Πολύ γέλιο ρε παιδιά. Του Μπαγασάκου

 

 

Έπρεπε να σφίξουν οι κώλοι με την επερχόμενη επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ, για να διακτινιστεί ο Μιχελάκης και πενήντα χαρτογιακάδες στο ταρακούνημα της Κεφαλλονιάς. 

Γιατί άμα έχει το επιχείρημα ο ΣΥΡΙΖΑ "πού είναι το Κράτος;" πώς θα μπορούσε να ξεκινήσει η γκαιμπελική προπαγάνδα των παπαγάλων, που προωθούν το εκτόπλασμα της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ, μήπως και ευωδοθεί το εγχείρημα και σωθούν οι μελλοντικοί πελάτες της βί άϊ πί(VIP) πτέρυγας του Κορυδαλλού και άλλων σωφρονιστικών καταστημάτων.

Αυτό όμως είναι το λιγότερο. Ο Αβραμόπουλος την έπεσε στον σκοπιανό επίσημο, αφενός μεν ξεφτιλίζοντας το πρωτόκολλο των εθνικών ύμνων, αφετέρου παριστάνοντας τον Σαμαρά του 93, έναντι του mea culpa Σαμαρά του 2013. Αν το προχωρήσει, θα κατουρηθεί απ' τα γέλια ο Μητσοτάκης. Πήγα να πώ "θα πεθάνει απ' τα γέλια" αλλά αυτό ειναι πολύ δύσκολο.
Για φανταστείτε τον Αβραμό με καμιά εικοσαριά βουλευτές να φλερτάρει τον ΣΥΡΙΖΑ, που το ξέρει το μαγαζί απ' τα νιάτα του;
Έ, ρε γέλια που έχουμε να κάνουμε!

Θα βγει μετά η Βούλτεψη και ο Γιακουμάτος και θα πουν ότι εκτός από το "κακό" ΠΑΣΟΚ που κυβερνούσε τόσα χρόνια και μας κατέστρεψε," το "ΣΥΡΙΖΑ παίρνει τώρα και την κακιά ΝΔ, ενώ ο Ντινόπουλος θα λέει ότι οι σκοτεινές δυνάμεις του κομουνισμού που είχαν παρεισφρήσει στην ΝΔ, έριξαν τις μάσκες.

Με αυτή την εναλλαγή των ρόλλων και των προσώπων έχουμε ζαλιστεί. Το επόμενο που θα περιμένουμε να δούμε, είναι η εθελούσια διαγραφή των ήδη αποπληρωμένων υποχρεώσεών του Ελληνικού Κράτους από το '65 και μετά, έργο των τελευταίων ημερών της παρούσας κυβέρνησης και ξανά απ' την αρχή. Όπως έκανε ο Μητσοτάκης το'65, που διέγραψε όλα τα αποπληρωμένα από την Επανάσταση και μετά, και τα ξαναπληρώνουμε όλα, μαζί με τους τόκους μέχρι σήμερα. Το αντίστροφο του "δεν πληρώνω, δεν πληρώνω" του Ντάριο Φό. Και πληρώνω και ξαναπληρώνω, μιά αιωνιότητα πληρώνω.

8,7 δις πρέπει να δώσουμε την εβδομάδα των εκλογών, αν θέλουμε να είμαστε συνεπείς στις ανειλλημένες υποχρεώσεις μας. Μήπως το πογκρόμ που εξαπολύεται βαθμιδωτά ενάντια σε ανώνυμους που οδηγούν χωρίς κράνος (απαράδεκτο το χωρίς κράνος, άλλο τόσο τα 310 ευρώ πρόστιμο!) και επώνυμους Γιακουμάτους, που σαν ψιλικατζούδες κλέβουν την Εφορία 24000 ευρώ, αποτελεί την προαναγγελία της οικονομικής καρατόμησης των μεγαλόσχημων φοροκλεπτών, που επιβάλλει, πλέον, το ευρωπαϊκό διευθυντήριο;

Το να επισείσεις τον κίνδυνο της συγκυβέρνησης προς την οικονομική ελίτ, έστω και αν αυτή αποκλείεται να γίνει, γονατιστός να παρακαλάει ο Αλέξης μαζί με τον Λαφαζάνη, μάλλον θέλεις να γίνεις αφόρητα πειστικός ότι, φέρτε τα λεφτά απ' έξω, μέσα, αλλιώς αφήνω τον μισητό ΣΥΡΙΖΑ αμολυτό και μετά βρείτε τα εσείς μαζί του, όταν θα είναι κυβέρνηση μόνος του, με ότι επιπτώσεις θα έχει αυτό.

Μιράντα Ξαφά στον Ενικό: Σε ερώτηση πολίτη που της είπε ότι ο Μίλτον Φρίντμαν διατύπωσε την θεωρία του, με την προϋπόθεση ότι ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης λειτουργεί απρόσκοπτα, πώς προτείνει ιδιωτικοποίηση μέχρι και στο σεξ, όταν όλα είναι καρτελοποιημένα, απάντησε ότι ο ΟΟΣΑ έχει εντοπίσει 312 εμπόδια που υπάρχουν για την ανάπτυξη μιας υγιούς επιχειρηματικότητας και κάνει ότι μπορεί να τα ανατρέψει.
Γειά χαρά τι κάνεις; Ότι μπορώ.

Άννα Μισέλ Ασημακοπούλου εξ Ιωαννίνων ορμώμενη, απαντά σε πολίτη που την ρωτά για τα Ολυμπιακά ακίνητα τα οποία καταρρέουν, ενώ θα μπορούσαν να προσπαθήσουν έστω, να τα αξιοποιήσουν προς όφελος του δημοσίου, δηλαδή της κοινωνίας.
Απάντηση: Τα Γιάννενα δεν έχουν Ολυμπιακά ακίνητα.

Όταν η αλαζονεία συγχρωτίζεται με τον πανικό, ειδικά μόλις βρεθεί μπροστά στην ανυστερόβουλη, δίκαιη οργή του πολίτη, την στιγμή που δεν του κλείνει το στόμα κανένα καρακόλι, τότε οι απαντήσεις παίρνουν τη μορφή της απώτατης βλακείας.

Όσο και να σφίξουν τα κωλομέρια δεν γλυτώνουν το γαμήσι κατά το ήμισυ.


Ο Μπαγασάκος

Πηγή: Πολύ γέλιο ρε παιδιά. Του Μπαγασάκου - RAMNOUSIA

Ο Θάνατος του Εμποράκου ή Η Οδύσσεια ενός μικρού καφέ

Αθήνα, 29.01.2014
Αγαπητέ κύριε,
Είναι μάλλον γνωστό ότι το να επιχειρήσει κανείς να ξεκινήσει μια μικρή επιχειρηματική δραστηριότητα στην Ελλάδα ισοδυναμεί πραγματικά με έναν μικρό Γολγοθά. Έτσι ήταν πάντα.
Όμως η κρίση που θα έπρεπε θεωρητικά να οδηγήσει σε άρση των παθογενειών, απλούστευση των διαδικασιών και βελτίωση του γενικότερου πλαισίου επιχειρηματικότητας, ανέδειξε αντίθετα και νέες δυσκολίες.
Έτσι, είναι ακόμη αδιανόητο πως 200 μέρες μετά την αρχική αίτηση έγκρισης λειτουργίας ενός μικρού καφέ στο κέντρο της Αθήνας αυτό δεν έχει γίνει ακόμη εφικτό. Ένα πλήθος εμπλεκομένων δημόσιων υπηρεσιών (Δήμος Αθηναίων, Διεύθυνση Υγειονομικού Ελέγχου, Διεύθυνση Πολεοδομίας Δήμου Αθηναίων, Εφορεία Αρχαιοτήτων, Αστυνομία, Δ.Ο.Υ., Πυροσβεστική Υπηρεσία, Υπουργείο Περιβάλλοντος και Κλιματικής Αλλαγής, Συμβούλιο Αρχιτεκτονικής Αποκεντρωμένης Διοίκησης Αττικής), περίπου 50 διαφορετικά έντυπα και άπειρος αριθμός αλληλοαναιρούμενων νομικών διατάξεων, συνιστούν την αριθμητική του θανάτου της μικρής επιχειρηματικότητας.
Και όπως πάντα συμβαίνει, η πολυνομία και η γραφειοκρατία είναι το καταλληλότερο θερμοκήπιο για τη ραγδαία μεγέθυνση όχι μόνο της διαφθοράς αλλά και της μαφιόζικης εγκληματικότητας. Με τον τρόπο αυτό, οι διαδικασίες που θεωρητικά θεσμοθετούνται για την εξασφάλιση της ευνομίας στη λειτουργία μιας κοινωνίας, καθίστανται εργαλεία άσκησης εγκληματικών πρακτικών, υποθηκεύοντας εν τέλει τον ίδιο το σκοπό της σύστασης τους.
Ας δούμε τα πραγματικά γεγονότα.
Το μικρό καφέ διαστάσεων μόλις 17 τ.μ. έλαβε προ-έγκριση λειτουργίας από τον Δήμο Αθηναίων τον Μάιο 2013 και έσπευσε να λειτουργήσει, παρατύπως ίσως, αλλά κατά την συνήθη πρακτική εκατοντάδων ανάλογων επιχειρήσεων, αφού στο ίδιο διάστημα έσπευσε να συγκεντρώσει το πλήθος των απαιτούμενων για την άδεια δικαιολογητικών.
Κατά την λειτουργία του αυτή, μια καλά στημένη τιμολογιακή πολιτική, μια διαφορετική αισθητική του χώρου και το σοβαρό management που σέβεται τον καταναλωτή, οδήγησαν στην ταχύτατη αύξηση των πωλήσεων του μικρού καφέ. Ο ανταγωνισμός ενοχλήθηκε αδυνατώντας να αντιληφθεί πως ένας τόσο μικρός χώρος, θα μπορούσε να είναι και τόσο αποτελεσματικός. Η κρίση άλλωστε είχε ήδη περιορίσει αρκετά την αγοραστική «πίτα» στην περιοχή. Έτσι τέθηκε σε λειτουργία ο γνωστός μηχανισμός «να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα».
Στην αρχή και σε καθημερινή βάση, μερικές πεταμένες σύριγγες, βαμβάκι και κέτσαπ βρίσκονταν πεταμένα στην είσοδο του μικρού καφέ, στήνοντας ένα θεατρικό σκηνικό χρήσης ναρκωτικών και μάλιστα συνοδευόμενων από ακατάσχετες αιμορραγίες «σάλτσας ντομάτας ή σιροπιού βύσσινου». Ο στόχος προφανής. Η ταύτιση του καταστήματος με τη χρήση και η ως εκ τούτου αποδυνάμωση της εικόνας του, στα μάτια των διερχόμενων περιοίκων-καταναλωτών. Μα και πάλι χωρίς αποτέλεσμα, καθώς τόσο η ιδιοκτήτρια όσο και οι πελάτες αντιμετώπιζαν αν μη τι άλλο με χιούμορ τις ενέργειες αυτές.
Σειρά είχε τώρα η ενεργοποίηση άλλων ισχυρότερων μηχανισμών. Δεκάδες καταγγελίες άρχισαν να βομβαρδίζουν τις εμπλεκόμενες υπηρεσίες και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Άγνωστο πλήθος καταγγελιών έλαβε η αρμόδια Διεύθυνση Υγειονομικού, ενώ ανάλογη βροχή δέχτηκαν οι υπόλοιπες εμπλεκόμενες υπηρεσίες. Επιπλέον διάφορες επιστολές «αγανακτισμένων πελατών»στέλνονταν στον ημερήσιο τύπο και στη συνέχεια εκοινοποιούντο στις υπηρεσίες, διαμορφώνοντας ένα εξαιρετικά αρνητικό κλίμα σε βάρος της επιχείρησης.
Μα ποιοι έκαναν τις καταγγελίες; Υπήρχαν πράγματι δεκάδες αγανακτισμένοι πελάτες και περίοικοι που είχαν ενοχληθεί τόσο πολύ από τη λειτουργία του καταστήματος, ώστε να ασχολούνται σχεδόν αποκλειστικά στην καθημερινότητα τους με τη σύνταξη και την αποστολή των καταγγελιών; Και τι αφορούσαν οι καταγγελίες; Υπήρχε άραγε κάποια βάση στην τεκμηρίωση τους;
Μια από τις καταγγελίες που είχε υποβληθεί από κάποιο Σύλλογο Πολιτών της περιοχής αφορούσε -ούτε λίγο ούτε πολύ- στη δωροδοκία των αρμόδιων ελεγκτών της υγειονομικής υπηρεσίας. Την καταγγελία υπέγραφε ο εκπρόσωπος του συλλογικού φορέα και περιέγραφε με ζουμερές λεπτομέρειες τη συνάντηση της ιδιοκτήτριας της επιχείρησης με τους «διεφθαρμένους» επόπτες δημόσιας υγείας. Μα όμως, τί έκπληξη! Η διεύθυνση του καταγγέλοντος τοπικού φορέα αντιστοιχούσε σε υπαίθριο χώρο στάθμευσης και ο υπογράφων ήταν απλά ανύπαρκτος. Παράλληλα ημερήσια εφημερίδα δημοσίευσε επιστολή αγανακτισμένου αναγνώστη, κάποιου φοιτητή, με το ίδιο πάνω-κάτω περιεχόμενο.
Οι υπόλοιπες καταγγελίες και αυτές από ανύπαρκτα πρόσωπα και ανύπαρκτους φορείς ήταν γεμάτες από εξίσου ανυπόστατα έως αστεία επιχειρήματα.
Μόνο μερικές απ’ αυτές έφεραν την υπογραφή ιδιοκτήτη γειτνιάζοντος βιβλιοπωλείου, γνωστού για τις σχέσεις του με άλλα ανταγωνιστικά καφέ και εμφανιζόμενου ως τηλεπαρουσιαστή στον τηλεοπτικό σταθμό High.
Στο αναμεταξύ η επιχείρηση λειτουργούσε με εντυπωσιακά οικονομικά αποτελέσματα και η ιδιοκτήτρια έκρινε σκόπιμο να κατασκευάσει μια δεύτερη τουαλέτα –ως μη όφειλε τυπικά λόγω του μικρού εμβαδού του καταστήματος- για να ανταποκριθεί με τον καλύτερο τρόπο στις απαιτήσεις της διαρκώς αυξανόμενης πελατείας. Παρ’ ότι μια τέτοια κατασκευή απαιτούσε την έκδοση ειδικής οικοδομικής άδειας πράγμα που σήμαινε γραφειοκρατικές καθυστερήσεις και επιπλέον έξοδα, η ιδιοκτήτρια πήρε την απόφαση να συνεχίσει στην κατασκευή ανυποψίαστη μάλιστα για όσα συνέβαιναν.
Ώσπου ο βιβλιοπώλης «τηλεπαρουσιαστής», γνωστός και για τις σχέσεις του με τον ακροδεξιό χώρο, κατάφερε να προκαλέσει ολόκληρη εκπομπή σε ραδιοφωνικό σταθμό μεγάλης ακροαματικότητας. Θέμα της «το άβατο των Εξαρχείων» και ειδικότερα η οδός Μεσολογγίου, άντρο ναρκωτικών και αναρχικών, χώρο παρανομιών και αυθαιρεσιών μπροστά στις οποίες μάλιστα οι αρμόδιες αρχές έκλειναν τα μάτια. Εξοργισμένος ο παρουσιαστής της εκπομπής, αναφέρθηκε στις δεκάδες καταγγελίες αγανακτισμένων πολιτών, μεταξύ των οποίων η ένταση της μουσικής, η χωροθέτηση παράνομων τραπεζοκαθισμάτων κι άλλες ανάλογες «ειδεχθείς εγκληματικές πράξεις» τις οποίες, σύμφωνα με το πνεύμα των λεγομένων του, «μόνο ένας Κασιδιάρης» θα μπορούσε να αντιμετωπίσει με επάρκεια. Βλέπεις, η Χρυσή Αυγή δεν είχε ακόμη χαρακτηριστεί εγκληματική οργάνωση κι η ατζέντα Κασιδιάρη για τη Δημαρχία της Αθήνας, αναζητούσε διακαώς υποστηριχτές.
Στην εκπομπή αναφέρθηκε σχεδόν το σύνολο των καταστημάτων καφέ που ταλαιπωρούσαν με τη ένταση της μουσικής και τα τραπεζοκαθίσματα τους φιλήσυχους αγανακτισμένους περιοίκους, ενώ με παρέμβαση τους ο αρμόδιος Αντιδήμαρχος Αθηναίων και ο Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, δεσμεύτηκαν να πατάξουν τις παρανομίες. Ενώ όμως για τα υπόλοιπα καταστήματα υπήρξαν μόνο γενικές αναφορές, μόνο ένα κατάστημα στοχοποιήθηκε με ακρίβεια τετραγωνικού χιλιοστού, με ακριβείς περιγραφές του εσωτερικού χώρου, τέτοιες ώστε και η επιχείρηση εύκολα να εντοπίζεται από τον αδαή ακροατή αλλά και να δημιουργείται μια εικόνα σωρείας παρανομιών και αυθαιρεσιών που βέβαια ουδεμία σχέση είχαν με την πραγματικότητα του καταστήματος που αποτελεί για την περιοχή κόσμημα υψηλής αισθητικής και υγειονομικής επάρκειας. Απορούσε μάλιστα έκπληκτος ο παρουσιαστής, πως είναι δυνατόν να λειτουργούν τέτοια καταστήματα με εμβαδόν 7 τ.μ. (και όχι 17 τ.μ.που ήταν η αλήθεια) χωρίς ούτε καν προέγκριση, προφανώς χωρίς να φροντίσει να ενημερωθεί σχετικά από τον καλεσμένο του αρμόδιο Αντιδήμαρχο. Η απορία του έφτασε μέχρι του σημείου να διερωτάται για τη στενή σκάλα που οδηγούσε στις τουαλέτες του καταστήματος, όταν την ίδια στιγμή οι ιδιοκτήτες του μικρού καφέ είχαν εξασφαλίσει ακόμη και γι αυτή τη λεπτομέρεια ειδική άδεια από την αρμόδια για το θέμα πυροσβεστική υπηρεσία.
Όμως, όπως ακριβώς ένα μόνο κατάστημα στοχοποιήθηκε, επίσης, μόνο ένα κατάστημα δεν αναφέρθηκε ούτε καν υπαινικτικά στην εκπομπή. Αυτό με το οποίο ο γειτνιάζων και καταγγέλων «τηλεπαρουσιαστής», διατηρούσε άριστες σχέσεις. Τι σύμπτωση!
Κι ύστερα ήρθαν τα Μ.Α.Τ. Δύο διμοιρίες απέκλεισαν την περιοχή, υποστηρίζοντας αστυνομικούς της ασφαλείας που διενήργησαν εξονυχιστικό έλεγχο στα καταστήματα, χωρίς βέβαια να ανακαλύψουν κάτι από τα «εγκληματικά» ευρήματα που είχαν καταγγελθεί.
Κι ύστερα ήρθε η αρμόδια υπηρεσία του Δήμου για να ελέγξει την χωροθέτηση των τραπεζοκαθισμάτων, αλλά ω του θαύματος όλα τα καταστήματα είχαν προ-ειδοποιηθεί από τον καταγγέλλοντα «τηλεπαρουσιαστή» για την ακριβή ημέρα και ώρα του ελέγχου, ώστε να συλλέξουν πριν τον έλεγχο τα όποια πρόσθετα τραπεζοκαθίσματα τοποθετούσαν χωρίς την σχετική άδεια του Δήμου. Ας μην αναφέρουμε ποιο κατάστημα και μόνον δεν είχε προ-ειδοποιηθεί. Εν τούτοις και σ’ αυτή την περίπτωση η «έφοδος των αρχών» έπεσε στο κενό.
Ύστερα ήρθε η Διεύθυνση Υγειονομικού Ελέγχου. Στο αναμεταξύ η άτυχη ιδιοκτήτρια του μικρού καφέ, οδηγούνταν σε όλο και περισσότερες καθυστερήσεις στη συγκέντρωση των απαιτούμενων δικαιολογητικών για την ολοκλήρωση της άδειας λειτουργίας. Η αρμόδια Διεύθυνση Πολεοδομίας δεν λειτουργούσε καθώς ήταν Αύγουστος αλλά και τον Σεπτέμβριο η σχετική εγκύκλιος με τις νέες –πρόσφατα αναθεωρημένες- διατάξεις για την έκδοση οικοδομικής άδειας μικρής κλίμακας, δεν είχε ακόμη αποσταλεί στις υπηρεσίες. Έτσι, οι αρμόδιοι υπάλληλοι της Πολεοδομίας, δεν γνώριζαν ακόμη ούτε ποιά θα ήταν η προβλεπόμενη διαδικασία και ούτε ποια τα απαιτούμενα δικαιολογητικά για την έκδοση της πολυπόθητης οικοδομικής άδειας που θα έδινε την δυνατότητα στο μικρό καφέ να έχει ακόμη μια τουαλέτα. Ως εκ τούτου η κατάθεση του φακέλλου στην αρμόδια υπηρεσία αδειών του Δήμου δεν ήταν εφικτή.
Έτσι, στις 29 Οκτωβρίου 2013 με αστραπιαία απόφαση του αρμόδιου Αντιδημάρχου το μικρό καφέ σφραγίστηκε διακόπτοντας και τυπικά τη λειτουργία του, αν και η ιδιοκτήτρια υπό το φόβο των συνεχών αστυνομικών εφόδων είχε διακόψει ήδη τη λειτουργία του από τις 10 Οκτωβρίου 2013.
Παρ΄ όλα αυτά και ενώ το μένος των καταγγελιών συνέχιζε αμείωτο, άλλο τόσο αμείωτη ήταν και η επιμονή της ιδιοκτήτριας που συνέχιζε να καταβάλλει το ενοίκια και τα λοιπά πάγια λειτουργικά έξοδα ενός καταστήματος που ήταν κλειστό. Η έκδοση της οικοδομικής άδειας ολοκληρώθηκε με επιτυχία, ύστερα από αρκετό χρήμα και χρόνο και στις 19 Δεκεμβρίου 2013 υποβλήθηκε επιτέλους στο Δήμο Αθηναίων ο πλήρης φάκελλος με το σύνολο των δικαιολογητικών. Οι αρμόδιοι υπάλληλοι διενέργησαν τον τυπικό έλεγχο και αφού διαπίστωσαν την πληρότητα του φακέλλου τον απέστειλαν στη Διεύθυνση Υγειονομικού Ελέγχου προκειμένου να προβεί στον επιτόπιο έλεγχο και να χορηγήσει την άδεια λειτουργίας, εάν βεβαίως το κατάστημα πληρούσε τις σχετικές προϋποθέσεις και ήταν σύμφωνο με τα αναφερόμενα στο φάκελλο που είχε υποβληθεί.
Όταν όμως ο Διευθυντής της αρμόδια υπηρεσίας αδειών του Δήμου Αθηναίων αντιλήφθηκε ότι οι υφιστάμενοί του είχαν υποβάλλει το φάκελο στην υπηρεσία υγειονομικού, ζήτησε να επιστραφεί εκ νέου ο φάκελλος για να τον ελέγξει ο ίδιος προσωπικά. Κι έτσι ο φάκελλος επεστράφη στον Δήμο, ο Διευθυντής τον έλεγξε εκ νέου, συμφώνησε με τη γνώμη των υπαλλήλων του και τον υπέβαλλε και πάλι πίσω στη Διεύθυνση Υγειονομικού.
Στο αναμεταξύ, θορυβημένη από την καθυστέρηση η ιδιοκτήτρια και έχοντας πληροφορηθεί πλέον τα των καταγγελιών έσπευσε στη Διεύθυνση Υγειονομικού και ζήτησε με αίτηση της ήδη από 26.11. 2013 να λάβει αντίγραφα των καταγγελιών. Παρόλο όμως ότι εἰχαν ήδη παρέλθει σχεδόν δύο μήνες μέχρι της 09. Ο1.2014, ο αρμόδιος Διευθυντής Υγειονομικού Ελέγχου αρνήθηκε να παραδώσει τις καταγγελίες και της υπέδειξε να απευθυνθεί στον Συμπαραστάτη του Δημότη και της Επιχείρησης του Δήμου Αθηναίων «πετώντας» προφανώς ενοχλημένος από το πείσμα της ιδιοκτήτριας, ένα ποστ ιτ με το τηλέφωνο και το όνομα του Συμπαραστάτη. Μπροστά όμως στην πίεση της να της παραδώσει γραπτώς αυτή του την απάντηση και προφανώς αφού επικοινώνησε με την νομική του υπηρεσία και αντιλήφθηκε το νόμιμο του αιτήματος, αποφάσισε εν τέλει μια εβδομάδα μετά να παραδώσει επιτέλους μέρος μάλλον των καταγγελιών.
Μεταξύ των καταγγελιών η ιδιοκτήτρια, ανακάλυψε -εκτός των αστείων καταγγελιών του γειτνιάζοντα βιβλιοπώλη «τηλεπαρουσιαστή» για την υπερχείλιση της τουαλέτας του- ότι το μεγαλύτερο μέρος υποβάλλεται από έναν ακόμη φορέα αγανακτισμένων πολιτών που είχε τον πομπώδη τίτλο «Όμιλος Πολιτών Αττικής» με έδρα την πολυκατοικία όπου και το κατάστημα βιβλιοπωλείο του καταγγέλλοντος βιβλιοπώλη «τηλεπαρουσιαστή», ενώ η στοιχειώδης έρευνα της απέδειξε ότι δεν υφίσταται νομικά τέτοιος φορέας.
Και ενώ περίμενε υπομονετικά να προσέλθουν για τον προβλεπόμενο έλεγχο του καταστήματος -που παραμένει σφραγισμένο- οι αρμόδιοι επόπτες δημόσιας υγείας και να χορηγηθεί επιτέλους η άδεια λειτουργίας, η Διεύθυνση Υγειονομικού επανήλθε ζητώντας ταχυδρομικά τρία νέα έγγραφα.
Πρώτον βεβαίωση πολιτικού μηχανικού ότι η αποχέτευση της τουαλέτας του καφέ δεν επηρεάζει την τουαλέτα του γειτνιάζοντος βιβλιοπωλείου του καταγγέλλοντος.
Δεύτερον, βεβαίωση της πολεοδομίας ότι ο χώρος του καφέ είναι χώρος κύριας χρήσης αν και με βάση τις κείμενες πολεοδομικές διατάξεις η βεβαίωση αυτή δίνεται από πολιτικό μηχανικό και είχε ήδη συμπεριληφθεί στο σχετικό φάκελλο.
Τρίτο γνωμάτευση από τον Δήμο περί του τι μέλλει γενέσθαι σε περίπτωση που ο διαχειριστής μιας πολυκατοικίας δεν συναινεί στην λειτουργία καταστήματος καφέ σ’ αυτήν, όταν την ίδια στιγμή ο φάκελλος που έχει υποβληθεί περιλαμβάνει υπογεγραμμένη -με το γνήσιο της υπογραφής- δήλωση του ιδιοκτήτη του ακινήτου, ότι η εν λόγω πολυκατοικία δεν έχει διαχειριστή και άρα σύμφωνα με τον νόμο αυτός είναι ο μόνος αρμόδιος για την συναίνεση ίδρυσης και λειτουργίας του εν λόγω καφέ.
Ενόσω διαρκεί αυτή η τελευταία διαδικασία των νέων αιτημάτων της Διεύθυνσης Υγειονομικού, δηλαδή περίπου έναν μήνα, και ενόσω η Διεύθυνση Πολεοδομίας ισχυρίζεται ότι δεν έχει λάβει ακόμη το σχετικό αίτημα, ο καταγγέλλων βιβλιοπώλης «τηλεπαρουσιαστής» εμφανίζεται και δεν διστάζει να απειλήσει την ιδιοκτήτρια ότι δεν θα την αφήσει να ανοίξει ποτέ, «γιατί έχει βήμα και ανθρώπους και ο λόγος του περνάει» ενώ ο φίλος του ανταγωνιστής, τους προτείνει την εξαγορά του καταστήματος τους.
Στις 15 Ιανουαρίου 2014 η Διεύθυνση Υγειονομικού Ελέγχου επέστρεψε εκ νέου στο Δήμο Αθηναίων το φάκελλο αίτησης αδείας του καφέ, με το αιτιολογικό ότι «η υπηρεσία μας δεν μπορεί να προβεί σε γνωμοδότηση για καταλληλότητα ή ακαταλληλότητα πριν διευκρινιστούν τα τεχνικά-πολεοδομικά θέματα».
Έκτοτε όλοι περιμένουν.
Κάποιοι υπάλληλοι πιθανώς να «τα πάρουν» για να σταματήσουν να κωλυσιεργούν ή λειτουργώντας υπό το κράτος του φόβου λόγω των καταγγελιών. Κάποιοι ανταγωνιστές να «αρπάξουν» σε τιμή ευκαιρίας μια κερδοφόρο επιχείρηση.
Κάποιοι «τηλεπαρουσιαστές» να καλύψουν τη μανία αυτοπροβολής τους αλλά και το «φίλο» τους που είδε τη δουλειά του να μειώνεται.
Κάποιοι διάσημοι ραδιοφωνικοί παρουσιαστές να πουλήσουν την ανάγκη «τάξης και ηθικής» και
Κάποιοι ταλαίπωροι να στήσουν μια μικρή επιχείρηση για να επιβιώσουν.
Εσείς ποιος λέτε να τα καταφέρει;
Με την πεποίθηση ότι η ευρύτατη δημοσιοποίηση αυτής της υπόθεσης, είναι η μόνη που μπορεί να συμβάλλει στην πάταξη των μηχανισμών που λυμαίνονται την κοινωνία εν μέσω κρίσης, προσδοκούμε στην υποστήριξη σας.
Στη διάθεση σας για κάθε περαιτέρω διευκρίνηση.
Φιλικά
Α. Α.
Οικονομολόγος

Θέλω να πατήσω ένα κουμπάκι

Βαρέθηκα αυτούς που μου λένε πως όλα θα φτιάξουν ενώ δεν βιώνουν τίποτα από όσα εγώ. Βαρέθηκα τον εαυτό μου που συνήθισε να βλέπει τηλεόραση. Βαρέθηκα η κοινωνικοποίησή μου να περιορίζεται στο γεια που θα πω στο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς μου. Βαρέθηκα και τους φίλους που έρχονται να μου πουν πόσο δύσκολα περνούν στη δουλειά τους και πόσο πιεσμένοι αισθάνονται. Βαρέθηκα τα πάντα. Θέλω να πατήσω ένα κουμπάκι και για ένα χρόνο να μη ζήσω. Κι όταν ξυπνήσω να έχουν τελειώσει όλα. Κι αν δεν έχουν; Τι θα γίνει τότε;

Υπάρχουν μέρες που νιώθω καλύτερα και βγαίνω μια βόλτα και περπατάω και τολμάω να κοιτάξω τον ουρανό και λίγο, τόσο δα, χαμογελάω. Όμως, οι περισσότερες μέρες είναι μαρτυρικές. Κάτω από μια κουβέρτα, πάνω σε έναν καναπέ, χωρίς κουράγιο ούτε να μαζέψω τα κομμάτια μου, να παρακαλάω να περάσει η ώρα. Για να έρθει τι; Ούτε που ξέρω...

Ξέρω μόνο πως μεγάλωσα πολύ, δεν έχω κουράγια πια.Ούτε για να διαβάσω, ούτε να προσπαθήσω. Και είμαι μόνο 30. Και κάποτε διάβαζα και προσπαθούσα. Και ήμουν όμορφη και είχα χιούμορ. Και φίλους. Τώρα ούτε αυτούς δεν ξέρω αν θέλω κοντά μου. Και πάνω απ΄ όλα είχα όνειρα. Κι αυτά μου έδιναν κίνητρα. Μπορούσα να φέρω τον κόσμο τούμπα και μπορούσα να κοιτάω τον ουρανό.

Αλλά δεν πειράζει. Όλα περνάνε! Όπως λένε όλοι τους!

ΣΤΑΛΙΤΣΑ , 30 χρ.

πηγή www.imerologioanergou.gr

Θέλεις να δεις πως καταστρέφονται οι σχέσεις;

Πώς καταστρέφονται οι σχέσεις

Θέλεις να δεις πως καταστρέφονται οι σχέσεις όσο δυνατές και να έχουν υπάρξει;

Μείνε δυο χρόνια με τον ίδιο άνθρωπο κάτω από την ίδια στέγη, χωρίς δουλειά, χωρίς λεφτά, χωρίς προοπτική, χωρίς ελπίδα.

Βάλε και μια τηλεόραση να παίζει χαμηλόφωνα και να ανεβαίνει ο ήχος την ώρα των ειδήσεων και μάζεψε τους λογαριασμούς σε μια γωνιά ξέροντας πως το να πληρωθούν είναι στα όρια της φαντασίας.

Συμπλήρωσε και μερικά ανούσια τηλεφωνήματα φίλων που συνήθως τελειώνουν με τη φράση " θα βρεθούμε οπωσδήποτε" ή τηλεφωνήματα συγγενών όπου πρέπει να μιλάς χαρωπά για να μη τους ανησυχήσεις.

Πρόσθεσε φαντασία στη μαγειρική για να κάνεις το τίποτα γεύμα κανονικό και ρίξε και μια ματιά στο αυτοκίνητο που τόσο καιρό ακίνητο, ούτε που θυμάσαι πού το έχεις παρκάρει.

Παρακάλα το πρωί να φτάσει το μεσημέρι, ονειρέψου το απόγευμα πως θα 'ρθει σε λίγο το βράδυ, που επιτέλους θα έχει περάσει ή μέρα.

Α, και να μην το ξεχάσω. Στο φούρνο κάθε μέρα, πάντα με τα καλύτερα ρούχα.

Γιατί ευτυχώς που υπάρχει και η έξοδος. Γιατί αν περιμένεις τις διακοπές (στο supermarket)...

K.X

imerologioanergou.gr

Για να μη σκεφτόμαστε…

Του Γιάννη Μακριδάκη

Χτες είδα τον Σπύρο. Έναν σαρανταπεντάρη γνωστό μου από τα παιδικά χρόνια, ως λίγο μεγαλύτερο από μένα, παιδί λαϊκής οικογένειας, από γειτονιά προσφυγική.
Ένα παιδί από αυτά που οι μεσοαστοί των δεκαετιών του 70 και του 80, ανερχόμενοι σε μικροαστοί όπως ήσαν, τα κατέτασσαν σε αυτά που δεν έχουν μέλλον, που δεν θα σπουδάσουν, που θα γίνουν χαμάληδες και μας τα έδειχναν ως παράδειγμα προς αποφυγήν για να διαβάζουμε και να γίνουμε καλοί μαθητές…

Ο Σπύρος πράγματι έγινε χαμάλης μεγαλώνοντας, δεν έπεσαν έξω οι μεγάλοι. Και οδηγός φορτηγού έγινε, όνειρο πολλών μικρών. Δούλευε για χρόνια πολλά σε μεταφορική εταιρία, ξυπνούσε χαράματα, έβγαζε φορτηγά από το βαπόρι, ξεφόρτωνε τριαξονικά, κουβαλούσε πακέτα στην πλάτη, φόρτωνε μικρά φορτηγά, έκανε δρομολόγια εντός της πόλης, έβαζε φορτηγά στο βαπόρι τις νύχτες, όλη του η μέρα ήταν ένα συνεχές κουραστικό χαμαλίκι.

Εγώ που σπούδασα και έγινα μαθηματικός, πήρα ένα μεγάλο μάθημα ζωής κάποτε από τον Σπύρο. Ήμουν σε μιαν έκθεση όπου είχα περίπτερο και πρόβαλα το Πελινναίο και τις εκδόσεις του σαν πέρασε εκείνος οικογενειακώς, με τη γυναίκα και τον μικρό γιο του, Σάββατο απόγευμα ήτανε και φορούσε ο Σπύρος τα καλά του, κι ήτανε εντελώς παράταιρα με το παρουσιαστικό του το κουρασμένο, με τα χέρια του τα ροζιασμένα, με τα λαιμά του τα κατακόκκινα και με τα στοιβαρά του σβέρκα.

Είχα να τον δω χρόνια πολλά αλλά τον γνώρισα αμέσως. Κι εκείνος με αναγνώρισε. Σταμάτησε εμπρός στο περίπτερό μου και άρχισε να μου μιλά για τις εκδόσεις μου, για το περιοδικό, για τις φωτογραφίες τις παλιές που δημοσίευα κατά καιρούς, για τα άρθρα τα δικά μου και των συνεργατών μου, μου είπε για το μεράκι του σχετικά με εκδόσεις παλιές για το νησί, με φωτογραφίες αρχειακές από τοπία και πρόσωπα της Χίου, και όλα αυτά δίχως τρόπο επιδεικτικό αλλά μονάχα σαν κουβέντα της στιγμής μιας και το φερε η ζωή να συναντηθούμε εκεί. Ήταν ο Σπύρος αναγνώστης και συλλέκτης των εκδόσεών μου παρόλο που η κάθε μέρα του ήταν γεμάτη χαμαλίκι από νύχτα μέχρι νύχτα και να διαβάσει προλάβαινε μονάχα στο κρεβάτι λίγο πριν τον πάρει ο ύπνος.

Με συγκίνησε ο Σπύρος τότε. Με συγκίνησε και χτες που τον ξανάδα πάλι μετά από χρόνια πολλά. Φορούσε τη μπλε ποδιά του κουβαλητή και πάλι και στεκότανε εμπρός στα ψυγεία με τα λαχανικά του σούπερ μάρκετ της παιδικής μας γειτονιάς, το μοναδικό που μπαίνω πότε πότε, να ψωνίσω κάνα αβοκάντο και με χαιρέτισε εγκάρδια με ένα αγνό χαμόγελο. Πήγα κοντά του αμέσως, εδώ δουλεύεις, τον ρώτησα, έφυγες από τη μεταφορική;

Ήρθαμε εδώ, μου είπε, να μη σκεφτόμαστε, να περνά η μέρα, να περνά η ζωή και να μη σκεφτόμαστε, έτσι μου είπε, ακριβώς, σε πρώτο πληθυντικό μίλησε για τον εαυτό του και βουρκώσανε τα μάτια του. Απόμεινα και τον κοιτούσα ερευνητικά, κατάλαβα πως κρύβει μεγάλο πόνο και πως θέλει να μιλήσει, τι έγινε ρε Σπύρο, τι έπαθες;

Και μου είπε πως έχασε ένα γιο, δεκαεφτά χρονών παιδί, εκείνο το μικρό, σκέφτηκα αμέσως, που είχε μαζί του σαν πέρασε από την έκθεση τότε και μου λεγε για την μεγάλη του αγάπη, τα βιβλία και τις εκδόσεις τις παλιές, καρκίνο στο κεφάλι, δεν είχε πια όρεξη ο Σπύρος όχι για δουλειά μα ούτε για ζωή, είχε πεθάνει μαζί με το παιδί του, γι’ αυτό ίσως μιλούσε σε πρώτο πληθυντικό, ήταν πεθαμένος ο Σπύρος πια μαζί με το παιδί του κι εκεί, μπροστά στο ψυγείο των λαχανικών στεκόταν ένα ομοίωμά του, ένας Σπύρος άψυχος, τι να πα να κάνουμε πια στις μεταφορικές, να πα να σκοτωνόμαστε στη δουλειά όλη μέρα, για ποιο λόγο, δεν υπάρχει λόγος πια, δεν έχουμε και όρεξη καμιά, ήρθαμε εδώ που είναι πιο ήσυχα, για να μη σκεφτόμαστε.

Ό,τι κι αν του απάντησα, με τα λόγια ή με τα μάτια ήτανε λίγο και ανίκανο να του πει οτιδήποτε του Σπύρου, τον χτύπησα στον ώμο αναστενάζοντας και έκανα να φύγω από κοντά του, να ξεφορτιστεί κι αυτός, μα τότε ήτανε που ένιωσα ότι μιλά έτσι διότι ασυνείδητα εκπροσωπεί όλη την ανθρωπότητα.

Γύρισα και τον κοίταξα ξανά. Στο ευγενικό του ζαρωμένο πρόσωπο είδα το δράμα της ανθρωπότητας, που έφτασε πια στο σημείο της το τελικό, να αποβγάζει όλο και πιο συχνά από τη ζωή τα τέκνα της, αφού από την ώρα που τα γεννά, τα θρέφει πια με θάνατο, με αργό, επώδυνο και ανώριμο θάνατο, αντίτιμο “της ανάπτυξης και του πολιτισμού της” και στο τέλος πενθεί και ακυρώνεται κι αυτή, πάει η ζωή της στράφι.

yiannismakridakis.gr

Σκλαβομπάσταρδοι

Όταν μία χώρα κάνει τον σχεδιασμό ανάπτυξης και προόδου το πρώτο που κάνει είναι ετοιμάσει το θεσμικό πλαίσιο για το εργατικό της δυναμικό διότι αυτό και μόνο αυτό μπορεί να δώσει κίνηση στην ατμομηχανή της χώρας. Από αυτά που υπογράφουν και περνάνε με.....
νόμους οι κυβερνώντες τηρώντας τις δεσμεύσεις τους απέναντι στους “κοινωνικούς εταίρους” δείχνουν ακριβώς την ανάπτυξη που θέλουν να έχει η Ελλάδα. Αποικιοκρατική διακυβέρνηση.

Με ομόφωνη απόφαση του Ανώτατου Συμβουλίου Εργασίας οι επιχειρήσεις έχουν το δικαίωμα πλέον και με το νόμο να απολύουν ομαδικώς τους εργαζομένους τους. Με μία υπογραφή 10 χαρτογιακάδες ακύρωσαν τα δικαιώματα εκατομμυρίων εργαζομένων που δεν αποκτήθηκαν μέσα στα χρόνια με συζητήσεις αλλά με πολύ ξύλο στους δρόμους και εργαζόμενους νεκρούς. Ο κάθε νόμος που ακυρώνουν για τα εργασιακά δικαιώματα είναι κυριολεκτικά γραμμένος με αίμα. Ο κάθε νόμος που περνάει δεν είναι βραχείας προθεσμίας αλλά μακράς διαρκείας. Με την απόφαση αυτή πέρα από το ότι όσοι εργάζονται είναι στο έλεος του κάθε “μαυραγορίτη” εργοδότη αλλά και η επόμενη γενιά εργαζομένων είναι καμμένη από χέρι.

Εντελώς τυχαία τις ημέρες που συζητιόταν η απόφαση απολύσεων, το Κέντρο Προγραμματισμού Οικονομικών Ερευνών, πετάει στην αρένα πρόταση με την οποία θέλει τον κάθε νέο εργαζόμενο μέχρι 24 ετών να εργάζεται για ένα (1) χρόνο σε επιχειρήσεις χωρίς αμοιβή και χωρίς το δικαίωμα επιδόματος ανεργίας όταν τον πετάξει στον δρόμο ως αναλώσιμο ο κάθε καιροσκόπος επιχειρηματίας. Πέντε άεργοι με τίτλους πανεπιστημίου που απαρτίζουν το Δ.Σ του συγκεκριμένου Κέντρου αποφάσισαν για τους νεοσκλάβους της Ελλάδας. Μην έχοντας κανέναν ηθικό φραγμό αλλά εξυπηρετώντας άγνωστα για μας συμφέροντα, κάνουν πρόταση εκτός των παραπάνω να εξάγουν το νέο εργατικό προσωπικό της Ελλάδας εκτός συνόρων σε “ελληνικές” επιχειρήσεις με έδρα ξένο κράτος. Αυτό πραγματικά θυμίζει τις καραβιές σκλάβων των Ολλανδών και Άγγλων αποικιοκρατών που μετέφεραν χέρια χωρίς κόστος να τους κάνουν τις δουλειές τους.

Η ερώτηση είναι σε ποιο κράτος της πολιτισμένης Ε.Ε αυτά τα θέματα μπαίνουν για συζήτηση έστω και για πλάκα. Να μάς δείξουν μία αναπτυγμένη λατρεμένη τους χώρα του Βορρά στην οποία οι νέοι που δεν έχουν την πολυτέλεια να σπουδάσουν και βγαίνουν στην αγορά εργασίας νωρίς αντιμετωπίζονται ως αναλώσιμα κατώτερα είδη.

Από τα 5μηνα που υποδέχτηκαν με μεγάλες αγκαλιές οι Δήμοι σε όλοι την Ελλάδα βάζοντας τους εργαζόμενους ως εμπόρευμα μεταξύ πακέτων ΕΣΠΑ και ΟΑΕΔ με εμπλοκή Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων που φυτρώνουν τα τελευταία 3 χρόνια σαν τα μανιτάρια, φθάσαμε και στον διαχωρισμό φθηνών εργατικών χεριών και τζάμπα εργατικών χεριών. Θέλουν τζάμπα δουλειά που να τους αποφέρει τεράστια κέρδη.

Δίνουν το δικαίωμα στον κάθε τυχοδιώκτη πλιατσικολόγο με τον φερετζέ του επιχειρηματία να προσλαμβάνει όσους θέλει δωρεάν, να τους απολύει στον χρόνο επάνω χωρίς αποζημίωση, αλλά “με μία επιταγή πρόσληψης” (όπως Αμερική), και να προσλαμβάνει εκ νέου προσωπικό και πάλι τζάμπα. Τουλάχιστον οι Μαύροι σκλάβοι της Αμερικής είχαν και το δικαίωμα της σίτισης και της στέγασης. Τούτοι εδώ οι νεοσκλάβοι πρέπει να βρίσκουν (άγνωστο πώς) χρήματα να αγοράζουν το ψωμί τους και να πληρώνουν ενοίκιο (ή φόρο κατοικίας) στο Κράτος που τους έκανε σκλάβους. Κερατάς και δαρμένος, αυτή είναι η πολιτική εργασίας στην σημερινή Ελλάδα. Ακόμη και την μπάλα την σιδερένια στο πόδι θα την αγοράζουν μόνοι τους με φόρο πολυτελείας χωρίς να μπαίνει η απόδειξη αγοράς στα έξοδα της φορολογικής δήλωσης. Αν βέβαια την αγοράσεις με δάνειο την μπάλα θα είναι ακόμη καλύτερα. Το μόνο κοινό που έχουν εκείνοι οι Μαύροι με τους Έλληνες Μαύρους είναι ότι οι επιστάτες τους ήταν της ίδιας φυλής. Έπαιρναν το ρεγάλο τους ανάλογα με το πόσο σκληροί ήταν απέναντι στο ίδιο το κύτταρό τους. Ακριβώς όπως τούτοι εδώ που φέρουν το “ελληνική υπηκοότητα” όχι από συναίσθημα αλλά ως διαβατήριο για την δουλοπρέπεια τους απέναντι στα αφεντικά τους.
Βέβαια κι αυτοί σκλάβοι είναι ως επιστάτες απλά είναι σκλαβομπάσταρδοι από την κορυφή ως τα νύχια.

Καβάλα στο άλογο που τους παραχώρησαν οι Αποικιοκράτες της Ε.Ε κραδαίνοντας το μαστίγιο κάνουν ό,τι γουστάρουν γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχει δρόμος να σπάσουν οι σκλάβοι τα δεσμά. Διότι το σπάσιμο των δεσμών έγινε στην Ελλάδα εδώ και 100 χρόνια και στην πορεία μέχρι σήμερα άνοιξαν πολλά κεφάλια για το σπάσιμο της αλυσίδας που παρέλαβαν οι κοτζαμπάσηδες από τους Τούρκους. Οι αγώνες των Μαύρων Ελλήνων έγιναν, τα δικαιώματα αποκτήθηκαν, έστω και λειψά, και με μία κοντυλιά οι σκλαβομπάσταρδοι που έγλειφαν χρόνια κάθε είδους εξουσία ανέλαβαν κανονικά σήμερα να υλοποιήσουν τις εντολές των Ευρωπαίων που Αποικιοκράτες ήταν, Αποικιοκράτες παραμένουν.

Ο σκλάβος ένα πράγμα φοβάται: Το μαστίγιο, το οποίο λειτουργεί ως ασπίδα για τον κάθε σκλαβομπάσταρδο και τα αφεντικά του. Κάποτε ήταν εργαλείο πόνου, σήμερα είναι εργαλείο φόβου. Ο πόνος σε κάνει να οργίζεσαι ενώ ο φόβος σε κάνει να υποκύπτεις.-

http://lazarouyiannis.blogspot.gr/

ΓΕΝΝΗΜΕΝΟΙ ΣΚΛΑΒΟΙ...

Δεν γράφω πλέον ,  παρά ελάχιστα, αλλά είπα σήμερα να αφήσω ένα μικρό σχόλιο για το νέο που άκουσα. Για τους νέους.  Εκείνους που περιμένουν με αγωνία να βρουν μια δουλειά.  Η λύση δόθηκε.  Η κοινωνία του τσάμπα , η.....
τσάμπα κοινωνία τους καλεί στις αγκαλιές της να δουλέψουν ..τσάμπα.

Δεν ξέρω τι είναι πιο φοβερό για ένα νέο άνθρωπο που του έχουν πάρει τα όνειρά του, και του τα ροκανίζουν βίαια, μέχρι να του κόψουν κάθε ελπίδα, κάθε επιθυμία, κάθε ζωντάνια, να καθίσει σπίτι και να κοπανάει το κεφάλι στους τοίχους, να περιφέρεται ασκόπως, ή  να χωθεί σ΄ενα γραφείο και να δουλεύει 15 ώρες  την ημέρα..τσάμπα.

Πόσο χυδαίο μπορεί να είναι ένα σύστημα , να προωθεί σαν λύση την σκλαβιά,  και να τη στολίζει με επιχειρήματα.  Να προσπαθεί να πείσει ένα παιδί πως η λύση σε πρώτη φάση τουλάχιστον είναι  να «χωθεί» σαν ποντίκι σε ένα εργασιακό  υπόνομο,  να ικετεύει  το κάθε  αφεντικό να τον έχει στη δούλεψή του έστω και τσάμπα. Κι από εκεί ο δρόμος για το χτίσιμο της προσωπικότητας του σκλάβουν είναι πανεύκολος.

Θα μάθει  να χαίρεται όταν από το τίποτα του δώσουν το κάτι.  Θα νοιώσει περήφανος όταν              κατορθώσει από τη φάση του άμισθου σκλάβου να περάσει στη φάση του σκλάβου που του ρίχνουν ένα κομμάτι ψωμί...

Χυδαιότητα

Και  ανικανότητα των φοβισμένων ανθρώπων να αντιδράσουν.  Λες και η ασυδοσία είναι κάποιος θεΪκός  νόμος απαράβατος που έτσι τον βρήκαμε κι έτσι πρέπει να τον δεχτούμε χωρίς πολλές κουβέντες....

Ντροπή


http://synithisypoptos.gr/

Για τα παιδιά που χάθηκαν

Σκέφτομαι εδώ και ώρα ότι δεν μπορώ να γράψω σήμερα για κάτι άλλο εκτός από τον εγκληματικό χαμό των τριών γυναικών και των εννέα μικρών παιδιών στο Φαρμακονήσι. Κι ύστερα σκέφτομαι ότι κανονικά δεν έχει κανείς τίποτα παραπάνω να γράψει πέρα από την περιγραφή των γεγονότων, που μάλλον είναι ήδη γνωστά. Θα έπρεπε αυτό να αρκεί, να τα λέει όλα, να σοκάρει, να αλλάζει συνειδήσεις. Το ίδιο θα έπρεπε να συμβαίνει, βέβαια, και με το προηγούμενο αντίστοιχο περιστατικό, και με το προηγούμενο αυτού και το ακόμα παλιότερο.

Παρ' ότι δεν μπορούμε να ξέρουμε σε ποιον βαθμό είναι υπεύθυνοι οι λιμενικοί για την ανατροπή του πλοιαρίου και για τη μη έγκαιρη διάσωση των θυμάτων (πνίγηκαν 12 άτομα ενώ το σκάφος βρισκόταν υπό ρυμούλκηση από το Λιμενικό), γίνεται σαφές ότι για την πολιτική ηγεσία της Ελλάδας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για την ηγεσία της αστυνομίας και του Λιμενικού και για πολλούς ένστολους, η ανθρώπινη ζωή έχει ελάχιστη σημασία.

Το ότι αφήνονται ή εξωθούνται να πνιγούν άνθρωποι που έχουν αναγκαστεί να πάρουν τα παιδιά τους αγκαλιά και να διασχίσουν με άγνωστες βάρκες άγνωστες θάλασσες δείχνει με εμβληματικό τρόπο τον πόλεμο που έχουν κηρύξει οι οικονομικές και πολιτικές ελίτ εναντίον της ανθρωπότητας. Το ότι αυτός ο πόλεμος περιλαμβάνει στα θύματά του, υπό το ίδιο ακριβώς σκεπτικό, τα παιδιά που δεν έχουν πρόσβαση σε σχολείο και νοσοκομείο, σε σωστή διατροφή, στέγη και θέρμανση είναι αυτονόητο. Το ότι τα κυρίαρχα ΜΜΕ βλέπουν «λαθρομετανάστες» όταν τους κυνηγάει το Λιμενικό και «ξανθά αγγελούδια» όταν θέλει να δαιμονοποιήσει κατηγορίες του πληθυσμού, είναι αναμενόμενο. Το ότι οι χιλιάδες Έλληνες γονείς -πολλοί εκ των οποίων εκφράζονται και δημόσια στο Διαδίκτυο και αλλού εξαίροντας την ιερότητα της μητρότητας και της παιδικής ηλικίας- δεν θεωρούν ότι το ζήτημα τους αφορά, δεν είναι καθόλου αυτονόητο και θα έπρεπε να μην είναι και αναμενόμενο.

Κύριο όπλο σε αυτή την επίθεση είναι η ιδεολογική κυριαρχία των "από πάνω", που φαίνεται ακόμα να κρατάει γερά. Κυριαρχία που παίρνει πολλές μορφές και επιβιώνει, ακόμα κι όταν η πλειοψηφία της κοινωνίας έχει θεωρητικά πάρει χαμπάρι ότι ο κάθε Πρετεντέρης την κοροϊδεύει, καθώς είναι πολύ βαθιά ριζωμένη. Σε αυτή την περίπτωση η κυρίαρχη ιδεολογία εκφράζεται μέσα από τον ατομισμό που διαχωρίζει την αγάπη και την έγνοια για το δικό μας παιδί (που φτάνει χαλαρά μέχρι το οργανικό βαμβάκι στο μπλουζάκι του κι ακόμα παραπέρα) και επιτρέπει την πλήρη αδιαφορία για τα παιδιά όλων των άλλων. Πρόκειται για μια σκέψη ανθρώπινη, αλλά ταυτόχρονα βαθιά απάνθρωπη, που αποτελεί και ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια για οποιαδήποτε σοβαρή αλλαγή στην κοινωνία.

Με λίγα λόγια, όσο η πλειοψηφία του λαού, που σε κάτι τέτοιες στιγμές έρχεται πιο φυσικά να αποκαλέσει κανείς «κοινό», αδιαφορεί ή αντιμετωπίζει ως «φυσικό φαινόμενο» τέτοιες κρατικές εγκληματικές ενέργειες, αυτές θα συνεχίζονται και θα εντείνονται. Μαζί τους εντείνεται και η συλλογική ενοχή, η βαθμιαία απώλεια της αξιοπρέπειας και η αδυναμία διεκδίκησης. Ο πόλεμος εναντίον της ανθρωπότητας πάει καλά. Θα βρει έγκαιρα την ανθρωπότητα όρθια μπροστά του;

*Η Φιλιώ Τσουκαλά είναι ψυχολόγος.

Η Αυγή

Πηγή: Για τα παιδιά που χάθηκαν - RAMNOUSIA

Αυτό που κάποτε το έλεγαν ΖΩΗ...

Κάποτε ο χρόνος είχε 4 εποχές, τώρα έχει 2...
Κάποτε δουλεύαμε 8 ώρες, τώρα χάσαμε το μέτρημα...

Κάποτε είχαμε χρόνο για έναν καφέ με τους φίλους μας, τώρα τα λέμε μέσω FACEBOOK και
SKYPE...
Κάποτε είχαμε χρόνο να κοιτάξουμε τον ουρανό, να δούμε το χρώμα του, τώρα κοιτάμε μόνο τηλεόραση...

Κάποτε κοιτάγαμε τον άλλον στα μάτια και λέγαμε ΣΥΓΓΝΩΜΗ, τώρα στέλνουμε sms....
Κάποτε αγοράζαμε ένα παντελόνι και το είχαμε 2 χρόνια, τώρα σε 2 μήνες το έχουμε βαρεθεί...
Κάποτε είχαμε 2 κανάλια και βρίσκαμε κάτι ενδιαφέρον να δούμε, τώρα έχουμε 100 και άντε να αξίζει 1...
Κάποτε είχαμε την λεβεντιά να λέμε «έκανα λάθος», τώρα λέμε «αυτός φταίει»...
Κάποτε κοιτούσαμε τους ανθρώπους στα μάτια, τώρα στην τσέπη...
Κάποτε δουλεύαμε για να ζήσουμε, τώρα ζούμε για να δουλεύουμε...
Κάποτε είχαμε χρόνο για τον εαυτό μας, τώρα δεν έχουμε για κανέναν...

ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΑΠΟΤΕ ΤΟ ΛΕΓΑΝΕ ΖΩΗ...!

ioablognews

Μακάρι να κάνω λάθος. Αλλά αποθηκεύστε όσπρια πάλι..

Του Κώστα Στούπα

Μακάρι να κάνω λάθος; Αλλά αποθηκεύστε όσπρια πάλι...

Την πρωτοχρονιά που μας πέρασε οι δικαστές έκαναν ένα δώρο στον εαυτό τους. Το Μισθοδικείο έκρινε αντισυνταγματική την μνημονιακή περικοπή των αποδοχών τους κατά 20% έως 25% που επιβλήθηκε αναδρομικά από τον Αύγουστο του 2012.

Επίσης το ίδιο όργανο αναγνώρισε αφορολόγητο στους δικαστές ανάλογο με αυτό των βουλευτών  αφού το Σύνταγμα επιβάλλει την ισοτιμία ανάμεσα στις τρεις κρατικές λειτουργίες (εκτελεστική, νομοθετική, δικαστική).

Επίσης προχθές η  Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) έκρινε πως  οι περικοπές των αποδοχών των ενστόλων όλων των Σωμάτων (στρατιωτικών, αστυνομικών, λιμενικών, κ.λπ.), που έγιναν σε εφαρμογή του μνημονίου (2012) αντιμετωπίζουν συνταγματικά προβλήματα.

Η απόφαση ενδεχομένως ανοίγει το δρόμο για ακύρωση των περικοπών και προσφυγές για αναδρομικά.

Επί της ουσίας πρόκειται για την επιλεκτική εφαρμογή προς ίδιον όφελος (στην πρώτη περίπτωση) της δημαγωγικής συνθηματολογίας του κ. Τσίπρα επιστροφή στα προ χρεοκοπίας επίπεδα συντάξεων και μισθών με ένα άρθρο και ένα νόμο.

Δεν υπάρχει καμμιά αμφιβολία για τη νομιμότητα των αποφάσεων. Το ερώτημα είναι ποιος θα πληρώσει αυτές τις αυξήσεις ή τις όποιες άλλες κριθούν νόμιμες;

Αν είχαμε δραχμή τα προβλήματα που δημιουργούν τέτοιες αποφάσεις θα ήταν μικρότερα. Το εθνικό νομισματοκοπείο θα τύπωνε περισσότερες δραχμές και όσοι κατάφερναν να πάρουν τις φρεσκοτυπωμένες δραχμές αρκετά νωρίς ώστε η αξία τους να μην έχει προλάβει να πληθωριστεί μέχρι να πάρουν τις αυξήσεις οι πληβείοι του μεροκάματου και της αυτοαπασχόλησης θα έβγαιναν κερδισμένοι...

Στην ουσία είναι ένα παιγνίδι βύθισης στο νερό που όσοι κάθονται στο σβέρκο των άλλων έχουν τη ψευδαίσθηση πως διατηρούν το κεφάλι έξω από την επιφάνεια.  Π.χ. οι δικαστές και οι βουλευτές στη Βουλγαρία λαμβάνουν καλύτερες αμοιβές από τον μέσο εργαζόμενο εκεί, αυτό όμως δεν σημαίνει πως αμείβονται περισσότερο από ένα κλάσμα αυτών που λαμβάνουν οι δικαστές μας  με τις περικοπές που ακύρωσαν (ενδεχομένως θα αμείβονταν λιγότερο και με τετραπλάσιες μνημονιακές περικοπές...).

Δεν έχουμε δραχμή, όμως και είμαστε εκτός αγορών, δηλαδή κανένας δεν μας δανείζει γιατί δεν μας εμπιστεύεται πως είμαστε σε θέση να επιστρέψουμε τα δανεικά. Άρα, τα χρήματα των περικοπών που ακυρώθηκαν θα πρέπει να αφαιρεθούν από άλλους συμπολίτες μας...

Αν όλοι έχουν χάσει κατά μέσο όρο το 30% του προ κρίσης εισοδήματος δεν θα είναι αδικία να υποστούν και άλλη μείωση για να μην υποστούν ανάλογες οι δικαστές, οι ένστολοι, οι βουλευτές και γενικά όσες κατηγορίες πολιτών βρίσκονται κοντά στα κέντρα των αποφάσεων;

Η ουσία του συντάγματος που θέτει τους δικαστές, τους βουλευτές και τους ένστολους κοντά στα κέντρα των αποφάσεων, το κάνει προκειμένου να αλληλοεξυπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα και σε βάρος της κοινωνίας όταν χρειάζεται;

Χρειάζεται να είναι νομπελίστας οικονομολόγος κάποιος για να καταλάβει πως έχουμε διαβεί το σημείο φορολογικής ισορροπίας όπου η φοροδοτική ικανότητα μειώνεται και η περαιτέρω αύξηση των φόρων δεν αυξάνει αλλά μειώνει τα έσοδα;

Είναι δύσκολο να καταλάβει κάποιος πως αν συνεχιστεί αυτή η πορεία, όσο εξαντλούνται οι καταθέσεις, η ολοσχερής κατάρρευση της οικονομίας και της κοινωνίας πλησιάζει αντί να απομακρύνεται;

Η επιστροφή στη δραχμή δεν θα επιβληθεί από την Ευρωζώνη αλλά από την ολοσχερή κατάρρευση της οικονομίας όταν εξαντληθούν τα ευρώ των αποταμιεύσεων τα οποία φεύγουν με τις εισαγωγές προϊόντων. Δηλαδή, από την ανάγκη του κράτους να πληρώσει δικαστές και αστυνομικούς ενώ θα έχει άδεια ταμεία...

Λιγότερα ευρώ ή μισθός σε νόμισμα «κονφετί» είναι το δίλημμα που τίθεται...

Η επιστροφή στη δραχμή θα είναι πράξη απόγνωσης και οι συνέπειες θα είναι επιστροφή στη πραγματικότητα των βαλκανίων.

Αν ανώτερα σώματα της ελληνικής δικαιοσύνης νοιάζονταν όπως νοιάζονται για τους μισθούς, για το χρόνο και την απόδοση της δικαιοσύνης, η χώρα αυτή θα είχε καλύτερη τύχη και μαζί με τη χώρα και οι ίδιοι.

Όταν μια υπόθεση για να τελεσιδικήσει χρειάζεται 4-8 χρόνια σημαίνει πως στην πράξη δεν υπάρχει δικαιοσύνη στη χώρα. Όταν δεν υπάρχει αποτελεσματική δικαιοσύνη, οι μοναδικές οικονομικές δραστηριότητες που ευδοκιμούν είναι αυτές που παρακάμπτουν τη δικαιοσύνη.

Οι τελευταίες εξελίξεις συμπληρώνουν το παζλ της εικόνας της βαθιάς σήψης που κατατρώει τη χώρα από την κορυφή μέχρι τα νύχια του κοινωνικού σώματος. Κατά το μαζί τα φάγαμε όλοι μαζί σαπίζουμε.

Αυτή η πολιτική, δικαστική και οικονομική ελίτ και αυτή η κοινωνία που την διατηρεί με την εμπιστοσύνη της, λόγω πενιχρών πελατειακών ανταλλαγμάτων στον παρασιτισμό, δεν σηματοδοτούν πως τα χειρότερα είναι πίσω...

Χαρακτηριστικό δείγμα της κρίσης που πλήττει τη χώρα είναι το αίτημα βουλευτή της αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ μεγαλοφοροφυγά κατά το ΣΔΟΕ, ο οποίος ζήτησε την γενίκευση της ακύρωσης των μειώσεων των μισθών και των αναδρομικών. Από τη μια πλευρά ο ίδιος φοροδιαφεύγει και κάποιοι άλλοι πληρώνουν το μερίδιο τους για να λειτουργεί η δικαιοσύνη, τα σχολεία κλπ και από την άλλη χαρίζει και αυξήσεις για να κερδίσει ψήφους...

Δυστυχώς αυτός είναι ο βαθμός σήψης και σύγχυσης της χώρας.

Μακάρι να κάνω λάθος... αλλά αποθηκεύστε κανένα όσπριο των δικαστών μη εξαιρουμένων...

capital.gr

Ο σκύλος δε θα τσινήσει όσο τους δίνεις λίγο νερό και τροφή. Έτσι κι εμείς!

Πείραμα του Παβλόφ

Ακούω πολλούς και διάφορους να ρωτάνε πώς μπορεί να γίνει μια αλλαγή,πως μπορεί να υπάρχει ένας τελειωμός εδώ!

Συζητώντας με τον αδερφό μου, μου είπε κάτι που πιθανόν να σας προβληματίσει - πιθανόν: "Αν μας λυπηθεί ο Θεός, πρέπει να στείλει μια πτώχευση!".

Θα μου πείτε, έχεις ζήσει πτώχευση και την ξαναθέλεις; Απαντώ πως όχι, αλλά λέω επίσης πως εκείνοι που την έζησαν μια χαρά φρόντισαν ώστε να τη ζήσουμε κι εμείς..

Συνεχίζοντας, και συμφωνώντας μ' αυτό που μου είπε γιατί είναι η σκληρή αλήθεια, θα σας το πω σαν παράδειγμα: Έχεις ένα σκύλο τον οποίο ναι μεν τον κακομεταχειρίζεσαι αλλά του βάζεις και λίγη τροφή, λίγο νεράκι, μια κουρελού να κοιμηθεί. Ο σκύλος δεν θα τσινήσει, δεν θα ξεσηκωθεί, δεν θα επαναστατήσει όσο τρώει έστω αυτό το λίγο. Αν θες να δεις το σκύλο να κάνει σαν τρελός ώστε να φύγει απ' αυτό το αφεντικό και να πάει σε καλύτερο, κόψε του και το φαΐ, κόψε του και το νερό!

Προφανώς η ιστορία αυτή δείχνει κάποιους ανθρώπους οι οποίοι έχουν το μισθό τους, τη σύνταξή τους, έστω και κουτσουρεμένα, και δεν αντιδρούν σε τίποτα! Ναι μεν δυσανασχετούν πού και πού, αλλά στην κάλπη δεν το δείχνουν..

Μήπως αυτή η ιστορία εντέλει αντικατοπτρίζει την κοινωνία μας, και κατ' επέκταση τον πλανήτη μας;

Καλή δύναμη και υπομονή σε ό,τι κι αν έρθει.

Εις το επανιδείν!
Π.Μ , 27 χρ. , Αττική

imerologioanergou.gr

Προσέξτε Ελληνες που βάζετε την ψήφο σας, την υπογραφή σας και το… άλλο

Τελικά πότε θα γίνουν εκλογές; Τι εννοούσε ο Παπούλιας που έλεγε ότι είναι η τελευταία του χρονιά και δεν θα ξανακόψει πίτα;


Θα αντέξει η κυβέρνηση μετά την διαφαινομενη ήττα στις εκλογές του Μαίου; Θα πάει σε πρόωρες κάλπες τον Ιούνιο, τον Σεπτέμβριο ή θα περιμένει κι άλλο;

Πώς ο κ. Σαμαράς είναι αισιόδοξος ότι οι εκλογές θα γίνουν το 2016, όπως προβλέπει το Σύνταγμα όταν τον ερχόμενο Φεβρουάριο πρέπει να ξεκινήσουν οι διαδικασίες για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας;

Όλα τα παραπάνω ερωτήματα έχουν πέσει στο τραπέζι και ακούγονται στη δημοσιογραφική και πολιτική πιάτσα, αλλά ο κόσμος ούτε που νοιάζεται γι’ αυτά. Αν και δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι πάνω από 6 στους 10 Ελληνες δε θέλουν πρόωρες εκλογές, εντούτοις κάποιοι τροφοδοτούν τα σενάρια τα οποία μόνο καλό δεν κάνουν.

Αν ήμασταν μια σοβαρή χώρα δεν θα έπρεπε καν να υπάρχουν τόσες ερωτήσεις. Ειδικά από τη στιγμή που ο κόσμος δε θέλει να σέρνεται από Κυριακή σε Κυριακή για να πηγαίνει να ψηφίζει. Καλώς ή κακώς πριν  από 18 μήνες ο ελληνικός λαός αποφάσισε να δώσει την εξουσία σε συμμαχικές κυβερνήσεις και ακόμη και σήμερα πιστεύει ότι μόνο με συνεργασίες μπορούν να υπάρχουν καλές κυβερνήσεις.

Φυσικά από τον Ιούνιο του 2012 μεσολάβησαν πολλά, η χώρα βρίσκεται σε μια απίστευτη οικονομική δίνη, η πολιτική έχει καταρρεύσει υπό το βάρος της κρίσης και οι δυνάμεις του λαϊκισμού έχουν ισχυροποιηθεί. Από τους σχεδόν 170 βουλευτές που είχε τότε η τρικομματική κυβέρνηση, είμαστε με το ζόρι στους 153 και με ένα ΠΑΣΟΚ το οποίο στις δημοσκοπήσεις δεν δείχνει πάνω από 3%.  Άρα για ποια κυβέρνηση μιλάμε όταν ο ένας εταίρος είναι «νεκρός»; Ή για να πούμε την αλήθεια, ο Βενιζέλος κάνει βόλτες στο αμερικανικό Κογκρέσο ενώ έπρεπε να κάνει βόλτες στα ανακριτικά γραφεία για σειρά υποθέσεων στις οποίες εμπλέκεται;

Υπ’ αυτή την έννοια λοιπόν μόνο οι εκλογές μπορούν να ξεκαθαρίσουν το τοπίο. Όμως, για να στηθούν κάλπες θα πρέπει ο κόσμος να ξέρει τι θέλει και τι ψηφίζει. Διότι δεν μπορεί να βρίζει τους 300 της Βουλής όταν αυτός τους ψήφισε. Δε μπορεί να ασχολείται με το πουλί της Ραχήλ Μακρή όταν αυτός την έφερε στη Βουλή ούτε με το κομοδινί μαλλί του ηθοποιού Χαϊκάλη.

Δεν μπορεί να κάνεις κριτική στο πολιτικό σύστημα όταν ψηφίζεις εσύ κι όχι ο Τούρκος, ο Βούλγαρος ή ο παραδίπλα γείτονας. Όταν εσύ επιλέγεις να έχει δικαίωμα ψήφου ο Παπασούρας Διαμαντόπουλος ή ακόμη και ο κ. Γ. Παπανδρέου που δεν είναι ποτέ στη Βουλή.

Δε μπορεί να μην ξέρεις εκ των προτέρων ότι για παράδειγμα αν ψηφίσεις ΣΥΡΙΖΑ θα βγει σαν κούκλα μπαμπούσκα το ΠΑΣΟΚ από μέσα. Ότι ο Κουρουμπλής, η Σακοράφα, ο Μιχελογιαννάκης, ο Μητρόπουλος, ο Κοτσακάς είναι σαρξ εκ της σαρκός του «πράσινου ήλιου».

Δεν μπορεί επίσης, για να τα λέμε όλα, να ψηφίζεις τη ΝΔ των Ζαππείων και των 18 σημείων για έξοδο από το Μνημόνιο και να σου βγαίνει η ΝΔ που διαχειρίζεται απλά την καταστροφή.
Κάθε ψηφοφόρος, εφόσον η χώρα οδηγηθεί σε εκλογές οφείλει να ξέρει που ρίχνει την ψήφο του, διότι μετά την απομάκρυνση από κάλπη ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Αν π.χ. ο κόσμος θέλει αυτοδύναμο ΣΥΡΙΖΑ ας το κάνει, αν πάλι όχι ας πει ότι επιθυμεί συμμαχικές κυβερνήσεις. Ας πιέσει για μια μίνιμουμ συνεννόηση ώστε να μην καταρρεύσει η χώρα.

Αν θέλει τη Χρυσή Αυγή ισχυρή διότι πιστεύει ότι πίσω από τα μπράτσα και τις ναζιστικές χαιρετούρες ή τα Καλάσνικοφ κρύβεται ο… αγνός Ελληνας, ας τους ψηφίσει. Θα είναι, όμως, υπόλογος για τα όσα συμβούν. Διότι αν π.χ. επιλέξει ο ελληνικός λαός κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και αντιπολίτευση Μιχαλολιάκο τότε θα πρέπει να περιμένει «φωτιά και λάβρα». Δεν μπορεί να περιμένει ήπιο πολιτικό κλίμα και τον Τσίπρα να τα πίνει παρέα με τον Κασιδιάρη.

Ας πάμε λοιπόν σε εκλογές, και γιατί όχι και τον Φεβρουάριο ή το Μάρτιο. Όμως, να ξέρουν τα κόμματα τι θέλουν και που το πάνε. Να ξέρει ο κόσμος την αλήθεια όταν ψηφίζει και να αναλάβει μετά την ευθύνη των επιλογών του.

Αυτό το «ψηφίζω την Κυριακή, βρίζω τους εκλεκτούς μου τη Δευτέρα», δεν μπορεί να συνεχιστεί, ειδικά στην Ελλάδα που έχει τόσα προβλήματα να επιλύσει.

Προσέξτε λοιπόν που βάζετε την ψήφο σας, την υπογραφή σας και το… άλλο. Διότι και στις τρεις περιπτώσεις αυτό που θα ακολουθήσει τη λάθος σας επιλογή θα είναι η καταστροφή. Ή στην καλύτερη περίπτωση μια δύσκολη κατάσταση. Στις δύο πρώτες περιπτώσεις το λάθος δεν έχει ούτε μια ευχαρίστηση. Στην τρίτη τουλάχιστον υπάρχει μια χαρά…

antinews.gr

Ελευθερία……?????

Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν πραγματικά ελευθερία
επειδή η ελευθερία προϋποθέτει ανάληψη ευθύνης
και οι περισσότεροι άνθρωποι τρέμουν την ανάληψη ευθύνης

πηγή http://tadeefi.wordpress.com/

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ: Σε αγαπώ παιδί μου…

«Εάν μια μέρα με δεις “γέρο”… εάν λερώνομαι όταν τρώω και δεν μπορώ να ντυθώ… έχε υπομονή. Θυμήσου πόσο καιρό μου πήρε για να σου τα μάθω…
Εάν όταν μιλάω μαζί σου επαναλαμβάνω τα ίδια πράγματα, μην με διακόπτεις, άκουσε με. Oταν ήσουν μικρός κάθε μέρα σου διάβαζα το ίδιο παραμύθι μέχρι να σε πάρει ο ύπνος. Όταν δεν θέλω να πλυθώ μην με μαλώνεις και μην με κάνεις να αισθάνομαι ντροπή…
Θυμήσου όταν έτρεχα από πίσω σου και έβρισκες δικαιολογίες όταν δεν ήθελες να πλυθείς. Όταν βλέπεις την άγνοιά μου στις νέες τεχνολογίες, δώσε μου χρόνο και μη με κοιτάς ειρωνικά, εγώ είχα όλη την υπομονή να σου μάθω το αλφάβητο. Όταν κάποιες φόρες δεν μπορώ να θυμηθώ ή χάνω τον συνειρμό των λέξεων, δώσε μου χρόνο για να θυμηθώ και εάν δεν τα καταφέρνω μην θυμώνεις…
Το πιο σπουδαίο πράγμα δεν είναι εκείνο που λέω αλλά η ανάγκη που έχω να είμαι μαζί σου και κοντά σου και να με ακούς. Όταν τα πόδια μου είναι κουρασμένα και δεν μου επιτρέπουν να βαδίσω μην μου συμπεριφέρεσαι σαν να ήμουν ένα “βάρος”, έλα κοντά μου με τα δυνατά σου μπράτσα, όπως έκανα εγώ όταν ήσουν μικρός και έκανες τα πρώτα σου βήματα.
Όταν λέω πως θα ήθελα να “πεθάνω”… μη θυμώνεις, μια μέρα θα καταλάβεις τι είναι αυτό που με σπρώχνει να το πω. Προσπάθησε να καταλάβεις πως στην ηλικία μου δεν ζεις, επιβιώνεις. Μια μέρα θα ανακαλύψεις ότι παρόλα τα λάθη μου πάντοτε ήθελα το καλύτερο για σένα, για να σου ανοίξω τον δρόμο. Βοήθησέ με να περπατήσω, βοήθησέ με να τελειώσω τις ημέρες μου με αγάπη και υπομονή.
Σε αγαπώ παιδί μου…»
Πηγήhttp://www.katohika.gr/

Μπαμπά, μπορώ να αγοράσω μια ώρα απο το χρόνο σου;

Ένας πατέρας γυρίζει σπίτι από την εργασία αργά και βρίσκει τον πεντάχρονο γιο του να τον περιμένει στην πόρτα ..
Γιος: «Μπαμπά, μπορώ να σε ρωτήσω κάτι;»
Πατέρας: «Ναι βεβαίως, τι είναι;»
«Μπαμπά, πόσα χρήματα βγάζεις στη μια ώρα που δουλεύεις;»…
«Αυτό δεν είναι δική σου δουλειά. Γιατί ρωτάς κάτι τέτοιο;» ρώτησε θυμωμένα ο μπαμπάς.
«Θέλω μόνο να ξέρω. Σε παρακαλώ πες μου, πόσα βγάζεις σε μια ώρα;»
«Εάν πρέπει να ξέρεις βγάζω 30 ευρώ την ώρα [*]»
«Ωχ, απάντησε το παιδί, με το κεφάλι του κάτω. Μπαμπά σε παρακαλώ μπορείς να μου δανείσεις 15 ευρώ;»
Ο πατέρας εξαγριωμένος του απαντά, «εάν ο μόνος λόγος που ρώτησες είναι για να αγοράσεις ένα ανόητο παιχνίδι ή κάποιες άλλες αηδίες, τότε να πας κατ’ ευθείαν στο δωμάτιό σου. Σκέψου γιατί είσαι τόσο εγωιστής. Δεν εργάζομαι σκληρά καθημερινά για τέτοιες επιπολαιότητες».
Tο μικρό παιδί πήγε ήσυχα στο δωμάτιό του και έκλεισε την πόρτα. Ο μπαμπάς όσο σκεφτόταν την ερώτηση του παιδιού τόσο περισσότερο νευρίαζε. "Πώς τόλμησε να με ρωτήσει κάτι τέτοιο;", αναρωτιόταν.
Μετά από μια περίπου ώρα, που ο μπαμπάς είχε ηρεμήσει το ξανασκέφτηκε "Ίσως είναι κάτι που χρειάζεται πραγματικά να αγοράσει ο μικρός με τα 15 ευρώ και η αλήθεια είναι οτι δεν ζητάει χρήματα συχνά". Πήγε στην πόρτα του δωματίου του παιδιού και άνοιξε την πόρτα.
«Κοιμάσαι γιε μου;», ρώτησε.
«Όχι μπαμπά, δεν κοιμάμαι», απάντησε το αγόρι.
«Σκεφτόμουν, ότι ίσως ήμουν πάρα πολύ σκληρός μαζί σου νωρίτερα» είπε ο μπαμπάς. «Ήταν μια δύσκολη μέρα και έβγαλα την κούραση μου σε σένα. Εδώ είναι τα 15 ευρώ που μου ζήτησες».
Το παιδί έτρεξε κατ’ ευθείαν επάνω του χαμογελώντας. «Σε ευχαριστώ μπαμπά!» φώναξε. Κατόπιν, πάει στο μαξιλάρι του και βγάζει από κάτω κάποια τσαλακωμένα χρήματα. Ο πατέρας μόλις βλέπει ότι το παιδί έχει ήδη κάποια χρήματα, αρχίζει να νευριάζει. Το μικρό παιδί αρχίζει να μετράει σιγά τα χρήματά του, και κοιτάζει τον μπαμπά του.
«Γιατί θέλεις περισσότερα χρήματα εφόσον έχεις ήδη μερικά;» γκρίνιαξε ο πατέρας. «Επειδή δεν είχα αρκετά, αλλά τώρα έχω», απάντησε το μικρό παιδί.
«Μπαμπά, τώρα έχω 30 ευρώ. Μπορώ να αγοράσω μια ώρα απο το χρόνο σου; Σε παρακαλώ έλα νωρίς αύριο σπίτι. Θα ήθελα πολύ να φάμε μαζί».
Ο πατέρας συντρίφθηκε. Αγκάλιασε τον μικρό γιο του και ζήτησε να τον συγχωρήσει..
Μια σύντομη υπενθύμιση σε όλους μας που δίνουμε προτεραιότητα στη δουλειά ή στο φόρτο της καθημερινότητας και ξεχνάμε τα πιο απλά, να δίνουμε έστω και λίγα λεπτά απο το χρόνο μας στους σημαντικούς για μας ανθρώπους.
Τα παιδιά χρειάζονται εμάς τους γονείς τους και όχι τα υποκατάστατα μας [δώρα, περισσότερα χρήματα] για να καλύψουν το κενό μας.

Η χόβολη της ελπίδας – Τάσος Λειβαδίτης

Ελάτε λοιπόν

όλοι μαζί

να φυσήξουμε αυτό

το μικρό καρβουνάκι στη

χόβολη της ελπίδας

τώρα που η λάμπα μας

έσβησε

που νυστάζει η σκοπιά

και το στρατόπεδο φόρεσε

την κουρελιασμένη χλαίνη

της ομίχλης.

 πηγή http://tadeefi.wordpress.com/page/2/

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΛΗ ΜΑΓΚΙΑ ΘΑ ΠΑΕΙ

  

Ο Αντώνης Σαμαράς, με τον πλέον επίσημο τρόπο, έθεσε το διακύβευμα των ερχόμενων ευρωεκλογών: «Μέσα ή έξω από την ΕΕ». Ο Αντώνης Σαμαράς ως γνωστόν είναι βαρύς μάγκας και δεν κωλώνει. Ο λόγος του είναι συμβόλαιο, όλοι το ξέρουμε αυτό.
Όσοι αμφισβητούν την αξιοπιστία του Αντώνη Σαμαρά είναι βέβαιο ότι θα εκτεθούν το βράδυ των ευρωεκλογών. Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας θα τους εκπλήξει με την πίστη του στη Δημοκρατία και την υπακοή του στην απόφαση του λαού.
Είπε ο Αντώνης Σαμαράς κατά την τελετή έναρξης της ελληνικής προεδρίας ότι στις ευρωεκλογές : «Οι ψηφοφόροι θα πρέπει να αποφασίσουν κατά πόσο θέλουν ή δε θέλουν την Ευρώπη», ξεκαθαρίζοντας στη συνέχεια ότι η Νέα Δημοκρατία είναι η «δύναμη που εγγυάται την ευρωπαϊκή προοπτική της Ελλάδας» ενώ ο  ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί «ευρωσκεπτικιστική δύναμη».
Ξεκάθαρος, όπως πάντα, ο Αντώνης Σαμαράς μετέτρεψε τις ευρωεκλογές σε δημοψήφισμα. Ουσιαστικά, τις μετέτρεψε σε ένα στοίχημα κι επειδή ο Αντώνης Σαμαράς είναι κύριος με «Μ» κεφαλαίο, αν χάσει το στοίχημα θα το πληρώσει ολόκληρο.
Στην περίπτωση, λοιπόν, που στις ευρωεκλογές η Νέα Δημοκρατία –δηλαδή η Ευρωπαϊκή Δύναμη – έρθει δεύτερο ή τρίτο κόμμα και ο ΣΥΡΙΖΑ με το ΚΚΕ –δηλαδή οι κύριες «ευρωσκεπτικιστικές δυνάμεις» – πιάσουν ποσοστό που θα ξεπερνά εκείνο της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, τότε ο Αντώνης Σαμαράς θα αποφασίσει το επόμενο κιόλας πρωί να βγάλει την Ελλάδα από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ ήδη μέχρι το μεσημέρι θα πρέπει να έχει δηλώσει ότι ακολουθώντας την εντολή της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, βγάζει την Ελλάδα από την Ευρωζώνη.
Αυτό θα συμβεί και τότε όλοι θα καταλάβουν ότι ο Αντώνης Σαμαράς δεν είναι μία ρόμπα ξεκούμπωτη που βάζει στοιχήματα μόνο για να τα κερδίσει. Τότε όλοι θα καταλάβουν ότι ο Αντώνης Σαμαράς δεν είναι τσιράκι της Μέρκελ. Τότε όλοι θα καταλάβουν ότι ο Αντώνης Σαμαράς σέβεται την εντολή του ελληνικού λαού περισσότερο από τις εντολές του κλητήρα του ΔΝΤ. Τότε όλοι θα καταλάβουν ότι ο πολιτικός λόγος του Αντώνη Σαμαρά δεν είναι μια πορδή στον άνεμο. Τότε όλοι θα καταλάβουν ότι ο Αντώνης Σαμαράς διαθέτει έστω και την ελάχιστη αξιοπρέπεια.
Στην περίπτωση βέβαια που δεν το κάνει, αλλά συνεχίσει τη μνημονιακή  πολιτική του «ευρώ πάση θυσία», τότε… Μπα, ούτε που θέλω να το σκέφτομαι. Ο Αντώνης Σαμαράς δεν είναι τόσο άθλιος ώστε να μας σέρνει σε δικής του έμπνευσης δημοψηφίσματα και στη συνέχεια να γράφει στ’ αρχίδια του το αποτέλεσμα. Ο Αντώνης Σαμαράς δεν είναι τόσο φασίστας. Ε; Δεν είναι, ε;

Posted in ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ

Το καλύτερο αφεντικό στον κόσμο: Πουλάει το μαγαζί του για να σώσει υπάλληλό του!

Δύσκολα μπορεί να πιστέψει κανείς ότι υπάρχουν άνθρωποι στον κόσμο που θα έκαναν αυτό που σκοπεύει να κάνει ο Michael De Beyer από το Τέξας.

Ο Beyer ιδιοκτήτης του εστιατορίου «Kaiserhof» στο Montgomery πουλάει την επιχείρησή του, την οποία είχε επί 17 χρόνια, για να σώσει τη ζωή μίας υπαλλήλου του που έχει όγκο στον εγκέφαλο.

Η 19χρονη Brittany Mathis, δούλευε σαν σερβιτόρα στο γερμανικό εστιατόριο και τον Δεκέμβριο πήγε στο νοσοκομείο λόγω ενός εξανθήματος στο πόδι. Εκεί οι γιατροί ανακάλυψαν ότι είχε στον εγκέφαλο έναν όγκο σε μέγεθος μπάλας του πινγκ πονγκ.

Η Mathis προσπάθησε να πληρώσει το υπέρογκο κόστος της θεραπείας της, αλλά ήταν αδύνατο καθώς ο λογαριασμός όλο φούσκωνε και η οικογένειά της δεν είχε χρηματα. Τότε το αφεντικό της αποφάσισε να παρέμβει.

«Δεν ήταν σωστό» δήλωσε ο De Beyer στον τηλεοπτικό σταθμό KHOU. «Πρόκειται για μία οικογένεια που αγωνίστηκε πολύ. Τους έτυχαν πολλές δυσκολίες και στο παρελθόν και ποτέ κανείς δεν τους βοήθησε» είπε αναφερόμενος στον θάνατο του πατέρα της Mathis το 2000 από καρκίνο επίσης στον εγκέφαλο.

Γι αυτό και ο ίδιος αποφάσισε να βάλει πωλητήριο στο εστιατόριό του και να δώσει το ποσό στην κοπέλα, προκειμένου να χειρουργηθεί.

«Δεν μπορώ να κάθομαι και να μην κάνω τίποτα. Δεν θα μπορούσα να ζήσω με τον εαυτό μου!» καταλήγει ο εστιάτορας στο τηλεοπτικό ρεπορτάζ.

toxwni.gr

Σε βρίσκω εκεί που σε άφησα, να κοπανάς τα like στο facebook και να ποστάρεις επαναστατικά τραγούδια

Σε ψάχνω παντού

Φίλε,

Σε ψάχνω κάθε φορά στις κινητοποιήσεις στο κέντρο της πόλης και βάζω στοίχημα πως θα σε αναγνωρίσω από το θυμωμένο βλέμμα σου, από την αποφασιστικότητα που χαρακτηρίζει τις χειρονομίες σου, από τη δυνατή φωνή σου που καλύπτει τις κομματικές ντουντούκες.

Σε ψάχνω κάθε φορά στα πηγαδάκια στις συγκεντρώσεις, μήπως είσαι αυτός που μιλάει για τα χαμένα εργασιακά δικαιώματα, για την απληρωσιά που σε κρατάει όμηρο, μήπως είσαι αυτός που παρακινεί τους υπόλοιπους με επιχειρήματα για την ανατροπή.

Σε ψάχνω για να σε καμαρώσω, πώς καταφέρνεις και κρατάς την αισιοδοξία σου και τη διάθεσή σου για να παλέψεις με τόσα και τόσα προβλήματα στο μυαλό σου.

Σε ψάχνω μέσα στα συνθήματα που μιλάνε για κοινωνικές αδικίες, για ανατροπή, για δίκιο και για ανυπακοή. Εκεί περιμένω να σε βρω.

Κι όταν επιστρέφω σπίτι, σε βρίσκω εκεί που σε άφησα, να κοπανάς τα like στο facebook και να ποστάρεις επαναστατικά τραγούδια...

Μαριος

imerologioanergou.gr

Της έδωσαν ένα χρόνο ζωής και........

Παράδειγμα προς μίμηση αποτελεί η Suzan Spencer Wedel η οποία με τη συγκλονιστική της ιστορία προτρέπει τους πάντες…


να μην το βάζουν κάτω και να μην παραδίδουν εύκολα τα όπλα γιατί απλά… η ζωή είναι ωραία έστω και για λίγο.

Η 45χρονη δημοσιογράφος έμαθε ότι πάσχει από μια ανίατη ασθένεια που της επιτρέπει να ζήσει για ακόμα έναν χρόνο. Παρόλα αυτά ούτε απελπίστηκε, ούτε κλείστηκε στο «καβούκι» της. Αντίθετα, εκμεταλλεύτηκε κάθε στιγμή ζωής που της έμεινε για να περάσει όμορφα. Ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο, είδε το βόρειο σέλας με την καλύτερή της φίλη και γιόρτασε την 20η επέτειο του γάμου της στη Βουδαπέστη με το σύζυγό της John.

Όλοι όσοι αγαπούσε ήθελε να έχουν κάτι ξεχωριστό από εκείνη για να τη θυμούνται για όταν θα «φύγει». Έτσι, έφτιαξε λευκώματα για να δώσει στο καθένα από τα τρία παιδιά της και έκανε ειδικά κοσμήματα για τους καλύτερούς της φίλους και τους συγγενείς της.

Κάθε ημέρα της ήταν μια εμπειρία. Ταξίδεψε στη Βόρεια Καλιφόρνια για να αποχαιρετήσει τη βιολογική της μητέρα, καθώς είχε υιοθετηθεί, αλλά και στην Κύπρο για να επισκεφθεί την πατρίδα του βιολογικού της πατέρα, τον οποίο δεν γνώρισε ποτέ.

Όμως τον γάμο της 14χρονης κόρης της η Σούζαν δεν θα προλάβει να τον ζήσει. Γι αυτό επισκέφθηκε τον οίκο Κλάινφελντ της Νέας Υόρκης για να παραλάβει το νυφικό της.

«Καθώς η όμορφη κόρη μου εμφανίζεται με το λευκό μεταξένιο φόρεμα, μπορώ να την φανταστώ 10 χρόνια αργότερα, λίγο πριν από το γάμο της, να γελά και να κλαίει μαζί και γεμίζω από συγκίνηση για μια στιγμή που δεν θα μοιραστώ ποτέ μαζί της… Όταν η μοναχοκόρη μου με σκεφτεί την ημέρα του γάμου της, όπως το ελπίζω, θέλω να με θυμηθεί χαμογελαστή στα δοκιμαστήρια του Κλάινφελντ να της λέω “Είσαι πανέμορφη”».

Αυτά έγραψε στο βιβλίο της που θα κυκλοφορήσει το Μάρτιο με τίτλο «Μέχρι να πω αντίο: ο χρόνος που έζησα με χαρά» το οποίο αναμένεται σε λίγο καιρό να γίνει best seller στις ΗΠΑ. Η Universal αγόρασε ήδη για δύο εκατομμύρια δολάρια τα δικαιώματα για την μεταφορά του βιβλίου στη μεγάλη οθόνη, το οποίο ήδη έχει αποφέρει στη μελλοθάνατη Σούζαν άλλα δύο εκατομμύρια δολάρια προκαταβολή.

Ωστόσο, η κατάστασή της υγείας της γίνεται κάθε μέρα όλο και χειρότερη… «Πιστεύω αυτό: στη μεγάλη τροχιά της ζωής των δικών μου ανθρώπων, μια βαριά θλίψη σήμερα θα ανοίξει κόσμους συναισθημάτων γι’ αυτούς στο μέλλον. Αυτό με ησυχάζει. Αυτό και η ικανότητα να απολαμβάνω μόνο το σήμερα».
star.gr

Οταν η ιστορία γίνεται σιωπή… Με αφορμή το πρόσφατο ναυάγιο στη Λευκάδα.

Τα παιδιά που χάθηκαν εκείνη την άγρια χειμωνιάτικη νύχτα ακόμα ταξιδεύουν στη θάλασσα, μαζί με τα χάρτινα καραβάκια που έφτιαχναν, μαζί με τα όνειρά τους

Του Σπύρου Τζόκα*

«Την Πρωτοχρονιά θα είμαστε στο δικό μας σπίτι… Αυτή τη χρονιά θα μας επισκεφτεί και ο Αγιος Βασίλης. Υπομονή, καμάρια μου… Αυτή η χρονιά δεν θα είναι σαν τις άλλες. Θα έχετε και δώρα…»

«Εγώ θέλω ένα μικρό κουκλόσπιτο… να ζεσταθεί η κούκλα μου…»

Ηταν μια άγρια χειμωνιάτικη νύχτα, τέτοια που η θάλασσα δεν ήταν διόλου φιλική. Παραμονή Χριστουγέννων.

Σε κάποια ακτή του Ιονίου, απέναντι από τη χώρα μας, υπήρχε έντονη κινητικότητα. Αρκετοί άνθρωποι σαν σκιές μέσα στη νύχτα οργάνωναν ένα παράνομο ταξίδι. Οργάνωναν μια λαθραία είσοδο στην Ελλάδα, στις απέναντι, δηλαδή, ακτές του Ιονίου.

«Την Πρωτοχρονιά θα είμαστε στο δικό μας σπίτι….» έλεγε ο πατέρας.

Ο υποτιθέμενος καπετάνιος του μικρού σκάφους σχεδόν ούρλιαζε για να επιβιβαστούν στο σκάφος ένα πλήθος ανθρώπων που φαίνονταν ταλαιπωρημένοι και εξαθλιωμένοι. Οι άνθρωποι ήταν δυσανάλογοι με τη χωρητικότητα του σκάφους. Ωστόσο στοιβάχτηκαν σαν τα σακιά, ο ένας πλάι στον άλλον, για να ζεσταίνονται. Εκατό περίπου άνθρωποι σε ένα μικρό σκάφος, που κανονικά δεν χωρούσε πάνω από σαράντα άτομα.

Μεταξύ αυτών ήταν και οικογένειες και μικρά παιδιά. Μικρά παιδιά στην αγκαλιά των γονιών τους. Παγωμένα σφίγγονταν πάνω στα σώματα των αγαπημένων τους να ζεσταθούν. Αναζητούσαν και αυτά, όπως και οι γονείς τους, καλύτερη τύχη. Ηταν πρόσφυγες και έρχονταν από ταραγμένες περιοχές, από την Παλαιστίνη και από τη Συρία.

Ανάμεσά τους και τρία κορίτσια και ένα αγόρι από 3 έως 7 ετών, κυνηγημένα. Η μητέρα τους είχε σκοτωθεί σε βομβαρδισμό στη Συρία, όπου ζούσαν, και ο πατέρας τους, δάσκαλος στο επάγγελμα, τα μεγάλωνε μόνος του και αναζητούσε καλύτερη τύχη, όχι για τον ίδιο, αλλά για τα παιδιά του. Δεν τα άφηνε καθόλου από την αγκαλιά του. Με μια κουβέρτα σχισμένη και με ένα τζάκετ παλιό κάλυπτε τον κόσμο του, τη ζωή του.

«Εγώ θέλω ένα μικρό κουκλόσπιτο… να ζεσταθεί η κούκλα μου…» έλεγε το πιο μικρό κορίτσι.

Και οι έμποροι των ανθρώπινων ζωών ξεκίνησαν το ταξίδι για τη γη της επαγγελίας, με φωνές και βρισιές. Προηγουμένως είχαν φροντίσει να ξαφρίσουν τα ελάχιστα χρήματα που διέθεταν οι ταλαίπωροι πρόσφυγες για να τους περάσουν απέναντι. Και το ταξίδι για την Ιθάκη ξεκίνησε.

Το σκάφος, ενώ βρισκόταν στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Κεφαλονιάς – Ζακύνθου, υπέστη βλάβη εξαιτίας της παλαιότητας και του βάρους στην κύρια μηχανή και έμεινε ακυβέρνητο. Αποτέλεσμα ήταν να παρασυρθεί από τα κύματα και να αναποδογυρίσει. Οι έμποροι, αυτοί που ζούσαν από τις ζωές των άλλων, εγκατέλειψαν πρώτοι το σκάφος.

Οι υπόλοιποι στη θάλασσα. Οι ταλαίπωροι άνθρωποι πάλευαν με τα κύματα για να σωθούν. Μεταξύ αυτών και ο δάσκαλος με τα παιδιά του. Εκλαιγαν και τους έδινε κουράγιο. Πάλεψε. Τα χεράκια των παιδιών του γλίστραγαν. Εβλεπε τα προσωπάκια τους θολά. Ζαλιζόταν, αλλά πάλευε. Ακουγε τις φωνές και συνερχόταν.

«Θα τα καταφέρουμε… θα τα καταφέρουμε. Αυτή τη χρονιά θα μας επισκεφτεί και ο Αγιος Βασίλης…»

Τίποτα. Δεν τα κατάφερε. Αυτή η χρονιά δεν ήταν σαν τις άλλες…

Ο δάσκαλος και τα τέσσερα παιδιά γραμμένα σε ένα δελτίο Τύπου μαζί με άλλους νεκρούς του ναυαγίου. Σχεδόν στα ψιλά η είδηση. Εξάλλου, μετανάστες ήταν. Κάποιοι επίσημοι έκαναν και δηλώσεις. Ηταν συγκλονισμένοι, είπαν. Τα παιδιά όμως ακόμα ταξιδεύουν στη θάλασσα, μαζί με τα χάρτινα καραβάκια που έφτιαχναν, μαζί με τα όνειρά τους.

«Εγώ θέλω ένα μικρό κουκλόσπιτο… να ζεσταθεί η κούκλα μου…»

YΓ. Σημαντική συμβολή στο κείμενο είχε η Ελίνα Τζόκα.


* Πανεπιστημιακός

πηγήhttp://www.efsyn.gr/

Αλλά κι αυτοί οι Ελληνες, να 'χουν φτερά και να μην μπορούν να πετάξουν...

Είναι πολλά αυτά που μπορείς να δεις περιδιαβαίνοντας στο facebook. Από αστεία κι άσχετα έως όμως και όμορφες ευαίσθητες σκέψεις.

του Στρατή Μαζίδη

Μια τέτοια διάβασα προχθές στον τοίχο του φίλου, Πέτρου Αποστολόπουλου. Ευαίσθητη και καλλιεργημένη ψυχή ο Πέτρος, από τους καλύτερους ίσως ηθοποιούς που μπορεί να έχει σήμερα το ελληνικό θεατρικό σανίδι μετέτρεψε μια απλή βόλτα σε ολόκληρο προβληματισμό περιγράφοντας μια βολτά στο κέντρο της Αθήνας:

άδεια μαγαζιά, χέρια που ζητάνε κάνα κέρμα, καφετέριες γεμάτες, έναν μπόμπιρα που τον φωτογράφιζε η μαμά του μπροστά από το ψεύτικο δεντράκι στην Κοτζιά, αλλά κι αυτές τις πέρδικες... να 'χουν φτερά και να μην μπορούν να πετάξουν... θα θελα να τις αγοράσω και να τις πάω στου Φιλοπάππου να τις ελευθερώσω...

Στάθηκα σε αυτή του την τελευταία φράση μαζί με τη φωτογραφία που έβγαλε.

Κι αυτές οι πέρδικες ρε Πέτρο. Να έχουν φτερά και να μην μπορούν να πετάξουν. 

Άσε με να το πάω λίγο παραπέρα.  Αλλά κι αυτοί οι Ελληνες, να 'χουν φτερά και να μην μπορούν να πετάξουν...

Τι στην ευχή έπαθαν τα φτερά τους; Τσάκισαν; Έσπασαν; Λύγισαν; 

Μέσα στο κλουβί κι αυτοί. Ούτε καν τα φτερουγίζουν όπως τα καναρίνια που πηδάνε από το ένα πλαστικό κλαδί στο άλλο. 

Στέκονται εκεί. Αμίλητοι. Τώρα βέβαια μέσα στις γιορτές αρκετοί φτιασίδωσαν Πέτρο το κλουβί. Έβαλαν γιρλάντα, χρυσόσκονη και στολίδια.

Το κλουβί όμως είναι κλουβί. Φυλακή. 

Υπάρχει άραγε κανείς που να θέλει και να μπορεί να ανοίξει το κλουβί ενός ολόκληρου λαού και να τον ωθήσει να ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει;

Και σίγουρα στο πέταγμα θα πέσουμε στην αρχή. Και μια, και δυο, και τρεις, και δέκα. Μετά όμως;

 πηγή http://www.freepen.gr/