνια αποφεύγεις θα πρέπει εσύ να επιλέξεις να το δεις και τότε η αλήθεια θα σε ελευθερώσει.

Το μόνο πραγματικό εμπόδιο, το μόνο πράγμα που δε σ’ αφήνει να αλλάξεις, που σ’ εμποδίζει να προχωρήσεις, που σε κρατάει δέσμιο, είσαι εσύ, είναι οι δικές σου σκέψεις, είναι οι δικές σου λανθασμένες πεποιθήσεις. Ο μοναδικός αληθινός εχθρός σου βρίσκεται τόσο κοντά σου! - Ο ΕΑΥΤΟΣ ΣΟΥ! Κι έρχεται μετά από ατέρμονες προσπάθειες μια στιγμή διαύγειας στη ζωή σου, που η πρεσβυωπία σου μηδενίζει, που η όρασή σου έστω προσωρινά καθαρίζει , και τότε συνειδητοποιείς ότι δε χρειάζεται να ελευθερωθείς πια. Είσαι ελεύθερος. Ήσουν πάντα ελεύθερος. Απλώς οφείλεις τώρα να αρχίσεις να ζεις ελεύθερα πια. Οφείλεις να βιώσεις την ελευθερία σου.

Μού 'πε ο εχθρός μου, "Αγάπα τον εχθρό σου".
Κι εγώ υπάκουσα κι αγάπησα τον εαυτό μου.

Kahlil Gibran

Πηγή: http://www.awakengr.com/2013/09/blog-post_3976.html#ixzz2gDam1WTL

Πόλυ Πάνου (1940 – 2013)

Ελληνίδα τραγουδίστρια, μία από τις σημαντικότερες φωνές του λαϊκού τραγουδιού.
Η Πολυτίμη Κολιοπάνου, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, γεννήθηκε στην Αθήνα στις 28 Οκτωβρίου 1940, αλλά μεγάλωσε στην Πάτρα. «Νονός» του καλλιτεχνικού της ονόματος ήταν ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, ο άνθρωπος που την ανακάλυψε στην Πάτρα και έμελλε να της αλλάξει τη ζωή.
Η σχέση της με το λαϊκό τραγούδι ξεκινά από τα μικράτα της. Μαθήτρια του δημοτικού ακόμη, κάνει σκασιαρχείο από το σχολείο και πηγαίνει στα Ψηλαλώνια της Πάτρας, για να ακούσει τα καινούργια τραγούδια της εποχής. Δεκάχρονη παιδούλα εντυπωσιάζει με τις φωνητικές της ικανότητες, όταν στο μαγαζί όπου εμφανιζόταν ο Σταύρος Τζουανάκος, ανεβαίνει στο πάλκο και τραγουδά τη Συλβάνα του Μανώλη Χιώτη. Αργότερα, κρυφά από τους γονείς της, συμμετέχει σ' ένα διαγωνισμό ταλέντων της πόλης, στον οποίο τραγουδά τη Μητέρα του Φώτη Πολυμέρη και διακρίνεται ανάμεσα σε 260 παιδιά, παίρνοντας το πρώτο βραβείο. Οι εφημερίδες τότε γράφουν για τη «μικρή Πατρινοπούλα, το παιδί θαύμα που πήρε το πρώτο βραβείο».
Ένα χρόνο μετά από το διαγωνισμό, βρίσκεται στην Πάτρα για εμφανίσεις ο νεαρός τότε και ταλαντούχος Γρηγόρης Μπιθικώτσης. Έψαχνε εναγωνίως για νέα τραγουδίστρια, αφού η τραγουδίστρια του συγκροτήματός του, τους είχε εγκαταλείψει. Τότε, τυχαία σ' ένα κουρείο της γειτονιάς της, έμαθε για τη μικρή Πολυτίμη με το «χρυσό λαρύγγι», όπως την αποκαλούσε και ο ίδιος αργότερα. Τη βρήκε, την άκουσε να τραγουδά τα «βαριά» του Τζουανάκου και τα «ελαφρά» του Πολυμέρη και αμέσως της ζήτησε να τον ακολουθήσει.

Η Πόλυ Πάνου με τον Γρ. Μπιθικώτση

Ταξίδεψαν μαζί στη Πάτρα, στο Αγρίνιο και μετά στην Αθήνα, στα δισκογραφικά στούντιο της Κολούμπια, πάντα με τη συνοδεία της μητέρας της και παρά την αντίθετη γνώμη του πατέρα της. Οι άνθρωποι της δισκογραφικής εταιρείας εντυπωσιάστηκαν από τη σπάνια φωνή της κι ένας από τους παραγωγούς αναφώνησε: «Γρηγόρη μου, μού ‘φερες μια Βέμπο του λαϊκού τραγουδιού!».Το πρώτο τραγούδι που ηχογράφησε, το έγραψε ο Μπιθικώτσης και είχε τίτλο Πήρα τη στράτα την κακιά (1952). Ακολούθησε το Να πας να πεις της μάνας μου (1956) του Γιώργου Ζαμπέτα. Η σημαντική αυτή ερμηνεύτρια τραγούδησε πολλά από τα καινούργια τραγούδια όλων των κορυφαίων λαϊκών συνθετών της δεκαετίας του '50. Ο Βασίλης Τσιτσάνης, ο Απόστολος Καλδάρας, ο Γιώργος Μητσάκης, ο Θόδωρος Δερβενιώτης και ο Μπάμπης Μπακάλης θα της γράψουν τα καινούργια τραγούδια, με τα οποία θα αναδειχτεί στη δισκογραφία και στο πάλκο.
Πολλά απ’ αυτά θ’ αντέξουν να τραγουδιούνται μέχρι και σήμερα, όπως τα Μες στην πολλή σκοτούρα μου, Τα λιμάνια και Παίξε Χρήστο το μπουζούκι του Βασίλη Τσιτσάνη, Φέρτε μια κούπα με κρασί, Ό,τι βρέξει ας κατεβάσει, Άσε πρώτα να ξεχάσω και Τα αδέλφια δε χωρίζουνε του Απόστολου Καλδάρα, Σβήσε το φως να κοιμηθούμε του Γιάννη Παπαϊωάννου, Πάρε το δαχτυλίδι μου και Καυγαδάκι του Γιώργου Μητσάκη, Άλλα μου λεν τα μάτια σου και Ένα σφάλμα έκανα του Θόδωρου Δερβενιώτη, Εσένα δε σου άξιζε αγάπη του Γιάννη Καραμπεσίνη.
Η Πόλυ Πάνου ήταν η πρώτη που τραγούδησε τα Παιδιά του Πειραιά, που αργότερα έγινε μεγάλη επιτυχία και ήταν ο ίδιος ο Χατζιδάκις που την κάλεσε στο τηλέφωνο και της είπε: «Έχω, Πόλυ, γραμμένο ένα τραγούδι για σένα». Από το 1966 έως το 1972 ασχολήθηκε και επιχειρηματικά με τη δισκογραφία, δημιουργώντας με τον Πάνο Γαβαλά την εταιρεία Βεντέτα.
Η Πόλυ Πάνου έφυγε από τη ζωή στις 27 Σεπτεμβρίου 2013, σε ηλικία 72 ετών. Το τελευταίο διάστημα της ζωής της αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας, λόγω της χρόνιας αποφρακτικής πνευμονοπάθειας από την οποία έπασχε και νοσηλευόταν σε νοσοκομείο της Αθήνας.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.sansimera.gr/biographies/700#ixzz2gDWGQ2FC

Πόλυ Πάνου (1940 – 2013): Ελληνίδα τραγουδίστρια, μία από τις σημαντικότερες φωνές του λαϊκού τραγουδιού.

Σε Άλλους Δρόμους - Δυτικές Συνοικίες

Γεννήθηκα στην άκρη αυτού του κόσμου
στα μέρη που γεννιούνται οι σκιές,
μακριά απ' τις κεντρικές τις συνοικίες
εκεί που δεν θα βρεις αυτό που θες.

Θα δεις όμως γραμμένο το όνομά μου
στις πιο κρυφές αγάπες και πληγές
πουλήσαν τη ψυχή μου κάποιο βράδυ
στις άγονες ψυχρές χωματερές.

Κι έβαλα φωτιές στις αγάπες και τους νόμους
και τώρα αν με θες να με ψάξεις
σ' άλλους δρόμους, σ' άλλους δρόμους.

Ουρλιάζουνε βιβλία εφημερίδες
και άσημοι πεθαίνουν ποιητές
πως μπόρεσες να πεις πως δεν τους είδες
και κράτησες τις πόρτες σου κλειστές.

Περπάτησα για ακόμα ένα βράδυ
στα μέρη που γεννιούνται οι σκιές,
με κέρασαν συμπόνοια δυο ζητιάνοι,
μ' αγκάλιασαν του δρόμου οι καλλονές.

Κι έβαλα φωτιές στις αγάπες και τους νόμους
και τώρα αν με θες να με ψάξεις
σ' άλλους δρόμους, σ' άλλους δρόμους.

Στα μάτια μου πλανιέται η αδικία
και παίζουν με το θάνατο οι μορφές
αν έχεις πάει θα δεις μια κοινωνία
που σέρνεται απ' τις κατραπακιές.

Κι έβαλα φωτιές στις αγάπες και τους νόμους
και τώρα αν με θες να με ψάξεις
σ' άλλους δρόμους, σ' άλλους δρόμους,
σ' άλλους δρόμους, σ' άλλους δρόμους, σ' άλλους δρόμους.

Κοιμήθηκα και χθες κάτω στο χώμα
ξενοδοχείο τα αστέρια εκεί ψηλά
και εσύ που δεν κατάλαβες ακόμα
τα μάτια σου κρατάς πάντα κλειστά.

Απο τα λερωμένα τα λιγότερο βρώμικα

 Όταν βρεθείς να μην έχεις τίποτα να φορέσεις θα βγεις και γυμνός. Η ελληνική πολιτική σκηνή φορά τα τελευταία 40 χρόνια τα ιδία ρούχα αλλάζοντας, ή σωστότερα μεταλλάσσοντας, μόνο πρόσωπα.

Σάπισαν τα κουστούμια και οι γραβάτες να κρέμονται στα ίδια σβέρκα! Μα και αυτά τα νεοτέρα πρόσωπα, πέφτοντας στην "λούμπα", δοκιμάζουν εάν χωρούν στα πολυφορεμένα ρούχα. Είναι η στιγμή που θα πρέπει να κατανοήσουμε σαν κοινωνία ότι τερματίσαμε! Δεν είναι επιλογή "από τα λερωμένα να επιλέξουμε τα λιγότερο βρώμικα", δεν είναι επιλογή η επανάληψη της ιστορίας και μάλιστα με τον χειρότερο τρόπο.

Η επανάληψη είναι "μοτέρ μαθήσεως" προς αποφυγήν των ιδίων λαθών. Τα τελευταία χρόνια παριστάνουμε τα άλογα που σαδιστικά βασανίζονται από τους δυτικοευρωπαίους ιππείς, ομολογουμένως με μεγάλη συναισθηματική επιτυχία, αλλά με κανένα ουσιαστικό αποτελέσμα, αφού κάθε μήνα μας ραπίζουν πιο δυνατά. Αντί να αποδεχτούμε την μοίρα όπως διαπράτταμε καθ' όλη την ιστορία μας, περιμένοντας το "μαγικό χέρι" να απλωθεί προς συνδρομή της Χώρας, περνώντας τις ώρες μας κακομοιριάζοντας μπροστά σε κουτιά τηλεοράσεων, ας ανοίξουμε διάπλατα τους πνευματικούς μας ορίζοντες, ας ελευθερώσουμε την σκέψη μας προκειμένου να βρούμε το μέσο εκείνο που θα επιτρέψει σε νέους ανθρώπους με υγιείς ιδέες να ασχοληθούν με τα πολιτικά αξιώματα. Σε νέους ανθρώπους, όχι θαυματοποιούς, γιατί αυτά που ζητάμε τώρα είναι θαύματα, άνετα θα συγκαταλέγονταν σε αίτηση άφεσης αμαρτιών. Με ιδρώτα, πόνο και μεράκι κτίζονται από καλύβια μέχρι χώρες ολόκληρες ελεύθερες από τεχνητές ανάγκες, χρέη και υπέρμετρο καταναλωτισμό.

Πηγή: Απο τα λερωμένα τα λιγότερο βρώμικα - RAMNOUSIA

Ο αλυσοδεμένος ελέφαντας

“Οταν ήμουν μικρός μου άρεσε πολύ το τσίρκο, και στο τσίρκο μου άρεσαν πιο πολύ τα ζώα. Μου έκανε τρομερή εντύπωση ο ελέφαντας που, όπως έμαθα αργότερα, είναι το αγαπημένο ζώο όλων των παιδιών. Στην παράσταση, το θεόρατο ζώο έκανε επίδειξη του τεράστιου βάρους του, του όγκου και της δύναμής του…
Όμως, μετά την παράσταση και λίγο προτού επιστρέψει στη σκηνή, ο ελέφαντας στεκόταν δεμένος συνεχώς σ΄ ένα μικρό ξύλο μπηγμένο στο έδαφος. Μια αλυσίδα κρατούσε φυλακισμένα τα πόδια του.
Ωστόσο, το ξύλο ήταν αληθινά μικροσκοπικό κι έμπαινε σε ελάχιστο βάθος μέσα στο έδαφος. Μολονότι η αλυσίδα ήταν χοντρή και ισχυρή, μου φαινόταν ολοφάνερο ότι ένα ζώο που μπορούσε να ξεριζώνει δέντρα με τη δύναμη του, θα μπορούσε εύκολα να λυθεί και να φύγει.
Το θεωρούσα αληθινό μυστήριο.Μα τι τον κρατάει;Γιατί δεν το σκάει;
Όταν ήμουν πέντε ή έξι ετών πίστευα ακόμα στη σοφία των μεγάλων. Ρώτησα τότε κάποιον δάσκαλο ,τον πατέρα μου ή ένα θείο μου, για το μυστήριο του ελέφαντα. Κάποιος μου εξήγησε ότι ο ελέφαντας είναι δαμασμένος.
Έκανα τότε την προφανή ερώτηση: “Κι αφού είναι δαμασμένος, γιατί τον αλυσοδένουν;”
Δε θυμάμαι να πήρα κάποια ικανοποιητική απάντηση. Με τον καιρό, ξέχασα το μυστήριο του ελέφαντα με το παλούκι, και το θυμόμουν μόνο όταν βρισκόμουν με κάποιους που είχαν αναρωτηθεί κάποτε πάνω στο ίδιο θέμα.
Πριν από μερικά χρόνια ανακάλυψα-ευτυχώς για μένα- ότι κάποιος είχε αρκετή σοφία ώστε ν΄ ανακαλύψει την απάντηση.
Ο ελέφαντας του τσίρκου δεν το σκάει, επειδή τον έδεναν σ΄ένα παρόμοιο παλούκι από τότε που ήταν πολύ, πολύ μικρός. Έκλεισα τα μάτια και φαντάστηκα τον νεογέννητο ανυπεράσπιστο ελέφαντα δεμένο στο παλούκι. Είμαι βέβαιος ότι τότε το ελεφαντάκι είχε σπρώξει, τραβήξει και ιδρώσει πασχίζοντας να λευτερωθεί. Μα, παρ΄ όλες τις προσπάθειές του, δεν τα είχε καταφέρει, γιατί το παλούκι ήταν πολύ γερό για τις δυνάμεις του. Φαντάστηκα ότι θα κοιμόταν εξαντλημένο και την επόμενη μέρα θα προσπαθούσε ξανά, και τη μεθεπόμενη το ίδιο… Ώσπου μια μέρα, μια φρικτή μέρα για την ιστορία του, το ζώο θα παραδεχόταν την αδυναμία του και θα υποτασσόταν στη μοίρα του.
Αυτός ο πανίσχυρος και θεόρατος ελέφαντας που βλέπουμε στο τσίρκο δεν το σκάει γιατί νομίζει ότι δεν μπορεί, ο δυστυχής. Η ανάμνηση της αδυναμίας που ένιωσε λίγο μετά τη γέννησή του είναι χαραγμένη στη μνήμη του.
Και το χειρότερο είναι ότι ποτέ δεν αμφισβήτησε σοβαρά αυτή την ανάμνηση. Ποτέ μα ποτέ δεν ξαναπροσπάθησε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του.
Όλοι είμαστε λίγο- πολύ σαν τον τον ελέφαντα του τσίρκου. Περιδιαβαίνουμε τον κόσμο δεμένοι σε εκατοντάδες παλούκια που μας στερούν την ελευθερία. Ζούμε πιστεύοντας ότι “δεν μπορούμε” να κάνουμε ενα σωρό πράγματα, απλώς επειδή μια φορά, πριν από πολύ καιρό, όταν είμαστε μικροί, προσπαθήσαμε και δεν τα καταφέραμε.
Πάθαμε τότε το ίδιο με τον ελέφαντα. Χαράξαμε στη μνήμη μας αυτό το μήνυμα: “Δεν μπορώ, δεν μπορώ και ποτέ δε θα μπορέσω.”
“Αυτό σου συμβαίνει. Ζεις μέσα στα όρια της ανάμνησης ενός ανθρώπου που δεν υπάρχει πια, εκείνου που δεν τα κατάφερε.
Ο μοναδικός τρόπος να μάθεις εάν μπορείς, είναι να προσπαθήσεις πάλι με όλη σου την ψυχή…! “
«Ο αλυσοδεμένος ελέφαντας», Jorge Bucay 
πηγή http://ithaque.gr/

Αυτό το σπίτι είναι δικό μας

Θέλαμε για χρόνια να έρθουμε και να μείνουμε μόνιμα στην Ελλάδα. Κάθε φορά που επισκεπτόμασταν αυτόν τον ευλογημένο τόπο για διακοπές, γινόταν όνειρό μας να βρούμε ένα σπίτι όμορφο, κοντά στη θάλασσα, για να περάσουμε σε τούτη την πανέμορφη χώρα το υπόλοιπο της ζωής μας. Να έρχονται και οι καλοί μας φίλοι τακτικά να μας βλέπουν και να απολαμβάνουμε όλοι μαζί την ατέλειωτη μαγεία του ελληνικού τοπίου. Συνεχώς το μελετούσαμε αλλά, λίγο οι υψηλές τιμές, λίγο το ότι δεν βρίσκαμε το κατάλληλο σπίτι, το όνειρό μας έπαιρνε συνεχώς αναβολή. Μέχρι που παρουσιάστηκε αυτή η μεγάλη ευκαιρία με τους πλειστηριασμούς. Τώρα πια είχαμε τη δυνατότητα να διαλέξουμε ανάμεσα σε δεκάδες, σχεδόν εκατοντάδες, περιπτώσεις κατοικιών που βγήκαν στο σφυρί και σε πολύ ευνοϊκές προσφορές. Δεν ήταν λίγες οι φορές που η διαφορά στην τιμή ήταν εντυπωσιακή, μιλάμε για δέκα φορές κάτω. Δεν μπορούσαμε με αυτά τα δεδομένα να κλείσουμε τα μάτια και τα αυτιά μας, έπρεπε να εκμεταλλευτούμε τη στιγμή, να αρπάξουμε από τα μαλλιά αυτή τη μοναδική ευκαιρία και να αγοράσουμε το σπίτι των ονείρων μας στην Ελλάδα. Βάλαμε κάτω όλες τις λίστες, τις εφημερίδες, τις αμέτρητες αγγελίες, ήρθαμε σε επαφή με τα τόσα μεσιτικά γραφεία που είχαν ξεχυθεί στους δρόμους και πουλάγανε όσο-όσο, μιλήσαμε με κάποιους γνωστούς μας που είχαν πόστα και θέσεις υψηλές και γνωριμίες μέσα στις ελληνικές τράπεζες και που μας παρείχαν εμπεριστατωμένη καθοδήγηση για να μην ψάχνουμε στα τυφλά αλλά με σχέδιο, έτσι ώστε να βρούμε την ιδανική περίπτωση. “Τσάμπα πράμα”, όπως λένε και οι φίλοι μας οι Έλληνες.
Και, επιτέλους, βρέθηκε. Μια υπέροχη μονοκατοικία, στην πανέμορφη ελληνική εξοχή, λίγα μέτρα μόλις από το βουνό και από τη θάλασσα μαζί. Με αυλή μεγάλη, με κήπο που μέσα του μπορούσες να δεις άνθη ζωηρά, λες και φυτεύτηκαν προχτές. Πιο κάτω, μια αποθηκούλα δίπλα σε μια μικρή αυτοσχέδια παιδική χαρά, φτιαγμένη από ξύλο και με πολλές μικρές λεπτομέρειες που φανέρωναν την πολλή αγάπη εκείνου που την έφτιαξε. Την αγάπη την έβρισκες σε πολλά διάσκορπα σημεία αυτού του σπιτιού. Σαν το οξυγόνο, σαν τον ήλιο που διαπερνούσε τα παράθυρα κάθε πρωί, η αγάπη εξαπλωνόταν στην ατμόσφαιρα και δεν ήταν λίγες οι φορές που έλεγες ότι πήγαινε και καθόταν μέσα στην καρδιά σου. Μπαίνοντας στον εσωτερικό χώρο, τα έπιπλα ήταν ακόμα όλα στη θέση τους, μαζί και τα καλύμματα, τα τραπεζομάντιλα, μέχρι και χειρόγραφες σημειώσεις βρήκαμε να κρέμονται από χρωματιστά μαγνητάκια πάνω στο ψυγείο που ήταν και αυτό ακούνητο, αν και με άδειο το περιεχόμενό του. Στον πάνω όροφο, καθώς ανέβαινες τη στριφογυριστή τη σκάλα, προσπερνούσες τις κορνίζες που και αυτές είχαν ξεμείνει εκεί με τις φωτογραφίες που έδειχναν παππούδες και γιαγιάδες και παιδιά που αργότερα είχανε μεγαλώσει σε άλλες φωτογραφίες, ακόμα και αυτό το ίδιο το σπίτι έβλεπες όπως μεγάλωνε με το πέρασμα του χρόνου, μέχρι να γίνει αυτό που είναι σήμερα. Μετά έφτανες στα παιδικά δωμάτια και σκόνταφτες πάνω σε αναποδογυρισμένα πολύχρωμα ποδήλατα με τις ρόδες τους που ακόμα κυλούσαν στον αέρα. Και πιο ‘κει, η κρεβατοκάμαρα με τον μεγάλο καθρέφτη απέναντι να έχει επάνω του τις πιο συχνές ελληνικές λέξεις γραμμένες με κραγιόν. “Σ’ αγαπώ-Καλημέρα”.
Αργότερα, μάθαμε ότι στο σπίτι αυτό πριν από εμάς έμενε μια τετραμελής οικογένεια, η μάνα, ο πατέρας με τα δυο τους ανήλικα παιδιά. Ότι πριν από αυτούς, είχαν έρθει πρώτοι και είχαν χτίσει εκεί την πρώτη καλύβα οι παππούδες τους, οι προηγούμενες δηλαδή γενιές, πριν από πολλές δεκαετίες, όταν ακόμα εδώ δεν υπήρχε τίποτα, παρά μόνο βράχια και άμμος. Ότι σε εκείνη τη μικρή την καλύβα γεννήθηκαν παιδιά πολλά και μεγάλωσαν ολόκληρες οικογένειες και ότι για χρόνια κοιμόντουσαν όλοι κάτω στο πάτωμα. Ότι μαγείρευαν φαγητό για δέκα ανθρώπους σε ένα και μόνο τσουκάλι παλιό, το οποίο βρήκαμε κι εμείς κάποια στιγμή στην αποθήκη. Ότι ρεύμα δεν είχαν τότε και νερό φέρνανε από ένα πηγάδι που ακόμα και σήμερα υπάρχει στην πίσω πλευρά του κήπου. Ότι δουλέψανε όλες αυτές οι γενιές και η καθεμιά κουράστηκε και προσπάθησε και έβαλε το δικό της λιθαράκι μέσα στους τοίχους και παρέδιδε το σπίτι όλο και μεγαλύτερο στους επόμενους. Ότι τελευταία ο πατέρας έμεινε ξαφνικά άνεργος και δυσκολευόταν πολύ να ξεπληρώσει τα δάνεια που είχε πάρει. Ότι το ένα το παιδάκι τους έπεσε με το ποδήλατο και χτύπησε σοβαρά και έπρεπε να κάνει πολλές εξειδικευμένες και ακριβές εξετάσεις και ταξιδεύανε συνέχεια σε νοσοκομεία στο εξωτερικό, μέχρι και οι γείτονες, λέει, μαζέψανε λεφτά για να βοηθήσουν, γιατί ήξεραν ότι η οικογένεια πλέον τα βγάζει δύσκολα και ήταν κρίμα και για το παιδάκι. Ότι τελικά έμεινε παράλυτο και ότι όσο κι αν προσπάθησαν όλοι μαζί, τα χρέη ήταν υπέρογκα και η οικογένεια παράλυσε και στο τέλος η τράπεζα έβαλε υποθήκη το σπίτι κι ένα σούρουπο τους πέταξε στα βιαστικά έξω. Και τους πήρε μέχρι και το αναπηρικό το καροτσάκι.
Όπως οι μέρες και οι νύχτες περνούσαν, ανακαλύπταμε ολοένα και περισσότερα στοιχεία για αυτό το σπίτι. Καμιά φορά πάλι, ήταν λες και το σπίτι αποκτούσε στόμα και μιλούσε το ίδιο σε εμάς. Τα πρώτα κρύα βράδια του χειμώνα, την ώρα που άκουγες τον άνεμο να ψιθυρίζει και να κάνει ήχους περίεργους, έπαιρνες όρκο ότι ανθρώπινες φωνές εξαπλώνονταν μέσα στους διαδρόμους, φωνές που δεν καταλάβαινες τι έλεγαν, άλλοτε μοιάζανε με τραγουδάκια παιδικά άλλοτε γινόντουσαν άναρθρες, υπόκωφες κραυγές, που πάντα όμως, ένα περίεργο πράγμα, σταμάταγαν αμέσως μόλις κόπαζε ο άνεμος, λες και υπήρχαν και δεν υπήρχαν, λες και ήταν τα λόγια του αέρα. Ήταν δύσκολο να καταφέρεις να αποκοιμηθείς με όλα αυτά, δεν σ’ αφήνανε και τα ξύλινα πατώματα που τρίζανε και σταματούσαν πάλι, νόμιζες ότι κάποιος περπατούσε μέσα στα σκοτάδια και έκανε διαρκώς ποδοβολητά και θόρυβο. Όταν πάλι κατάφερνες να σε πάρει ο ύπνος, ήταν ακόμα δυσκολότερο. Βλέπαμε δεκάδες όνειρα, τόσα πολλά που στο τέλος μπερδευόμασταν και αναρωτιόμασταν πως είναι δυνατόν να ονειρευόμαστε συνεχώς πρόσωπα άγνωστα, μορφές που ποτέ μας δεν γνωρίσαμε, ιστορίες και περιστατικά που συνέβαιναν μόνο μέσα σ’ αυτό το σπίτι, από τότε που εδώ υπήρχε μόνο μια καλύβα, όνειρα συναισθηματικά, από εκείνα που σου ζεσταίνουν το στομάχι και κλαις στον ύπνο σου και ξυπνάς το πρωί με βρεγμένο το μαξιλάρι, γιατί έκλαιγες στ’ αλήθεια. Όνειρα γεμάτα γέρους και γριές και φως και σκοτάδι εναλλασσόμενο και ανάσες δίπλα στο αυτί σου και δάκτυλα που σου χαϊδεύουνε το λαιμό και που μετά σε σφίγγουνε και πνίγεσαι και πετάγεσαι σαν μικρό παιδάκι τρομαγμένο. Μαμά, μαμά! Φοβάμαι.
Ειδικά για τα παιδιά η κατάσταση έγινε ακόμα πιο περίπλοκη με όλα αυτά τα ανεξήγητα φαινόμενα. Ένα βράδυ η μικρή μας η κόρη άρχιζε να φωνάζει και να τρέχει πάνω κάτω και εμείς πανικόβλητοι δεν πιστεύαμε στα μάτια μας όταν την αντικρίσαμε να γδέρνει με τα χέρια της τον τοίχο και να ματώνει και να σχηματίζει με τους ματωμένους της καρπούς σύμβολα και αριθμούς χωρίς σταματημό λες και δεν έλεγχε η ίδια το σώμα της, λες και είχε γίνει μια μαριονιέτα στα χέρια κάποιου άλλου που χρησιμοποιούσε την κόρη μας για κόκκινο μολύβι. Εντάξει, ξέραμε ότι τα παιδιά δεν ήταν τόσο ενθουσιασμένα με τον ερχομό μας εδώ κι έτσι αρχικά το αποδώσαμε στην απότομη αλλαγή περιβάλλοντος, ότι ίσως όλα αυτά να ήταν ακραίες παιδικές αντιδράσεις που και εμείς ως προστατευτικοί γονείς είχαμε πιθανότατα διογκώσει κάπως σε σχέση με το πώς συνέβαιναν στην πραγματικότητα. Ειδικά αυτό ίσχυε για το γιο μας που από την πρώτη στιγμή που γεννήθηκε ήταν υπερκινητικός και δραστήριος και που πάντα εξαφανιζόταν και χανόταν με το παραμικρό. Όπως εκείνο το απόγευμα που δεν μπορούσαμε να τον βρούμε πουθενά και τον ψάχναμε και φωνάζαμε το όνομά του με τις ώρες. Το μόνο στοιχείο που είχαμε ήταν ότι έλειπε εκείνο το ποδήλατο που είχαμε βρει στο παιδικό δωμάτιο όταν ήρθαμε για πρώτη φορά εδώ και με το οποίο θα μπορούσε να έχει καταλήξει χιλιόμετρα μακριά. Η ώρα περνούσε. Κόντευε σούρουπο. Πήγαμε και πίσω από το σπίτι. Το ποδήλατο έστεκε αναποδογυρισμένο με τις ρόδες να κυλάνε. Το πηγάδι! Το παιδί μου! Σκύβουμε. Δεν μπορεί να κουνήσει τα πόδια του. Βουλιάζει. Το νερό φτιάχνει με τις ανάσες του γράμματα. Γράμματα ελληνικά.
Φ Υ Γ Ε Τ Ε
πηγή  http://kakoskeimena.net/

Ας Μιλήσουμε Επιτέλους: Επιλέγω να παραμείνω άνθρωπος...

Επιλέγω να παραμείνω άνθρωπος...

Είναι όλοι τους συνένοχοι. Η κυβερνητική βία, η κρατική τρομοκρατία, είναι οι ένοχοι που κρύβονται και σιωπούν στα όσα συμβαίνουν σήμερα. Και επιπλέον θέλουν να στρέψουν την οργή που έχουμε εναντίον συμπατριωτών μας. 

Έτσι δεν θα ασχοληθεί κανένας μαζί τους, τώρα που μοιράζουν τα "καλά κομμάτια" που θέλουν οι επικυρίαρχοι της χώρας, δηλαδή τα αφεντικά τους.

Πριν δύο ημέρες στην πόλη μου, σε μία "εκδήλωση" αναρχο-αυτόνομων από καθαρή τύχη δεν πήρε φωτιά μία κοπέλα, από μολότωφ που πέταξαν προς τους περαστικούς οι "καλοπλυμμένοι εγκέφαλοι". Εάν συνέβαινε κάτι ανεπανόρθωτο, ποια θα ήταν σήμερα η συζήτηση;

Οι άνθρωποι γινήκαμε πιόνια που μας κινούν δυνάμεις σκοτεινές. Και πρέπει αυτό να το συνειδητοποιήσουμε πριν να περάσουμε σε πράξεις για τις οποίες θα μετανιώσουμε πικρά.

Προσωπικά, προτιμώ τη σύνεση, επειδή το σκηνικό το διάλεξαν αυτοί που μας εκτελούν, τον χρόνο τον επέλεξαν τα ίδια βδελύγματα που παριστάνουν τους "ταγούς", τους "δικαστές" τους έχουν πάντα έτοιμους για να μας δικάσουν όλους...

Πολύ φοβάμαι πως είμαστε στην πρώτη πράξη ενός δράματος που η πατρίδα μας έχει ξαναπεράσει και που αποτελεί μία μαύρη σελίδα στην ελληνική ιστορία.

Οι ένοχοι τρίβουν σήμερα τα χέρια τους γεμάτοι ικανοποίηση, επειδή όλα δείχνουν να πηγαίνουν σύμφωνα με το σχέδιό τους.

Και το σχέδιό τους είναι να μας καταστρέψουν, με κάθε τρόπο, με κάθε μέσο...

Να μας καταστρέψουν με τέτοιο τρόπο που να χρειαστούμε δεκαετίες ολόκληρες για να συνέλθουμε.

Και αν αυτό συμβεί, τότε θα δούμε πως δεν μας έμεινε τίποτε άλλο πέρα από τη ντροπή...

Λυπάμαι με όλα όσα συμβαίνουν, αλλά περισσότερο λυπάμαι που διαπιστώνω πως το θυμικό μας είναι ισχυρότερο της λογικής μας και κάποιοι χειρίζονται και τα δύο με μεγάλη δεξιοτεχνία, κάνοντάς μας -κυριολεκτικά- δικές τους μαριονέτες, πιόνια άβουλα στα σχέδιά τους, έτοιμους να κατασπαράξουμε εκείνον ή εκείνους που μας δείχνει το δάχτυλο του ηθικού αυτουργού, του εξουσιαστή εκείνου που ενώ μας σκοτώνει εμείς γινόμαστε οι πιό ένθερμοι οπαδοί του...

Πρόσχαροι οι δήμιοί μας, άνοιξαν την πόρτα που θα μας οδηγήσει στον όλεθρο. 
Κανείς δεν πρέπει να γελαστεί και να την περάσει. Αυτή η πόρτα δεν έχει γυρισμό...

Δεν μπορώ να ακολουθήσω δρόμους που η συνείδησή μου δεν μου επιτρέπει.

Δεν μπορώ να ακολουθήσω δρόμους που ξέρω ότι θα με καταστρέψουν.

Δεν μπορώ να ακολουθήσω δρόμους που πάντοτε τους απέφευγα, επειδή ήξερα την δολιότητα του δημιουργού τους.

Θα μείνω μόνος σε μιά γραμμή και θα ελπίζω πως θα έρθει και κάποιος ακόμη... κι ύστερα κι άλλος, κι άλλος, κι άλλος. Μέχρι να γίνουμε πολλοί, μέχρι να γίνουμε τόσοι που δεν θα μπορούν να μας αγνοήσουν και θα στραφούν να μας αντιμετωπίσουν.

Και τότε θα χάσουν, επειδή δεν θα είμαστε πιόνια, δεν θα είμαστε αγριεμένη αγέλη. Αλλά θα είμαστε ανθρωποι με σεβασμό σε όσους στέκονται δίπλα μας ή απέναντί μας...

Προτιμώ να μείνω άνθρωπος, παρά να γίνω χρήσιμο εργαλείο στα χέρια του δήμιου που προσδοκά να με αφανίσει...

Κωνσταντίνος

Πηγή: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους

Το καλοκαίρι έφυγε, το τρένο... έρχεται

Το καλοκαίρι και η επίπλαστη ευδαιμονία του έφυγε. Ακολουθεί ο χειμώνας και μία πρωτοφανής κλιμάκωση που μας θέλει στην απόλυτη ένδεια, στο τελευταίο σκαλοπάτι πριν την αποκτήνωση. Το σύστημα βρυχάται και ετοιμάζει τους παράπλευρους παρακρατικούς του μηχανισμούς.

Η νέα χρονιά θα δείξει το πραγματικό πρόσωπο των κτηνανθρώπων που ανέλαβαν την ολοκληρωτική ισοπέδωση της χώρας και την παράδοσή μας στις ορέξεις - διαθέσεις μηχανισμών και συμφερόντων που κινούνται ενάντια σε κάθε λογική, ηθική και που κατά σύστημα παραβιάζουν διεθνείς κανόνες, συνθήκες και δίκαιο.

Το πείραμα που άρχισε σε αυτή την μικρή χώρα θα τελειώσει με θόρυβο και με παραδειγματικό τρόπο για όποιον τολμήσει να σταθεί ενάντια στους σχεδιασμούς των πραγματικών "αφεντικών".

Είτε θέλουμε να το καταλάβουμε, είτε όχι, είμαστε οι πρώτοι και οι κατ' εξοχήν υπεύθυνοι για τα όσα θα μετακυληθούν από την Ελλάδα σε ολόκληρο τον πλανήτη. Είτε εδώ θα αρχίσει η Νέα Εποχή είτε εδώ θα τερματιστεί η απόπειρα υλοποίησής της. Ο "τυχαίος παράγοντας" υφίσταται, όμως οι πιονιέροι των διεθνών κορακιών σύντομα θα βγάλουν νέα όπλα κατά των πολιτών της Ελλάδας.

Για όσους ελπίζουν πως το φως στο βάθος του τούνελ είναι η έξοδος, λυπάμαι πολύ αλλά θέλω να τους ενημερώσω πως είναι το τρένο που έρχεται ταχύτατα για να μας κομματιάσει. Είτε πηδάμε στην άκρη με κίνδυνο να τραυματιστουμε αλλά να παραμείνουμε ζωντανοί είτε μένουμε ακίνητοι για να αντιμετωπίσουμε τον όλεθρο που θα μας "τελειώσει" οριστικά. 

Το σχέδιο είναι δικό τους. Η απόφαση για το τι θα συμβεί είναι δική μας και όχι δική τους...

Οι ίδιοι γνωρίζουν την σπουδαιότητα της επιβολής του στην χώρα αυτή και καταβάλουν κάθε προσπάθεια να μην αντιληφθούν οι Έλληνες πως εκείνοι που τους κήρυξαν τον πόλεμο δεν είναι ανίκητοι. Η ήττα τους κρέμεται από μία και μόνη λέξη: Ενότητα.

Αν ομονοήσουμε, αν σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλο και αποφασισμένοι σταθούμε ενωμένοι απέναντί τους, δεν έχουν καμία ελπίδα να νικήσουν αυτόν τον τόσο παράξενο λαό.

Το μοναδικό ζητούμενο είναι πότε εμείς οι Έλληνες θα καταλάβουμε τη δύναμή μας και πότε θα πάρουμε την απόφαση να τελειώνουμε με όλους εκείνους που μας θέλουν δούλους τους.

Γεωργίου Μιχαήλ

Πηγή: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους

Δεν θέλω να σας μοιάσω

Δεν θέλω να σας μοιάσω.

Μην μου μιλάτε για κοινωνία όταν είστε μόνο ζώα με κανιβαλικά ένστικτα.

Μην μου μιλάτε για δικαιοσύνη όταν ξέρετε μόνο κερδίζετε.

Μην μου μιλάτε για ελευθερία όταν έτσι βαφτίζετε το συμφέρον σας.

Μην μου μιλάτε για αγάπη όταν την δίνετε με ανταλλάγματα.

Μην μου μιλάτε για ανθρώπους όταν ξέρετε μόνο να σκύβετε.

Δεν θέλω να σας μοιάσω.

Σας χαρίζω τα λεφτά σας, το φόβο σας, την απανθρωπιά σας, το μίσος σας, το φθόνο σας.

Σας χαρίζω τις ψευδαισθήσεις σας, τις ελπίδες σας, τα πιστεύω σας, τους νόμους σας.

Σας χαρίζω τις εκλογές σας, τις αλυσίδες σας και τα κελιά σας.

Σας χαρίζω τις σημαίες σας, τα λάβαρα σας, τους αρχηγούς σας.

Σας χαρίζω την ησυχία σας, την θλίψη σας και την ανυπαρξία σας.

Δεν θέλω να σας μοιάσω.

Δεν αντέχω τη βία σας, τη ψευτιά σας, τη ματαιοδοξία σας.

Δεν αντέχω τους μπάτσους σας, τους στρατούς σας, τους θεσμούς σας.

Δεν αντέχω τα κόμπλεξ σας, την ηθική σας, τη βλακεία σας.

Δεν αντέχω τις δικαιολογίες σας, τις υπεκφυγές σας, την δουλεία σας.

Δεν αντέχω την αποφορά της σαπίλας σας.

Δεν θέλω να σας μοιάσω.

Γιατί βιάζετε το μέλλον των παιδιών σας.

Γιατί διαλέξατε την υποταγή και τη ξεφτίλα.

Γιατί δεν έχετε σταλιά αξιοπρέπειας.

Γιατί σκοτώνετε τα πιο όμορφα όνειρα.

Γιατί ο έρωτας σας αγγίζει μόνο σαν εμπόρευμα.

.

Δεν θέλω με τίποτα να σας μοιάσω.

Ούτε καν στο ελάχιστο.

Methexis Erratum

Πηγή: Δεν θέλω να σας μοιάσω. - RAMNOUSIA

Εγώ είμαι η βάρκα

Ο κύριος Κόινερ διέσχιζε μια κοιλάδα, όταν έξαφνα πρόσεξε πως πατούσε στα νερά. Και τότε κατάλαβε πως η κοιλάδα του ήταν στην πραγματικότητα ένα θαλάσσιος βραχίονας, και πως πλησίαζε η ώρα της πλημμυρίδας. Σταμάτησε, λοιπόν, κοιτάζοντας γύρω του μήπως δει καμιά βάρκα, κι όσο κράτησε η ελπίδα του για τη βάρκα, δεν έκανε βήμα. Και καθώς η βάρκα δε φαινόταν πουθενά, εγκατέλειψε την πρώτη ελπίδα, κι άρχισε να ελπίζει πως το νερό δεν θα ανέβαινε άλλο. Μα όταν το νερό του έφτασε ως το σαγόνι, εγκατέλειψε κι αυτή την ελπίδα και κολύμπησε. Είχε καταλάβει, επιτέλους, πως αυτός ήταν η βάρκα.
Μπέρτολτ Μπρεχτ, Ιστορίες του κυρίου Κόινερ
πηγή  http://ithaque.gr/

You are here : Ithaque » Ανθολόγιο » Δεν Έχω Πια Χρόνο

Δεν Έχω Πια Χρόνο

  Tags: Mario de Andrade, Δεν έχω πια χρόνο  

Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ό,τι έχω ζήσει έως τώρα…
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.
Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.
Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.
Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί. Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.
Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.
Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα.
Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο… μετά βίας για την επικεφαλίδα.
Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες.
Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται…
Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα…
Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.
Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων…
Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν…
Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ’ όσες έχω ήδη φάει.
Σκοπός μου είναι να φτάσω ώς το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.
Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ…
Mario de Andrade (1893–1945)
πηγή  http://ithaque.gr/

ΕΔΩ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ

Όταν η μικρή Θεοδώρα συνάντησε τον Πάμπλο Γκαρσία

Η συγκινητική ιστορία του 11χρονου κοριτσιού που διαγνώστηκε με όγκο στο συκώτι και είχε ως όνειρο να γνωρίσει το είδωλό της, τον Πάμπλο Γκαρσία.

Ανυπολόγιστη η αξία της στιγμής που βλέπεις – ανήμπορος να το πιστέψεις – το όνειρο μιας ζωής να αποκτά μορφή, να υλοποιείται. Η μικρή Θεοδώρα κοιμόταν και ξυπνούσε με μια επιθυμία. Απλή. Να γνωρίσει το είδωλό της, τον Πάμπλο Γκαρσία και να βγει μια φωτογραφία μαζί του.

Κάτι τόσο μικρό και για κάποιους ασήμαντο, ήταν για εκείνη στην κορυφή των προτεραιοτήτων της. Κι αυτό δεν άλλαξε, όταν η ζωή του 11χρονου κοριτσιού ταρακουνήθηκε από το σοκ που προκαλεί ένα σοβαρότατο πρόβλημα υγείας. Η Θεοδώρα διαγνώστηκε με όγκο στο συκώτι και τις τελευταίες δύο εβδομάδες νοσηλεύεται στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο περιμένοντας τα αποτελέσματα των εξετάσεων που μπορεί να κρίνουν το μέλλον της.

Με την ψυχολογία στο μηδέν και την εικόνα της Τούμπας, την οποία δεν κατάφερε να επισκεφτεί, να δεσπόζει από το μπαλκόνι και να κυριαρχεί στις θολές σκέψεις της, η μικρή Θεοδώρα ένα πράγμα εξακολουθούσε να θέλει σαν τρελή. Να γνωρίσει τον Πάμπλο Γκαρσία και να βγει μια φωτογραφία μαζί του.

Η οικογένειά της απευθύνθηκε στον ΠΑΟΚ προκειμένου να πάει ο Πάμπλο Γκαρσία να δει τη μικρή, αφού το αντίθετο δεν κατέστη δυνατό. Μια τέτοια κίνηση – σύμφωνα με τους γιατρούς – θα ήταν κομβικής σημασίας για την εύθραυστη ψυχολογία της μικρής, αλλά και της μητέρας της, της Ρίας.

Ο Ουρουγουανός ποδοσφαιριστής ανταποκρίθηκε με χαρά στο αίτημα και μετά την προπόνηση της Πέμπτης (12/09) βρέθηκε στο Ιπποκράτειο  και συνάντησε τη Θεοδώρα. Τη σκηνή την περιγράφει καλύτερα η μητέρα της: «Το χαμόγελο που είδα στο παιδί μου,  αυτό που φτάνει μέχρι τ’ αυτιά κι αναρωτιέσαι «το ζω;», «είναι αλήθεια;», αυτό δεν πληρώνεται με τίποτα.  Ελαμπαν τα μάτια της. Το μόνο που θέλω είναι να βλέπω τον παιδί μου χαρούμενο, όταν είναι σε ένα περιβάλλον που απαγορεύεται να βγει ακόμα και στο διάδρομο του νοσοκομείου και πρέπει να είναι μέσα στο δωμάτιο».

Η ίδια η Θεοδώρα ήταν ακόμα ζαλισμένη από την εμπειρία της συνάντησης με το είδωλό της και δυσκολευόταν να εκφράσει τα συναισθήματά της. «Δεν ήξερα τίποτα», μας είπε και συνέχισε: «Ήταν κάτι διαφορετικό για μένα. Δεν το περίμενα. Χάρηκα πολύ γιατί από την περασμένη σεζόν ήθελα να πάω να τον δω, αλλά ήταν δύσκολο γιατί δε μένουμε στη Θεσσαλονίκη κι επειδή λόγω των δακρυγόνων μπορεί να πάθαινα κάτι. Ευχαριστώ πολύ τον Πάμπλο Γκαρσία που ήρθε εδώ και μόλις βγω από το νοσοκομείο και μπορέσω θέλω να πάω να τον δω και στο γήπεδο».

Στην ερώτηση γιατί τον Πάμπλο Γκαρσία, η Θεοδώρα απάντησε με τη χαρακτηριστική παιδική απλότητα «Μου αρέσει ο χαρακτήρας του και το πώς παίζει», ενώ… αποκάλυψε και την υπόσχεση του Ουρουγουανού ποδοσφαιριστή: «Μου είπε ότι θα πάμε μαζί στη σουίτα του ΠΑΟΚ να δούμε ένα παιχνίδι».



Το ιστορικό της λατρείας

Η μητέρα της Θεοδώρας, συγκινημένη από την ανταπόκριση του Γκαρσία στο αίτημα της οικογένειας, μας μίλησε για την περιπέτεια της μικρής και το ιστορικό της τρέλας της με τον Πάμπλο Γκαρσία.

«Είμαστε στο νοσοκομείο δύο εβδομάδες με όγκο στο συκώτι», εξήγησε και συνέχισε: «Ψάχναμε τρόπο να ανεβάσουμε την ψυχολογία της. Αυτό που βοηθούσε τη Θεοδώρα είναι πως από το μπαλκόνι φαίνεται το γήπεδο της Τούμπας. Μια Κυριακή που ήμασταν εδώ ήθελε πολύ να πάει να στον αγώνα για να δει τον Γκαρσία που είναι η αδυναμία της η μεγάλη, ωστόσο κάτι τέτοιο απαγορευόταν. Η ψυχολογία της έπεσε επειδή δεν κατάφερε να επισκεφτεί την Τούμπα, αλλά η ΠΑΕ ΠΑΟΚ έκανε το… θαύμα της και μας έφερε εδώ τον Πάμπλο Γκαρσία».

Η Ρία μοιράστηκε μαζί μας και ορισμένες οικογενειακές ιστορίες, ενδεικτικές της αδυναμίας της Θεοδώρας στον Πάμπλο Γκαρσία: «Όταν διάβασε στο διαδίκτυο ότι έφυγε ο Γκαρσία από τον ΠΑΟΚ, είχαμε ένα μεγάλο… ματς στο σπίτι. Πέταξε το ποντίκι από τα νεύρα της. «Τι έγινε;» τη ρώτησα. «Έφυγε ο Γκαρσία από τον ΠΑΟΚ κι εσύ μου είχες υποσχεθεί πως θα πάμε στο γήπεδο και θα βγω φωτογραφία μαζί του. Τώρα να μου τον φέρεις από την Ουρουγουάη να βγω φωτογραφία μαζί του. Όταν σου έλεγα να με πας στο γήπεδο, δεν με πήγαινες. Τώρα εγώ πως θα βγω φωτογραφία; Ένα πράγμα σου ζήτησα και δεν μου το έκανες». Δεν μου μιλούσε για μια εβδομάδα.

Όταν έμαθε ότι θα ξαναέρθει με έπιασε πάλι και μου είπε «τώρα θα με πας και δεν θα μου πεις ότι είναι οι αγώνες δύσκολοι. Στον πρώτο αγώνα θα με πας». Έγινε ό,τι έγινε και βρεθήκαμε στο νοσοκομείο όπου μάλωσε και με τον παιδοχειρούργο. Της είπε ότι είναι μια χαρά και δεν χρειάζεται ορό κι εκείνη του λέει «ωραία, έλα να σου δείξω στο μπαλκόνι. Βλέπεις εκείνες τις σημαίες του ΠΑΟΚ και τους προβολείς; Εκεί θέλω να πάω την Κυριακή».

«Δεν μπορείς να πας Θεοδώρα εκεί».

«Γιατί δεν μπορώ να πάω; Αφού εσύ την κατάστασή μου την έχεις γράψει περιπατητική. Εκεί έβαλες το Χ στο χαρτί. Ούτε στο κλινήρης, ούτε στο κωματώδης. Άρα μπορώ να κάνω περιπάτους. Έλα, ρε γιατρέ, δέκα βήματα είναι το γήπεδο άσε με να πάω να δω τον αγώνα».

«Όχι».

«Είσαι πολύ κακός. Έπρεπε να σου πω ότι θα πάω στα Jumbo, να μου πεις πήγαινε κι εγώ να πάω στην Τούμπα».

Ο γιατρός γέλαγε και της είπε ότι το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να κατέβει στο κυλικείο να δει τον αγώνα στην τηλεόραση και τελικά πήγαμε εκεί. Όταν η Θεοδώρα είδε ότι δεν παίζει ο Γκαρσία σηκώθηκε κι έφυγε. «Πάω στο δωμάτιο, αν τον βάλει να παίξει, πάρτε με τηλέφωνο να κατέβω», μας είπε.

Είχαμε τσακωθεί και παλιότερα όταν γίνονταν τα εγκαίνια του ΠΑΟΚ Σκύδρας Pablo Garcia. Μου είχε ζητήσει να την πάρω μαζί, αλλά επειδή ήταν αργά δεν μπόρεσα. Εγώ έβγαλα μια φωτογραφία τον Γκαρσία. Όταν γύρισα σπίτι με ρώτησε «δεν πιστεύω να έβγαλες εσύ φωτογραφία με τον Πάμπλο και να μην έβγαλα εγώ; Γιατί αν έβγαλες θα την σβήσω».
Κάποια άλλη φορά με παρακαλούσε «έλα ρε μαμά, πάρε μαζί σου στο γήπεδο. Δεν είναι ανάγκη ν’ αργήσουμε. Πήγαινέ με τέσσερις ώρες πριν, να περιμένω το πούλμαν να έρθει, να βγάλω φωτογραφία μαζί του και μετά φεύγω».

Τώρα που η Θεοδώρα γνώρισε τον Πάμπλο Γκαρσία κι έβγαλε και φωτογραφία μαζί του, το επόμενο, το σημαντικό στάδιο είναι να γίνει καλά στην υγεία της και να έρχεται στην Τούμπα όποτε θέλει. Ο ΠΑΟΚ εύχεται ό,τι καλύτερο στην άδικη αυτή περιπέτεια ενός μικρού κοριτσιού και την περιμένει να τη φιλοξενήσει στο γήπεδο της Τούμπας.


  πηγή www.paokfc.gr

Θα ‘πρεπε

Αχ, όλοι οι άνθρωποι που κάθονται και κοιτάζουν τη θάλασσα. Τρεις σε αυτή την παραλία, πιο πέρα κι άλλοι, σε όλες τις παραλίες του κόσμου κάθονται άνθρωποι και κοιτάζουν τη θάλασσα, σαν μυρμήγκια από ψηλά, σαν σκοτεινό στρίφωμα στο φως, πριν να ‘ρθει το μπλε. Εκατομμύρια κάθονται και κοιτάζουν τη θάλασσα και σκέφτονται την αιωνιότητα, τον πόνο του έρωτα, σκέφτονται το τέλος, σκέφτονται χώρες μακρινές, σκέφτονται, θα ‘πρεπε να ζήσω δίπλα στη θάλασσα, θα ‘πρεπε να κάνω ταξίδια, θα ‘πρεπε να αλλάξω τη ζωή μου. Εκατομμύρια άνθρωποι μαγεύονται από τη θάλασσα. Αναγνωρίζουν για λίγο. Αντιλαμβάνονται πως ο κόσμος δεν δίνει δεκάρα για το αν αυτοί σπαταλούν τη ζωή τους ή όχι. Η θάλασσα, που θα είναι εκεί ακόμα, και μετά. Και για μια στιγμή τούς έρχεται μια ιδέα ή παρηγοριά ή συλλογίζονται, αύριο, αύριο θα τ’ αλλάξω όλα, η ζωή είναι τόσο μικρή.
Τέτοιες ιδέες έχουν οι άνθρωποι όταν κοιτάζουν τη θάλασσα, σύντομες, μικρές ιδέες, για κάτι που είναι πολύ μεγαλύτερο απ’ αυτούς, και οι ιδέες γίνονται αέρας και βροχή και πέφτουν στη θάλασσα, μεταφέρονται, και οι άνθρωποι σηκώνονται, ξεχνάνε κι έχουν μονάχα μια τέτοια λαχτάρα όταν έχουν πια φύγει απ’ τη θάλασσα.
Αλλά για ποιο πράγμα δεν ξέρουν πια.
πηγή http://ithaque.gr/

Αμέτρητο πλεόνασμα αλητείας

Δεν μας έφτανε η σαχλομαγκιά του Άδωνη Γεωργιάδη περί βερίκοκων και «κερνάμε φιστίκι» λες και απευθυνόταν σε ομοϊδεάτισσές του μαϊμούδες και όχι σε εργαζόμενους… Δεν μας έφτανε ο ανεκδιήγητος γόνος παπαλίνας, Μίλκος Βαρβιτσιώτης, που δήλωσε με ηλίθιο κυνισμό «πουλήστε τα σπίτια σας αν δεν έχετε να πληρώσετε φόρους, τι θέλετε να σας κάνω εγώ;»… Δεν μας φτάνει ο θρασύς βοηθός λογιστή Γιάνης Στουρνάρας που η μοίρα και η δική μας μαλακία τα έφερε έτσι ώστε να ανακοινώνει «ψοφήστε από το κρύο ζώα» διαβεβαιώνοντας ότι «δεν είναι κατάλληλος ο καιρός για μειώσεις φόρων στο πετρέλαιο»…

Δεν μας έφτανε η κοροϊδία του success story της πρωθυπουργικής καρικατούρας, των δήθεν επενδύσεων του καταγέλαστου Χατζηδάκη, των μαγικών «νέων θέσεων εργασίας» του τραγικά ανίκανου Βρούτση, καθώς όποτε ανακοινώνονται αυξάνεται η ανεργία…

Δε μας έφταναν αυτά κι άλλα τόσα, πρέπει τώρα να υποστούμε την υποκρισία, το ψέμα, την εξαπάτηση και την αλητεία τους σχετικά με τις κοινωνικές τους ευαισθησίες και το πρωτογενές δημοσιονομικό πλεόνασμα. Πρόκειται περί αλητείας και εξαπάτησης και ΑΝ υπήρχε δικαιοσύνη σε αυτή τη χώρα θα έπρεπε σήμερα να απαγγελθούν κατηγορίες.

Ο Σαμαράς ανακοινώνει ότι το 70% του δημοσιονομικού πλεονάσματος θα κατευθυνθεί για την ανακούφιση των χαμηλοσυνταξιούχων και την ενίσχυση των ένστολων πραιτοριανών του. Μιλά για το 70% του δήθεν πλεονάσματος, αποφεύγοντας να ομολογήσει ότι όλη αυτή η απάτη είναι όρος του Μνημονίου η οποία υπογράφηκε επί πρωθυπουργίας Παπαδήμου και όχι κάποια δική του απόφαση.

Ας θυμηθούμε τι λέει ο όρος της Τρόικας σχετικά με τον Ειδικό Λογαριασμό που δήθεν ξέχασε ο Σαμαράς: «Ο Ειδικός Λογαριασμός που τηρείται στην Τράπεζα της Ελλάδος θα ενεργοποιηθεί πλήρως με την καταβολή της επόμενης δόσης και θα τροφοδοτείται με τα δάνεια του EFSF και φορολογικά έσοδα μόλις επιτευχθεί πρωτογενές πλεόνασμα. Ο λογαριασμός θα χρησιμοποιείται μόνο για την εξυπηρέτηση τoυ χρέους και θα τροφοδοτείται τμηματικά από το EFSF πριν ακριβώς από την ωρίμανση μιας υποχρέωσης της Ελλάδας.

Ορίζεται ρητά η αυτόματη επιβολή νέων μέτρων περικοπής δαπανών αν δεν επιτευχθεί ο στόχος για έσοδα από τις αποκρατικοποιήσεις. Συγκεκριμένα, ο στόχος του πρωτογενούς πλεονάσματος θα αυξάνεται αυτόματα αν τα έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις είναι μειωμένα λόγω καθυστέρησης για την πώληση συγκεκριμένων περιουσιακών στοιχείων σε σύγκριση με τους στόχους του προγράμματος επί δύο συνεχόμενα τρίμηνα. Για την «αναπλήρωση» της απώλειας εσόδων η κυβέρνηση υποχρεούται να προβεί σε περικοπές δαπανών στη γενική κυβέρνηση σε ποσοστό 50% του ποσού που δεν εισπράχθηκε από ιδιωτικοποιήσεις με βάση το συμφωνημένο πρόγραμμα πώλησης περιουσιακών στοιχείων (για το 2013 προβλέπονται έσοδα 2,6 δισ. ευρώ). Για παράδειγμα αν αντί για 2,6 δισ. ευρώ εισπραχθούν το 2013 1,6 δισ. ευρώ, θα απαιτηθούν περικοπές για το 50% του 1 δισ. ευρώ που δεν εισπράχθηκε εγκαίρως, δηλαδή 500 εκατ. ευρώ».

Και φτάνουμε στο καλύτερο:

«Αν υπάρξουν επιπλέον έσοδα, από φόρους ή ιδιωτικοποιήσεις, πέραν των υπολογιζομένων, ΤΟΤΕ το 30% θα πηγαίνει για την εξυπηρέτηση του χρέους και το υπόλοιπο 70% θα χρησιμοποιείται αυτομάτως την επόμενη χρονιά για την υποστήριξη έκτακτων μέτρων που θα έχουν ως στόχο τη στήριξη της ανάπτυξης και της κοινωνικής συνοχής, υπό την προϋπόθεση της επίτευξης των δημοσιονομικών στόχων».

Προσέξτε: Η «πρόβλεψη» της πιθανότητας αποτυχίας στα έσοδα από αποκρατικοποιήσεις δημοσιοποιήθηκε στις 13 Νοεμβρίου του 2012. Όλως συμπτωματικά, τον Ιούλιο του 2013 το ΤΑΙΠΕΔ ανακοινώνει την αποτυχία στο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων χρησιμοποιώντας ΑΚΡΙΒΩΣ τους ίδιους αριθμούς της «πρόβλεψης». Δηλαδή, τον Ιούλιο το ΤΑΙΠΕΔ ανακοίνωσε ότι «Περικόπτει η κυβέρνηση τον αρχικό στόχο για τα έσοδα από τις ιδιωτικοποιήσεις φέτος. Ο νέος στόχος περιορίζεται στο 1,6 δισ. ευρώ (από 2,6 δισ. ευρώ) και το 1 δισ. ευρώ μετατίθεται για το 2014. «Συμπτώσεις», θα μου πείτε. Να το δεχτώ, γιατί ούτως ή άλλως τα σπουδαία είναι αλλού.

Τα σπουδαία είναι στο ότι «ο στόχος του πρωτογενούς πλεονάσματος θα αυξάνεται αυτόματα αν τα έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις είναι μειωμένα λόγω καθυστέρησης για την πώληση συγκεκριμένων περιουσιακών στοιχείων σε σύγκριση με τους στόχους του προγράμματος επί δύο συνεχόμενα τρίμηνα». Ποιο πρωτογενές πλεόνασμα, λοιπόν, και ποιοι στόχοι; Ακόμη κι αν υπήρχε πλεόνασμα δε θα μπορούσε να δοθεί ούτε το 70% αυτού καθώς τίποτε δεν πήγε σύμφωνα με τους στόχους και κυρίως η είσπραξη φόρων. Όλα έπεσαν έξω και αυτό που θα πέσει εντελώς έξω είναι ο προϋπολογισμός καθώς βασίζεται σε βεβαιωμένους φόρους και όχι φόρους που εισπράττονται. Η διαφορά είναι τεράστια. Χαώδης.

Το εικονικό πλεόνασμα που παρουσιάζεται είναι δημιούργημα περικοπών και τίποτε άλλο. Δεν υπάρχει πλεόνασμα. Δε μπορεί να μοιραστεί μέρος του πλεονάσματος. Μιλάμε για καθαρή αθλιότητα χυδαιότητας ίσης με το «λεφτά υπάρχουν». Το πλεόνασμα θα μπορούσε να υπάρχει μόνο στο μυαλό των Σαμαρά και Στουρνάρα αν διέθεταν μυαλό. Όμως ως άψυχες μαριονέτες στα χέρια της Μέρκελ και του ΔΝΤ, όσο κι αν ψάξουμε δε θα βρεθεί ούτε μισό εγκεφαλικό κύτταρο στο κεφάλι τους.

Πηγή: Αμέτρητο πλεόνασμα αλητείας - RAMNOUSIA

Νόαμ Τσόμσκι: "Αυτές είναι οι δέκα τεχνικές για να σας ελέγχουν το μυαλό"

Νόαμ Τσόμσκι: "Αυτές είναι οι δέκα τεχνικές για να σας ελέγχουν το μυαλό"

Ο Αμερικανός ακαδημαϊκός και στοχαστής, Νόαμ Τσόμσκι, αναλύει τις δέκα τεχνικές για τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης. Το κείμενο αποτελεί μέρος μιας συλλογής συνεντεύξεων του Ν.Τσόμσκι, όπου ο κορυφαίος διανοητής διαπιστώνει διεισδυτικές παρατηρήσεις για τους θεσμούς που διαμορφώνουν τη σκέψη του κοινού και οι οποίοι βρίσκονται στην υπηρεσία της ισχύος και του κέρδους.

1. Η τεχνική της διασκέδασης

Πρωταρχικό στοιχείο του κοινωνικού ελέγχου, η τεχνική της διασκέδασης συνίσταται στη στροφή της προσοχής του κοινού από τα σημαντικά προβλήματα και από τις μεταλλαγές που αποφασίστηκαν από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ, με ένα αδιάκοπο καταιγισμό διασκεδαστικών και ασήμαντων λεπτομερειών.

Η τεχνική της διασκέδασης είναι επίσης απαραίτητη για να αποτραπεί το κοινό από το να ενδιαφερθεί για ουσιαστικές πληροφορίες στους τομείς της επιστήμης, της οικονομίας, της Ψυχολογίας, της Νευροβιολογίας και της Κυβερνητικής. «Κρατήστε αποπροσανατολισμένη την προσοχή του κοινού, μακριά από τα αληθινά κοινωνικά προβλήματα, αιχμαλωτισμένη σε θέματα χωρίς καμιά πραγματική σημασία.

Κρατήστε το κοινό απασχολημένο, απασχολημένο, απασχολημένο, χωρίς χρόνο για να σκέφτεται· να επιστρέφει κανονικά στη φάρμα με τα άλλα ζώα». Απόσπασμα από το Όπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους.

2 . Η τεχνική της δημιουργίας προβλημάτων, και στη συνέχεια παροχής των λύσεων

Αυτή η τεχνική ονομάζεται επίσης «πρόβλημα-αντίδραση-λύση». Πρώτα δημιουργείτε ένα πρόβλημα, μια «έκτακτη κατάσταση» για την οποία μπορείτε να προβλέψετε ότι θα προκαλέσει μια συγκεκριμένη αντίδραση του κοινού, ώστε το ίδιο να ζητήσει εκείνα τα μέτρα που εύχεστε να το κάνετε να αποδεχτεί.

Για παράδειγμα: αφήστε να κλιμακωθεί η αστική βία, ή οργανώστε αιματηρές συμπλοκές, ώστε το κοινό να ζητήσει τη λήψη μέτρων ασφαλείας που θα περιορίζουν τις ελευθερίες του.

Ή, ακόμη: δημιουργήστε μια οικονομική κρίση για να κάνετε το κοινό να δεχτεί ως αναγκαίο κακό τον περιορισμό των κοινωνικών δικαιωμάτων και την αποδόμηση των δημοσίων υπηρεσιών.

3. Η τεχνική της υποβάθμισης

Για να κάνει κάποιος αποδεκτό ένα απαράδεκτο μέτρο, αρκεί να το εφαρμόσει σταδιακά κατά «φθίνουσα κλίμακα» για μια διάρκεια 10 ετών. Μ’ αυτόν τον τρόπο επιβλήθηκαν ριζικά νέες κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες (νεοφιλελευθερισμός) στις δεκαετίες του 1980 και 1990.

Μαζική ανεργία, αβεβαιότητα, «ευελιξία», μετακινήσεις, μισθοί που δεν διασφαλίζουν πια ένα αξιοπρεπές εισόδημα· τόσες αλλαγές, που θα είχαν προκαλέσει επανάσταση, αν είχαν εφαρμοστεί αιφνιδίως και βίαια.

4. Η στρατηγική της αναβολής (Σαλαμοποιήση)

Ένας άλλος τρόπος για να γίνει αποδεκτή μια αντιλαϊκή απόφαση είναι να την παρουσιάσετε ως «οδυνηρή αλλά αναγκαία», αποσπώντας την συναίνεση του κοινού στο παρόν, για την εφαρμογή της στο μέλλον. Είναι πάντοτε πιο εύκολο να αποδεχτεί κάποιος αντί μιας άμεσης θυσίας μια μελλοντική. Πρώτα απ’όλα, επειδή η προσπάθεια δεν πρέπει να καταβληθεί άμεσα.

Στη συνέχεια, επειδή το κοινό έχει πάντα την τάση να ελπίζει αφελώς ότι «όλα θα πάνε καλύτερα αύριο» και ότι μπορεί, εντέλει, να αποφύγει τη θυσία που του ζήτησαν. Τέλος, μια τέτοια τεχνική αφήνει στο κοινό ένα κάποιο χρονικό διάστημα, ώστε να συνηθίσει στην ιδέα της αλλαγής, και να την αποδεχτεί μοιρολατρικά, όταν κριθεί ότι έφθασε το πλήρωμα του χρόνου για την τέλεσή της.

5 . Η στρατηγική του να απευθύνεσαι στο κοινό σαν να είναι μωρά παιδιά

Η πλειονότητα των διαφημίσεων που απευθύντονται στο ευρύ κοινό χρησιμοποιούν έναν αφηγηματικό λόγο, επιχειρήματα, πρόσωπα και έναν τόνο ιδιαιτέρως παιδικό, εξουθενωτικά παιδιάστικο, σαν να ήταν ο θεατής ένα πολύ μικρ ό παιδί ή σαν να ήταν διανοητικώς ανάπηρος.

Όσο μεγαλύτερη προσπάθεια καταβάλλεται να εξαπατηθεί ο θεατής, τόσο πιο παιδιάστικος τόνος υιοθετείται από τον διαφημιστή. Γιατί; «Αν [ο διαφημιστής] απευθυνθεί σε κάποιον σαν να ήταν παιδί δώδεκα ετών, τότε είναι πολύ πιθανόν να εισπράξει, εξαιτίας του έμμεσου και υπαινικτικού τόνου, μιαν απάντηση ή μιαν αντίδραση τόσο απογυμνωμένη από κριτική σκέψη, όσο η απάντηση ενός δωδεκάχρονου παιδιού». Απόσπασμα από το «Όπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους».

6 . Η τεχνική του να απευθύνεστε στο συναίσθημα μάλλον παρά στη λογική

Η επίκληση στο συναίσθημα είναι μια κλασική τεχνική για να βραχυκυκλωθεί η ορθολογιστική ανάλυση, επομένως η κριτική αντίληψη των ατόμων. Επιπλέον, η χρησιμοποίηση του φάσματος των αισθημάτων επιτρέπει να ανοίξετε τη θύρα του ασυνείδητου για να εμφυτεύσετε ιδέες, επιθυμίες, φόβους, παρορμήσεις ή συμπεριφορές 

7. Η τεχνική του να κρατάτε το κοινό σε άγνοια και ανοησία

Συνίσταται στο να κάνετε το κοινό να είναι ανίκανο να αντιληφθεί τις τεχνολογίες και τις μεθοδολογίες που χρησιμοποιείτε για την υποδούλωσή του. «Η ποιότητα της εκπαίδευσης που παρέχεται στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις πρέπει να είναι πιο φτωχή, ώστε η τάφρος της άγνοιας που χωρίζει τις κατώτερες τάξεις από τις ανώτερες τάξεις να μη γίνεται αντιληπτή από τις κατώτερες». Απόσπασμα από το «Ὀπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους».

8. Η τεχνική του να ενθαρρύνεις το κοινό να αρέσκεται στη μετριότητα

Συνίσταται στο να παρακινείς το κοινό να βρίσκει «cool» ό,τι είναι ανόητο, φτηνιάρικο και ακαλλιέργητο.

9. Η τεχνική του να αντικαθιστάς την εξέγερση με την ενοχή

Συνίσταται στο να κάνεις ένα άτομο να πιστεύει ότι είναι το μόνο υπεύθυνο για την συμφορά του, εξαιτίας της διανοητικής ανεπάρκειάς του, της ανεπάρκειας των ικανοτήτων του ή των προσπαθειών του. Έτσι, αντί να εξεγείρεται εναντίον του οικονομικού συστήματος, απαξιώνει τον ίδιο τον εαυτό του και αυτο-ενοχοποιείται, κατάσταση που περιέχει τα σπέρματα της νευρικής κατάπτωσης, η οποία έχει μεταξύ άλλων και το αποτέλεσμα της αποχής από οποιασδήποτε δράση. Και χωρίς τη δράση, γλιτώνετε την επανάσταση!

10. Η τεχνική του να γνωρίζεις τα άτομα καλύτερα από όσο γνωρίζουν τα ίδια τον εαυτό τους

Στη διάρκεια των τελευταίων πενήντα ετών, οι κατακλυσμιαία πρόοδος της επιστήμης άνοιξε μια ολοένα και πιο βαθειά τάφρο ανάμεσα στις γνώσει του ευρέως κοινού και στις γνώσεις που κατέχουν και χρησιμοποιούν οι ιθύνουσες ελίτ.

Χάρη στη Βιολογία, τη Νευροβιολογία και την εφαρμοσμένη ψυχολογία, το «σύστημα» έφτασε σε μια εξελιγμένη γνώση του ανθρώπινου όντος, και από την άποψη της φυσιολογίας και από την άποψη της ψυχολογίας.

Το σύστημα έφτασε να γνωρίζει τον μέσο άνθρωπο καλύτερα απ’ όσο γνωρίζει ο ίδιος τον εαυτό του. Αυτό σημαίνει ότι στην πλειονότητα των περιπτώσεων, το σύστημα ασκεί έναν πολύ πιο αυξημένο έλεγχο και επιβάλλεται με μια μεγαλύτερη ισχύ επάνω στα άτομα απ’ όσο τα άτομα στον ίδιο τον εαυτό τους.

Και όμως για να καταρρεύσουν όλα αυτά αρκεί μια στιγμή αφύπνισης. Το "κόκκινο χάπι" που έλεγε ο Μορφέας στόν Νίο στην ταινία Μatrix. Αν υπάρξει έστω μια φευγαλέα στιγμή αφύπνισης όλο το οικοδόμημα καταστρέφεται και πέφτει όπως μια κουρτίνα, και το κυριότερο η κουρτίνα αυτή δεν μπορεί να αναρτηθεί ξανά. Για αυτό σας παρουσιάζουμε τις 10 τεχνικές, μόλις τις παρατηρήσετε ότι συμβαίνουν γύρω σας και εφαρμόζονται κάθε μέρα, η αφύπνιση έρχεται νομοτελειακά.