Οι Έλληνες βαρέθηκαν τους Έλληνες.

Έλληνας. Μια λέξη που υποδηλώνει πολλά. Αμφιλεγόμενη αλλά συνάμα τόσο ξεκάθαρη. Τολμηρή αλλά παράλληλα νωθρή. Πολλά αντίθετα, πολλές αμφιταλαντεύσεις, πολλά απροσδιόριστα νοήματα.

Οι Έλληνες. Όταν προσδιοριζόμαστε λεγόμαστε Έλληνες, αλλά όταν μιλάμε για αυτούς, τότε οι Έλληνες γίνονται οι άλλοι. Σαν τον σύζυγο που όταν το παιδί του προοδεύει γίνετε ''το παιδί μου'', μα όταν παραστρατεί γίνετε ''το παιδί σου''. Σαν να παραγνωριστήκαμε. Τόσα χρόνια μαζί λογικό ήταν. Μα για να παραγνωριστείς πρέπει πρώτα να γνωριστείς. Και 'μεις δεν ξέρουμε τίποτα για τους Έλληνες. Γιατί αν ξέραμε θα μας είχαμε λατρέψει. Θα μας είχαμε λατρέψει ως ανθρώπους. Και δεν μισιόμασταν ως θεοί ή ως ήρωες. Να ήμασταν και ήρωες...

Θέλει ο ένας να εκδικηθεί τον άλλον. Για το κακό που μας βρήκε. Που δεν μπορούμε πλέον να πάμε διακοπές, δεν μπορούμε συντηρήσουμε περιουσίες, δεν μπορούμε πλέον να κάνουμε του κεφαλιού μας. Τρέμουμε αυτή τη στιγμή. Τη στιγμή που θα παραδεχτούμε την πραγματικότητα. Γιατί ακόμα ζούμε την ουτοπία. Ότι δηλαδή όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που μας αποδίδουν, το ελληνικό φιλότιμο, ο χαβαλές, η φιλοξενία και πολλά άλλα, δεν τα έχουμε πια. Δεν μπορούμε να διεκδικούμε καν την πατρότητά τους, γιατί με την συμπεριφορά μας απέχουμε παρασάγγης από αυτά. Και είναι πλέον σαν να μη τα είχαμε ποτέ. 

Και για αυτό μισιόμαστε θανάσιμα. Σαν τα ζευγάρια που απορούν και αναρωτιούνται γιατί παντρεύτηκαν. Και δεν θυμούνται τίποτα από όσα τους δένουν και ας έχουν περάσει μια ζωή μαζί. Και έτσι ζητάμε εκδίκηση. Όλοι μας φαίνονται άχρηστοι, χαζοί, μπουρτζόβλαχοι, αγενείς, παρτάκηδες. Και το χειρότερο; Είναι! 

Και ούτε μια φορά δεν γυρνάμε το βλέμμα σε μας, στα παιδιά μας. Για να δούμε ότι οι Έλληνες είμαστε εμείς. Και φταίμε όλοι. Άλλοι λίγο, άλλοι πολύ. Κανένας καθόλου.

Και έχουμε οργή. Αλλά και αδιαφορία. Δεν αντέχουμε τους άλλους, αλλά δεν θέλουμε να ασχοληθούμε κιόλας. Εδώ καμιά φορά δεν αντέχουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, αλλά πάλι αδιαφορούμε. Θέλουμε απλά κάποιον να βάλει τάξη. Έναν βασιλιά, ένα μονάρχη, ένα ναζιστή. Κάποιον να τους μαντρώσει. Κάποιον που με τη βία θα συνετίσει. Αφού δεν παίρνουν από λόγια. Οι άξεστοι, οι απολίτιστοι. 

Μα τα πρόβατα είτε είναι μέσα στη στάνη, είτε έξω, πάλι πρόβατα είναι.

πηγή http://mia-matia-ston-ilio.blogspot.gr/