Μιλώ για την αγάπη σου – Μαρία Πολυδούρη

“Τι ειρωνεία! Να μιλούν για την αγάπη, άνθρωποι που δεν τη γνωρίζουν και να σιωπούν εντελώς ‘κείνοι που νιώθουν την ψυχή τους να πνίγεται σε κάθε πόντο της. Μου εδόθη η ευκαιρία σήμερα να εκφράσω έτσι, με ζωντανά λόγια, τη μυστική αγάπη που φωλιάζει μέσα μου…”.

πηγή http://tadeefi.wordpress.com/

 

«ΝΟΣΤΑΛΓΩΝΤΑΣ» ΤΗΝ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ

Όλες οι γενιές έχουν να πουν κάτι για «τα παλιά». «Η παλιά Αθήνα», «οι παλιές ανθρώπινες σχέσεις», «τα παλιά ταβερνάκια», «οι παλιοί έρωτες»… Η δική μου γενιά νιώθω ότι αναπολεί την παλιά υποκρισία των πολιτικών. Σε δούλευαν οι παλιοί πολιτικοί, αλλά σου έκλειναν και το μάτι. Έπαιζε ένα «Το ξέρεις ότι τώρα σε δουλεύω ε;». Κι εσύ όταν του έλεγες ότι θα τον ψηφίσεις, τον άφηνες να το καταλάβει ότι τον δουλεύεις. Υπήρχε μια σχέση, μια ειλικρίνεια σε όλο αυτό. Οξύμωρο, αλλά υπήρχε η ειλικρίνεια της αλληλοκατανόησης της υποκρισίας.
Δε λέω ότι ήταν καλό, αλλά έτσι και φορτωθείς εξουσία, η κοροϊδία λειτουργεί ως χωνευτικό της υποταγής. Αν δεν χωνέψεις την υποταγή σου, κάτι θα πρέπει να κάνεις για να σώσεις την αξιοπρέπειά σου. Να ξεσηκωθείς, ξέρω γω. Να βγεις στους δρόμους. Να παλέψεις. Διαφορετικά, είσαι ντιπ μαλάκας.
Ε, λοιπόν, αυτό το ντιπ μαλάκας μάς το πετάει τώρα στα μούτρα αυτή η κυβέρνηση. Βγαίνει ο Βορίδης, ας πούμε, μ’ εκείνη τη βελούδινη φωνή σαλιάρη ραδιοπειρατή των 80’s σε νυχτερινή εκπομπή με μπλουζ και σου λέει «Καλό το κοινωνικό κράτος, αλλά κοστίζει. Ποιος θα το πληρώσει; Ε; Θες να το πληρώσεις;» και σε δείχνει με το δάχτυλο και το φρύδι σηκωμένο. Εσύ εν τω μεταξύ έχεις πληρώσει τ’ άντερά σου σε φόρους και Ταμεία γι’ αυτό το γαμημένο κοινωνικό κράτος, αλλά νιώθεις τόσο ντιπ μαλάκας που κοκαλώνεις μπροστά σε τόσο κυνισμό.
Βγαίνει ο Άδωνις Γεωργιάδης και τσιρίζει «Εντάξει μωρέ, δεν έχουμε τη δυνατότητα να ελέγχουμε τα γενόσημα αλλά ποιος πέθανε από γενόσημα; Όλοι καλά γίνεστε με γενόσημα». Πας να του πεις «ναι, αλλά…» και σου πετάει ένα «Έλα μωρέ σε ξέρω, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΑΝΤΑΡΣΥΑ, του ΚΚΕ είσαι, ασ’τα αυτά», λες κι αν είσαι του ΣΥΡΙΖΑ, του ΑΝΤΑΡΣΥΑ, του ΚΚΕ δεν έχεις δικαίωμα στην αξιοπρεπή νοσηλεία και στην κατάλληλη θεραπεία. Λες κι αν είσαι του ΣΥΡΙΖΑ, του ΑΝΤΑΡΣΥΑ, του ΚΚΕ δεν έχεις πληρώσει μια ζωή εισφορές στα γαμωταμεία τους. Και τελικά νιώθεις πάλι τόσο ντιπ μαλάκας που πάλι δεν ξεσηκώνεσαι.
Βγαίνει ο Κυριακούλης του Μητσοτάκη σε κοιτάζει στα μάτια πεταρίζοντας τα βλέφαρά του, σου θολώνει  το μυαλό και σου ψιθυρίζει «εντάξει, κάποιοι δημιούργησαν μια εσφαλμένη εντύπωση που επικρατεί ότι υπάρχουν στρατιές επίορκων υπαλλήλων στο Δημόσιο» και συνεχίζει «ε, δεν είπαμε και ποτέ ότι υπάρχουν χιλιάδες πλαστά πτυχία στο Δημόσιο». Λες, «καλά εσύ δεν έλεγες ότι και μόνο οι απολύσεις των επίορκων και των κατόχων πλαστών πτυχίων καλύπτουν τις απαιτήσεις της τρόικας;» και σου απαντά «δεν καταλαβαίνω το ύφος σας». Ξανανιώθεις ντιπ μαλάκας. Και ξανά και ξανά και ξανά…
Κι αυτοί συνεχίζουν. Δε θέλουν να χτυπήσουν τη μεγάλη φοροδιαφυγή, της οποίας μάλιστα τα υποτιθέμενα έσοδα τα έχουν χώσει στον προϋπολογισμό, οπότε στο λένε κατάμουτρα ότι εσύ θα πληρώσεις αυτά που λείπουν.
Δε θέλουν να χτυπήσουν τη μικρή φοροδιαφυγή, οπότε αποφασίζουν ότι όλοι φοροδιαφεύγουμε και μας βαράνε στο κεφάλι πρόστιμα τα οποία τα βαφτίζουν «έκτακτη φορολογία», έτσι για να μην τολμήσεις να ξανακλέψεις εσύ που δεν έχεις κλέψει. Προλαμβάνουν ρε παιδί μου κάποια κακή σκέψη που μπορεί να περάσει από το μυαλό σου.
Δε θέλουν να διορθώσουν το Δημόσιο, οπότε το κλείνουν και δίνουν τις υπηρεσίες του σε φίλους τους επιχειρηματίες. Αν τολμήσεις να πεις κουβέντα, να ψελλίσεις μια διαμαρτυρία, σε λένε κρατιστή. Μπορεί  και εξτρεμιστή.
Δε θέλουν να διορθώσουν τη Δημόσια Υγεία και τη Δημόσια Παιδεία, οπότε τις αδειάζουν από προσωπικό, τις σαμποτάρουν στερώντας τους πόρους, τις διασύρουν ως πολυέξοδες και αποτυχημένες και σε στέλνουν αδιάβαστο στην κυριολεξία.
Δε θέλουν να καταπολεμήσουν το φακελάκι στα νοσοκομεία, οπότε το νομιμοποιούν, το κάνουν επίσημο και γίνονται συνέταιροι για να παίρνουν τα μισά. Όλα αυτά είναι λίγα, ελάχιστα από όσα κάνουν μπροστά στα μούτρα μας με απόλυτο κυνισμό και ηδονή που δεν κρύβουν.
Χαίρονται να μας λένε πόσο ντιπ μαλάκες είμαστε, πόσο κορόιδα, πόσο ανίκανοι να υπερασπιστούμε την αξιοπρέπειά μας. Σε κάθε ευκαιρία μας μουντζώνουν.  Μας δείχνουν το μεσαίο τους δάχτυλο. Και γελάνε. Και αθωώνονται για τα σκάνδαλά τους. Και τρώνε. Και πίνουν. Και κυκλοφορούν με θωρακισμένα αυτοκίνητα των 750.000 ευρώ. Και πουλάνε μούρη. Και μας κάνουν μαθήματα ηθικής. Κι εμείς τους κοιτάμε. Ατάραχοι. Νοσταλγώντας τις παλιές καλές εποχές που μας κορόιδευαν. Που υποκρίνονταν.
Τόσο δουλοπρεπείς και ευτελισμένοι….

Posted in ΚΑΡΤΕΣΙΟ

Μεσάνυχτα σ’ ένα τέλειο κόσμο

Συστατικά του τοπίου έλειπαν από τη θέση τους, δεν υπήρχε ουρανός, ούτε δέντρα…
Μου ΄πε «ναι, πάμε». Περπατήσαμε στον δρόμο αγκαζέ. Είχε αρχίσει να βρέχει. Δεν είχα ομπρέλα, έβγαλα το σακάκι μου και μας σκέπασα. Ένιωσα το σώμα της να σφίγγεται πάνω μου. Ένα γκρίζο κουτάβι μας είχε πάρει από πίσω και γάβγιζε. Είχε γίνει μούσκεμα από τη βροχή. Τα δόντια του έτρεμαν. Η Ελένη το σήκωσε στην αγκαλιά της και το πήραμε μαζί. Όταν έβγαλα τα κλειδιά με κοίταξε στα μάτια. Και η Ελένη και το κουτάβι. Το φως της κουζίνας ήταν ανοιχτό, δεν άνοιξα άλλο. Μόνο τα παντζούρια άνοιξα, ν΄ ακούγεται η βροχή. Τα γόνατά της γυμνά να γυαλίζουν. Καθίσαμε στον καναπέ. Το πρόσωπό μου στα χέρια της και ν΄ ανασαίνουμε μαζί. Κι η βροχή να πέφτει. Είπα το όνομά της: Ελένη. Τα μάτια της είχαν μισοκλείσει. Ένιωσα μια ναυτία, μια ζάλη σα να βόμβιζε τριγύρω μου ένα τεράστιο μυρωμένο έντομο. Τα μαλλιά της, βρεγμένα κι ανακατεμένα, της κάλυπταν το πρόσωπο. Σήκωσα μια τούφα από το μέτωπό της και την πήρα στην αγκαλιά μου. Μείναμε έτσι για λίγο ακίνητοι κι ύστερα έσκυψα και τη φίλησα στον λοβό του αυτιού. Απ΄ έξω ακούστηκε ένας συναγερμός. Όταν τέλειωσε είχα φτάσει στην άκρη των χειλιών… και τότε, πήρε το πρόσωπό μου στα χέρια της και με κοίταξε όπως.. όπως ποτέ μου δεν με είχαν κοιτάξει. Κλείσαμε ταυτόχρονα τα μάτια και βουτήξαμε μέσα εκεί μαζί χωρίς μάσκα να κατεβαίνουμε κάτω όσο μπορούσαμε ν΄ αγγίζουμε ο ένας τον άλλο.
Πέρασε ώρα. Κι έξω έβρεχε, το κουτάβι είχε αποκοιμηθεί σε μια γωνιά, και ήμασταν ευτυχισμένοι.
Ολότελα ευτυχισμένοι. Κοίταξα το ρολόι. Ήταν μεσάνυχτα.
Μεσάνυχτα σ έναν τέλειο κόσμο.
Aπόσπασμα από το  θεατρικό έργο «Μεσάνυχτα σ’ ένα τέλειο κόσμο» του Αλέξη Σταμάτη.
  Ithaque » Ανθολόγιο »

ΠΕΤΑ ΜΕ ΨΗΛΑ ONAR

Όναρ - Πέτα με ψηλά

Αν νιώθεις πως αργεί να ξημερώσει πάλι
Αν τρέχεις να προλάβεις μια καινούρια μάχη
Θα 'μαι εδώ το χέρι αν θες να σου κρατήσω
Θα 'μαι εδώ στα όνειρά σου να σε συναντήσω

Πέτα με ψηλά δωσ' μου φτερά να σ' ακολουθήσω
Πάρε με μακριά δωσ' μου φτερά να σε ξαναβρώ

Αν βλέπεις γκρίζα σύννεφα να σε τυλίγουν
Αν έχεις χίλια κύματα για να σε πνίγουν
Θα 'μαι εδώ το χέρι αν θες να σου κρατήσω
Θα 'μαι εδώ στα όνειρά σου να σε συναντήσω

Πέτα με ψηλά δωσ' μου φτερά να σ' ακολουθήσω
πάρε με μακριά δωσ' μου φτερά να σε ξαναβρώ

Για να κατανοήσεις τους άλλους πρέπει πρώτα απ'όλα να γίνεις εσύ κατανοητός

Ξαφνιάστηκα όταν μαθήτρια ακόμη έμαθα ότι το ρήμα "κατανοώ"σημαίνει στην πραγματικότητα , κάθομαι πιό πίσω και παρατηρώ. Υπάρχει πολλή σοφία στην ερμηνεία αυτή.Γιατί, για να κατανοησούμε κάτι,για να το καταλάβουμε καλά, πρέπει να το γνωρίσουμε ολοκληρωτικά,απο τα νύχια ως την κορυφή. Γενικά, όλοι μας, βιαζόμαστε να εκφέρουμε κρίσεις. 'Εχουμε γνώση για όλα, ακόμα κι όταν δεν ξέρουμε τίποτα σχετικά με το αντικείμενο για το οποίο μιλάμε. Σπαταλούμε απεριόριστο χρόνο σε προβλέψεις, υπολογισμούς, υποθέσεις, αποφάσεις, κρίσεις, χωρίς να έχουμε σχεδόν τίποτε το δεδομένο, χωρίς καμμιά θεμελίωση. Αυτό συμβαίνει κυρίως επειδή προσεγγίζουμε την κατανόηση των πραγμάτων μέσα απο την περιορισμένη γνώση του εαυτού μας. Έτσι, οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι μια καλύτερη κατανόηση του εαυτού μας θα οδηγήσει πιο κοντά στην κατανόηση των άλλων. Όταν μπορέσουμε ν'αποδεχτούμε τους απρόβλεπτους τρόπους με τους οποίους τόσο συχνά συμπεριφερόμαστε και σκεπτόμαστε, τότε θ'αρχίσουμε να βλέπουμε πιο καθαρά γιατί οι άλλοι ενεργούν όπως ενεργούν και σκέφτονται όπως σκέφτονται. Μια παλιά αμερικανο-ινδιάνικη παροιμία λέει ότι δεν μπορούμε να καταλάβουμε κανέναν αν δεν περπατήσουμε πολύ καιρό με τα δικά του μοκασίνια (πέδιλα). Σ'αυτό θα πρόσθετα ότι θα ήταν πιο βολικό να συνηθίσουμε τα δικά μας πέδιλα (μοκασίνια) πριν προσπαθήσουμε να συνηθίσουμε οποιουδήποτε άλλου. Η μόνη δικαιολογία για να χαμηλώσουμε το βλέμμα μας σε κάποιον είναι ότι ετοιμαζόμαστε να τον ανασηκώσουμε. JESSE JACKSON

Πατρίδα χωρίς Σημαία ....

Μεθαύριο είναι μια ακόμα μέρα μνήμης και εθνικής αφύπνισης.Σήμερα είναι μια ακόμα μέρα λήθης και εθνικού μαρασμού , όπως η χθεσινή, ακριβώς όπως και η μετά μεθαυριανή. Δηλαδή όπως όλες οι μέρες πριν και μετά...

Πραγματικά πιστεύω πως όσο "εορτάζονται" οι εθνικές εορτές από το σύγχρονο ελληνικό κράτος, έτσι όπως αυτό εκπροσωπείται από συγκεκριμένα πρόσωπα και συμφέροντα στις μέρες μας , δεν μας απομένει καμιά ελπίδα, δεν μας περισσεύει καμιά "χαραμάδα" ικανή να αντέξει την διέλευση της Πατρίδας προς την αναγέννηση και την ανάκτηση της λευτεριάς της.

Προσωπικά θα προτιμούσα να απαγορευτούν από το επίσημο κράτος οι εορτασμοί των εθνικών εορτών, να κηρυχθούν με απόφαση της Βουλής παράνομες, εκτός νόμου...

Γνωρίζω πολύ καλά πως εδώ και δεκαετίες οι εθνικές εορτές αποτελούν για την πλειοψηφία του ελληνικού λαού υπέροχες ευκαιρίες για αναψυχή, εκδρομές και ραχάτι.., ιδίως όταν έπονται σαββατοκύριακου.
Γνωρίζω επίσης πως για να έχεις Πατρίδα συμβολικά ή ηθικά, οφείλεις να έχεις Σημαία...
Και πιο σωστά όχι μόνο να έχεις , αλλά να φέρεις Σημαία μέσα σου...

Δεν είμαι γραφικός πατριδολάτρης , ούτε νιώθω υστερικός πατριδολάγνος.
Ξέρω όμως με απόλυτη βεβαιότητα πως δεν μπορεί να ξεσκίζεσαι στα κοψίδια το τριήμερο της 28ης Οκτωβρίου 1940 αποδίδοντας φόρο τιμής και μνήμης σε εκείνους που θυσιάστηκαν είτε από σφαίρα είτε από πείνα για να ζήσετε Εσύ και τα Παιδιά σου Ελεύθεροι...
Γνωρίζω πολύ καλά πως σήμερα την ώρα που Ξεσκίζεσαι στα Κοψίδια, ο μόνος Φόρος που αποδίδεις είναι ο Φ.Π.Α.

Έτσι είναι φίλε...καθόλου δεν σκοτίζεσαι για την λευτεριά σου, καθόλου δεν χαμπαριάζεις που είσαι Σκλάβος...
Το μόνο που λατρεύεις είναι τα κοψίδια σου, έστω τρεις - τέσσερις φορές το χρόνο στις εθνικές επετείους, τα Χριστούγεννα και το Πάσχα...

Σε καταλαβαίνω ...η Σημαία και η Πατρίδα σου δεν ψήνονται στα κάρβουνα , δεν γίνονται κοψίδια....
Στα κάρβουνα σιγοψήνεσαι μόνο Εσύ και τα Παιδιά σου.
Καλή σου όρεξη και καλό σκασμό...
Την Αγάπη μου και χρόνια σου πολλά.

πηγή  http://www.e-nemesis.eu/

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΔΗΜΗΤΡΑ

Τα φύλλα του φθινοπώρου θα ¨¨γκριζάρουν¨¨ τα νερά του Αιγαίου;

Το Αιγαίο το αρχιπέλαγος της ζωής και του πολιτισμού, η θάλασσα των Αγγέλων που ψάλλουν σεβαστικά το ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙΝ στην ΚΥΡΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟ που το εποπτεύει.
Σε αυτήν την θάλασσα σημαδευτήκαμε όλοι μας με τα αιώνια νάματα της Ρωμηοσύνης.

Και τι είναι Ρωμιοσύνη μεσ του Αιγαίου τα νερά;
Είναι η διαχρονική χαρμολύπη της Ράτσας , η χαρά και το μοιρολόι στο τραγούδι ,η ζωή που συνεχίζεται ανάμεσα στο γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας.
Έτσι ¨¨μες του Αιγαίου τα νερά¨¨ ανήμερα του Αι – Γιώργη στο Λεβεντόνησο της Ναυτοσύνης, το Ηρωικό Καστελλόριζο, μας ανακοινώθηκε πριν τρείς και χρόνους επίσημα η νέα τραγωδία του Ελληνισμού.

ΦΕΥ, αλλοίμονο της ΑΙΣΧΥΝΗΣ¨¨ το κεφάλαι﨨. Νόμιζε ότι θα ¨έσωζε¨ τον Έλληνα. Όμως δεν ξέρει τι της έλαχε να πάθει, σαν τα πεσμένα φύλλα του φθινοπώρου να φυλλοροεί και σε λίγο να χαθεί στην λήθη στα ανεμοδαρμένα βράχια του Αρχιπελάγους.

Οι νεράιδες και τα ξωτικά της το διαμηνύουν με τον πιο κατηγορηματικά τρόπο.

-Στην Ελλάδα, με το χρέος της στο 160%, δεν αναγνωρίζει κανείς ότι θα σταθεί κάποτε στα πόδια της. Κάθε μικρή ανάπτυξη και κάθε μείωση του ελλείμματος ξεθωριάζει μπροστά σε αυτό το γιγάντιο βουνό. Για αυτό και δεν μπορεί να αποφευχθεί η ελάφρυνση του χρέους της Αθήνας με τον έναν ή τον άλλο τρόπο», αναφέρει. Süddeutsche Zeitung: «Βουνό» χρέους το ελληνικό22/10/13 - 14:18-

-Η Ελλάδα δεν θα επιστρέψει άμεσα στις αγορές λέει η Goldman Sachs και όλοι έπεσαν κάτω από την καρέκλα.. Όλοι ανέμεναν την επάνοδο της Ελλάδας στις χρηματαγορές, παρά τις αναβολές που έπαιρνε συνέχεια αυτή η απόφαση.- εδώ μάλλον μας κοροιδεύουν..
Ήδη η περπατησιά της προδοσίας ζωγραφίζεται μπροστά μας και σήμερα βιώνουμε τις οδύνες των μνημονίων που δήθεν θα μας έσωζαν και μιλάμε για αυτά μέσα και έξω από τα σπίτια μας, προσπαθώντας να καταλάβουμε το κακό που μας βρήκε.
Όμως πίσω από το παραβάν των μνημονίων φαίνεται να κρύβεται καλά κάτι, πολύ χειρότερο και είναι η απόφαση – η προαποφασισμένη στο υψηλότερο επίπεδο στρατηγικής διαχείρισης του Έθνους μας από αλλότριες δυνάμεις.

¨¨ Nα κλείσουν ΕΑΣ και ΕΛΒΟ "εδώ και τώρα" απαίτησε η Ευρωπαϊκή Ένωση δείχνοντας ποιος κάνει κουμάντο στην χώρα και αφήνοντας τις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις χωρίς την παραμικρή δυνατότητα παραγωγής έστω και απλών σφαιρών αλλά και υποστήριξης-ανακατασκευής οχημάτων ή και παραγωγής οχημάτων παντός είδους.
Η τρόικα έχει θέσει ως προαπαιτούμενο το κλείσιμο των δύο βιομηχανιών για να δοθεί η δόση των 2 δισ. Ευρώ.¨¨ defencenet.gr21/10/13

Πρέπει κανείς να ¨¨κοιμάται με τα τσαρούχιᨨ και να μην καταλαβαίνει τι συμβαίνει. Άραγε το πολιτικό δυναμικό τουλάχιστον έβγαλε τα τσαρούχια για να κοιμηθεί πιο άνετα;
Απο τις παραπάνω ενδεικτικές Ερινύες είναι εύκολο να διακρίνουμε στοιχεία αυτής της προαποφασισμένης- απόφασης που αφορούν την νέα Εθνική πορεία στην οποία με το ζόρι μας τροχιοδρομήσανε σε λεωφόρους οικονομικής δουλείας. Και ενώ βιώνουμε αντιφάσεις ταυτόχρονα στο μυαλό στριφογυρίζουν ερωτηματικά.

Α. Ήρθαν οι τοκογλύφοι για να διασφαλίσουν ότι θα πάρουν πίσω τα χρεωθέντα κέρδη μέσω διαφημιζόμενης ανάπτυξης με πρωτογενή πλεονάσματα ; Αφού μόνοι τους τονίζουν ότι δεν σωζόμαστε και θα παραμείνουμε με ένα βουνό χρέος!! Süddeutsche Zeitung: «Βουνό» χρέους το ελληνικό

Β. Ήρθανε να ανταλλάξουνε τα όποια δημιουργηθέντα χρέη με τις ενεργειακές αποθήκες της λεκάνης της Μεσογείου στην Ελληνική Επικράτεια; Αφού ξέρουν ότι ο Τούρκος καραδοκεί για χοντρή μοιρασιά. Για πρώτη φορά η Τουρκία φτάνει μέχρι του σημείου να δεσμεύσει περιοχή που φτάνει μέχρι τα βράχια της Καλύμνου(!) για έρευνες ερευνητικού-ωκεανογραφικού της σκάφους όπως αποτυπώνεται στο κείμενο της NAVTEX και στους χάρτες τους οποίους παρουσιάζει το defencenet.gr21/10/13 - 13:39 και συνεχίζει απτόητα να παραγγέλνει πολεμικό υλικό ανατρέποντας τις ισορροπίες ¨¨ Κανονικά πρόκειται να υλοποιήσει την προμήθεια των 100 F-35 η Τουρκία όπως δήλωσε ο γ.γ. της υπηρεσίας για την αμυντική βιομηχανία (SSM) Murad Bayar.¨¨ 22/10/13 - 22:20 defencenet.gr

ΤΙ ΗΡΘΑΝ ΛΟΙΠΟΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ;

Μήπως ήρθαν για να προετοιμάσουν την εξαθλίωση μας, αργότερα σε συγκεκριμένη στιγμή να φύγουν λόγω δήθεν τεχνητών προβλημάτων και να ξανάρθουν ως ¨¨ειρηνοποιοί και σωτήρες¨¨; Και τι θα αφήσουν πίσω τους και τι επιθυμούν να βρουν μπροστά τους άμα τη επάνοδο τους;
Σπασμένα κομμάτια, συντρίμμια ψυχικά, σωματικά και οικονομικά.

Αυτή θα είναι και η μεγαλύτερη ιστορική επιτυχία τους, κάτι που δεν μπόρεσαν να το κάνουν στο παρελθόν οι πρόγονοι τους.
Βιώνουμε μέρες άλωσης, πνευματικής και οικονομικής και το βαθύτερο σκοτάδι αποκαλύπτεται ενώπιον μας με δραματικές συνέπειες .
Γνωρίζουν οι τοκογλύφοι – δανειστές ότι μια χώρα που εξαθλίωσαν είναι εύκολη βορρά στο στόμα του οποιουδήποτε λύκου. Τους είναι στρατηγικά ανέξοδο ¨¨να φύγουν¨¨ με την πρώτη ευκαιρία και ¨¨να ξανάρθουν¨¨ για να μαζέψουν τα υπολείμματα, αλλά και να ¨¨επικαιροποιήσουν¨¨ τα μνημόνια τους με ¨¨εθνικά μνημόσυνᨨ.

Οι στρατηγικοί αναλυτές γνωρίζουν ότι το Αιγαίο αυτές τις στιγμές που διανύουμε είναι ένα τεράστιο ¨¨γεωπολιτικό ηφαίστει﨨 έτοιμο να εκραγεί σε συγκυρίες με αποφάσεις τέτοιες που θα δρομολογήσουν γεγονότα σε όλο τον πλανήτη.

Εδώ λοιπόν στο Αιγαίο που γεννήθηκε ο ανθρώπινος πολιτισμός, κάποιοι για την απληστία τους θέλουν να τον καταστρέψουν.

Όμως το Αιγαίο είναι πολύ βαθύ, μα πάρα πολύ βαθύ και μπορεί να ρουφήξει όλες τις προδοσίες και τις συνομωσίες. Έχει και ένα άλλο χαρακτηριστικό είναι πολύ γαλάζιο, μα πάρα πολύ γαλάζιο. Αυτό το απόλυτο γαλάζιο το ατενίζει μόνο ο Έλληνας που αφομοίωσε τις οπτικές μνήμες στο διάβα των αιώνων και με αυτές σμίλεψε ΠΙΣΤΗ, ΠΑΡΑΔΟΣΗ και ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ. Οι επίδοξοι διεκδικητές του ενεργειακού πλούτου του αρχιπελάγους το βλέπουν πάντα γκρίζο. Γι αυτό και φτιάχνουν γκρίζες ζώνες. Έτσι το φθινόπωρο τους ταιριάζει αισθητικά και συνωμοτικά.
Όμως όσα ¨¨φθινοπωρινά φύλλᨨ και να πέσουν στο ΑΙΓΑΙΟ αυτό δεν πρόκειται να γκριζαρισθεί ποτέ. Έχουν γνώση οι ορατοί και οι αόρατοι φύλακες του!!!

ΔΡ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΒΑΡΔΑΚΑΣ.

Η θλιβερή ιστορία του πύργου του Δροσίνη

Στις Γούβες Ευβοίας, το σπίτι του παππού του ποιητή είχε γίνει προ ετών ένα μικρό μουσείο που τώρα το πνίγει η εγκατάλειψη.

Στη βόρεια Εύβοια, στο χωριό Γούβες, υπάρχει ένα παλιό αρχοντικό που δεσπόζει στο τοπίο, με δύο θολωτούς πυργίσκους να το αγκαλιάζουν. Στην περιοχή είναι γνωστό ως «ο πύργος του Δροσίνη», εννοώντας τον ποιητή, πεζογράφο και δημοσιογράφο που τόσα πρόσφερε στα ελληνικά γράμματα. Το κτίσμα, ο πύργος, ανήκε στον παππού του ποιητή, αλλά οι γνωρίζοντες λένε ότι τον είχε επισκεφθεί και ο Γεώργιος Δροσίνης, ίσως για να περάσει τα καλοκαίρια του ή για να απομονωθεί γράφοντας.
Οι τοπικοί άρχοντες που γνώριζαν τη μικρή ιστορία αυτού του κτιρίου που βρίσκεται στο χωριό τους κάποια στιγμή θέλησαν να διασώσουν την αύρα περισσότερο, κι όχι τόσο τα ντοκουμέντα, μια που δεν ήταν πολλά. Οπως μας πληροφορούν κάτοικοι της περιοχής, κάποια έγγραφα, φωτογραφίες, μικροαντικείμενα. Πάντως ήθελαν να συνδέσουν ένα κομμάτι της ιστορίας της λογοτεχνίας με τον τόπο τους κι έφτιαξαν, όπως μπορούσαν, ένα μικρό μουσείο.
Τα χρόνια πέρασαν και φαίνεται ότι σιγά σιγά η διάθεση ατόνησε. Ισως και να έλειψαν οι οραματιστές. Ετσι, σήμερα, οι επισκέπτες το πρώτο που αντικρίζουν φτάνοντας στο χωριό Γούβες και βλέποντας τον πύργο Δροσίνη, είναι ένα πανό να κρέμεται από τα παράθυρα του πρώτου ορόφου με τη λέξη «ΒΟΗΘΕΙΑ»!
Πρόσφατοι επισκέπτες της περιοχής περιγράφουν μια μικρή εγκατάλειψη του κτιρίου, στο οποίο δεν υπάρχει ούτε καν κλειδαριά, αλλά υπάρχει οπωσδήποτε η δυνατότητα και η ευκαιρία σε όποιον το επιθυμεί να μπει μέσα χωρίς κανέναν έλεγχο. Το δεύτερο και πιο σημαντικό είναι ότι ο ξύλινος εξώστης της πέτρινης σκάλας είναι έτοιμος να καταρρεύσει (όποιος δεν το γνωρίζει ίσως να βρεθεί σε κίνδυνο αν θελήσει να περιηγηθεί στον πύργο). Οσοι επέλεξαν να μπουν είδαν προφανή εγκατάλειψη στο εσωτερικό του κτιρίου.
Ισως ο καλλικρατικός δήμος στον οποίο ανήκει το χωριό Γούβες να έχει άλλες προτεραιότητες και πολλά μέτωπα ανοικτά. Πράγματι είναι δύσκολες εποχές για να ζητάμε από την Τοπική Αυτοδιοίκηση να επενδύσει στον πολιτισμό. Μήπως όμως η διάσωση αυτού του κτιρίου θα μπορούσε να ευαισθητοποιήσει ιδιώτες χορηγούς και ανθρώπους που έχουν ιδέες και διάθεση να αξιοποιηθεί ένα ξεχωριστό κτίριο, που αποτυπώνει το ύφος και το πλαίσιο μιας άλλης εποχής; Ισως θα μπορούσε και ο πύργος Δροσίνη να μιμηθεί άλλους αντίστοιχους χώρους σε διάφορα μέρη της ελληνικής περιφέρειας που αναζωογόνησαν τις περιοχές τους και συνέδεσαν το όνομά τους με σημαντικά γεγονότα του σύγχρονου πολιτισμού.
Ο Γεώργιος Δροσίνης συνέδεσε το όνομά του κυρίως με την Αθήνα (γεννήθηκε στην Πλάκα το 1859), παρότι η καταγωγή του ήταν από το Μεσολόγγι. Υπήρξε διευθυντής του περιοδικού «Εστία» από το 1889 ώς το 1897 και αφιέρωσε πολύ από τον προσωπικό του χρόνο στις σχολικές βιβλιοθήκες (τις ίδρυσε το 1901 και το 1908 ίδρυσε το εκπαιδευτικό μουσείο). Συνέδεσε με πολλούς τρόπους την πορεία του με την εκπαίδευση και συνέβαλε στη σύνταξη του Ιστορικού Λεξικού της Ελληνικής Γλώσσας. Το 1926 έγινε τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Μήπως το ανώτατο πνευματικό ίδρυμα της χώρας θα μπορούσε να δώσει μια ξεχωριστή νότα στο σπίτι που συνδέεται μ’ έναν άνθρωπο που υπηρέτησε με αφοσίωση το πνεύμα και την εκπαίδευση;

Πηγή : kathimerini.gr

ΠΩΣ ΣΚΟΤΩΝΕΙΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ

Η «συγκλονιστική έρευνα» με τα «στοιχεία σοκ» έκανε την περασιά της απ’ όλα τα συστημικά ΜΜΕ. «Έρευνα του Πανεπιστημίου Πειραιά για τα χιλιάδες ιατρικά λάθη που δεν βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Ένας στους δύο πολίτες μένει ανάπηρος. Σοκ προκαλούν τα στοιχεία για τα ιατρικά λάθη σε νοσοκομεία, κλινικές και δομές υγείας. Άνθρωποι μένουν ανάπηροι ή χάνουν τη ζωή τους, εξαιτίας κακών χειρισμών ή παραβλέψεων στη διάρκεια της επέμβασης ή της νοσηλείας. Σύμφωνα με το  ΕΘΝΟΣ είναι χαρακτηριστικό ότι οι ιατροδικαστές εκτιμούν πως κάθε χρόνο γίνονται στην Ελλάδα 6.000 ιατρικά σφάλματα. Στη μελέτη του Πανεπιστημίου Πειραιά αναλύθηκαν περιπτώσεις ιατρικής αμέλειας της τελευταίας δεκαετίας. Τρεις στις πέντε αφορούσαν δημόσια νοσοκομεία και μία στις πέντε ιδιωτικές κλινικές».
Τρεις στις πέντε περιπτώσεις, λοιπόν, αφορούσαν δημόσια νοσοκομεία, ενώ μόνο μία στις πέντε, ιδιωτικές κλινικές. Αυτό από μόνο του θα μπορούσε να αποτελεί διαφημιστικό σλόγκαν για ιδιωτικά νοσοκομεία ή ακόμη καλύτερα για τις κάρτες υγείας που πλημμύρισαν την αγορά. Δυστυχώς η έρευνα ξεχνά να μας πει το ποσοστό ασθενών που εξυπηρετούνται στα δημόσια νοσοκομεία σε σχέση με τα ιδιωτικά. Δυστυχώς η έρευνα ξεχνά να μας πει αν οι περιπτώσεις ιατρικών λαθών αφορούν σε επεμβάσεις ρουτίνας ή σε έκτακτα περιστατικά (τροχαία, βαριά εμφράγματα και εγκεφαλικά) τα οποία δεν γίνονται δεκτά στο μεγαλύτερο μέρος των ιδιωτικών κλινικών, καθώς αυτές δε διαθέτουν τμήματα επειγόντων περιστατικών.
Ή μπορεί και να τα αναφέρει όλα αυτά η έρευνα, αλλά δεν βολεύουν να δημοσιοποιηθούν γιατί θα χαλάσει η προσπάθεια προβολής της ιδιωτικής Υγείας και η υποβάθμιση της Δημόσιας. Βέβαια, αναφέρουν ότι «Σύμφωνα με τους ειδικούς, η βαθύτερη αιτία των ιατρικών σφαλμάτων είναι – κατά κύριο λόγο – συστημική. Οι συστημικοί παράγοντες – εξηγούν – εντοπίζονται κυρίως στην υποστελέχωση (ποσοτική και ποιοτική), στο μη ασφαλές εργασιακό περιβάλλον, στη βαρύτητα των ασθενών, στον αυξημένο φόρτο εργασίας, στο κυκλικό ωράριο και στην επαγγελματική εξουθένωση», όμως δεν αναφέρεται πουθενά ο ένοχος όλων αυτών των κακών, με αποτέλεσμα αύριο ο υπουργός Υγείας να βγει σαν αθώα περιστερά και να κάνει άλλη μια επίθεση στα δημόσια νοσοκομεία για τη «χαμηλή ποιότητα υπηρεσιών που προσφέρουν».
Όμως η «είδηση» προλαβαίνει ακόμη και τον υπουργό. Τα λέει μόνη της «Οι παραπάνω παράμετροι εντοπίζονται κατά κόρον στα δημόσια νοσοκομεία, μαζί με μία ακόμη: την ανεπαρκή στελέχωση σε νοσηλευτές και το ανεπαρκές επίπεδο εκπαίδευσης, τα οποία βάζουν σε κίνδυνο την ασφάλεια των ασθενών και οδηγούν σε χαμηλής ποιότητας φροντίδα υγείας». Έτοιμο λοιπόν και το σύνθημα: Μην εμπιστεύεστε τη Δημόσια Υγεία.
Φυσικά και υπερασπίζομαι τη Δημόσια Υγεία ως υποχρέωση του Κράτους στον κάθε πολίτη. Μια Δημόσια Υγεία υψηλού επιπέδου που δε θα αξίζει μόνο ως τιμωρία σε όσους δεν έχουν χρήματα να πάνε σε ιδιωτικά νοσοκομεία. Εν ολίγοις, τα ιδιωτικά νοσοκομεία θα πρέπει να είναι επιλογή του ασθενούς και όχι υποχρέωση ή μοναδική λύση, όπως προσπαθούν να τη μετατρέψουν.
Επειδή οι καιροί είναι πονηροί και η Δημόσια Υγεία στο στόχαστρο, ας δούμε κάτι τελευταίο που αρκετά ΜΜΕ απέφυγαν να δημοσιεύσουν «Τα ιατρικά λάθη αποτελούν παγκόσμιο φαινόμενο. Μελέτες δείχνουν ότι στις ΗΠΑ σημειώνονται ετησίως 98.000 θάνατοι. Στο Ηνωμένο Βασίλειο εκτιμάται ότι κάθε χρόνο χάνουν τη ζωή τους 20.000 έως 30.000 άνθρωποι εξαιτίας δυσμενών συμβάντων, ενώ στη Γερμανία αναφέρονται 30.000 νεκροί ασθενείς». Προφανώς, ούτε αυτό βολεύει.
Εν κατακλείδι, η Δημόσια Υγεία βρίσκεται στα χειρότερά της, αλλά στέκεται όρθια. Διαθέτει λαμόγια γιατρούς που εκβιάζουν ζωές αν δεν τσεπώσουν φακελάκι. Διαθέτει άσχετους και επικίνδυνους εργαζόμενους, που όμως είναι ελάχιστοι μπροστά στην πλειοψηφία ικανότατων γιατρών και προσωπικού που φτύνουν αίμα μέσα στα νοσοκομεία με συνεχόμενες εφημερίες και συνεχόμενα νυχτερινά δίχως ρεπό. Για την ύπαρξη λαμόγιων γιατρών και άσχετων υγειονομικών ευθύνονται οι ελεγκτικοί μηχανισμοί όταν δεν ελέγχουν ποιους διορίζουν, ούτε παρακολουθούν επιδόσεις, ούτε αξιολογούν με πραγματικά και ουσιαστικά κριτήρια το προσωπικό και τη λειτουργία κλινικών σε δημόσια νοσοκομεία.
Για την τεράστια διαφορά τιμών αγοράς ιατρικών μηχανημάτων μεταξύ δημόσιων νοσοκομείων και ιδιωτικών, ευθύνονται οικονομικοί μηχανισμοί και όχι η νοσηλεύτρια χειρουργείου. Για την ακαταλληλότητα υλικού ευθύνονται οικονομικές υπηρεσίες του υπουργείου και όχι το παραϊατρικό προσωπικό. Για την κατασπατάληση πόρων και ανθρώπινου δυναμικού ευθύνονται όσοι κάνουν αποσπάσεις νοσηλευτριών σε βουλευτικά γραφεία και όχι ο παθολόγος. Μην τρελαθούμε κι εντελώς δηλαδή.
Την ευθύνη αυτών των ελεγκτικών μηχανισμών την έχει ο εκάστοτε υπουργός Υγείας. Για να λέμε, λοιπόν, τα πράγματα με το όνομά τους, σοκ είναι ότι μέχρι σήμερα δεν έχει τιμωρηθεί ούτε ένας υπουργός Υγείας επειδή επέτρεψε ή/και επεδίωξε την κατάρρευση του ΕΣΥ και την πριμοδότηση των ιδιωτικών νοσοκομείων. Τα υπόλοιπα είναι απλή διαφήμιση.
Υ.Γ.: Σύμφωνα με την έρευνα τρεις στις πέντε περιπτώσεις ιατρικών λαθών αφορούν δημόσια νοσοκομεία, ενώ μια στις πέντε αφορούν ιδιωτικά νοσοκομεία. Τρία συν ένα μας κάνουν τέσσερα. Απουσιάζει μια περίπτωση ιατρικού λάθους για να συμπληρωθούν οι πέντε. Ποιος γαμεί τις λεπτομέρειες; Ας το χρεώσουμε κι αυτό σε ιατρικό λάθος δημόσιου νοσοκομείου.

Posted in ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ

ΗΤΑΝ ΣΚΛΗΡΟΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΓΑΝ ΤΟΝΥ

Έχουν βγει τα καρακόλια της καθεστωτικής επικοινωνίας και προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο Σαμαράς τα «βάζει» με την Τρόικα. Διαδίδουν τα καρακόλια ότι «Η κυβέρνηση απειλεί με εκλογές αν η Τρόικα ζητήσει νέα μέτρα». Κι όταν λένε «κυβέρνηση» εννοούν τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο και τον Στουρνάρα. Διαδίδουν ότι και οι τρεις, σε διάφορες συναντήσεις, συζητήσεις, επαφές δήλωσαν ξεκάθαρα πως αν ζητηθούν νέα μέτρα από την Τρόικα η απάντηση θα είναι εκλογές.
Τι σημαίνει όμως «απειλώ» και «εκβιάζω»; Σημαίνει κάτι «χειρότερο». Ουσιαστικά, λοιπόν, λέει η κυβέρνηση στην Τρόικα ότι «αν συνεχίσετε να διαψεύδετε το success story μας και τα ψέματα που μοιράζουμε, θα πάμε σε εκλογές και θα χάσουμε». Με τί, λοιπόν, απειλεί η κυβέρνηση την Τρόικα; Με τον ΣΥΡΙΖΑ! Λέει ο Σαμαράς στην Τρόικα ότι αν ζητήσετε νέα μέτρα, θα σας αφήσουμε να μπλέξετε με τον ΣΥΡΙΖΑ που δεν είναι τόσο βολικός όσο εμείς. Μεγαλύτερο αβαντάρισμα αντιπολίτευσης από κυβέρνηση δεν έχει ξανασυμβεί.
Ομολογεί η κυβέρνηση ουσιαστικά ότι υπηρετεί καλύτερα από όλους τα συμφέροντα της Τρόικας και ότι αν γίνουν εκλογές, οποιοσδήποτε άλλος τις κερδίσει θα είναι λιγότερο υπάκουος. Και τα λέει αυτά δημόσια η κυβέρνηση που υποτίθεται ότι υπερασπίζεται τα συμφέροντα της χώρας και των πολιτών. Μα αν έκανε κάτι τέτοιο, τότε θα εκβίαζε τους πολίτες, όχι την Τρόικα. Θα έλεγε στους πολίτες «αν δε δεχτείτε νέα μέτρα θα πάμε σε εκλογές». Τους έχει χεσμένους, όμως, τους πολίτες η κυβέρνηση. Με την Τρόικα διαπραγματεύεται, τα συμφέροντά της εξυπηρετεί, εκείνη υποτίθεται ότι εκβιάζει.
Για να δούμε, λοιπόν, ποιο είναι το plan B της κυβέρνησης. Μα και φυσικά δεν υπάρχει. Ούτε A plan υπήρχε. Υπήρχαν μόνο οι οδηγίες που δόθηκαν από τους δανειστές. Ο γνωστός «μονόδρομος». Μνημόνια, ύφεση, ανεργία, ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, διάλυση κοινωνικού κράτους, σκλαβοποίηση των όποιων εργαζομένων. Αυτή ήταν η συνταγή και το σχέδιο. Η κυβέρνηση το υπηρέτησε σωστά. Το βάφτισε επιτυχία. Το βάφτισε σωτηρία. Το βάφτισε μόνη λύση για την πατρίδα. Γιατί, λοιπόν, αρνείται να το συνεχίσει;
Απειλεί η κυβέρνηση ότι θα πάει σε εκλογές. Η ίδια κυβέρνηση που χτες διαβεβαίωνε μέσω του πρωθυπουργού ότι θα εξαντλήσει την τετραετία για να μη διακοπεί η σωτηρία της πατρίδας. Ας υποθέσουμε ότι πηγαίνει σε εκλογές. Με ποια πρόταση άραγε; Θα προτείνει αλλαγή πολιτικής; Γιατί δεν την αλλάζει δίχως εκλογές; Κυβέρνηση είναι, όποια πολιτική θέλει ακολουθεί. Άλλωστε, είχε εκλεγεί με την υπόσχεση της καλύτερης επαναδιαπραγμάτευσης των όρων του Μνημονίου. Ας το κάνει τώρα, έστω και αργά. Γιατί χρειάζονται πάλι εκλογές για να λάβει την ίδια εντολή;
Μα φυσικά για να μην την εφαρμόσει. Ο Άδωνις Γεωργιάδης ήταν ο μόνος που ξεκαθάρισε το τοπίο. Μιλώντας στον ΣΚΑΪ είπε ότι «εάν η Τρόικα ζητήσει από την κυβέρνηση να εφαρμόσει νέα οριζόντια μέτρα, τότε πρέπει να αποφασίσει ο λαός με εκλογές». Αυτή είναι η σωστή διατύπωση, λοιπόν. Ο λαός θα κληθεί να αποφασίσει τον περαιτέρω ευτελισμό του. Η κυβέρνηση νίπτει τας χείρας της. Αθωώνεται για τη σημερινή καταστροφή μέσω εκλογών.
Βάζει ένα διαχωριστικό σημείο. «Μέχρι εδώ σώζαμε την πατρίδα και το κάναμε καλοπροαίρετα. Δεν έχουμε καμία ποινική ευθύνη για την καταστροφή που φέραμε. Όλα έγιναν δημοκρατικά και με εκλογές». Η κυβέρνηση αυτή δεν επιθυμεί να φύγει με ελικόπτερα και πίσω της να γίνονται δίκες των μελών της, ερήμην τους. Η κυβέρνηση αυτή, θέλει να συνεχίσει ατιμώρητη να υπάρχει και να παίζει ρόλο, όπως κάνουν τα μέλη της κυβέρνησης Σημίτη και ο ίδιος ο Σημίτης, όπως η κυβέρνηση Καραμανλή και ο ίδιος ο Κώστας Καραμανλής, όπως η κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου και ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου.
Ξέρει ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος και ο Στουρνάρας ότι ακόμη κι αν η Τρόικα «υποχωρήσει» στον εκβιασμό περί εκλογών και δε ζητήσει νέα μέτρα, αυτά τα νέα μέτρα θα ληφθούν οπωσδήποτε. Μπορεί να λέγονται διαγώνια μέτρα ή διορθωτικές μεταρρυθμίσεις. Δεν έχει σημασία το όνομα. Σημασία έχει ότι τον Μάιο τελειώνει η χρηματοδότηση και μένουμε άφραγκοι να χρωστάμε τα δάνεια δισεκατομμυρίων. Τουτέστιν, η χώρα θα μετατραπεί σαν τον απολυμένο άφραγκο πολίτη που έχει απέναντί του την τράπεζα. Και να θέλει να πληρώσει, δε μπορεί.
Τότε οι δανειστές θα απαιτήσουν από την Ελλάδα τις υποθήκες. Τις εγγυήσεις. Είναι πολύ απλό. Τότε, δε θα υπάρχουν περιθώρια για δημοκρατικές απενοχοποιήσεις μέσω εκλογικών διαδικασιών. Για όσες επιτυχίες κι αν μιλήσει τότε η κυβέρνηση, όσα πρωτογενή πλεονάσματα και να εφεύρει, όποια μείωση 0,000001% της ύφεσης και να παρουσιάσει, δε θα μπορεί να σωθεί από την οργή. Ο μόνος τρόπος να μειωθεί η οργή είναι να υπάρξει ένα ανάχωμα που θα τη συγκρατήσει. Και δεν υπάρχει αποτελεσματικότερο ανάχωμα της οργής από τις εκλογές. Αυτό είναι το plan Β και αυτής της κυβέρνησης. Παλιό, καλό και δοκιμασμένο. Τεχνητή γονιμοποίηση ελπίδων διά της κάλπης.

Posted in ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ

20 πράγματα που ΔΕΝ κάνουν οι ευτυχισμένοι άνθρωποι

Απίστευτη η εμμονή μας με το ψάξιμο της «ευτυχίας» και της «θετικότητας» στην ζωή μας, έννοιες όμως που είναι συνδεδεμένες με την εσωτερική μας επιθυμία να αισθανθούμε ότι μας αγαπούνε, ότι έχουμε λόγο ύπαρξης (ισως). Όταν είμαστε «ευτυχισμένες», έχουμε αυτοπεποίθηση, βρίσκουμε σκοπό και αρμονία στον εσωτερικό μας κόσμο. Παρόλα αυτά, στον αγώνα για την επίτευξη της «ευτυχίας», δεν έχουμε μάθει να την «διατηρούμε»!

Η ευτυχία φίλες μου δεν είναι απλά ένα συναίσθημα ή ένας τρόπος σκέψης. Αν αισθάνεστε πραγματικά χαρούμενες, τότε σίγουρα κάνετε καλό στον εαυτό σας. Έρευνες έχουν δείξει ότι οι πραγματικά χαρούμενοι άνθρωποι, είναι πιο υγιείς, ευγενικοί και έχουν καλύτερες σχέσεις.

Οι «προσωπικές» και επαγγελματικές μου μάχες για την «κατάκτηση» της ευτυχίας, με έχουν οδηγήσει σε ένα συμπέρασμα σχετικά με την «μονιμότητα» της ευτυχίας. Αν θέλουμε λοιπόν να διατηρήσουμε την ευτυχία στην ζωή μας, ας ρίξουμε μια ματιά σε αυτά που ΔΕΝ κάνουν οι πραγματικά ευτυχισμένοι άνθρωποι:

1.      Δεν αγνοούν αγνώστους. Ποτέ δεν ξέρεις ποιους καινούργιους ορίζοντες μπορεί να σου ανοίξουν.

2.      Δεν «δίνουν» με σκοπό να «πάρουν».

3.      Δεν δυσπιστούν απέναντι στους εαυτούς τους.

4.      Δεν σκέφτονται, μόνο...αισθάνονται!

5.      Δεν «παίρνουν» τίποτα προσωπικά. Όλα τα πράγματα συμβαίνουν για κάποιο λόγο, όχι επειδή εμείς τα προκαλέσαμε.

6.      Δεν πιστεύουν ότι ο «φόβος» τους είναι πραγματικός. Συνήθως φοβόμαστε γιθα πράγματα που μπορεπι να συμβούν. Όταν υπάρχει πραγματική απειλή, δεν προλαβαίνουμε να φοβηθούμε. Απλά κάνουμε αυτό που πρέπει.

7.      Δεν αρνούνται να συγχωρέσουν.

8.      Δεν «κατηγορούν» τους άλλους, αλλά ούτε και τον εαυτό τους!

9.      Δεν νιώθουν υποχρεωμένοι να κάνουν κάτι που δεν θέλουν.

10.      Δεν αγνοούν το ένστικτό τους.

11.      Δεν αντιστέκονται στις αλλαγές.

12.      Δεν «βολεύονται» σε μια κατάσταση που δεν τους ικανοποιεί...ποτέ!

13.      Δεν προσπαθούν να αλλάξουν κανέναν. Αποδέχονται όλους έτσι όπως είναι.

14.      Δεν είναι «φαινομενικά» ευτυχισμένοι.

15.      Δεν αγνοούν τα όνειρα και τις εσωτερικές τους επιθυμίες.

16.      Δεν θεωρούν ότι είναι πληγωμένοι και πρέπει να το διορθώσουν.

17.      Δεν κρίνουν τους άλλους.

18.      Δεν παραπονιούνται.

19.      Δεν αποφεύγουν το ρίσκο.

20.      Δεν κατηγορούν τους άλλους και αναλαμβάνουν την πλήρη ευθύνη για την ζωή τους.

Σοφία Εφραιμίδου

Ψυχολόγος Υγείας, MSc.

20 πράγματα που ΔΕΝ κάνουν οι ευτυχισμένοι άνθρωποι:

ΤΑ ΚΟΠΑΔΙΑ ΣΤΗΝ ΟΥΡΑ....

Η παρέα  στο γραφείο συζητούσε για τα χαράτσια και τις ουρές στις εφορίες. Μίλαγαν όλοι μαζί οργισμένα, η συζήτηση είχε μετατραπεί σ΄ενα βουητό που δεν έβγαζε πουθενά. Ολοι αυτοί οι οργισμένοι είχαν περάσει με τη σειρά τους ένας ένας από κάποια ουρά.

"Εγώ δεν ξέρω από αυτές τις ουρές τους είπα. Γιατί δεν έχω πληρώσει την εφορία και δεν έχω ακίνητο για να ανακατεύομαι με χαράτσια." Σιωπή... Πως βλέπουμε σε κάτι ταινίες να γίνεται το χάος και ξαφνικά κάποιος πυροβολεί στον αέρα κι απλώνεται μια μουγγαμάρα ξαφνικά, κάτι τέτοιο έγινε.

Γύρισαν όλοι και με κοίταξαν σαν να είχα ανακοινώσει δημοσίως πως το βράδυ κάνω πιάτσα κι εκδίδομαι! Τι εννοείς δεν έχεις πληρώσει? Και τι θα κάνεις. Κι αρχίζει μια δεύτερη επίθεση βαβούρας αυτή τη φορά όλη αφιερωμένη σε μένα. Θα στα πάρουν από το μισθό, θα σου στείλουν το κλητήρα στο σπίτι. Πόσα χρωστάς? Αν είναι πάνω από τόσα θα σε κλείσουν μέσα.

Παιδιά ψυχραιμία. Υπάρχει ένα πολύ απλό ζητηματάκι. Δεν έχω πληρώσει γιατί δεν έχω να πληρώσω, δεδομένου πως πριν την εφορία προηγούνται μερικές βασικές ανάγκες τις οποίες θα έπρεπε να αφήσω ακάλυπτες για να πληρώσω την εφορία. Νοίκι, ηλεκτρικό,  τροφή της οικογένειας, εισιτήρια για να πηγαίνω στη δουλειά. Κι αυτά μισοκαλυμμένα είναι. Οπότε γιατί το συζητάμε.

Κι αν σου συμβεί αυτό? Το αγωνιώδες ερώτημα. Η τρομοκρατία... Κι αν. Κι αν τι? Θα με κρεμάσουν στη μέση της πλατείας για παραδειγματισμό? Δεν τους πέρναγε καν από το μυαλό πως υπάρχουν άνθρωποι που έχουν στη ζωή τους άλλες ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΕΣ από αυτές που επιβάλλει η μνημονιακή πολιτική της κάθε εσωτερικής ή εξωτερικής τρόικα. Η ουσία όλου του προβλήματος στους ανθρώπους που λαμβάνουν καθημερινά εντολές και διαταγές (δεν μιλάω για τους άλλους που γύρισαν ηλιοκαμμένοι από τα νησιά κι ετοιμάζονται για τις χειμωνιάτικες επιδρομές στα σκυλάδικα) είναι πως έχουν πάθει ένα απόλυτο πανικό στο πως θα ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΟΥΝ τις διαταγές....

Γιατί η μη τήρηση των διαταγών ισοδυναμεί με εκτέλεση! Το σπιτάκι θα το πάρουν οι τράπεζες, το μισθό θα τον πάρει η εφορία, το ρεύμα θα το κόψει η ΔΕΗ, τ΄ασημικά μας και τα μπακίρια μας και το κομπόδεμά μας. Τι θα απογίνουν? Τα υποκοριστικά μας θα τα χάσουμε (σπιτάκι, δουλίτσα, λεφτουδάκια, αυτοκινητάκι, τηλεορασούλα)  και θα μείνουμε γυμνοί. Γιατί τελικά τίποτα από αυτά τα παιχνιδάκια δεν ήταν δικό μας, αφού με το ψηφαλάκι μας και την αντιληψούλα μας και την βλακούλα μας, επιλέξαμε μια κυβερνησούλα που φτιάχνει εντολούλες τις οποίες αν δεν εκτελέσει κάποιος θα μπει στο κλουβάκι και θα καταστραφεί η ζωούλα του.

Γιατί για να μπορεί να αντιδράσει κάποιος στην αρπαγή πρέπει να έχει μάθει να λέει το τόπο που κατοικεί σπίτι και όχι σπιτάκι. Και για να πολεμήσει για τα δικαιώματά του πρέπει να έχει μάθει να λέει ζωή κι όχι ζωούλα. Για να αναθρέψεις σωστά και δυνατά τα παδιά πρέπει να μάθεις να τα λες παδιά κι όχι παιδάκια. Και για να καταλάβεις τον αντίπαλό σου πρέπει να μάθεις να τον αποκαλείς τηλεόραση κι όχι τηλεορασούλα.

Το υποκοριστικό δεν είναι τρόπος έκφρασης χαδιάρικος. Είναι συνήθεια στη μικρότητα και της μιζέρια της καθημερινότητας που στέκεται υποταγμένη απέναντι σε εκείνους που δεν ταιριάζει κανένα υποκοριστικό στη δύναμή τους και την εξουσία τους. Δεν μπορείς να πεις τροικούλα, δεν πάει. Ούτε τραπεζούλα, δεν υπάρχει τραπεζούλα. Ούτε εφοριούλα , είναι γελοίο. Ούτε τυρανιούλα, θα σε πάρουν με τις πετρες.  Είναι το χαράτσι (κυρίαρχο και δυνατό) που θα σου αρπάξει τα "λεφτουδάκια". Είναι ο προϊστάμενος κι ο υπαλληλίσκος. Ο μεγιστάνας και ο φτωχούλης. Η κυβέρνηση και ο κοσμάκης. Ο χασάπης και τα προβατάκια.

Είδες τι ωραία που ταιριάζουν έτσι τα πράγματα? Δεν υπάρχει νταβατζούλης ενώ υπάρχει πουτανίτσα. Δεν υπάρχει εμπορούλης ναρκωτικών ενώ υπάρχει πρεζάκι.  Γιατί στην ουσία, οι τάξεις που διαμορφώνουν το "πολιτισμο" του ανθρώπου, μη μπερδεύεσαι, δύο είναι. Οι άνθρωποι που δεν χρησιμοποιούν υποκοριστικα κι εκείνοι που έχουν μετατρέψει τη ζωή τους σε συνάρτηση με αυτά.

Γιατί ακόμα και στις μεγαλύτερες επαναστάσεις και ανατροπές, αφού το αίμα σκουπίστηκε από τους δρόμους, τα πράγματα εξελίχθηκαν πάλι σκ@τά, γιατί τις καρέκλες κατέλαβαν τρόικες κι από κάτω ήταν πάλι ο λαουτζίκος που περίμενε νέες διαταγές.

Δυστυχώς η αναβάθμιση σε άνθρωπο από ανθρωπάκο, δεν γίνεται με έξωθεν βοήθεια. Είναι σε απόλυτη συνάρτηση με το φόβο. Το φόβο κάθε είδους απώλειας. Των λεφτών, της ησυχίας, της κοινωνικής αποδοχής, της βολεμένης ζωής, της ζωούλας. Οι μσθοί εξαφανίστηκαν? Τα σπίτια κατάσχονται? Τα παιδιά θα πεινάσουν? Τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε γίνει αν τα θύματα δεν είχαν μέσα στο μυαλό την αντίληψη "μισθούλης-σπιτάκι-παιδάκια" Το καλύτερο φαί των εκβιαστών. Η δαγκάνα.

Αν δεν ... θα μείνεις άνεργος, θα χάσεις το σπίτι, θα πεινάσουν τα παιδιά σου" Υπάρχουν μεγαλύτερες αλυσίδες από αυτά?  Χρειάζεται τίποτα περισσότερο για να μπορεί κάποιος να εκδίδει διαταγές ανενόχλητος? Το αστείο είναι πως φτάσαμε στο σημείο χιλιάδες κόσμος παρόλη την υποταγή και την εμμονή να διαφυλάξει τη ζωούλα του, και το σπιτάκι το χάνει, και δουλίτσα δεν έχει και τα παιδάκια θα πεινάσουν.

Γιατί όταν τελειώσουν τα κομποδέματα, από που θα βρεις να πληρώσεις? Εκείνοι θα συνεχίζουν να βγάζουν ένα χαρτί που θα λέει "πλήρωσε τόσα" . Αβλεπί. Χωρίς να ενδιαφέρονται τι υπάρχει πίσω από τον αποδέκτη. Οπότε θα αναγκαστείς να μπεις στη κατηγορία δεν πληρώνω αφού θα έχεις περάσει στη κόλαση, αφού θα έχει γίνει η ζωή εφιάλτης, κι αφού θα έχεις στερηθεί τα πιο βασικά αγαθά για να πληρώσεις.

Οπότε τώρα είσαι σε μια ουρά για να πληρώσεις κι αύρο θα είσαι σε μια ουρά για να ικετεύεις για έλεος...

Μεγαλείο αυτού του είδους η ζωή. Ετσι δεν είναι?

Αυτό που με εντυπωσιάζει στο όλο σκηνικό είναι οι επιστήμονες αναλυτές που θεωρούν πως αυτό το "πράγμα" μπορεί να πάει σε βάθος χρόνου και να φέρει πλέονασμα, ανάπτυξη, έξοδο από το τούνελ.. Κάτι ξέρουν αυτοί για τα κομποδέματα. Δεν μιλάνε έτσι. Βλέπουν λίπος ακόμα μπόλικο. Η Πολιτεία αυτή τη στιγμή είναι ακριβώς όπως οι εισπρακτικές εταιρείες. Τραβάει το σχοινί στα άκρα. Ρίχνει απειλές, τρομοκρατία, "θα σου πάρω και το σώβρακο που φοράς" "θα τα πάρω ακόμα κι από τα παιδιά σου" "θα μείνεις στο δρόμο άστεγος" "θα πεινάσεις" αν δεν...

πληρώσεις.

Οπότε τσεκάρει άμεσα ποιος έχει ακόμα και το κρύβει (γιατί υπάρχουν θρασύτατοι συμπολίτες που δούλευαν τριάντα χρόνια για να έχουν κάτι για τα γεράματα και για τα παιδιά τους, τόσο θράσος) οπότε θα το εμφανίσεις θες δε θες. Σε περίπτωσει που δεν έχεις τι θα γίνει δηλαδή θα σε στείλουν φυλακή? Θα σε εκτελέσουν? Απλά θα ασχοληθούν με εκείνους που έχουν ακόμα λίπος.

Φτάνουμε λοιπόν στο σημείο όπου το αμερικανικό όνειρο του καπιταλιστικού συστήματος , όπου ότι και να ήσουν μπορούσες να αποκτήσεις τα πάντα αν γούσταρες, να περιορίζεται στο κωμικοτραγικό, πως όσα λιγότερα έχεις τόσο θα βρεις την ησυχία σου...

Γιατί αυτή τη στιγμή ο άνθρωπος που είναι λιγότερο κυνηγημένος είναι εκείνος που δεν έχει ΤΙΠΟΤΑ. Αν αυτός ο ΤΙΠΟΤΑΣ βρει το τρόπο να επιβιώσει, βρει το τρόπο να ξεφύγει από όλο το υπόλοιπο μαντρί και να δημιουργήσει δικούς του  κανόνες επιβίωσης, χωρίς να πηδήξει από κανένα μπαλκόνι, χωρίς να κλάψει ή να ικετεύσει, χωρίς να αφήσει κανέναν να τον τρομοκρατήσει και να τον εκβιάσει,  τότε μήπως υπάρχει στ΄αλήθεια έξοδος από το τούνελ της μαζικής αποβλάκωσης
πηγή  http://synithisypoptos.gr/

Πιο βλάκας πεθαίνεις

Ελλάδα 2013: Μία χρεοκοπημένη χώρα, μία απαθέστατη κοινωνία, μία οικονομική ολιγαρχία και μία μάζα ανθρώπων που προσπαθεί να κρύψει την απάθεια και τη δειλία που την χαρακτηρίζουν πίσω από τη γενικευμένη βλακεία.

Τα κόμματα που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία είναι ακόμα στην κυβέρνηση. Οι δημοσιογράφοι που δεν πήρανε χαμπάρι τη χρεοκοπία της χώρας είναι ακόμα στις θέσεις τους. Οι επιχειρηματίες και οι εργολάβοι που απολαμβάνουν εξοργιστικά προνόμια είναι ακόμα υπεράνω όλων. Οι πολίτες που δεν έκαναν τίποτα για να αλλάξουν τα πράγματα μέσα από την καθημερινή ενασχόληση και συμμετοχή τους σε κοινωνικές δραστηριότητες είναι ακόμα στον καναπέ τους.

Ένα από τα πιο αγαπημένα σλόγκαν των απανταχού εξουσιαστών, το περίφημο "καταδικάζουμε τη βία από όπου και αν προέρχεται", ήρθε και πάλι στη μόδα. Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, αναλυτές, προσωπικότητες του πνεύματος και του κώλου απαιτούν από τους ραγιάδες που τους εμπιστεύονται να καταδικάζουν τη βία 5 φορές τη μέρα. Γιατί; Μα, γιατί ξέρουν ότι η δίκαιη και στοχευμένη βία είναι η μόνη φυσιολογική απάντηση απέναντι σε όσους οδήγησαν μία ολόκληρη χώρα στα βράχια. Και το μόνο πράγμα που φοβάται το στρατόπεδο των από πάνω είναι η βία του λαού που, σε κάποια φάση, θα στραφεί απέναντι στους δυνάστες του για να αποδώσει ουσιαστική και τυφλή δικαιοσύνη.

Καλώς ή κακώς, μόνο η βία μπορεί να αναγκάσει μία κοινωνία να αλλάξει ριζικά κατεύθυνση. Δεν μιλάμε φυσικά για να κάνει ο καθένας ότι θέλει, όποτε θέλει και όπως θέλει. Μιλάμε για την άκρως απαραίτητη βία που θα προκύψει σαν αναπόφευκτη αντίδραση και θα δώσει μία κλωτσιά στο σάπιο σύστημα του χθές για να κοιτάξουμε και να υποδεχτούμε ένα διαφορετικό ελπιδοφόρο αύριο. Η βία ήταν, είναι και θα είναι εργαλείο. Μόνο στα μυαλά των αρρωστημένων τύπων είναι αυτοσκοπός και στόχος ζωής.

Με βία ελευθερώθηκε η Ελλάδα από τους Τούρκους το 1821, μετά από σχεδόν 400 χρόνια σκλαβιάς, όχι με θεωρητικές πολιτικές προτάσεις. Με βία αντιστάθηκαν οι έλληνες εξεγερμένοι απέναντι στους ναζί την περίοδο της γερμανικής κατοχής, όχι με τα επιχειρήματα του Πρετεντέρη. Με βία έγινε η επανάσταση στην Κούβα, όχι με debate ανάμεσα στον Κάστρο και τον Μπατίστα. Με βία η Αμερική ανάγκασε την Ιαπωνία να παραδοθεί και να λήξει ο Β Παγκόσμιος πόλεμος, όχι με ανταλλαγές απόψεων.

Για να το πάμε και λίγο παρακάτω με βία, και μάλιστα μαζική και τυφλή, κατάφερε η κυβέρνηση του Παπανδρέου να περάσει το μεσοπρόθεσμο τον Ιούνιο του 2011. Με βία, σπάνε οι απεργίες των εργαζομένων, με βία περνάνε από τη Βουλή τα αντισυνταγματικά νέα μέτρα, με βία θέλει το κράτος και οι επενδυτές να κάνουν την εξόρυξη χρυσού στις Σκουριές. Είναι το λιγότερο αστείο να μιλάνε οι κυβερνήσεις που χρησιμοποιούν τη βία καθημερινά για μία γενικευμένη καταδίκη της βίας από όπου και αν προέρχεται. Χωρίς την κρατική βία, αυτός ο πλανήτης θα ήταν ένα πολύ πιο ασφαλές και ειρηνικό μέρος για όλους.

Όσο για την Ελλάδα, από ότι φαίνεται η δίκαιη βία θα αργήσει να κάνει την εμφάνιση της, αφού ένα 30% πιστεύει ότι μας ψεκάζουν. Το να είσαι σκέτο ραγιάς υποφέρεται. Το να είσαι, όμως, και βλάκας και ραγιάς είναι κάτι που δεν παλεύεται...

Πηγή: Πιο βλάκας πεθαίνεις - RAMNOUSIA

Vicky Kostenas-Το Γαλάζιο τ’ Αγρίμι

Νίκος Καζαντζάκης / Ο Βραχόκηπος

” Ἡ Μάνα τοῦ Κόσμου εἶχε δυὸ γιούς: τὸ Θεὸ τῆς Σοφίας καὶ τὸ Θεὸ τοῦ Πολέμου. Κι ὁ ἕνας κι ὁ ἄλλος ἤθελαν νὰ τοὺς ἔχει πάνω στὰ γόνατά της.
— Δὲν μπορῶ νὰ σᾶς βάλω καὶ τοὺς δυό, εἶπε ἡ μάνα. Πηγαίνετε νὰ κάμετε τὸ γύρο τοῦ κόσμου· καὶ κεῖνος ποὺ θὰ γυρίσει πρῶτος θὰ κάτσει στὰ γόνατά μου.
Ὁ Θεὸς τοῦ Πολέμου καβάλησε τὸ μαῦρο του κι ἔγινε καπνός. Ὁ Θεὸς τῆς Σοφίας, καθισμένος μπρὸς στὰ πόδια τῆς μάνας του, ἄκουσε τὸν ἀδερφό του ν’ ἀλαργεύει· σηκώθηκε, προσκύνησε τὴ μάνα του, ἔκαμε τρεῖς φορὲς τὸ γύρο της καὶ κάθισε στὰ γόνατά της.
Ὅταν, ὕστερα ἀπὸ χρόνους, ὁ Θεὸς τοῦ Πολέμου γύρισε πίσω λαχανιασμένος, βρῆκε τὸν ἀδερφό του νὰ κάθεται στὰ γόνατα τῆς μάνας τους· ὁ θυμὸς τὸν ἔπιασε:
— Γιατί τὸν ἔχεις στὰ γόνατά σου; φώναξε· αὐτὸς δὲν τὸ κούνησε ἀπὸ δῶ.
Καὶ ἡ μάνα ἀποκρίθηκε:
— Αὐτὸ ποὺ ἔχει σημασία, γιέ μου, δὲν εἶναι νὰ κάμεις τὸ γύρο τοῦ κόσμου, εἶναι νὰ κάμεις τὸ γύρο τοῦ κέντρου τοῦ κόσμου!”
Στα μονοπάτια της ποίησης
πηγή http://tadeefi.wordpress.com/

ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΙΠΟΤΑ ΕΙΜΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ.

Η φράση του Καζαντζάκη είναι χιλιωειπωμένη. Πολλοί τη κατάλαβαν αλλά πόσοι την έζησαν στο πετσί τους? Ε λοιπόν ήρθε η Ελλάδα του success story και του περιφερόμενου στα δελτία πρωτογενούς πλεονάσματος να βρει επί τέλους αυτή η συγκλονιστική φράση "δεν έχω τίποτα, δεν ελπίζω σε τίποτα, είμαι ελεύθερος" το προορισμό της. Οχι πια σαν σκέψη, όχι σαν αφορμή για συζήτηση αλλά στο πετσί μας.

Ελευθερία ή κατάθλιψη. Ελευθερία ή αυτοκτονία. Ελευθερία ή μετραποπή σε τέρας. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι καλούνται στον βωμό της οικονομικής τρέλας να αποφασίσουν αν θα είναι θύματα ή ελεύθεροι. Ποτέ πριν, δεν υπήρξε ιδανικότερη ευκαιρία να αποδείξει κάποιος τις αντοχές του. Το μέσα του. Τη πάστα του. Πόσα πράγματα από όσα έχει μπορούν να λείψουν και να επιβιώσει. Πόσες αντοχές έχει διδάξει στα παιδιά του για να μπορέσουν να αντέξουν. Πόσα κότσια έχει ακόμα ένα ηλικιωμένο κορμί για να αντισταθεί μέχρι τέλους.

Ενας ολόκληρος λαός (εκτός από το γνωστό μπουλούκι αχυρανθρώπων που κρατάνε καλά, αλλά έτσι κι αλλιώς δεν ξέρουν ούτε γιατί ζουν, ούτε γιατί θα πεθάνουν) οι υπόλοιποι πρέπει να αποφασίσουν τώρα για πρώτη φορά όχι τι κόμμα θα ψηφίσουν, όχι τι χάρες θα ζητήσουν από το σύστημα, όχι πόσο καλά μπορούν να δικτυωθούν και να χορτάσουν τις κοιλιές τους και τους εθισμούς τους,

ΑΛΛΑ ΠΩΣ ΘΑ ΕΠΙΖΗΣΟΥΝ ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΑ.

Η ελευθερία στα μυαλά των ανθρώπων είναι κάτι σε συνάρτηση με κάτι άλλο. Εχουν συνηθίσει να εννοούν ελευθερία αυτό που ΤΟΥΣ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ. Εχουν συνηθίσει να θεωρούν πως είναι ελεύθεροι ανάλογα με την αγοραστική τους δύναμη, τη διαφύλαξη των αγαθών, την ησυχία πως δεν θα υπάρξουν φασαρίες. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ στα αυτιά των περισσότερων ανθρώπων είναι το ΒΟΛΕΜΑ. Η ΗΣΥΧΙΑ. Η ΤΑΞΗ.

Η ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΗ ΤΗΣ ΕΠΟΜΕΝΗΣ ΜΕΡΑΣ.

Κι όμως μέσα σ΄αυτό το χάος, σ΄αυτό το αίσχος που έχουμε κληθεί όλοι να δηλώσουμε παρόντες και υπάκουοι, αρχίζει αμυδρά και φαίνεται η αληθινή έννοια της ελευθερίας. Αυτή που έρχεται μετά την οργή, μετά το μίσος, μετά τα ανόητα σκαμπίλια, τις ανόητες κραυγές, την ανόητη επιθυμία να πληγωθεί κάποιος και να πληγώσει. Δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι πρόθυμοι να παραδώσουν όλα εκείνα που τους κρατάνε εγκλωβισμένους, χειραγωγημένους, υπάκοους πίσω από τα καλούδια του συστήματος. Η μεγάλη πλειοψηφία μέχρι τελευταία στιγμή βρίσκεται γραπωμένη, με αγωνία, με τρόμο πάνω  στα παιχνιδάκια της που τρέμει μη τυχόν και τα χάσει.

Αυτό που συμβαίνει όμως στη πατρίδα μας δεν αφήνει περιθώρια. Συνήθειες, πράγματα, σχέδια, όνειρα αρπάζονται βίαια χωρίς κανένα έλεος από πάνω μας. Μια μάζα από εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που αφαιρείται από πάνω της ότι ήξερε, ότι την έκανε να νοιώθει ασφαλής, ότι την έκανε να νοιώθει εντός των επιτρεπτών ορίων.

Ο ελληνικός λαός, βγαίνει στο περιθώριο. Χωρίς δουλειά, αύριο χωρίς σπίτι, κόβεται η πολυτέλεια της θέρμανσης, η πολυτέλεια του φαγητού της προκοπής, κόβεται κάθε είδους μπιχλιμπίδι που διασκέδαζε τη μιζέρια των ημερών, κόβονται όλα. Χιλιάδες άνθρωποι υγιείς ή όχι, νέοι ή γέροι, δυνατοί ή αδύνατοι, μοναχικοί ή οικογενειάρχες πετιούνται σαν στιμένες λεμονόκουπες από μια γενικευμενη πάράνοια που ονομάζεται διάσωση.

Πολλοί ρωτάνε. Και τι κάνουμε λοιπόν. Απαιτούν μια έτοιμη λύση στο πιάτο. Απαιτούν να τους προτείνει κάποιος ένα νέο σωτήρα. Ζητάνε επιτακτικά "τι έχεις να πεις, τι λύση δίνεις". Κατανοούν τα πάντα. Βλέπουν με τρόμο αυτό που έρχεται κι αυτό που είναι ήδη εδώ αλλά ζητάνε λύση. Μη μπορώντας να κατανοήσουν το πρώτο βήμα αυτής της περίφημης λύσης.

ΖΗΣΕ. Πετώντας πρώτ΄από όλα τους φόβους από το παράθυρο. Μάθε πως η ζωή σου ΑΛΛΑΞΕ ΟΡΙΣΤΙΚΑ. Μην τη παρακαλάς να γίνει αυτό που ήταν και που  τελικά σε έφερε σ΄αυτό που είσαι. Η ζωή σου ζητάει ν΄αλλάξεις. Να επιλέξεις αν θα είσαι θύμα ή θηρίο. Δεν θα έχεις να φας. Να μάθεις να βρεις τροφή με όποιο τρόπο. Σε πετάνε από το σπίτι. Να μάθεις να ζεις χωρίς σπίτι. Να μάθεις και τα παιδιά σου. Δεν έχεις να πληρώσεις και θα σε αποκλείσουν από παντού. Να μάθεις να ζεις αποκλεισμένος και να μάθεις και τα παιδιά σου.

Οχι δεν αυτή η τελική λύση. Αυτή είναι η αρχή. Πρέπει να κάνεις ένα βήμα πέρα από τη φθορά όπως λέει ο ποιητής. Ενα πήδημα τίγρης και να μάθεις να αγνοείς τις απειλές, τη τρομοκρατία, να δαμάσεις τους φόβους, την απόγνωση, τη φρίκη και να ΒΡΕΙΣ ΛΥΣΕΙΣ ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΣΕΙΣ χωρίς αυτά που σου επιβάλλουν πως χρειάζεσαι για να το καταφέρεις.

Το ποτάμι της ζωής σου δεν μπορεί να γυρίσει πίσω. Μπορεί όλοι μαζί να βρούμε στην άκρη του το παράδεισο, αλλά μέχρι εκεί ο καθένας πρέπει, επιβάλλεται να κολυμπήσει σε βράχια, σε αγκάθια, να πνίγεται και να βγαίνει μέχρι να καταφέρει να επιβιώσει και να κουβαλήσει στη πλάτη και τα παιδιά και τους γέρους και τους ανήμπορους, χωρίς να σκεφτεί ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ.

Μου ζητάς λύση? Στη δίνω. ΖΗΣΕ και αγνόησέ τους. Με κάθε τρόπο. Δεν μπορείς να αυτοκτονήσεις γιατί δεν έχεις να πληρώσεις. ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ. Τελεία και παύλα.  Δεν μπορείς να χαπακώνεσαι και να ζεις σ΄ενα τούνελ συνέχεια γιατί δεν βλέπεις  τίποτα μποστά σου. Πήγαινε σ΄ενα τοίχο μπροστά και γράψε. Εγώ θα ζήσω παλιοκερατάδες. Χάραξε μια πόρτα και μπες μέσα. Με το μυαλό σου. Φτιάξε το όνειρό σου μόνος σου.

Δεν έχω τίποτα, δεν ελπίζω σε τίποτα, είμαι ελεύθερος. Καταλαβαίνεις τώρα τι σημαίνει. Δεν μπορεί κανείς να τρομοκρατήσει έναν άνθρωπο που χαράζει το δικό του δρόμο με θάρρος και θράσος. Δεν μπορεί κανείς να τρομοκρατήσει έναν άνθρωπο που τα έχει χάσει όλα.

Ο ΧΑΜΕΝΟΣ ΤΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΟΛΑ.

Πριν βρούμε λοιπόν τι θα κάνουμε συνολικά, πριν ανακαλύψουμε το τρόπο να βγούμε όλοι μαζί από αυτό το βάλτο, Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΒΑΛΛΕΙ όλα αυτά που τον έκαναν να μπει σ΄αυτό το λάκκο. Να μετρήσει τι ακριβώς είναι αυτό που τον κρατάει σκλάβο σε εντολές και υποδείξεις. ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΤΕΘΕΙΜΕΝΟΣ ΝΑ ΧΑΣΕΙ για να είναι ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ.

Αν δεν είσαι. Αν δεν μπορείς. Αν δεν υπάρχεις χωρίς όλα αυτά που σε κρατάνε δέσμιο...

τότε απλά σώπα. Και υπόμεινε. Μέχρι το τέλος.

πηγή  http://synithisypoptos.gr/

Που ήταν όλοι αυτοί όταν εμείς ζούσαμε ?

Πριν λίγα χρόνια σε μια παλιά μου δουλειά, σε ένα μεσημεριανό διάλειμμα, είχε ανάψει μια συζήτηση με τους συναδέλφους για διάφορες φάσεις που είχαμε περάσει εκεί κάπου στα 20 χρόνια μας. Για συναυλίες, ταινίες, για τα πάρτυ με τους πρώτους έρωτες, για διάφορες πλάκες κλπ. Ο διευθύνων την επιχείρηση ένας τυπικός μάνατζερ, μιας τυπικής πολυεθνικής, καθόταν πιο εκεί και μας άκουγε. Αργότερα με φώναξε στο γραφείο και πολύ σκεπτικός μου έκανε μια ερώτηση, με υφος αρκετά στεναχωρημένο.

"Ξέρεις, πριν που σας άκουγα, αναρωτήθηκα για κάτι... Πού ήμουν εγώ όταν όλοι εσείς κάνατε όλα αυτά?..."

Αυτή η απλή φράση ήταν ότι πιο ανθρώπινο, ειλικρινές, έχω ακούσει ποτέ μέσα στον εργασιακό χώρο. Ηταν μια φράση κλειδί, αυθόρμητη, ένα ερωτηματικό που δεν χρειαζόταν απάντηση, γιατί αυτός που έκανε την ερώτηση, ήξερε ήδη πόση απουσία ζωής είχε η ζωή του.

Η γενιά μου, αυτή η περίφημη γενιά της μεταπολίτευσης δεν έζησε πόλεμο, είναι αλήθεια, αλλά έζησε κάτι φοβερό που μόλις τώρα αρχίζω να το συνειδητοποιώ. Εζησε.. Μια μοναδική απελευθέρωση. Μας πρόσφεραν στο πιάτο τα πάντα για να τα χειριστούμε όπως γουστάραμε. Κι αποτύχαμε. Η πλειοψηφία απέτυχε. Αυτοί όλοι οι χαρτογιακάδες, σε ρομποτοειδές στυλ που δεν ξέρουν πλέον ούτε για πιο λόγο ζουν, ούτε τι να ονειρευτούν τα βράδια εκτός από παλιόχαρτα, στατιστικές κι έναν απόλυτο εθισμό στο χρήμα, την εξουσία, και τη προσκόλληση στις καρέκλες τους, κάποτε ήταν νέοι.

Νέοι σε ένα κόσμο που αμφισβήτησε τα πάντα. Που ρόκαρισε άγρια. Που ξενύχτησε μεθώντας μέχρι αηδίας, που ήρθε σε σύγκρουση με το κατεστημένο. Φόρεσε χακί τζάκετ, ή γκοθάδικα ρούχα. Αφησε το μαλί να πέφτει ελεύθερο ή το κούρεψε σαν πανκιό. Διάβασε αιρετικά κείμενα κι είδε αιρετικές ταινίες. Φώναζε ελεύθερα τα πολιτικά της πιστεύω, αμφισβήτησε θεούς και δαίμονες. Χωρίς κινητά και υπολογιστές με το τηλέφωνο να βαράει μες τη νύχτα, το ξυπνητήρι με το άγαρμπο ξύπνημα χωρίς επιλεγμένη μελωδία, με τα πάρτυ που περίμενες να κάτσει σωστά η μπούκαλα ή τι θα κάνει ο κύριος στη κυρία, ένα κράμα παρανοικό από ελαφοκυνηγούς, κοράκια, εξορκιστές, να συναγωνίζεται τη τέχνη με το σπλάτερ, τα καρεκλάδια, τις ροκιές και τα σκυλάδικα. Την επανάσταση για τη κ@υλα της , απέναντι στο αραχνιασμένο κατεστημένο να παρασέρνει τα μυαλά με τρόπο κινηματογραφικό.

Μια ζωή που καψουρευόταν συνεχώς νέες ερωμένες, και μια πεποίθηση πως τίποτα δεν μπορεί να σ΄εμποδίσει να κάνεις αυτό που σου έχει καφωθεί στο μυαλό. Είναι τρελό όταν συνειδητοποιεί κάποιος πως όλο αυτό το τσούρμο με τα μεγάλα λόγια, τις μεγάλες ιδέες, το νεύρο, τη δύναμη να φέρουν το κόσμο ανάποδα, ΚΑΤΑΝΤΗΣΕ να είναι αυτό που είναι σήμερα. Ενα μάτσο από φοβισμένους νοικοκυραίους, εθισμενους σε κάθε λογής ηλιθιότητα, τρομοκρατημένους από λογαριασμούς και στατιστικές. Θύματα απόλυτα ενός διευθυντηρίου που αλήθεια...

Που βρισκόταν όταν όλοι εμείς ζούσαμε? Πόσο κωμικοτραγικό είναι να σκεφτει κανείς πως αυτοί οι άνθρωποι που ιδρώνουν μέσα από τα καλοραμένα κουστούμια καθώς προσπαθούν να κρατηθούν με οποιοδήποτε κόστος σε μια καρέκλα, τραγικά κατοχικά ανδρείκελα, κάποτε ήταν στην ουρά για ένα εισητήριο συναυλίας... αγωνιούσαν να τους κάτσει η μπουκάλα για να φιλήσουν τη Καιτούλα, ξενύχταγαν κολλώντας αφίσες, είχαν βαρέσει ένα τατουάζ στο μπράτσο, έριξαν ξύλο σ΄ενα καυγά στο Πανεπιστήμιο, ξημέρωσαν σε μια παραλία, διάβασαν ένα βιβλίο, ένα ποίημα, κρέμασαν στο τοίχο του δωματίου τους το αγαπημένο συγκρότημα, χτύπησαν τη πόρτα πίσω τους μ΄ενα σακίδιο στον ώμο για να την "πουν" στο πατέρα που δεν καταλάβαινε, ερωτεύτηκαν τρελά, πόνεσαν, ονειρεύτηκαν, έκαναν σκασιαρχείο από τη τάξη..

Κι όλοι οι άλλοι, το μέγα πλήθος... τι στο διάολο έγιναν... Τόσο σπουδαία ήταν η ζωή γιατί απέκτησες ένα κ@λοάμαξο. Τόσο σημαντικό ήταν να κολλήσεις σ΄ενα γραφείο να κολλάς χαρτόσημα μια ζωή... Τόσο γοητευτικό ήταν να περιορίσεις τη ζωή σου σε ένα κιλό κοψίδια, δυο βόλτες σ΄ενα σκυλάδικο και ένα προπατζίδικο τα σαβατοκύριακα.. Πόσα κιλά ψέκασμα με αποβλακωτικό χρειάζεται για να περάσεις από την επανάσταση στα πρωινάδικα... πόσα κιλά ψέκασμα χρειάζεται για να περάσεις από το ξενύχτι στη παραλία στο ξενύχτι να μετράς λογαριασμούς, δάνεια και ομόλογα? Πόσα κιλά ψέκασμα χρειάζεται για περάσεις από το σκασιαρχείο και την αποβολή από το σχολείο, στην απόλυτη μιζέρια του φόβου και της υποταγής?

Να παραδώσεις στα παιδιά σου ότι σιχάθηκες, ότι πολέμησες, ότι αμφισβήτησες πολλαπλασιασμένο επί εκατό? Να στήνεσαι στα συσσίτια σαν το ζητιάνο, να πέφτεις από τα μπαλκόνια, ανήμπορος, καταθλιπτικός, σε απόλυτη σύγχιση αδυνατώντας να βρεις τρόπο να αγγίξεις έστω και μια τριχούλα από το σύστημα που τόσο πολύ λοιδώρησες στα νιάτα σου. Ο μεταλλάς της πλάκας. Που στρίμωξε τα τατουάζ του στο καλοσιδερωμένο κουστούμι. Το πανκιό της πυρκαγιάς που γυαλίζει τις ζάντες του λες κι είναι εικόνισμα. Η απελευθερωμένη επαναστάτισα που μιλάει για κουρτίνες, πλακάκια του μπάνιου και αγωνιά αν θα μπει ο Γιαννάκης σε μια καλή θεσούλα. Ο αφισοκολλητής που κολλάει χαρτόσημα. Ο γκοθάς που στήνεται στην ουρά για να παρακαλέσει διακανονισμό για το ρεύμα.... Κι όλα αυτά αφού πριν πέρασαν τόσα χρόνια...

που έκανες ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν για να φτάσεις σ΄αυτή τη καντάντια...

Σε νίκησαν, αυτοί που δεν ζούσαν όταν εσύ παρίστανες πως το κάνεις. Σε σπρώξαν στην άκρη εκείνοι που έλλειπαν από τα πάρτυ σου. Γιατί εκείνοι δούλευαν σταθερά, με επιμονή, με σχέδιο για να σε ξεφτυλίσουν. Ηξεραν πως πίσω από τα παχιά λόγια και τις πομπώδεις εμφανίσεις της ζωής σου, κρυβόταν ένα τίποτα με μπόλικο καθόλου. Ηξεραν πως όλο αυτό το πλήθος με τα νεαρά παιδιά που ήθελαν τα πάντα, μπορούσαν να το χειριστούν σαν βούτυρο δίνοντας τους τα πάντα που εκείνοι επέλεξαν και πείθοντάς τα πως αυτά ήταν που ζητούσαν. Σου πούλησαν φύκια για μεταξωτές κορδέλες και τσίμπησες..

Τι ψάχνεις τώρα να βρεις? Τα βινύλια? Τις παλιές φωτογραφίες με το χακί τζάκετ? Τις προκηρύξεις τις σκονισμένες? Το πρώτο σου προφυλακτικό? Το απόκομμα από το εισιτήριο της συναυλίας? Το πρώτο σου τσιγάρο? Το βιβλίο με τις υπογραμμίσεις με κόκκινο μολύβι? Τις βιντεοκασέτες? Το σπασμένo πικ απ? Τις σκισμένες σημαίες? Τα ξεφτισμένα λάβαρα? Το παλιό δυαράκι που γέννησες το πρώτο σου παιδί? Τον κολλητό σου που ξενυχτάγατε σχεδιάζοντας την επανάσταση του αύριο? Τη κιθάρα που στοίβαξες στο πατάρι? Τα χαρτάκια με τα ποίηματα που έγραφες? Μήπως ψάχνεις εκείνη τη μαγεία από τα δεκάλεπτα μπλουζ που δεν ήθελες να τελειώσουν? Μήπως ψάχνεις την αγωνία και τα όνειρα που έκανες όταν κοιτούσες τις αφίσες στο τοίχο του δωματίου? Τα ινδάλματά σου? Τα πρότυπα?

Τα πούλησες όλα. Για ένα σπίτι με μπόλικα γκατζετάκια, ένα μάτσο παλιοσίδερα, ενα κινητό κι ένα λαπτοπ. Για ένα βιβλιαράκι τραπέζης και δέκα πλαστικές κάρτες. Για ένα τζόγο στο χρηματηστήριο κι ένα διορισμό στο δημόσιο. Αντάλλαξες τη κουβέρτα στη παραλία μ΄ένα δίκλινο bed and breakfast. Αντάλλαξες τη μαγεία της ελευθερίας σου με τη καθως πρέπει ζωή σου.

Φάε τώρα ένα καθως πρέπει και δώσε και λίγο και στα παιδιά σου που πεινάνε να χορτάσουν. Μάθε τα πως να ζουν χωρίς όνειρα, ενημέρωσέ τα πως ότι είχαν θα τους τα πάρουν πίσω, περίμενε και για μια συνταξούλα που θα στη ρίξουν σαν ελεημοσύνη, ψάξε με αγωνία να δεις που θα βρεις τα χαπάκια σου για να γιατρέψεις τις αρρώστιες σου, μάζεψε και τα σάπια από τη λαϊκή στο σχόλασμα, παρακάλα και το κάθε αφεντικό να σε πάρει στη δουλίτσα, να φας λίγο ψωμάκι. Νοιώσε και την απειλή της εφορίας, της τράπεζας, της ΔΕΗ, του τοκογλύφου της γειτονιάς, του αφεντικού σου, στο πετσί σου για τα καλά, να διαπερνάει το μεταλάδικο τατουάζ και να το μετατρέπει σε αίμα, που θα δώσεις απλόχερα για να θραφούν εκείνοι ΠΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΚΟΙΜΗΘΗΚΑΝ.

Πηγή: Που ήταν όλοι αυτοί όταν εμείς ζούσαμε ? - RAMNOUSIA

Που ήταν όλοι αυτοί όταν εμείς ζούσαμε ? - RAMNOUSIA

Η Ελλάδα ενός σκύλου

Η Ελλάδα της κρίσης μέσα από τα μάτια ενός αδέσποτου σκύλου. Ο σκύλος-πρωταγωνιστής ονειρεύεται να μπει σε ένα καράβι και να φύγει μετανάστης…

Δεν είναι ζωή αυτή! Κλείνουν σπίτια, κλείνουν ταβέρνες, οι άνθρωποι είναι επιθετικοί, εριστικοί, σου ρίχνουν φόλα για το τίποτα. Η κρίση γιγαντώνει τα προβλήματα που μπορεί να έχει ένα τετράποδο στους δρόμους της Αθήνας.

Ο σκύλος-πρωταγωνιστής του ντοκιμαντέρ "Witness" του Δημήτρη Σοφιανόπουλου ονειρεύεται να μπει σε ένα καράβι και να φύγει μετανάστης. Όπως κάνουν οι άνθρωποι. Μέσα από τα μάτια ενός υπερ-συμπαθητικού σκύλου, βλέπουμε τις δυσκολίες των αδέσποτων να επιβιώσουν, αλλά και μια θαυμάσια παραλληλία με τις ζωές των ανθρώπων στην Ελλάδα της κρίσης.

Τη δημιουργία της ταινίας του Δημήτρη Σοφιανόπουλου κατέγραψε με την κάμερά του ένας κροάτης κινηματογραφιστής, ο οποίος στη συνέχεια έφταξε αυτό το ημίωρο ντοκιμαντέρ «πάνω στο ντοκιμαντέρ», για λογαριασμό του αγγλικού Al Jazeera.


PLAYER: Η Ελλάδα ενός σκύλου | DOC TV | documenting everyday life

Τα καλυτερα παιδικα χρονια...αξεχαστα!!!

 Δείτε την απίστευτη μετάλλαξη των γενεών του 1990 και του 2000 και πόσο αδικημένα είναι αυτά τα παιδιά…
Ήμασταν στην τελευταία δεκαετία που προλάβαμε τα ομαδικά παιχνίδια Κρυφτό, Κυνηγητό, Κλέφτες κι….

Αστυνόμους κ.α. Ακόμα, βλέπαμε Στρουμφάκια, Thundercats, Κabamaru και Candy Candy και όχι Pokemon, Digimon και Yu Gi Oh… Παίζαμε με Playmobil και LEGO και όταν θέλαμε ποδόσφαιρο υπήρχε ακόμα κάποια αλάνα να μας δεχθεί…
Βλέπαμε εκπαιδευτική τηλεόραση στην ΕΡΤ1 και ποιος θα ξεχάσει τη φρουτοπία και του κουτιού τα παραμύθια! Επίσης, κάναμε ακόμη παιδικά πάρτυ στα σπίτια μας και δεν τρέχαμε σε παιδότοπους. Δεν γεννηθήκαμε μέσα στην Τεχνολογία, αλλά την ανακαλύψαμε σε μία καλύτερη ηλικία – χωρίς να είναι η μοναδική επιλογή διεξόδου μας από την καθημερινότητα…
Τις πρώτες πopνoταινίες τις βλέπαμε σαν κλέφτες στο Βίντεο του Μπαμπά. Ακούγαμε τη φωνή του άλλου όταν παίρναμε τηλέφωνο μέχρι που μας έφαγαν τα SMS… Παίρναμε κουλούρια και λουκουμάδες με ζάχαρη από το κυλικείο και τρώγαμε Κουκουρούκου και Σοκοφρέτες… Τρώγαμε ακόμη σπιτικό φαγητό…
Πρωτοχρονιά και Ανάσταση καθόμασταν με την οικογένεια μας και δεν τρέχαμε 00.01 στο πρώτο κλαμπ να τσακίσουμε Mojito, Space και Cuervo…
Είδαμε τα πρώτα Χρυσά σε Ολυμπιακούς αγώνες με τη Βούλα Πατουλίδου και τον Πύρρο Δήμα… Είδαμε σε πρώτη εκτέλεση απίθανες σειρές … από το Εκμέκ Παγωτό και τους Απαράδεκτους μέχρι τις Τρεις Χάριτες και τους Μεν και Δεν…
Ξέραμε μόνο την Μπαλαρίνα και τον Μύλο στα Λούνα Παρκ και δεν μας έφευγε η ψυχή στα 3G… Μας έδιναν ένα πεντοχίλιαρο οι γιαγιάδες και οι παππούδες και νιώθαμε ευτυχισμένοι…
Δεν ήμασταν μουρτζούφληδες όπως τώρα που αν πάρουμε 20 ευρώ κοιτάζουμε με μισό μάτι… Ακόμα και το Game Boy δεν μας έκλεινε σπίτι…. το παίρναμε και τρέχαμε έξω να το μοιραστούμε με τους φίλους μας…
Γράφαμε ακόμη ραβασάκια και δεν κάναμε comment σε twitter και Facebook! Βγαίναμε με τα ποδήλατα στο δρόμο και δεν κινδυνεύαμε τόσο… Θυμάστε τους Ευχούλιδες; Ποιος θα ξεχάσει το Χάρρυ Κλυν σόου και τους Δέκα Μικρούς Μήτσους, το Κόντρα Πλακέ, τον Τροχό της Τύχης, Μέγκα Μπάγκα, ‘Αλλα Κόλπα (Ά ρε Βλάσση)…
Τα σόου της Ρούλας Κορομηλά και το Ciao Ant1…. Τους Ghostbusters- Karate Kid – ET – Home Alone – Γκούνις – Σeξογήινη (Ποιός δεν είχε κολλήσει με την Κίμ Μπάσιτζερ;), Carousel και Disney club στο Mega…
Τα αγαπημένα μας παιχνίδια ήταν Μήλα – Σχοινάκι – Μακριά γαϊδούρα Προλάβαμε όλη την εξέλιξη του Χτυποκάρδια στο Μπέβερλυ Χιλς και το Baywatch, καθώς και τον Ιππότη της Ασφάλτου… Τραγουδήσαμε «Το νού σου κύριε οδηγέ» και χορέψαμε λαμπάντα…
Πηγαίναμε στα «Ηλεκτρονικά» και παίζαμε Super Mario, Sonic, Mortal Compact, Streetfighter, Bubble Bubble, Tetris, Arkanoid, Top Gun και στα πλοία τρέχαμε να βρούμε που τα έχουν κρυμμένα…
Οι γονείς μας δεν ανησυχούσαν αν θα γυρίσουμε σώοι όπως τώρα… Ματώναμε τα γόνατα μας και συνεχίζαμε το παιχνίδι… Θυμάστε τα καραμελάκια που όταν τα έβαζες στο στόμα ανατινάσσονταν; Και τη μόδα με τις τσίχλες Shock, το σπανάκι του Ποπάυ και τα τσιγάρα του Αστερίξ;
Παίζαμε Μπουκάλα και Θάρρος ή Αλήθεια, πατούσαμε τα κουτάκια από τα αναψυκτικά και περπατούσαμε σαν να ήταν τακούνια! Κάναμε απίστευτες πλάκες με τις μπουγελόφατσες και τα μπουγέλα γενικά στα σχολεία… Ντυνόμασταν Νίτζα, Καουμπόυ και Ρομπέν των Δασών τις Απόκριες και όχι Πίκατσου και Μπομπ Σφουγγαράκης… Ψάχναμε για αυτοκόλλητα και τάπες στα γαριδάκια…
Είχαμε τα κλασσικά walkman με τα ακουστικά με το σφουγγαράκι στο πλάι και με το ζόρι χωρούσαμε στη τσέπη μας δύο κασέτες… Κάναμε κοπάνες για να παίξουμε ποδόσφαιρο και όχι για να πάμε στα WEB και στα InSpot… Βλέπαμε το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι, Αυθαίρετους, Ρετιρέ και Μικρομεσαίους… Συνωστιζόμασταν στα Βίντεο Κλαμπ, για να πάρουμε κασέτες με τον Μουστάκα, τον Τσάκωνα, τον Ταμτάκο και τους νέους τότε Μιχαλόπουλο, Γαρδέλη, Ψάλτη και Στίβ Ντούζο…
Παίζαμε ακόμα με μπίλιες…Παίζαμε με τα ΥΠΕΡΑΤΟΥ καρτελάκια… αυτοκίνητα-πλοία-αεροπλάνα Παίρναμε τα φακελάκια με τις φάρσες, μελανό μάτι, σκουλήκια στο νερό, τρύπιο δάχτυλο και άλλα πολλά… Είχαμε τις χλαπάτσες… To πρώτο μας ηλεκτρονικό το Atari και ακολούθησαν NES, Super Nintendo, Mega Drive… Βλέπαμε Παντρεμένους με παιδιά και τσαντιζόμασταν που η μαμά μας ήθελε να βλέπει Ατίθασα Νιάτα και Τόλμη και Γοητεία…
Πηγαίναμε στα μηχανήματα που έβγαζαν τα μπαλάκια με τα δωράκια και είχαμε αγωνία τι θα πετύχουμε… Λέγαμε 6 αριθμούς για το νεόφερτο τότε Λόττο στους γονείς, αλλά ποτέ δεν μας κάθισαν…Παίρναμε Ξυστό και αν μας έπεφτε ένα κατοστάρικο, παίρναμε άλλο ένα και το χάναμε και αυτό… Είδαμε να ξεφυτρώνουν καρτοτηλέφωνα σε όλη την Ελλάδα και κάναμε συλλογή από τηλεκάρτες…
Βάζαμε τα σπορτεξάκια με τα φώτα και είχαμε κολλήσει με τις τσάντες PAXOS…και ξερός… Βλέπαμε Μάπετ Σόου… Παίρναμε το μπλοκ με τις χειροτεχνίες και με το ασημόχαρτο και το χρυσόχαρτο φτιάχναμε στολίδια τα Χριστούγεννα… Βλέπαμε Παιχνίδια χωρίς Σύνορα… Είδαμε Michael Jordan και μαζεύαμε κάρτες ΝΒΑ…
Το πρώτο μας φιλi δινόταν με ακούμπισμα των χειλιών και όχι κατευθείαν η γλώσσα στον ουρανίσκο… Μαζεύαμε καπάκια από αναψυκτικά στα ταβερνάκια που πηγαίναμε με τους γονείς. Πιάναμε τα καλαμάκια και βάζοντάς τα κάτω από τη μασχάλη, κάναμε τεχνητά Αέρια… Ακούγαμε Στέφανο Κορκολή, Οmega Vibes, Αλέξια και Κωνσταντίνα…
Βρέχαμε χαρτοπετσέτες και τις πετούσαμε σε ακαθόριστες πορείες και όποιον έβρισκε… Τρώγαμε τυράκια BABYBEL και LA VAS QUI RIT(που το λέγαμε πάντα λαβάς τυρί)…
Διαβάζαμε Αλμανάκο, Κατερίνα, Μανίνα και Σαΐνια… Βάζαμε κολόνια Μυρτώ…
Λουζόμασταν με Johnson’s όχι πια δάκρυα και βάζαμε τραυμαπλάστ με φιγούρες και ας μην είχαμε πληγή… Τρώγαμε Καραμπόλα, αλλά ανοίγαμε το δωράκι πριν φάμε το παγωτό…
Παίζαμε τα επιτραπέζια της ΜΒ, όπως ΗΟΤEL, Μάντεψε ποιος, Το στοιχειωμένο σπίτι… Είδαμε τον Casper και τον Σκαθαροζούμη…
Περάσαμε την επιδρομή από ψείρες και κόνιδες, και όμως είμαστε εδώ….Το φάρμακο που είχαν οι μαμάδες βρωμούσεεε… Eίδαμε το Αγάπη μου συρρίκνωσα τα παιδιά και λατρέψαμε τα Cheerios από την σκηνή με τον μπαμπά στο πιάτο…
Τρώγαμε μπισκότα Rondo…και ανοίγαμε πρώτα να φάμε τη σοκολάτα ή τη βανίλια και μετά το μπισκότο… Bλέπαμε τα Ρακούνς και τον Ντένις τον Τρομερό… Παράλληλα με το Για πα Ντα μπα Ντου του Φρεντ από τους Flinstones που τα άκουγε μονίμως από τη Βίλμα…
Βλέπαμε τη σειρά με το ανθρώπινο σώμα και το πως λειτουργεί ο οργανισμός… Tραγουδούσαμε το Μ’ αρεσει να μη λέω πολλά και το Λιωμένο Παγωτό (που κολλούσε πάντα στο χέρι)… Το σ e ξ ήταν ταμπού και κουβέντα στα κρυφά…
Κάθε βράδυ λέγαμε «Καληνύχτα» ένας, ένας και αν δεν τελειώναμε, δεν κοιμόμασταν… Κοιμόμασταν σε φίλους Σαββάτο βράδυ και το κανονίζαμε από την Κυριακή…
Όταν μας επισκεπτόταν κάποιος, δεν τον κοιτούσαμε στα χέρια… Αγοράζαμε καινούρια τετράδια και κάθε χρόνο ορκιζόμασταν ότι θα τα κρατήσουμε καθαρά. 2 βδομάδες μετά είχαν γεμίσει στιχάκια και μηνύματα με τον διπλανό…
Όταν βλέπαμε προφυλακτικά κοκκινίζαμε… Θεωρούσαμε πορνό τη «Γαλάζια Λίμνη»… Ερωτευόμασταν και το μάθαινε όλο το τμήμα…
Αργήσαμε να μάθουμε το πώς γίνονται τα παιδιά…ενώ τώρααα… Βλέπαμε το λικέρ στο σύνθετο του σαλονιού και δοκιμάζαμε… Τις Κυριακές, σηκωνόμασταν απο νωρίς για να προλάβουμε τα «παιδικά»….
Ζωγραφίζαμε ακόμη σε χαρτί και όχι με προγράμματα στα VISTA… Φτιάχναμε ακόμη παζλ και οι γονείς μας τα έκαναν κορνίζες… Την πίτσα που την τρώγαμε σπάνια και κάναμε γιορτή κάθε φορά που μαθαίναμε ότι οι γονείς θα μας πάνε σε πιτσαρία report

Τα καλυτερα παιδικα χρονια...αξεχαστα!!! - Trelokouneli.gr

Η δημοκρατία κανονικά

Η δημοκρατία κανονικά

by Sotos

Ποιόν να πείσω ότι αυτό που έχουμε δεν είναι δημοκρατία… Όποτε το διανοούμαι, τρομάζω με τα γέλια που ρίχνω για τον εαυτό μου. Με βλέπω σαν τον Συλβέστερ Σταλόνε να υποδύεται τον Ράμπο:  ολομόναχος αυτός στη μέση μιας στέπας, μακιγιαρισμένος για να δείχνει μπαρουτοκαπνισμένος, βλέπει να έχει απέναντί του μια ολόκληρη στρατιά –πεζικάριους που επελαύνουν, τεθωρακισμένα, συστοιχίες από οπλικά συστήματα, ό,τι κυκλοφορεί στον πλανήτη σε πυρίτιδα και τρινιτροτολουόλη. Τους ζυγίζει για μια στιγμή, μόλις για μια στιγμή με το σκοτεινό αλλά σπινθηροβόλο βλέμμα της αγελάδας. Έπειτα λέει «Fuck ‘em!”, και σε μια πλημμυρίδα ανόητης αυτοπεποίθησης οπλίζει το υπερόπλο του. Τι γελοίο θέαμα…
Εγώ απέναντί μου έχω: Εκείνους που πιστεύουν ότι είμαι υπερβολικός ή λαϊκιστής· και με εγκαλούν, διότι δεν ξέρω, λέει, τι πάει να πει να μην έχεις δημοκρατία. Εκείνους που πιστεύουν ότι έτσι κι αλλιώς δημοκρατία δεν είχαμε ποτέ. Εκείνους, ανάμεσά τους, που πιστεύουν ότι ούτε και είναι δυνατόν να έχουμε ποτέ. Εκείνους που θέλουν πρώτα να συζητήσουμε τι είναι Δημοκρατία. Εκείνους που θέλουν προηγουμένως να εξασφαλίσουμε τις προϋποθέσεις για να το συζητήσουμε. Εκείνους που πιστεύουν ότι, και που δεν έχουμε δημοκρατία, δεν τρέχει και τίποτε. Εκείνους που μου υπενθυμίζουν ότι στις 21 Απριλίου, κόσμος αμέριμνος και αδιάφορος έπινε τα ουισκάκια του στην Πλατεία Βικτωρίας, ενώ στο δρόμο δίπλα περνούσαν τα τανκς που έμελλε να παραμείνουν στους δρόμους για επτά χρόνια. Να περιμένω δηλαδή κι εγώ να σωθούν τα λεφτά, να μην υπάρχει πια δεκάρα για να τελειώσουν και τα ουισκάκια, μπας και ξημερώσει άσπρη μέρα!
Έχω κι άλλους. Εκείνους που με υποπτεύονται για χρυσαυγίτη, όταν δεν δέχομαι να τυλίγεται ένας άνθρωπος σε μια κόλλα χαρτί και να οδηγείται στον ανακριτή, επειδή βρέθηκαν στο σπίτι του ως ενοχοποιητικά  στοιχεία ένα πιστόλι ρέπλικα (δηλαδή απομίμηση), ένας σουγιάς έξη εκατοστών κι ένα βιβλίο με σκίτσα από πολεμικές τέχνες. Φοβάμαι για έναν εξάδελφό μου που, για κάποιο λόγο, του αρέσουν τα σπαθιά και αξιώθηκε σ’ ένα ταξίδι του να αποκτήσει ένα ιστορικό ξίφος των Σαμουράι –άστε που είναι και αριστερός.
Έχω κι εκείνους που θεωρούν ότι δεν κινδυνεύουν. Σαν να μην έφθαναν όλοι τους, έχω απέναντί μου και τον Σαμαρά. Λέει στ’ Αμερικανάκια ότι «το νενομισμένο είναι πως κανονικά μια δημοκρατία δεν μπορεί να αντέξει τέτοιο σοκ», σαν κι αυτό που υφίσταται η Ελλάδα κοντά τέσσερα χρόνια τώρα. Και προσθέτει: «Το διαψεύσαμε!» Ποιο άραγε; Το «νενομισμένο» ή το «κανονικά»;
Ρωτώ, επειδή πιστεύω ότι κανονικά μια δημοκρατία μπορεί να αντέξει τα πάντα. Και μπορεί τα πάντα να ανατρέψει. Ειδικά όταν κινδυνεύει ο λαός της, αυτός τον οποίον η δημοκρατία υπηρετεί και μόνο –το λαό, όχι φραστικές ντρίπλες, στάχτη στα μάτια, νενομισμένα και νομίσματα.
Άρα, έχω απέναντί μου κι εκείνους που με κοροϊδεύουν κατά πρόσωπο.
Έχω βέβαια κι εκείνους που δεν περιμένουν από εμένα. Τα ξέρουν αυτοί αυτά και τους κουράζω. Να, που δεν είμαι μόνος τελικά… Όχι… Είμαστε, τάχα, εμείς μαζί –ο καθένας μόνος του. Γι αυτό σας λέω. Δεν έχουμε δημοκρατία. «Μαζί, ο καθένας μόνος του» δεν είναι δημοκρατία. Είναι δύσπιστος στρατός των ατάκτων. Ποιόν να πείσω, λοιπόν…
Το νου σας, άτακτοι! Έρχονται νέα μέτρα. Δεν θα μείνει τίποτε όρθιο.
 πηγή http://sotosblog.com/

Ζητούνται επειγόντως πολίτες επαναστάτες

Μετά από χρόνια διάβρωσης μιας ολόκληρης κοινωνίας, μέσα από πολιτικούς μηχανισμούς διαπλοκής, ρουσφετολογίας, εύκολου κέρδους και της διόγκωσης ενός κρατικού μηχανισμού για την εξασφάλιση ψηφοφόρων «οπαδών», οι Έλληνες βρισκόμαστε σήμερα σε μια περίοδο βαθύτατης κρίσης, σύγχυσης και δυστυχώς,  έλλειψης ηθικών δημοκρατικών αξιών.
Βρισκόμαστε ήδη στο ναδίρ των κοινωνικών οραμάτων. Τα λαμόγια του πασόκ, η υποτιθέμενη «Κεντροαριστερά» έδειξε την πραγματική εκσυγχρονιστική της «ηθική» μέσα από βολέματα και μίζες, κότερα και εταιρείες off shore, διαπλεκόμενους εργατοπατέρες και φιλόδοξους συνδικαλιστές.
Σιγά – σιγά με σύμμαχους μεγαλοεκδότες, μεγαλοκαναλάρχες, μεγαλοεπιχειρηματίες και μέσα από την αλληλοκάλυψη μεγάλων οικονομικών σκανδάλων, άρχισαν να εξαφανίζονται οι «ιδεολογικές διαφορές» μεταξύ σοσιαλιστών και δεξιών .
Η δεξιά παρέα με τους σοσιαλιστές, διασκέδαζαν σε πάρτη χλιδής της Μυκόνου και των γιάπηδων του Κολωνακίου.
Η δε αριστερά, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και την ιδεολογική μετάλλαξη της Κίνας, επιμένει σ” ένα στείρο χωρίς όραμα λόγο.
Αυτό το πολιτικοκοινωνικό σύστημα απογυμνωμένο πλέον από κάθε αξία εισχώρησε παντού. Η αναζήτηση καριέρας, η συλλογή αγαθών, διέρρηξε οικογένειες , σχέσεις και φιλίες και μας μεταμόρφωσε σε άρρωστους πλεονέκτες, σε άτομα καταναλωτικά και εγωιστικά.
Ολα αυτά τα χρόνια αυτοκτονούσαμε ηθικά και πνευματικά, ενώ σνομπάραμε τη γλώσσα και τον πολιτισμό μας. Σύγχρονοι γραικύλοι που συκοφαντούν την ιστορία, προσπαθούν να μειώσουν παραδείγματα συλλογικών οραμάτων και αγώνων, μας θέλουν ηλίθιους και βολεμένους σε μια πρόσκαιρη καλοπέραση..
Και τώρα που τα αποκαλυπτήρια της πραγματικής τους εικόνας μας σοκάρουν, εμείς θα παραμείνουμε δειλοί θεατές;
Θα παραμείνουμε θεατές, στην απαξίωση της κοινωνίας μας;
Θα παραμείνουμε θεατές, στην δικτατορία των ηλιθίων και των οπαδών τους;
Θα παραμείνουμε θεατές, στις αυτοκτονίες απελπισμένων ανθρώπων;
Την ώρα που μέσα στην Βουλή, τα κόμματα μοίραζαν εκατομμύρια ευρώ, για τον προεκλογικό τους αγώνα, ο τελευταίος Έλλην αυτόχειρας, με μια πράξη καθαρά πολιτική στην καρδιά της Αθήνας, δίνει το δικό του μήνυμα αντίστασης, αφήνοντας σημείωμα για τους λόγους που τον οδήγησαν σ” αυτήν την τραγική πράξη.
Σε κάποιο σημείο γράφει: Πιστεύω πως οι νέοι χωρίς μέλλον, κάποια μέρα θα πάρουν τα όπλα και στη πλατεία Συντάγματος θα κρεμάσουν ανάποδα τους εθνικούς προδότες..
Θα παραμείνουμε λοιπόν τραγικά ηλίθιοι θεατές; Ως πότε θα συμμετέχουμε και θα γινόμαστε συνένοχοι με την σιωπή μας στο έγκλημα που διαπράττουν εν ψυχρώ σε βάρος της κοινωνίας μας;
Medusa
πηγή  http://ithaque.gr/

Οι Έλληνες βαρέθηκαν τους Έλληνες.

Έλληνας. Μια λέξη που υποδηλώνει πολλά. Αμφιλεγόμενη αλλά συνάμα τόσο ξεκάθαρη. Τολμηρή αλλά παράλληλα νωθρή. Πολλά αντίθετα, πολλές αμφιταλαντεύσεις, πολλά απροσδιόριστα νοήματα.

Οι Έλληνες. Όταν προσδιοριζόμαστε λεγόμαστε Έλληνες, αλλά όταν μιλάμε για αυτούς, τότε οι Έλληνες γίνονται οι άλλοι. Σαν τον σύζυγο που όταν το παιδί του προοδεύει γίνετε ''το παιδί μου'', μα όταν παραστρατεί γίνετε ''το παιδί σου''. Σαν να παραγνωριστήκαμε. Τόσα χρόνια μαζί λογικό ήταν. Μα για να παραγνωριστείς πρέπει πρώτα να γνωριστείς. Και 'μεις δεν ξέρουμε τίποτα για τους Έλληνες. Γιατί αν ξέραμε θα μας είχαμε λατρέψει. Θα μας είχαμε λατρέψει ως ανθρώπους. Και δεν μισιόμασταν ως θεοί ή ως ήρωες. Να ήμασταν και ήρωες...

Θέλει ο ένας να εκδικηθεί τον άλλον. Για το κακό που μας βρήκε. Που δεν μπορούμε πλέον να πάμε διακοπές, δεν μπορούμε συντηρήσουμε περιουσίες, δεν μπορούμε πλέον να κάνουμε του κεφαλιού μας. Τρέμουμε αυτή τη στιγμή. Τη στιγμή που θα παραδεχτούμε την πραγματικότητα. Γιατί ακόμα ζούμε την ουτοπία. Ότι δηλαδή όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που μας αποδίδουν, το ελληνικό φιλότιμο, ο χαβαλές, η φιλοξενία και πολλά άλλα, δεν τα έχουμε πια. Δεν μπορούμε να διεκδικούμε καν την πατρότητά τους, γιατί με την συμπεριφορά μας απέχουμε παρασάγγης από αυτά. Και είναι πλέον σαν να μη τα είχαμε ποτέ. 

Και για αυτό μισιόμαστε θανάσιμα. Σαν τα ζευγάρια που απορούν και αναρωτιούνται γιατί παντρεύτηκαν. Και δεν θυμούνται τίποτα από όσα τους δένουν και ας έχουν περάσει μια ζωή μαζί. Και έτσι ζητάμε εκδίκηση. Όλοι μας φαίνονται άχρηστοι, χαζοί, μπουρτζόβλαχοι, αγενείς, παρτάκηδες. Και το χειρότερο; Είναι! 

Και ούτε μια φορά δεν γυρνάμε το βλέμμα σε μας, στα παιδιά μας. Για να δούμε ότι οι Έλληνες είμαστε εμείς. Και φταίμε όλοι. Άλλοι λίγο, άλλοι πολύ. Κανένας καθόλου.

Και έχουμε οργή. Αλλά και αδιαφορία. Δεν αντέχουμε τους άλλους, αλλά δεν θέλουμε να ασχοληθούμε κιόλας. Εδώ καμιά φορά δεν αντέχουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, αλλά πάλι αδιαφορούμε. Θέλουμε απλά κάποιον να βάλει τάξη. Έναν βασιλιά, ένα μονάρχη, ένα ναζιστή. Κάποιον να τους μαντρώσει. Κάποιον που με τη βία θα συνετίσει. Αφού δεν παίρνουν από λόγια. Οι άξεστοι, οι απολίτιστοι. 

Μα τα πρόβατα είτε είναι μέσα στη στάνη, είτε έξω, πάλι πρόβατα είναι.

πηγή http://mia-matia-ston-ilio.blogspot.gr/

Elements - Lindsey Stirling (Dubstep Violin Original Song)

Εἶπαν ὅ,τι πέθανε ἀπὸ καρδιά…

«Είπαν ότι πέθανε από καρδιά. Στα κρύα πιστοποιητικά θανάτου δε γράφεται όταν πεθάνει κανείς από αγάπη»
Συγκίνηση προκάλεσε στην ομογένεια η είδηση του θανάτου ενός ηλικιωμένου ζευγαριού με διαφορά λίγων λεπτών της ώρας.
Ο Νίκος Μαρκογιαννάκης, μόλις ξεψύχησε η αγαπημένη του σύζυγος Μαρία την έσφιξε στην αγκαλιά του, με τον δικό του, τρυφερό και δυνατό τρόπο και βγήκε να καπνίσει ένα τσιγάρο, όπως έκανε όταν η καρδιά του είχε φουρτούνες.
Το μόνο που τον απασχολούσε ήταν να μην την αποχωριστεί. Να μην την αφήσει μόνη της στο μεγάλο ταξίδι.
Περίμενε λίγο να δει το μεγάλο του γιο, το Νικόλα, που ήταν στο δρόμο και μετά έγειρε και άφησε την τελευταία του πνοή, λίγο πιο πέρα από την αγαπημένη του.
Ο Νίκος Μαρκογιαννάκης, ο πρωτότοκος του Χρήστου και της Μαρίας, δήλωσε στην εφημερίδα:
«Οι γονείς μου ζούσαν ο ένας για τον άλλον. Ποτέ δεν πήγαινε ο πατέρας κάπου μόνος του. Έπρεπε να έχει και τη μητέρα μου δίπλα του. Ο πατέρας μου ήταν φανερό ότι δε θα μπορούσε πλέον να ζήσει χωρίς τη μητέρα μου. Εκείνη ήταν όλη του η ζωή. Από τότε που θυμάμαι τον κόσμο, από το χωριό στην Κρήτη, με τα χωράφια, τις ελιές και το μόχθο το καθημερινό, μέχρι εδώ στην Αυστραλία, μαζί δούλεψαν, μαζί μόχθησαν, μαζί χάρηκαν τη ζωή, οπότε πώς γινόταν να μη φύγουν και μαζί;»
Ἀβραὰμ Ἀτταλιάδης
About these adshttp://filonoi.gr/