Η παρέα στο γραφείο συζητούσε για τα χαράτσια και τις ουρές στις εφορίες. Μίλαγαν όλοι μαζί οργισμένα, η συζήτηση είχε μετατραπεί σ΄ενα βουητό που δεν έβγαζε πουθενά. Ολοι αυτοί οι οργισμένοι είχαν περάσει με τη σειρά τους ένας ένας από κάποια ουρά.
"Εγώ δεν ξέρω από αυτές τις ουρές τους είπα. Γιατί δεν έχω πληρώσει την εφορία και δεν έχω ακίνητο για να ανακατεύομαι με χαράτσια." Σιωπή... Πως βλέπουμε σε κάτι ταινίες να γίνεται το χάος και ξαφνικά κάποιος πυροβολεί στον αέρα κι απλώνεται μια μουγγαμάρα ξαφνικά, κάτι τέτοιο έγινε.
Γύρισαν όλοι και με κοίταξαν σαν να είχα ανακοινώσει δημοσίως πως το βράδυ κάνω πιάτσα κι εκδίδομαι! Τι εννοείς δεν έχεις πληρώσει? Και τι θα κάνεις. Κι αρχίζει μια δεύτερη επίθεση βαβούρας αυτή τη φορά όλη αφιερωμένη σε μένα. Θα στα πάρουν από το μισθό, θα σου στείλουν το κλητήρα στο σπίτι. Πόσα χρωστάς? Αν είναι πάνω από τόσα θα σε κλείσουν μέσα.
Παιδιά ψυχραιμία. Υπάρχει ένα πολύ απλό ζητηματάκι. Δεν έχω πληρώσει γιατί δεν έχω να πληρώσω, δεδομένου πως πριν την εφορία προηγούνται μερικές βασικές ανάγκες τις οποίες θα έπρεπε να αφήσω ακάλυπτες για να πληρώσω την εφορία. Νοίκι, ηλεκτρικό, τροφή της οικογένειας, εισιτήρια για να πηγαίνω στη δουλειά. Κι αυτά μισοκαλυμμένα είναι. Οπότε γιατί το συζητάμε.
Κι αν σου συμβεί αυτό? Το αγωνιώδες ερώτημα. Η τρομοκρατία... Κι αν. Κι αν τι? Θα με κρεμάσουν στη μέση της πλατείας για παραδειγματισμό? Δεν τους πέρναγε καν από το μυαλό πως υπάρχουν άνθρωποι που έχουν στη ζωή τους άλλες ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΕΣ από αυτές που επιβάλλει η μνημονιακή πολιτική της κάθε εσωτερικής ή εξωτερικής τρόικα. Η ουσία όλου του προβλήματος στους ανθρώπους που λαμβάνουν καθημερινά εντολές και διαταγές (δεν μιλάω για τους άλλους που γύρισαν ηλιοκαμμένοι από τα νησιά κι ετοιμάζονται για τις χειμωνιάτικες επιδρομές στα σκυλάδικα) είναι πως έχουν πάθει ένα απόλυτο πανικό στο πως θα ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΟΥΝ τις διαταγές....
Γιατί η μη τήρηση των διαταγών ισοδυναμεί με εκτέλεση! Το σπιτάκι θα το πάρουν οι τράπεζες, το μισθό θα τον πάρει η εφορία, το ρεύμα θα το κόψει η ΔΕΗ, τ΄ασημικά μας και τα μπακίρια μας και το κομπόδεμά μας. Τι θα απογίνουν? Τα υποκοριστικά μας θα τα χάσουμε (σπιτάκι, δουλίτσα, λεφτουδάκια, αυτοκινητάκι, τηλεορασούλα) και θα μείνουμε γυμνοί. Γιατί τελικά τίποτα από αυτά τα παιχνιδάκια δεν ήταν δικό μας, αφού με το ψηφαλάκι μας και την αντιληψούλα μας και την βλακούλα μας, επιλέξαμε μια κυβερνησούλα που φτιάχνει εντολούλες τις οποίες αν δεν εκτελέσει κάποιος θα μπει στο κλουβάκι και θα καταστραφεί η ζωούλα του.
Γιατί για να μπορεί να αντιδράσει κάποιος στην αρπαγή πρέπει να έχει μάθει να λέει το τόπο που κατοικεί σπίτι και όχι σπιτάκι. Και για να πολεμήσει για τα δικαιώματά του πρέπει να έχει μάθει να λέει ζωή κι όχι ζωούλα. Για να αναθρέψεις σωστά και δυνατά τα παδιά πρέπει να μάθεις να τα λες παδιά κι όχι παιδάκια. Και για να καταλάβεις τον αντίπαλό σου πρέπει να μάθεις να τον αποκαλείς τηλεόραση κι όχι τηλεορασούλα.
Το υποκοριστικό δεν είναι τρόπος έκφρασης χαδιάρικος. Είναι συνήθεια στη μικρότητα και της μιζέρια της καθημερινότητας που στέκεται υποταγμένη απέναντι σε εκείνους που δεν ταιριάζει κανένα υποκοριστικό στη δύναμή τους και την εξουσία τους. Δεν μπορείς να πεις τροικούλα, δεν πάει. Ούτε τραπεζούλα, δεν υπάρχει τραπεζούλα. Ούτε εφοριούλα , είναι γελοίο. Ούτε τυρανιούλα, θα σε πάρουν με τις πετρες. Είναι το χαράτσι (κυρίαρχο και δυνατό) που θα σου αρπάξει τα "λεφτουδάκια". Είναι ο προϊστάμενος κι ο υπαλληλίσκος. Ο μεγιστάνας και ο φτωχούλης. Η κυβέρνηση και ο κοσμάκης. Ο χασάπης και τα προβατάκια.
Είδες τι ωραία που ταιριάζουν έτσι τα πράγματα? Δεν υπάρχει νταβατζούλης ενώ υπάρχει πουτανίτσα. Δεν υπάρχει εμπορούλης ναρκωτικών ενώ υπάρχει πρεζάκι. Γιατί στην ουσία, οι τάξεις που διαμορφώνουν το "πολιτισμο" του ανθρώπου, μη μπερδεύεσαι, δύο είναι. Οι άνθρωποι που δεν χρησιμοποιούν υποκοριστικα κι εκείνοι που έχουν μετατρέψει τη ζωή τους σε συνάρτηση με αυτά.
Γιατί ακόμα και στις μεγαλύτερες επαναστάσεις και ανατροπές, αφού το αίμα σκουπίστηκε από τους δρόμους, τα πράγματα εξελίχθηκαν πάλι σκ@τά, γιατί τις καρέκλες κατέλαβαν τρόικες κι από κάτω ήταν πάλι ο λαουτζίκος που περίμενε νέες διαταγές.
Δυστυχώς η αναβάθμιση σε άνθρωπο από ανθρωπάκο, δεν γίνεται με έξωθεν βοήθεια. Είναι σε απόλυτη συνάρτηση με το φόβο. Το φόβο κάθε είδους απώλειας. Των λεφτών, της ησυχίας, της κοινωνικής αποδοχής, της βολεμένης ζωής, της ζωούλας. Οι μσθοί εξαφανίστηκαν? Τα σπίτια κατάσχονται? Τα παιδιά θα πεινάσουν? Τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε γίνει αν τα θύματα δεν είχαν μέσα στο μυαλό την αντίληψη "μισθούλης-σπιτάκι-παιδάκια" Το καλύτερο φαί των εκβιαστών. Η δαγκάνα.
Αν δεν ... θα μείνεις άνεργος, θα χάσεις το σπίτι, θα πεινάσουν τα παιδιά σου" Υπάρχουν μεγαλύτερες αλυσίδες από αυτά? Χρειάζεται τίποτα περισσότερο για να μπορεί κάποιος να εκδίδει διαταγές ανενόχλητος? Το αστείο είναι πως φτάσαμε στο σημείο χιλιάδες κόσμος παρόλη την υποταγή και την εμμονή να διαφυλάξει τη ζωούλα του, και το σπιτάκι το χάνει, και δουλίτσα δεν έχει και τα παιδάκια θα πεινάσουν.
Γιατί όταν τελειώσουν τα κομποδέματα, από που θα βρεις να πληρώσεις? Εκείνοι θα συνεχίζουν να βγάζουν ένα χαρτί που θα λέει "πλήρωσε τόσα" . Αβλεπί. Χωρίς να ενδιαφέρονται τι υπάρχει πίσω από τον αποδέκτη. Οπότε θα αναγκαστείς να μπεις στη κατηγορία δεν πληρώνω αφού θα έχεις περάσει στη κόλαση, αφού θα έχει γίνει η ζωή εφιάλτης, κι αφού θα έχεις στερηθεί τα πιο βασικά αγαθά για να πληρώσεις.
Οπότε τώρα είσαι σε μια ουρά για να πληρώσεις κι αύρο θα είσαι σε μια ουρά για να ικετεύεις για έλεος...
Μεγαλείο αυτού του είδους η ζωή. Ετσι δεν είναι?
Αυτό που με εντυπωσιάζει στο όλο σκηνικό είναι οι επιστήμονες αναλυτές που θεωρούν πως αυτό το "πράγμα" μπορεί να πάει σε βάθος χρόνου και να φέρει πλέονασμα, ανάπτυξη, έξοδο από το τούνελ.. Κάτι ξέρουν αυτοί για τα κομποδέματα. Δεν μιλάνε έτσι. Βλέπουν λίπος ακόμα μπόλικο. Η Πολιτεία αυτή τη στιγμή είναι ακριβώς όπως οι εισπρακτικές εταιρείες. Τραβάει το σχοινί στα άκρα. Ρίχνει απειλές, τρομοκρατία, "θα σου πάρω και το σώβρακο που φοράς" "θα τα πάρω ακόμα κι από τα παιδιά σου" "θα μείνεις στο δρόμο άστεγος" "θα πεινάσεις" αν δεν...
πληρώσεις.
Οπότε τσεκάρει άμεσα ποιος έχει ακόμα και το κρύβει (γιατί υπάρχουν θρασύτατοι συμπολίτες που δούλευαν τριάντα χρόνια για να έχουν κάτι για τα γεράματα και για τα παιδιά τους, τόσο θράσος) οπότε θα το εμφανίσεις θες δε θες. Σε περίπτωσει που δεν έχεις τι θα γίνει δηλαδή θα σε στείλουν φυλακή? Θα σε εκτελέσουν? Απλά θα ασχοληθούν με εκείνους που έχουν ακόμα λίπος.
Φτάνουμε λοιπόν στο σημείο όπου το αμερικανικό όνειρο του καπιταλιστικού συστήματος , όπου ότι και να ήσουν μπορούσες να αποκτήσεις τα πάντα αν γούσταρες, να περιορίζεται στο κωμικοτραγικό, πως όσα λιγότερα έχεις τόσο θα βρεις την ησυχία σου...
Γιατί αυτή τη στιγμή ο άνθρωπος που είναι λιγότερο κυνηγημένος είναι εκείνος που δεν έχει ΤΙΠΟΤΑ. Αν αυτός ο ΤΙΠΟΤΑΣ βρει το τρόπο να επιβιώσει, βρει το τρόπο να ξεφύγει από όλο το υπόλοιπο μαντρί και να δημιουργήσει δικούς του κανόνες επιβίωσης, χωρίς να πηδήξει από κανένα μπαλκόνι, χωρίς να κλάψει ή να ικετεύσει, χωρίς να αφήσει κανέναν να τον τρομοκρατήσει και να τον εκβιάσει, τότε μήπως υπάρχει στ΄αλήθεια έξοδος από το τούνελ της μαζικής αποβλάκωσης
πηγή http://synithisypoptos.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου