Η καλή νοικοκυρά είναι δούλα και κυρά

Από εκείνη την ευλογημένη μέρα που βγήκα οικειοθελώς στην ανεργία, έχω πολύ ελεύθερο χρόνο. Για την ακρίβεια, όλος ο χρόνος είναι ελεύθερος. Έτσι μπόρεσα να τελειοποιήσω μερικά πράγματα που είχα αφήσει στη μέση. Όπως το κατσικάκι στον φούρνο με πατάτες. Όσοι το έφαγαν, συμφωνούν πως το κατσικάκι είναι ένα από τα δυνατά μου σημεία. Μαζί με τη σέντρα από τα αριστερά στην καρδιά της μεγάλης περιοχής. Πριν το φάμε, ενώσαμε τα χέρια μας και ευχαριστήσαμε το κατσικάκι που έγινε η τροφή μας. Όλοι είπαμε μια καλή κουβέντα για το κατσικάκι. Το παινέσαμε και του εκφράσαμε την ευγνωμοσύνη μας. Τώρα πια, στο τραπέζι, πριν φάμε, ευχαριστούμε τον Θεό -όποιος πιστεύει-, την Μητέρα Φύση, τα ζώα, τα δέντρα και τα φυτά. Για το συγκεκριμένο φαγητό, ευχαριστήσαμε και την γειτόνισσα που μας χάρισε το κατσίκι, γιατί, αλλιώς, δεν θα το τρώγαμε. Κι ευτυχώς που το έσφαξε ο άνδρας της γειτόνισσας, γιατί, αν έπρεπε να το σφάξουμε εμείς, το κατσίκι θα πέθαινε σε βαθιά γεράματα.
Οι άνθρωποι μπορεί να ξεχάσουν τα πάντα. Ακόμα και το όνομά σου. Δεν θα ξεχάσουν ποτέ, όμως, ένα ωραίο φαγητό που τους μαγείρεψες. «Αχ, ρε πιτσιρίκο, τόσους ανθρώπους φιλοξένησα στο νησί, ο μόνος που μου μαγείρεψε ένα φαγητό ήσουν εσύ» μου είπε μια φίλη πριν μερικά χρόνια, όταν της έφτιαξα ένα ταπεινό σουφλέ, για να βρει ένα πιάτο φαΐ όταν γυρίσει από τη δουλειά. Ιωάννα μου, πού να φας και το παστίτσιο μου. Οι αναγνώστες που με φιλοξένησαν αυτό το καλοκαίρι -και τους το μαγείρεψα- δεν με άφηναν να φύγω.
Κεφτεδάκια φτιάχνω μόνο το καλοκαίρι. Γενικά, τα τηγανητά τα αποφεύγω, αν και τρελαίνομαι για κολοκυθοκεφτέδες και ρεβυθοκεφτέδες· τους ρεβυθοκεφτέδες έμαθα να τους φτιάχνω στην Νίσυρο. Μετά από ατελείωτους πειραματισμούς και συμβουλές από γιαγιάδες και θείτσες, αυτό το καλοκαίρι τελειοποίησα και τα κεφτεδάκια μου. Είμαι πια έτοιμος να ανοίξω ταβέρνα.
Είναι υπέροχο το συναίσθημα να μαγειρεύεις για να ταΐσεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Και τους υπόλοιπους. Γενικά, είναι όμορφο να ταΐζεις ανθρώπους. Και τα ζώα είναι όμορφο να ταΐζεις. Στην Αθήνα, πάντα έχω στις τσέπες μου ξηρά τροφή για τα αδέσποτα ζώα. Επίσης, καλό είναι να νιώθεις ευγνωμοσύνη που υπάρχει ένα πιάτο φαΐ στο τραπέζι σου. Εγώ πάντα ένιωθα. Την είχα τρελάνει την παρέα μου με αυτούς που δεν έχουν ένα πιάτο φαΐ. Τους γέμιζα ενοχές. Τους έβγαζα το φαΐ από τη μύτη. Όπως λέει και μια φίλη που ζει πια μόνιμα στην άλλη άκρη της γης, «τώρα που δεν είμαι στην Ελλάδα, δεν έχω κι εσένα να μου θυμίζεις κάθε φορά που κάθομαι στο τραπέζι πως τα παιδιά στην Αφρική δεν έχουν να φάνε». Κι επιμένω πως αυτό είναι αμαρτία.
Πηγή http://pitsirikos.net/